All Chapters of ก็ไม่รักแล้วนะเธอ: Chapter 1 - Chapter 10

ความรักของเดียร์และภูริดูเหมือนจะเป็นสิ่งเรียบง่ายและมั่นคงอยู่เสมอเหมือนวันแรกที่ทั้งสองคนคบกัน ไม่เคยมีเรื่องใหญ่โตอะไรเข้ามากวนใจจนถึงขั้นต้องทะเลาะกันแบบจริงจังแม้จะมีบ้างที่งอนกันเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างเวลาที่อีกคนตอบแชตช้า หรือไม่ยอมบอกว่ากินข้าวหรือยัง แต่สุดท้ายมันก็กลายเป็นเรื่องน่ารักที่ทำให้ทั้งสองได้หัวเราะกันทีหลัง“ก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าพี่ต้องเข้าห้องแลบ กว่าจะออกมาได้มันก็สามทุ่ม!” ภูริพูดยิ้มๆ ในขณะที่ส่งขนมกล่องเล็กๆ ให้เดียร์หน้ารั้วโรงเรียน วันนี้เขาไม่มีเรียนจึงแวะมาหาหญิงสาว“แต่อย่างน้อยพี่จะพิมพ์แค่คำเดียวก็ได้ไง แป๊บติดเรียน อะไรแบบนั้นก็ได้เดียร์จะได้ไม่ต้องคิดมาก” เสียงเธอบ่นเบาๆ แต่ในตากลับมีแววอ้อนนิดๆ ให้เขารู้ว่าเธอแค่คิดถึงไม่ได้โกรธอะไรจริงจังภูริหัวเราะในลำคอยื่นมือไปลูบหัวคนตรงหน้าที่ใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายอย่างเบามือ“ครับๆ งั้นเดี๋ยวคราวหน้าพี่จะพิมพ์แป๊บนะ ทุกครั้งเลย ขนาดเข้าห้องน้ำยังจะบอกเลยก็ได้”“บ้า!” เดียร์หัวเราะเขินๆ แล้วเบี่ยงหน้าหลบมือเขา แต่ก็ยังไม่วายยิ้มอยู่ดีถึงแม้ตอนนี้ภูริจะเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย ปีหนึ่งแล้ว แต่ทุกเย็นวันศุกร์

เวลาผ่านไปเดียร์คลอดลูกชายคนแรกของเธอและภูริแล้วตั้งชื่อลูกว่าน้องภูผา ร่างเล็กของเขาทำให้ทุกวันของหญิงสาวเต็มไปด้วยความวุ่นวายและความสุขในเวลาเดียวกันเธอตั้งหน้าตั้งตาเลี้ยงลูกทำอาหาร คอยดูแลทุกความเป็นอยู่ของครอบครัวอย่างเคร่งครัด เธอปรับเวลาของตัวเองทุกนาทีเพื่อให้แน่ใจว่าภูริและลูกจะมีชีวิตประจำวันที่ราบรื่นและสมบูรณ์ที่สุดหลังจากแต่งงานภูริขออนุญาตปู่และพ่อของเขาว่าอยากจะอยู่คอนโดเพื่อความสะดวกในการไปเรียนและทำงานต่อ ผู้ใหญ่เห็นว่ามีเหตุผลดี จึงตกลงและซื้อคอนโดขนาดใหญ่ให้เขาอยู่หนึ่งห้อง ห้องที่กว้างขวางและเป็นสัดส่วนช่วยให้ภูริมีสมาธิในการเรียนต่อเดียร์เองต้องออกจากโรงเรียน เธอยอมทิ้งการเรียนเพื่อทุ่มเทเวลาให้กับลูกชายและการดูแลภูริ ทุกวันเธอจัดเตรียมอาหารและสภาพแวดล้อมให้น้องภูผาเติบโตอย่างปลอดภัย แข็งแรง และได้รับความรักเต็มที่ตั้งแต่ลูกชายเริ่มคลานได้ น้องภูผาก็เริ่มแสดงอาการอยากรู้อยากเห็นและสนใจสิ่งรอบตัวมากขึ้น เด็กน้อยเริ่มหัวเราะเล่นของเล่น และเริ่มเรียกเรียงคำง่ายๆ ได้บ้าง พฤติกรรมเหล่านี้ทำให้เดียร์ทั้งเหนื่อยทั้งดีใจในเวลาเดียวกัน เธอสังเกตเห็นว่าเด็กน้อยเริ่มมีพั

เกือบสว่างภูริโซซัดโซเซกลับเข้ามาในคอนโด กลิ่นเหล้ายังคละคลุ้งติดตามเสื้อผ้า เขาวางกระเป๋าแล้วหันไปมองบนเตียงในห้องนอนเล็กๆ เห็นลูกชายตัวน้อยนอนดิ้นไปมามือเล็กๆ ฟาดอากาศ ก่อนที่ดวงตากลมใสจะลืมขึ้น“อือ…”น้องภูผาส่งเสียงครางเบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามายิ้มให้เขา ยิ้มเล็กๆ ที่ทำให้หัวใจภูริสะดุดไปชั่วขณะ รอยยิ้มที่ไร้เดียงสานั้นเหมือนจะปลดเปลื้องความเหนื่อยล้าและความผิดทั้งหมดที่เขาแบกไว้เขาเหลือบมองไปทางเดียร์ที่หลับสนิทอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียวบอกชัดว่าเธอเหนื่อยมากเพียงใด ภูริอุ้มลูกชายออกมาที่ห้องโถงวางตัวเล็กไว้บนตัก มือใหญ่ลูบแก้มกลมใสเบาๆ“ไงครับคนเก่ง ตื่นมาหาปะป๊าเหรอ หืมมม”น้องภูผาหัวเราะคิกคัก มือเล็กคว้าจมูกของเขาอย่างซุกซน เสียงหัวเราะเล็กๆ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันของยามเช้าภูริยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาก้มลงหอมแก้มลูกซ้ายทีขวาที“ปะป๊าขอโทษนะครับ ที่ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยต่อไปปะป๊าจะพยายามนะ” เสียงกระซิบเบาๆ ราวกับคำสัญญาที่เขายังไม่รู้เลยว่าจะรักษาได้หรือไม่เสียงหัวเราะเจื้อยแจ้วของน้องภูผาดังพอจะปลุกเดียร์ให้สะลึมสะลือตื่น เธอค่อยๆ ลุกขึ้น เดินออกมาที่ห้องโถง ภาพที่เห็นคือภูร

หลายวันมานี่ภูริกับเดียร์ไม่ค่อยทะเลาะกัน ช่วงนี้ชายหนุ่มอยู่แต่บ้านช่วยเธอเลี้ยงลูก จนทำให้เธอเริ่มกลับมาเชื่อมั่นในตัวเขามากขึ้น “เดียร์” “พี่ภูจะเอาอะไรคะ” “คือเย็นนี้พี่ต้องไปทำรายงานที่บ้านเพื่อน” “จะกินเหล้ากันอีกหรือเปล่า” ทุกครั้งที่เขากลับมามักจะมีกลิ่นเหล้าติดมาตลอด แรกๆ ทะเลาะกันบ้านแทบแตก แต่ตอนนี้เธอเหนื่อยจะพูดเลยปล่อยเขา “อาจจะมีบ้างแต่ไม่ได้ออกไปผับ” เขาบอกตามความจริง ช่วงนี้เขาติดเพื่อนและชอบออกเที่ยวผับตามประสาวัยของเขา “ค่ะ อย่ากลับดึกนะ” เธออนุญาตเพราะรู้ดีว่าห้ามเขาไม่ได้อยู่แล้ว “ขอบคุณนะที่เข้าใจ” “ทำรายงานที่บ้านใครคะ?” เธอหันมาถามเขา เพื่อนของชายหนุ่มเธอไม่เคยเจอหน้า แต่พอจะรู้จักชื่อบ้าง “ก็มีไอ้สิงห์ไอ้เต” “ดูแลตัวเองตัวนะ” เธอยอมรับว่าไม่ค่อยไว้ใจภูริ เพราะการกระทำที่ผ่านมาของเขา ถ้ามัวแต่ระแวงกันอยู่แบบนี้ชีวิตของเธอคงไม่มีความสุข“ขอบคุณนะเดียร์พี่สัญญา จะรีบทำให้เสร็จแล้วรีบกลับไม่ดึกแน่นอน” ใบหน้าของภูริก็ผ่อนคลายราวกับยกภูเขาออกจากอก เขารีบยกมือขึ้นประคองแก้มเธอเบาๆ

ภูริยืนตรงหน้าเดียร์มองดวงตาเขาที่เย็นชาและว่างเปล่า น้ำเสียงเรียบแต่ชัดเจนตอกย้ำราวกับมีดกรีดลงกลางใจ“เดียร์พี่หมดรักแล้ว พี่คิดว่าควรให้เราทั้งสองคนเลิกกันเถอะ” เขาตัดสินใจพูดออกมาไม่ใช่เพราะอารมณ์ชั่ววูบ แต่เขาเหนื่อยเกินไป ยิ่งใกล้กันยิ่งทะเลาะกันมากขึ้นคำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่ากลางใจเดียร์ตัวแข็งค้าง รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงตรงหน้า“เดียร์ไม่ยอม เราผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย พี่อย่าทิ้งเดียร์นะเราแก้ปัญหาด้วยกันได้” เธอร้องเสียงสั่น พุ่งเข้าไปยึดแขนเขาแน่น“พี่บอกแล้วไง ว่าความรักของพี่มันเปลี่ยนไปแล้วเดียร์ไม่เข้าใจหรอก ถ้าเราอยู่ต่อไปทั้งคู่ก็จะเจ็บมากกว่านี้” เขาถอนหายใจหนักๆ มองเธอด้วยสายตาที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน“ไม่เอาอย่าทิ้งเดียร์ เดียร์ยังรักพี่! พี่ต้องรักเดียร์เหมือนเดิมสิ ฮือ~” น้ำตาไหลพราก เธอพยายามเกาะแขนเขาแน่นขึ้นร้องไห้สะอื้น“พี่ยอมกราบก็ได้แค่เดียร์ยอมปล่อยพี่ไป เพราะหัวใจดวงนี้ไม่มีเดียร์อยู่ในนั้นอีกแล้ว”หญิงสาวชะงักเธออยากจะก้าวเข้าไปกอดเขา แต่ทุกคำพูดเหมือนตรึงขาเธอไว้กับพื้น น้ำตาคลอเบ้าน้ำเสียงสั่นเครือ“พี่ยอมกราบเดียร์เพื่อให้เดียร์ยอมปล่อยพี่ไป แต่พี่ยัง