บทที่ 50 อสรพิษน้อย

พอพ้นประตูกำแพงวังแล้ว หยางเจี้ยนก็รีบพานางขึ้นรถม้าคราวนี้ตัวเขาขึ้นไปนั่งบนรถม้ากับนางด้วย ฉางมามาจึงได้รีบสกัดกั้นสาวใช้มิให้พวกนางขึ้นไปบนรถเพื่อมอบความเป็นส่วนตัวให้กับเจ้านายทั้งสอง ซึ่งพวกนางก็เชื่อฟังฉางมามาเป็นอย่างดี

“เจ้าคงจะตกใจมาก” หยางเจี้ยนเอ่ยถามพลางสังเกตสีหน้าของหลินเหม่ยเหยาซึ่งนางก็พยักหน้าให้เขาในทันที

“ย่อมจะตกใจอยู่บ้าง โชคดีที่อิ้นฉีกับอิ้นเหรินเป็นคนมีฝีมือ” เมื่อหลินเหม่ยเหยาเอ่ยเช่นนี้หยางเจี้ยนก็พลันยิ้มออกมาในทันที

“ต้องชมฝีมือการปรุงยาของเจ้าด้วย คนที่นอนสลบอยู่บนพื้นแม้ว่าจะสวมใส่ชุดขันที แต่แค่มองเพียงครู่เดียวก็รู้แล้วว่าพวกเขาคือองครักษ์เงา ทั้งฝีมือและจำนวนคนต่อให้อิ้นฉีและอิ้นเหรินเก่งกาจมากเพียงใดก็คงยากที่จะต่อกรกับพวกเขาได้” หยางเจี้ยนเอ่ยพลางยื่นปิ่นปักผมที่นางขว้างเข้าไปตรงบริเวณที่คนกลุ่มนั้นนอนหมดสติอยู่ให้นางดู

“ปิ่นนี้เป็นของเจ้ากระมัง” เขาเอ่ยพลางกดสลักกลไกทำให้ปิ่นกลับคืนสู่สภาพเดิมแล้วก็นำปิ่นนั้นปักลงบนมวยผมของนางด้วยความอ่อนโยน

“จะบอกว่าเป็นของข้าก็คงจะไม่ถูกนัก ปิ่นนี้เป็นท่านที่มอบให้ข้ามิใช่หรือ” เมื่อหลินเหม่ยเหยาเอ่ยเช่นนี้หยางเจี