ปีศาจน้อยของแม่ทัพคลั่งรัก

ปีศาจน้อยของแม่ทัพคลั่งรัก

last updateLast Updated : 2024-12-24
Language: Thai
goodnovel12goodnovel
Not enough ratings
63Chapters
10.3Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

“ต่อให้เจ้างดงามเพียงใดเจ้าก็ยังคงเป็นปีศาจน้อยของข้าอยู่ดี ข้าปล่อยให้เจ้าเสพสุขในจวนสกุลเฉินมานานกว่าสิบปีแล้ว ได้เวลาที่เจ้าจะต้องชดใช้คืนข้าบ้างแล้ว......ปีศาจน้อย” “กรี๊ด!!” “เจ้า!!” “ออกไปนะ เจ้าเป็นใครกันเหตุใดจึงได้เข้ามาในห้องอาบน้ำของข้า ออกไปนะ!!” “ปีศาจน้อย นี่ข้าเอง!!” “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าไม่ทราบว่าจะมีคนเข้ามาใน…. ในนี้ท่านรีบสวมชุดก่อนเถอะเจ้าค่ะข้าจะออกไปรอข้างนอก” “เจ้าบอกว่าที่นี่…คือห้องอาบน้ำของเจ้างั้นหรือ” “เรื่องนี้…ทะ ท่านป้าเห็นว่าข้าควรจะแยกห้องอาบน้ำส่วนตัว ก็เลยสร้างห้องอาบน้ำให้ข้าไว้ที่นี่แต่ข้าไม่คิดว่าท่านแม่ทัพจะเข้ามา ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าจะกลับไปใช้…” “เดี๋ยว!!” “ในเมื่อเจ้าบอกว่าเป็นห้องอาบน้ำของเจ้า เช่นนั้นข้าก็ต้องขออภัยที่เข้ามาโดยมิได้รับอนุญาต” “มะ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ทะ ที่นี่เป็น.... จวนของท่านดังนั้น…” “หือ เจ้าว่าอะไรนะข้าไม่ได้ยินเลย” “ปีศาจน้อย นี่เจ้ากำลังยั่วยวนข้าอยู่งั้นหรือ”

View More

Chapter 1

ตอนที่  1    นางคือปีศาจ!!

연미혜가 아이리스 국제공항에 도착했을 땐 이미 밤 9시가 넘어 있었다.

오늘은 그녀의 생일이었다. 휴대폰을 켜자마자 동료들과 친구들에게서 온 생일 축하 메시지가 한가득 쌓여 있었지만, 정작 경민준에게선 아무런 연락도 없었다.

연미혜의 미소도 씁쓸한 표정으로 바뀌었다.

저택에 도착했을 땐 벌써 10시가 넘은 늦은 밤이었다.

유순자는 갑자기 나타난 그녀를 보곤 순간 멈칫했다.

“사모님, 말도 없이... 어쩐 일이세요?”

“민준 씨랑 솜이는요?”

“대표님은 아직 안 들어오셨고 다솜 아가씨는 방에서 놀고 계세요.”

연미혜는 짐을 유순자에게 건네고 나서 위층으로 올라갔다.

방에 들어서자, 딸이 작은 탁자 앞에 앉아 무언가를 정성스레 만들고 있었다.

귀여운 잠옷 차림으로 너무 집중한 나머지 누군가 방에 들어온 것도 눈치채지 못한 듯했다.

“솜아?”

경다솜이 고개를 돌리더니 밝게 외쳤다.

“엄마!”

하지만 반가움도 잠시, 다시 손에 쥔 무언가를 만지작거리며 집중하기 시작했다.

연미혜는 다가가 딸을 품에 안고 뺨에 가볍게 입을 맞췄지만 곧 밀려났다.

“엄마, 나 바쁘단 말이에요.”

두 달 만에 만난 딸이었기에 연미혜는 아무리 안아도 부족했고 함께 이야기하고 싶은 마음도 컸지만, 딸이 이렇게 몰두해 있는 모습을 보니 방해하고 싶지 않았다.

“우리 솜이 목걸이 만들고 있구나?”

“네!”

그 말에 경다솜은 한껏 신이 나서 설명하기 시작했다.

“일주일 후면 지유 이모 생일이잖아요. 이건 아빠랑 제가 준비한 선물이에요! 이 조개껍데기들은 아빠랑 같이 직접 한 땀 한 땀 깎고 다듬었어요. 예쁘죠?”

연미혜의 목이 잠겼다.

아직 아무 말도 하지 못한 그녀에게 딸은 신이 난 목소리로 말을 이어갔다.

“아빠가 지유 이모 선물도 따로 준비했대요! 내일이면...”

그 순간, 연미혜의 가슴이 세차게 조여왔다. 그녀는 더 이상 참지 못하고 조용히 물었다.

“다솜아... 엄마 생일은 기억하고 있니?”

“네? 뭐라고요?”

경다솜이 잠시 그녀를 바라보았지만, 곧 다시 손에 쥔 구슬을 만지작거리며 투덜거렸다.

“엄마, 나한테 말 걸지 말아줄래요? 헷갈리잖아요...”

연미혜는 그제야 아이를 안고 있던 손을 풀고 아무 말도 하지 않은 채, 그저 조용히 아주 오랫동안 아이의 옆에 서 있었다.

하지만 다솜은 단 한 번도 그녀를 올려다보지 않았다.

결국 연미혜는 입술을 앙다문 채 말없이 방을 나섰다.

거실로 내려오자, 유순자가 조심스럽게 말했다.

“사모님, 아까 대표님께 전화드렸는데... 오늘 저녁은 따로 일정이 있다고 하네요. 사모님께서 먼저 쉬시라고...”

“알겠어요.”

짧게 대답한 연미혜는 딸의 말이 머릿속을 떠나지 않아 잠시 망설이다가 경민준에게 전화를 걸었다.

한참 동안 신호음이 울린 후에야 전화가 연결되었지만, 그의 목소리는 차가웠다.

“나 지금 바빠. 내일 얘기하자.”

그 순간, 전화기 너머에서 들려온 익숙한 목소리.

“민준 씨, 이렇게 늦은 시간에 누구야?”

임지유였다.

연미혜는 손에 쥔 휴대폰을 꽉 움켜쥐었다.

“아무것도 아니야.”

그 말과 함께, 경민준은 연미혜에게 말할 틈도 주지 않고 전화를 끊었다.

두 사람은 벌써 두세 달째 얼굴을 마주하지 못하고 있었다.

그녀는 어렵게 아이리스까지 찾아왔지만, 그는 단 한 번도 그녀를 보러 오지 않았고, 심지어는 전화 한 통마저 이렇게 무성의했다.

그들이 함께한 결혼 생활 내내, 그는 언제나 이렇게 차갑게 거리를 두었고 조금의 노력도 보이지 않았다.

예전 같았으면, 연미혜는 다시 한번 전화를 걸어 그의 위치를 물었을 것이고, 조금만 시간을 내서라도 집에 돌아올 수 없는지 간절히 부탁했을 것이다.

하지만 오늘은... 너무 피곤했던지라 그런 마음마저 들지 않았다.

다음 날 아침, 고민 끝에 다시 전화를 걸었다.

아이리스와 한국은 18시간의 시차가 있었다. 즉, 아이리스에서는 오늘이 그녀의 생일이었다.

이번 방문의 가장 큰 이유는 두 달 만에 딸과 남편을 만나기 위해서였으며, 무엇보다 오늘만큼은 가족과 함께 시간을 보내고 싶었기 때문이었다.

그것이 그녀의 유일한 생일 소원이었는데...

경민준은 전화를 받지 않았다.

오랜 시간이 흐른 후, 겨우 한 통의 문자 메시지가 도착했다.

[무슨 일이야?]

그녀는 잠시 망설였지만, 결국 메시지를 보냈다.

[점심에 시간 있어? 솜이도 데리고 셋이 함께 밥 먹고 싶어.]

[알겠어. 장소 정해서 알려줘.]

[응.]

그리고 그 뒤로, 다시는 연락이 오지 않았다.

그는 그녀의 생일을 기억조차 하지 못하는 듯했다.

이미 예상했던 일이었지만, 역시나 마음이 쓰리고 아팠다.

씻고 내려가려던 그녀는 우연히 아래층에서 들려오는 다솜과 유순자의 대화를 듣게 되었다.

“사모님이 오셨는데, 다솜 아가씨는 안 기뻐요?”

“아빠랑 나는 내일 지유 이모랑 바다를 보러 가기로 했잖아요. 그런데 엄마가 갑자기 와버리면 엄청 어색해질 거 아니에요... 그리고 엄마는 너무 나빠요! 맨날 지유 이모한테 화내고!”

“다솜 아가씨... 사모님은 아가씨의 엄마잖아요. 이런 말 하면 사모님이 얼마나 속상하시겠어요?”

“알아요. 하지만 나랑 아빠는 지유 이모가 더 좋은걸요. 그냥 지유 이모를 엄마로 하면 안 돼요?”

“...”

유순자가 그 뒤로 뭐라고 말했는지, 연미혜는 더 이상 들리지 않았다.

갓난아이 이때부터 그녀가 직접 키워온 딸이었지만 최근 몇 년간 경민준과 함께하는 시간이 늘어나면서 점점 더 그에게 애착을 보였다.

작년, 경민준이 아이리스로 장기 출장을 떠나 시장을 개척하겠다고 했을 때, 경다솜은 어떻게든 아빠를 따라가겠다고 고집을 부렸다.

연미혜는 떠나보내기 싫었고 딸이 자신의 곁에 머물길 바랐지만, 무엇보다 아이가 상처받는 것이 싫었기에 결국 허락했다.

‘이렇게 될 줄은 몰랐는데...’

연미혜는 충격을 받은 듯 그 자리에 굳어버렸고 얼굴이 창백해진 채 한동안 미동도 없이 서 있었다.

그녀는 이번에 일부러 모든 일을 미루고 딸과 조금이라도 더 많은 시간을 보내려고 아이리스까지 날아왔다. 그런데... 이제 보니 그럴 필요조차 없었던 것 같았다.

방으로 돌아온 연미혜는 정성껏 준비해 온 선물을 다시 조용히 캐리어 속에 넣었다.

잠시 후, 유순자가 전화를 걸어왔다.

“사모님, 다솜 아가씨랑 같이 잠깐 외출하려고요. 혹시 필요한 거 있으시면 연락해 주세요.”

“알겠어요.”

연미혜는 휴대폰을 내려놓고 침대에 걸터앉았다. 그 순간 텅 빈 가슴속이 허무함으로 가득 찼다.

그녀는 모든 걸 뒤로하고, 먼 길을 날아왔지만... 아무도 그녀를 기다리지 않았고 아무도 그녀를 필요로 하지 않았다.

이곳에서 그녀의 존재란 마치 우스운 농담 같았다.

얼마 후, 그녀는 집에서 나와 익숙하면서도 낯선 이 도심을 무작정 걸었다. 그렇게 거리를 헤매다 보니, 어느새 점심시간이 다가왔다.

그녀는 문득 아침에 했던 약속이 떠올랐다.

잠시 집에 돌아가 다솜을 데리고 나와야 할지 고민했지만, 아침에 들었던 딸의 말이 또다시 귓가를 맴돌았다.

망설이던 순간, 휴대폰이 진동했고 역시나 경민준이었다.

[중요한 일이 생겼어. 점심 약속은 취소하자.]

연미혜는 잠시 그 메시지를 바라보았다.

하지만 놀랍지도 않았다. 이런 경우의 일들이 반복되다 보니 이미 너무 익숙해져 버린 터였다.

경민준에게 있어, 일도, 친구도, 그 무엇도 아내인 그녀보다 중요했다. 그녀와의 약속은 언제든 깰 수 있는 것이었고, 단 한 번도 그녀의 감정을 고려한 적이 없었다.

예전 같으면 속상했겠지만, 이제는 달랐다. 이제는... 아무런 감정도 느껴지지 않았다.

연미혜는 그저 무의식적으로 차에 타고 무작정 어디론가 향했다.

어느 순간 정신을 차려보니 과거 경민준과 함께 자주 찾았던 레스토랑에 도착해 있었다.

들어가려던 순간, 창가 너머로 익숙한 모습이 보였다.

경민준, 임지유... 그리고 경다솜이 보였다. 이 순간에도 세 사람이 함께였다.

임지유는 경다솜의 옆에 앉아 다정하게 아이를 챙기고 있었고 경다솜은 즐겁게 웃으며 애교를 부리고 있었다.

임지유가 한입 베어 문 디저트를 경다솜이 장난스럽게 받아먹으며 깔깔댔고, 두 사람과 마주 앉은 경민준은 그저 미소 지으며 두 사람을 사랑스럽게 바라보았다.

그는 반찬을 집어 두 사람 앞에 놓아주었지만, 시선은 오직 한 곳, 임지유에게만 머물렀다.

연미혜는 문득 웃음이 나왔다.

‘이게... 당신이 말했던 중요한 일이었어?’

그리고 경다솜은 그녀가 열 달 동안 품고, 목숨을 걸고 낳은 아이였다.

한참 동안, 그녀는 아무 말도 없이, 아무런 감정도 드러내지 않은 채 그 장면을 바라보다가 이내 시선을 거두고 조용히 돌아섰다.

저택으로 돌아오자마자, 그녀는 서재로 향했다. 변호사와 연락해 이혼 협의서를 준비했고, 단호하게 서명했다.

경민준은 그녀의 소녀 시절, 가장 간절한 꿈이었으나, 그의 눈길은 단 한 번도 그녀를 향한 적이 없었다.

그들이 결혼한 이유는 사랑이 아니라, 그날 밤의 실수와 가문의 부추김 때문이었다.

그래도 그녀는 어리석게도 믿었다. 노력하면, 언젠가는 경민준이 자신을 바라봐 줄 날이 올 것이라 믿었다.

그러나 비참한 현실은 그녀의 뺨을 세차게 후려쳤다.

거의 7년이었다. 이제는, 정말 깨달아야 할 때였다.

그녀는 조용히 이혼 서류를 봉투에 넣고 나서 유순자를 불러 조용히 말했다.

“민준 씨가 들어오면 전해 주세요.”

그러고 나서 캐리어를 손에 쥐고 차에 오른 그녀는 기사에게 짧게 말했다.

“공항으로 가 주세요.”
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

Comments

No Comments
63 Chapters
ตอนที่  1    นางคือปีศาจ!!
จวนแม่ทัพเฉิน / เมืองหลวง“เพี๊ยะ!!”“ฮูหยินพอเถอะเจ้าค่ะคุณชาย…กลัวแล้วเจ้าค่ะ ได้โปรดสั่งให้หยุดโบยเถิดเจ้าค่ะ”“แม่นมถง ข้ามิได้สั่งโบยเพราะจะให้เขากลัวแต่ข้าอยากให้เขาจดจำว่าไม่ควรทิ้งน้องให้ยืนตากฝนอยู่ข้างนอกนั่น!!”เสียงไม้โบยยังดังอยู่อีกสามครั้งจนจบ “เฉินจวินเซียว” ในอายุสิบสองปีหันมามองใบหน้าของมารดาที่ยืนกอดเด็กน้อยในวัยเจ็ดปีเต็มในอ้อมกอด นางร้องไห้และขอร้องมารดาของเขาให้ปล่อยเขาไปแต่มารดาของเขาที่โกรธเพราะเด็กน้อยผู้นั้นเปียกฝนไปทั้งตัว“ท่านป้าเจ้าคะ อย่าตีคุณชายอีกเลย”“เด็กน้อยเจ้ารีบเข้าไปข้างในให้อาหลันอาบน้ำให้ ทำร่างกายให้อบอุ่นเร็วเข้า”“เจียงลี่หลิน” ในวัยเพียงเจ็ดขวบหันมามองผู้เป็นพี่ชายซึ่งทั้งสองมิได้มีความเกี่ยวพันกันทางสายเลือด สายตาที่เขามองนางตอนนี้ยิ่งทวีความเกลียดชังขึ้นมากกว่าเดิม เขาไม่เคยเห็นว่านางเป็นน้องสาวและไม่เคยพูดจากับนางดี ๆ สักครั้งนับตั้งแต่นางก้าวเข้ามาในจวนสกุลเฉินแห่งนี้หกเดือนก่อน“หมายความว่าอย่างไร…. ท่านจะบอกว่าท่านอาจารย์ของข้า…ท่านลุงของข้าตายอยู่ที่เมืองฉางงั้นหรือ แล้วท่านพ่อข้าล่ะท่านแม่ขอรับลูกอยากจะไปหาท่านพ่อกับท่านลุง”“เซี
last updateLast Updated : 2024-11-27
Read more
ตอนที่  2 ข้าไม่มีน้อง!!
“ข้ามาเรียกท่านไปกินข้าว ท่านป้าบอกว่าได้เวลาอาบน้ำแล้ว”“คุณชายท่านกลับไปเถอะ คุณหนูเจียงมาเรียกแล้ว”“ใครเป็นคุณหนู แล้วเหตุใดข้าจะต้องเชื่อฟังนางด้วย ก็แค่ปีศาจตัวน้อยที่ฆ่าท่านลุงข้าเท่านั้น!!”“คุณชาย พูดแรงไปหรือไม่ขอรับ…คุณหนูเจียงข้าว่าท่าน….”จางเต๋อหันมามองใบหน้าของเด็กหญิงที่เริ่มตาแดงก่ำและตัวสั่นเมื่อมองมาที่คุณชายที่ปากร้าย ทั้งว่านางเป็นปีศาจและยังกล่าวหาว่านางฆ่าท่านลุงของเขาอีกด้วย“หากอยากจะรอก็รออยู่นี่ ข้ายังมีเรื่องต้องทำอีกเสร็จแล้วจะกลับไป”สายตาของคุณชายน้อยเริ่มอ่อนลงเมื่อเห็นว่าลี่หลินที่อายุน้อยกว่าเขาห้าปียืนเช็ดน้ำตาเงียบ ๆ อยู่ จางเต๋อและจางอี้รีบหาผ้าเช็ดหน้าให้นางเช็ดน้ำตาจนเขาต้องแผดเสียงขึ้นอีกครั้ง“พวกเจ้าอย่ายุ่งกับนาง!! ปล่อยนางเอาไว้ตรงนั้นแหละ เรายังฝึกไม่เสร็จ!!”""ขอรับ""พวกเขาจำใจต้องเดินตามคุณชายเฉินเข้าไปในโรงฝึกดาบ ทิ้งให้เด็กน้อยยืนตากแดดรออยู่ด้านนอกเพราะคำสั่งของเฉินจวินเซียวทำให้นางไม่กล้าเดินไปที่อื่น แต่เวลาเริ่มผ่านไปจวินเซียวไม่เพียงไม่ได้กลับมาทางนี้แต่เขาลืมเสียสนิทเลยว่าให้นางยืนคอยอยู่ข้างนอกเฉินจวินเซียวกลับจวนจนอาบน้ำเสร็จแ
last updateLast Updated : 2024-11-27
Read more
ตอนที่  3  แม่ทัพพิทักษ์แดนเหนือ
“คุณหนูเจ้าคะ อย่าได้โทษตัวเองเช่นนั้นเลยนะเจ้าคะ ช้าหรือเร็วคุณชายก็ต้องเดินทางไปเรียนที่นั่นอยู่ดีเพราะที่สำนักดาบนั่นเป็นสำนักที่ท่านแม่ทัพและแม่ทัพใหญ่เฉินร่ำเรียนมาก่อนเจ้าค่ะ”“งั้นหรือเจ้าคะ”“อย่าคิดมากเลยนะเจ้าคะ ได้เวลาดื่มยาแล้วเจ้าค่ะ”หลังจากเรื่องในวันนั้น ผ่านเวลาไปเกือบสิบปีที่นางใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความอบอุ่นในจวนสกุลเฉิน ดูแลแม่ทัพและเฉินฮูหยินแทนบุตรชายที่ไปร่ำเรียนและข่าวร่ำลือในตอนนี้ เขาเป็นแม่ทัพแดนเหนือที่ไร้พ่ายในทุกสนามรบ ไม่ว่าจะสนามน้อยใหญ่ที่เกิดขึ้นล้วนได้แม่ทัพเฉินน้อยที่ปราบจนสิ้น“ประทานยศเป็นแม่ทัพพิทักษ์แดนเหนือ”“จริงหรือเจ้าคะท่านพี่ ยอดเยี่ยมไปเลยเช่นนั้นแบบนี้แสดงว่า....”“ใช่แล้วล่ะ ยศนี้ฝ่าบาทอยากจะประทานให้ข้ามานานแล้วแต่ข้าในไม่กล้ารับจริง ๆ ตอนนั้นเสียพี่ใหญ่ไป แม้ว่าศึกครั้งนั้นเราจะชนะแคว้นเว่ยได้ แต่ข้าก็ไม่อยากจะรับแต่ในตอนนี้เซียวเอ๋อร์ของเราเขาได้ตำแหน่งนี้มาด้วยฝีมือและความสามารถ เขาเหมาะสมกับตำแหน่งนี้มากกว่าข้า”“ท่านพี่ เช่นนี้…ลูกจะได้กลับมาเมืองชิงโจวแล้วสินะเจ้าคะ”“ใช่แล้วล่ะ เขาจะกลับมาแล้ว ได้กลับบ้านเสียที”“เพล้ง!!”สองสามี
last updateLast Updated : 2024-11-27
Read more
ตอนที่  4 เวลาชดใช้คืนบ้างแล้ว
“ท่านแม่ทัพขอรับ หรือว่าท่านยัง….”“พวกเจ้าออกไปได้แล้วข้าจะนอนพัก พรุ่งนี้ต้องรีบออกเดินทางแต่เช้า”""ขอรับ""จางเต๋อไม่กล้าถามเขาซ้ำอีกรอบ แม้ว่าพวกเขาจะจากเมืองชิงโจวไปถึงสิบปีเต็มแต่ในตอนที่พวกเขาจากมา จำได้ว่าครั้งนั้นคุณชายพึ่งจะหายจากพิษไข้ที่ถูกโบยและตากฝนเพื่อไปช่วยคุณหนูเจียงพวกเขาได้ยินคุณชายร้องไห้ตลอดทางพร้อมกับคำพูดว่า “เหตุใดต้องส่งเขามาไกลถึงเพียงนี้ เขาทำผิดถึงขนาดนี้เชียวหรือถึงให้อภัยกันไม่ได้” พวกเขาทั้งสองไม่กล้าเอ่ยปาก ทำได้เพียงแค่ปลอบใจคุณชายจนเขาสงบลงได้และเริ่มฝึกหนักอย่างตั้งใจนับแต่นั้นเป็นต้นมา“พิธีปักปิ่นงั้นหรือ”เฉินจวินเซียวเดินมาที่เตียงของเขาและค่อย ๆ หยิบบางอย่างออกมาจากห่อผ้าที่เขาสวมติดตัวเอาไว้ ในนั้นมีทั้งอาวุธและหีบไม้สีน้ำตาลเข้ม เมื่อเขาหยิบและเปิดออกมาในนั้นมีปิ่นทองที่ถูกทำขึ้นจากช่างฝีมือแดนเหนือแสงเงาสะท้อนจากปิ่นทองประดับมุกและทับทิมระย้าสีแดงถูกยกขึ้นมา“สิบปีแล้วปีศาจน้อย ข้าชดใช้ให้เจ้าโดยถูกส่งมาอยู่แดนไกลนานถึงสิบปีเชียวนะ จากนี้ถึงคราวข้า...แก้แค้นเจ้าบ้างแล้ว”ปิ่นนกยูงประดับถูกวางกลับไปในกล่องไม้ที่รองด้วยผ้ากำมะหยี่สีม่วงหรูหร
last updateLast Updated : 2024-11-27
Read more
ตอนที่  5  ปีศาจน้อยของข้า
“ปีศาจน้อย”“อะไรนะลูกเมื่อครู่นี้เจ้าบ่นพึมพำอะไรงั้นหรือ”“เปล่าขอรับท่านแม่”“รับดอกไม้สิ น้องอุตส่าห์ทำเพื่อเจ้ารับเอาไว้เป็นไมตรีสักหน่อยนะ”แม่ทัพหนุ่มมองใบหน้ายิ้มแย้มและคาดหวังของมารดาและบิดาที่พยายามยิ้มและลุ้นว่าเขาจะยังรู้สึกโกรธสตรีตรงหน้านี้อยู่หรือไม่ เขาเดินเข้าไปใกล้นางและไม่รู้ว่ากลิ่นดอกไม้หรือกลิ่นกายจากที่ต้องจมูกเขาราวกับยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ในยามเช้าทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้น สตรีตรงหน้ามือสั่นเมื่อยื่นช่อดอกไม้มาให้เขา“สิ่งนี้…เจ้าตั้งใจทำให้ข้างั้นหรือ”“จะ…เจ้าค่ะ เป็นของขวัญเพื่อต้อนรับท่านแม่ทัพกลับจวนเจ้าค่ะ”นางยื่นดอกไม้ให้เขา ชายหนุ่มเพียงนึกอยากแกล้งนางเมื่อดอกไม้ถูกส่งมาแต่เขากลับปล่อยให้มันหล่นจนนางตกใจ สีหน้านั้นทำเอาเขาตกตะลึงจนเผลอคว้าทั้งคนทั้งดอกไม้เอาไว้ ใบหน้างามเงยขึ้นมาด้วยความตกใจอีกทั้งลมหายใจของนางและริมฝีปากอิ่มสีชมพูสดตรงหน้ากลับทำให้เขาเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นซึ่งเป็นความรู้สึกที่ห่างไกลจากคำว่าเกลียด“ขออภัยเจ้าค่ะข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้มันหล่น ข้าก็แค่…”“เจ้าก็ยังซุ่มซ่ามเช่นเดิม…. ปีศาจน้อยของข้า”ลี่หลินรู้สึกขนลุกทั้งตัวเมื
last updateLast Updated : 2024-11-27
Read more
ตอนที่  6 ข้าเปล่ายั่วยวนท่าน
ใจของสาวน้อยที่พึ่งเป็นสาวเต็มตัวรู้สึกวาบหวิวแปลก ๆ เมื่อถูกร่างแกร่งนั้นประคองกอดเอาไว้ นางล้มมาทับเขาและรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ เมื่อนางดันตัวออกกายนางก็ถูกพลิกลงอีกด้าน“อย่าเจ้าค่ะ!!”“ข้าถามเจ้าอยู่นะ เจ้ายั่วยวนบุรุษทั้งเมืองชิงโจวแล้วยังคิดอยากจะยั่วยวนข้าด้วยอีกคนงั้นหรือ ยัยปีศาจน้อยช่างกล้านักนะ”“ปล่อยข้าเถอะเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำเช่นนี้ข้าเปล่ายั่วยวนท่านนะเจ้าคะ ท่านเข้าใจผิดแล้ว”เขาอยากแกล้งนางต่ออีกนิด ใบหน้านั้นเริ่มจะมีน้ำตาแล้วเพียงแต่บางอย่างที่หน้าอกนางซึ่งเปลี่ยนไป คิดไม่ถึงว่าผ่านมาสิบปีมันจะโตขึ้นจนน่าสัมผัสขนาดนี้“อย่ามองนะ!! ปล่อยข้า!! ฮึก!!”“เจ้าพรวดพราดเข้ามาในนี้เองแต่กลับกล่าวโทษข้า มาในตอนนี้ยังกล้าตะคอกข้า นี่เจ้าคิดว่าตนเองเป็นบุตรสาวสกุลเฉินไปแล้วหรืออย่างไร!!”“ปล่อยนะท่านแม่ทัพหากท่านไม่ปล่อยข้าจะ….”“หยุดนะนั่นเจ้าทำอะไร!!”นางคว้าเครื่องประดับบนศีรษะลงมาพาดคอตัวเองและเริ่มกรีดจนเป็นรอย แม่ทัพหนุ่มถึงกับตกใจและไม่คิดว่านางจะขู่เขาด้วยวิธีนี้“เจ้าบ้าไปแล้วงั้นหรือ”“ได้โปรด…ปล่อยข้าไป”นางยกแขนขึ้นมาปกปิดกายเท่าที่จะทำได้ เนื้อที่แนบเข้
last updateLast Updated : 2024-11-28
Read more
ตอนที่  7  เขาจะมาอีกงั้นหรือ
“หากท่านแม่ทัพไม่มีสิ่งใดแล้ว ข้าขอตัวก่อน”“เดี๋ยว…”ลี่หลินหยุดลงทันทีเมื่อเขาสั่งแต่ก็ยังไม่กล้าเงยหน้ามองคนข้าง ๆ จวินเซียวไม่ได้ตั้งใจทำเช่นนี้ แต่เขาก็ทำให้นางร้องไห้อีกจนได้ เหตุใดน้ำตาของปีศาจน้อยนี่ช่างไหลออกมาง่ายเสียจริงเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา“เขาจะมาอีกงั้นหรือ”“ท่านแม่ทัพหมายถึง….”เขาหันไปมองนางด้วยความหงุดหงิด ลี่หลินที่กะพริบตาถี่ ๆ เพื่อไล่หยดน้ำตา นางรู้ดีว่าเขากำลังโมโหจึงได้รีบตอบ“คะ คือว่าหากว่าการที่ข้าดีดพิณรบกวนท่านแม่ทัพ ข้ากับคุณชายหย่งไปที่สวนนอกจวนก็ได้เจ้าค่ะจะได้…”“ใครพูดกับเจ้าว่ามันเป็นการรบกวน ข้าถามเจ้าก็แค่ตอบไม่ได้หรืออย่างไร เหตุใดเจ้าน่ารำคาญเช่นนี้กันนะ”“ท่านแม่ทัพ คุณชายหย่งจะมาสอนข้าดีดพิณทุก ๆ วันก่อนที่จะถึงพิธีปักปิ่นเจ้าค่ะ ดังนั้นอีกสองวันต่อจากนี้….”“มาเวลานี้ทุก ๆ วันงั้นหรือ”“ทะ ทุก ๆ วัน วันละสองชั่วยามเจ้าค่ะ”“เจ้าอยู่กับชายที่ยังไม่ได้แต่งงาน ตัวเจ้าเองก็ยังไม่ผ่านพิธีปักปิ่นเจ้าไม่คิดหรือว่าเรื่องนี้มันจะเสียหาย….”“แม่เป็นคนขอร้องให้คุณชายหย่งมาสอนนางเอง เจ้ามีสิ่งใดอยากจะถามก็ถามกับแม่สิ”เฉินฮูหยินเดินมาจากด้านหลังด้วยเพราะแม
last updateLast Updated : 2024-11-30
Read more
ตอนที่  8  ข้าดื่มจอกเดียวกับเจ้าได้
วันถัดมา“ยอดเยี่ยมแล้วล่ะ”“ขอบคุณเจ้าค่ะ”“คุณหนูเจียง ในตอนนี้ข้าคิดว่าคงมีผู้ที่จะดีดพิณเก่งเท่าเจ้าน้อยเต็มทีแล้ว ทำได้ดีมาก”“ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกเจ้าค่ะคุณชายหย่งกล่าวเกินไปแล้ว ทั่วเมืองชิงโจวนี้ยังมีอีกหลายคนที่มีความสามารถเพียงแต่พวกนางยังไม่เคยได้ดีดพิณให้ท่านฟังเท่านั้น”“อืม เจ้าพูดเช่นนี้ก็คงจะจริง แต่ลำบากสักหน่อยเพราะว่าข้าเองก็…. เลือกที่จะฟังเช่นกัน”เขามองนางอย่างสื่อความหมายบางอย่างซึ่งทำให้ลี่หลินที่สบตาเขาก็พอจะรับรู้ว่าคุณชายหย่งผู้นี้คิดเช่นไรกับนาง เพียงแต่ว่านางเห็นเขาเป็นดั่งอาจารย์ท่านหนึ่งเท่านั้นจึงมิอาจคิดเช่นนั้นกับเขาได้“หลายวันมานี้ลำบากคุณชายหย่งแล้ว ให้ข้าได้มีโอกาสเลี้ยงขอบคุณท่านนะเจ้าคะ”“นี่ขนมที่เจ้าทำทั้งหมดเลยงั้นหรือ”“ค่าตอบแทนเล็กน้อยหวังว่าคุณชายจะไม่รังเกียจเจ้าค่ะ”“ขนมอร่อยชาชั้นดีบรรยากาศในสวนที่สดชื่น ไม่มีอะไรที่เป็นรางวัลได้ดีมากขนาดนี้อีกแล้ว”“ข้ารินน้ำชาให้นะเจ้าคะ”“อ้าวท่านแม่ทัพ ขออภัยที่ไม่ทันเห็นท่านก่อนหน้านี้”“คุณชายหย่งตามสบายเถอะ ว่าแต่กำลังทำอะไรอยู่งั้นหรือ เห็นท่านแม่บอกว่าท่านมาสอนพิณให้นาง แต่ทำไมดูแล้วเหมือนจะมางา
last updateLast Updated : 2024-11-30
Read more
ตอนที่  9  ข้าหยุดไม่ได้
“ข้าก็แค่มาอาบน้ำ เจ้าทำอะไร”เขาถามเมื่อเห็นว่านางหันหลังให้และมองไปทั่วสระแต่ว่านางมิอาจกลับขึ้นไปได้เพราะนางไม่ได้เอาผ้ามาวางไว้ใกล้ ๆ“เจ้ามองหาอะไร”“ข้าเปล่าเจ้าค่ะ เหตุใดท่านจึงไม่รอให้ข้า…”“เจ้าบอกเองว่าที่นี่เป็นจวนของข้ามิใช่หรือ แล้วทำไมข้าจะมาไม่ได้ ข้าอยากจะมาตอนนี้เจ้ามีปัญหาอะไรไม่พอใจเจ้าก็ขึ้นไปสิ”“ท่าน!! เหตุใดท่านต้องทำเช่นนี้ หากไม่ชอบข้าก็เพียงแค่ปล่อยข้าไปมิได้หรือ”“ข้าน่ะหรือไม่ชอบเจ้านี่เจ้ากำลังพูดอะไรอยู่ปีศาจน้อย เจ้ามิได้กำลังวางแผนเอาใจคนทั้งจวนอยู่หรอกหรือ”เขาขยับเข้ามาใกล้นางจนลมหายใจรดที่ต้นคอ ลี่หลินรู้สึกถึงร่างกำยำที่เข้ามาจนชิด แม้ว่าจะกลัวแต่อีกความรู้สึกหนึ่งกลับผุดขึ้นมาอย่างน่าโมโห นางอยากจะลองสัมผัสร่างกายเขาสักครั้งแต่ก็…เพียงแค่คิดนางก็แทบจะเป็นลมเสียแล้ว“เจ้าเป็นอะไร คงมิใช่ว่าแค่อยู่ใกล้ชิดกับข้าก็ถึงขั้นจะเป็นลมลงไปหรอกนะ”“ท่านช่วย…. ออกไปก่อนได้หรือไม่ข้าหายใจไม่ออก”“เจียงลี่หลินเจ้าพูดเองว่าจะชดใช้ให้ข้า ตอนนี้ข้าเองก็พอจะรู้แล้วว่าจะให้เจ้าทำอะไร”“ท่าน!!….อ๊ะ!!”“อย่าขยับ หากว่าเจ้าขยับมากกว่านี้ ข้าไม่รับรองความปลอดภัยของเจ้า”
last updateLast Updated : 2024-11-30
Read more
ตอนที่  10  ของแทนใจงั้นหรือ
“ลี่หลิน นี่เจ้า!!….”“พิธีปักปิ่นเริ่มขึ้นได้ ณ บัดนี้”ฮูหยินแต่ละจวนเดินเข้าไปพร้อมกับถาดที่มีปิ่นวางเอาไว้ เฉินฮูหยินเดินเข้ามาพร้อมกับหยิบปิ่นเงินประดับมุกเสียบไปที่เรือนผมที่ถูกเกล้าเอาไว้อย่างเรียบร้อย“จากนี้เจ้าก็เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว ขอให้เจ้าอยู่เย็นเป็นสุขมีสุขภาพแข็งแรง”“เจียงลี่หลินขอบคุณท่านป้าเจ้าค่ะ”เมื่อสตรีที่ผ่านพิธีปักปิ่นแล้วก็จะกลับไปนั่งประจำที่เพื่อรอรับของขวัญจากผู้ใหญ่และบุรุษที่หมายปอง โต๊ะของเจียงลี่หลินและหลี่หนิงฮวาเป็นสองคนที่ได้รับของขวัญมากที่สุด ไม่นานคุณชายหย่งเล่อหานก็เข้ามาในงานเลี้ยงพร้อมกับกล่องของขวัญสำหรับสตรีที่เข้าพิธีวันนี้ทุกคน“ฉลาดไม่เบาเลยนี่ นำมาแจกให้ทุกคน หึ”“นั่นคุณชายหย่งนำกล่องขนาดใหญ่นั่นมา ข้างในนั้นเป็นสิ่งใดกันนะ”หย่งเล่อหานเดินนำกล่องไม้ใบใหญ่ไปวางที่โต๊ะของลี่หลิน โดยให้คนเก็บของขวัญบนโต๊ะของนางออกจนหมดและนำกล่องไม้นั่นไปวางตรงหน้า หนิงฮวาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถึงกับถลึงตามองด้วยความริษยา“คุณชายหย่ง นี่คือ….”“ของขวัญในพิธีปักปิ่น เจ้าลองเปิดดูว่าชอบหรือไม่”ลี่หลินค่อย ๆ เปิดกล่องไม้นั้นดูและเห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน เป็นพิณ
last updateLast Updated : 2024-11-30
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status