LOGINShare
บทที่ 2 อเล็กวานเดอร์
Last Updated:
2024-11-01 11:04:08บทที่ 2 อเล็กวานเดอร์
“ออกไปได้”
โรสรินผ่อนลมหายใจเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงผู้อำนวยการสั่งให้ออกจากห้อง โชคดีที่ไม่ต้องแนะนำตัวไม่อย่างนั้นมีหวังเธออาจเป็นลมไปก็ได้
“ครับ ขอตัวก่อนครับ”
เธอได้ยินหัวหน้าพิสุทธิ์เอ่ยขอตัวร่างระหงสูงโปร่งรีบหันหลังตามหัวหน้าแผนกออกไปทันที
“เดี๋ยวก่อน”
เสียงทุ้มวางอำนาจเอ่ยขึ้นจนทำให้เธอและหัวหน้าพิสุทธิ์ชะงักเท้า เธอไม่กล้าหันกลับไปมองแม้แต่น้อย ยืนนิ่งก้มหน้ามือกุมไว้ด้วยกันข้างหน้าลำตัว
“ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ได้แนะนำตัว”
เสียงภาษาอังกฤษสำเนียงเปล่งอย่างคนรัสเซียทำโรสรินสะดุ้ง หัวหน้าพิสุทธิ์กระทุ้งเธอด้วยข้อศอกให้เธอหันหลังกลับไป เธอจึงจำใจหันกลับไปทั้งตัวหากแต่ยังก้มหน้านิ่ง
“เธอทำงานแผนกบัญชีครับคุณตูร์เกเนฟ เก่งและขยัน ผมกำลังจะมอบ ..”
“เงยหน้าขึ้น”
โรสรินยังนิ่ง ร่างบางสั่นเล็กน้อย ก้มหน้าไม่ยอมเงยเอี้ยวหน้ามองหัวหน้าพิสุทธิ์ที่ทำหน้าบุ้ยใบ้ให้เธอเงยหน้า โรสรินยังส่ายน้อย ๆ เป็นเชิงปฏิเสธทันควัน
“ไม่เข้าใจภาษาอังกฤษหรือไง”
ร่างระหงสะดุ้งตกใจ เสียงกัมปนาทตะคอกออกมา หน้างามเลิ่กลั่กกัดริมฝีปากแน่น ก่อนเงยหน้าขึ้นอย่างเชื่องช้าสบตาคมสีดำที่จ้องตอบเธอดั่งเสือร้าย
“ต้องให้ถามทุกคำหรือไง หรือแนะนำตัวไม่เป็น”
“เออ ช . ชื่อ . ระ ระ โรสริน ค่ะ”
เธอเห็นเขาพึมพำเล็กน้อยด้วยภาษาที่ไม่เข้าใจ โรสรินต้องการหลบตาหันหน้าหนีหากแต่ทำไม่ได้ ดวงตาดุร้ายหรี่คมจ้องเธอ ตรึงเธอไว้ให้หยุดนิ่ง
โรสรินเริ่มสั่นสะท้านพลันได้ยินเสียงทุ้มต่ำพูดภาษาที่เธอไม่เข้าใจ จากนั้นเธอจึงเห็นผู้หญิงสาวสวยอีกคนในห้อง
“คุณตูร์เกเนฟบอกให้คุณออกไปได้ค่ะ”
โรสรินแทบวิ่งออกจากห้องนั้น ขาเรียวใต้กระโปรงยีนส์หนายาวสับขาถี่เร็วรี่เมื่อหัวหน้าพิสุทธิ์เปิดประตู
“คงไม่เป็นอะไรหรอกยายโรส”
“น่ากลัวเป็นบ้าหัวหน้า หยื๋ย!! อย่าให้โรสต้องเข้าไปอีกนะ โรสกลัว”
“ดีแล้วให้กลัวบ้างเถอะยายโรส หน้ามึนดื้อเป็นที่หนึ่ง ไป กลับไปทำงานกันเรา”
หนึ่งหัวหน้าหนึ่งลูกน้องเดินเข้าลิฟต์ยิ้มหราไม่สะทกสะท้าน แม้ภายในของโรสรินจะยังเสียวสันหลังวาบก็ตาม
ปังI
อเล็กซานเดอร์มองประตูที่ปิดสนิทลง นึกภาพสาวน้อยคนนั้นยืนตัวสั่นสวมกระโปรงยีนส์หนายาวและเสื้อยืดพอดีตัว แม้ว่าเธอสวมเสื้อผ้าสุดเชยและสวมแว่นหนาเตอะ หากแต่เขายังเห็นบางอย่าง สาวน้อยคนนั้นสูงโปร่ง ผิวพรรณเปล่งปลั่ง ใบหน้าใต้แว่นงดงาม และในขณะที่พนักงานตัวน้อยยืนสั่นต่อหน้าเขา ท่อนกายแกร่งด้านล่างพลันผงกหัว
เขาหัวเสียทันที เขาที่ปกติควบคุมทุกสิ่งรอบตัวได้ดั่งใจ หากแต่เพียงสบตาสาวน้อยเท่านั้นพลันเกิดอารมณ์ทางเพศ แล้วเขาจะบังคับบัญชาลูกน้องได้ยังไง เขาต้องจัดการอะไรบางอย่างออกไปเพื่อกันความรู้สึกของตัวเอง
“เธอทำหน้าที่อะไร”
“เธอทำอยู่แผนกบัญชีครับคุณตูร์เกเนฟ”
“ช่วยจัดการด้วย ผมไม่ชอบให้บริษัทของผมมีพนักงานแต่งกายไม่เรียบร้อย”
อเล็กซานเดอร์ ตูร์เกเนฟ เอ่ยแจ้งความประสงค์กับผู้อำนวยการของบริษัทแห่งนี้
“ครับ ๆ ได้ครับ”
ผู้อำนวยการเฉลิมรีบรับคำทันทีด้วยความกลัวชายหนุ่มชาวรัสเซีย ประธานกรรมการบริหารของบริษัทปิโตรรัส ซึ่งเป็นบริษัทที่เข้ามาซื้อกิจการของบริษัทสินธุแห่งนี้เข้าปีที่สองแล้ว
ชายหนุ่มเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ชื่อ อเล็กซานเดอร์ ตูร์เกเนฟ อายุเพียงสามสิบหกปีหากแต่ขึ้นเป็นประธานกรรมการบริหาร คงไม่ธรรมดา เขาเพิ่งได้มาตรวจงานที่เมืองไทยเป็นครั้งแรก วันนี้เข้ามาทำความรู้จักกับทุกคนและทุกแผนก ผู้อำนวยการเฉลิมคาดว่าบอสใหม่คงอยากปรับเปลี่ยนโยกคน ถ้าทำให้บอสใหม่พึงพอใจได้เขาคงอาจได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษ
หลังจากออกมาจากห้องทำงานของประธานกรรมการบริษัท เฉลิมรีบตรงไปยังแผนกบัญชีในชั้นยี่สิบ
ใบหน้าเหลี่ยมอย่างคนผอมผิวขาวคนจีนสูงโปร่งยิ้มกริ่มเมื่อนึกถึงตำแหน่งใหม่ในไม่ช้า เดินอาด ๆ ไปทางแผนกบัญชีในชั้นยี่สิบเมื่อลิฟต์เปิดออก เห็นนักบัญชีสาวผมเผ้ายังดูยุ่งเหยิงเสื้อยับย่นนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ทำงาน
“โรสริน”
เสียงผู้อำนวยการเฉลิมแหลมดั่งไม่ใช่ชายแท้แต่โรสรินทราบมาว่าหัวหน้ามีภรรยาและลูกอีกสอง เธอเงยหน้าสวยหวานขึ้นมองผ่านแว่นตาหนาเตอะคิ้วเรียวมุ่นสงสัย
“ค่ะ ผู้อำนวยการ”
มือเรียวละออกจากตารางบัญชีหน้าคอมพิวเตอร์หันกลับไปทางผู้อำนวยการเต็มตัว
“คุณโดนพักงานสามเดือน”
“ฮะ!! ว่ายังไงนะคะ พักงาน”
“ใช่พักงาน คุณอเล็กซานเดอร์ไม่พอใจอย่างมากที่คุณแต่งกายไม่สมกับเป็นพนักงานของบริษัทนี้”
“แต่งกายไม่สมเป็นพนักงานของบริษัท หมายความว่ายังไงคะคุณเฉลิม!”
โรสรินเริ่มขึ้นเสียง เธอไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนในเมื่อบริษัทไม่ได้มีกฎเรื่องเครื่องแต่งกาย ฉะนั้นเธอจะแต่งตัวแบบไหนมันก็เรื่องของเธอ เธอทำงานมาอย่างหนักตลอดหลายปี ไม่ย้ายหนีไปบริษัทอื่น สู้ทนต่อสู้ร่วมไปกับบริษัท แล้วนี่หรือคือผลตอบแทน
“ฉันจะขึ้นไปถามเขาเดี๋ยวนี้!!”
“คุณโรสริน!! คุณจะบ้าหรือไง นี่มันคำสั่งผม ผมมีหน้าที่ตักเตือนคุณ และคุณก็ต้องทำตาม พักงานสามเดือน แล้วหลังจากนั้นคุณก็กลับมาทำงานตามปกติ”
“สามเดือน แล้วฉันจะเอาเงินเดือนที่ไหนใช้คะผู้อำนวยการ คุณก็พูดง่าย ๆ แต่ในชีวิตจริงมันไม่ใช่”
“ถ้าขืนคุณยังดื้อดึง คุณก็เขียนใบลาออกได้เลยคุณโรสริน”
“ผู้อำนวยการ! ผู้อำนวยการคะ!!”
โรสรินตะโกนตามหลังผู้อำนวยการเฉลิมที่เดินออกจากแผนกบัญชีเข้าลิฟต์ไปแล้ว ร่างระหงห่อเหี่ยวไหล่ลู่ลงอย่างหมดแรง เธอสู้อุตส่าห์ทำงานหนักแทบตายเพื่อบริษัทนี้แต่ผลที่ได้รับคือการพักงาน!
หัวหน้าพิสุทธิ์ยืนฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ประเมินจากคำพูดของผู้อำนวยการเฉลิมแล้วคงเป็นเพราะอคติล้วน ๆ ไม่ใช่เรื่องการแต่งกายอย่างที่กล่าวอ้าง แต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อพวกเราเป็นเพียงลูกจ้างกินเงินเดือน
“ไม่เป็นไรหรอก พักไปก่อนแล้วพี่จะช่วยพูดเอง พนักงานบัญชีเก่ง ๆ มันหาไม่ได้ง่าย ๆ หรอกนะ”
“หัวหน้า ฮื้อ ฮื้อ”
โรสรินโผกอดหัวหน้าพิสุทธิ์ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ
“โอ๋ โอ๋ ไม่เป็นไรหรอกโรส เดี๋ยวพี่ช่วยจัดการเอง ไม่นานหรอก เธอหยุดสักเดือนก็พอได้ แล้วพี่จะหาทางพาเธอกลับมาทำงาน”
“อึก ฮื้อ ค่ะหัวหน้า”
“แล้วนี่เย็นนี้เขาจัดงานเลี้ยงไปหน่อยไหม”
“ไปได้ไงคะ เขาให้พักงาน”
“ก็ไม่เกี่ยวกันเสียหน่อยโรสริน ไปสนุก ไปกินให้หนำใจให้คุ้มกับที่ต้องโดนพักงาน”
โรสรินเงยหน้ามองหัวหน้าแผนกพลันยิ้มออกมาอย่างแจ่มใสผิดไปจากสภาพเมื่อสักครู่
“จริงด้วยค่ะ หัวหน้า ทำไมโรสจะไปงานไม่ได้ ในเมื่อโรสยังเป็นพนักงาน โรสจะไปกินให้พุงกางเลยค่ะหัวหน้า”
พิสุทธิ์หัวเราะออกมากับท่าทางลูกน้องสาว พรางพาเดินเข้าห้องก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
“เดี๋ยวไปร้านเสริมสวยเจ้าประจำพี่นะ ลงบัญชีพี่ไว้ ถือสะว่าเป็นของขวัญล่วงหน้าก่อนปีใหม่ ไม่ต้องกังวล พี่จะให้เขาจัดการลูกน้องสาวสวยของพี่ให้แซ่บที่หนึ่งเลย”
“จะไหวหรือคะ ดูสภาพโรสสิค่ะ”
“ไม่ต้องห่วง ร้านนี้ที่หนึ่ง พี่ใช้บริการประจำ ขนาดพี่เขายังแปลงร่างให้พี่สะเป็นสาวสวย แล้วทำไมอย่างเราซึ่ง ซึ่ง ก็ เออ สวยอยู่แล้ว ง่ายๆ”
พิสุทธิ์มองโรสรินที่ยังยิ้มแก้มปริ พลันในใจนึกกังวลเรื่องโดนพักงาน เขาชักเริ่มแน่ใจแล้วว่าเป็นผู้อำนวยการเองที่ได้ทีจัดการพักงานเพราะหมั่นไส้โรสรินอยู่แล้ว
Latest chapter
ของหวงมาเฟีย บทที่ 24 NC จบบริบูรณ์
บทที่ 24 NC จบบริบูรณ์อเล็กซานเดอร์สอดกายแกร่งเข้าทางรักเชื่องช้า เขาลูบไล้แก้มก้นเลยมาถึงแผ่นหลัง ลูบรอยแผลเป็นที่ยังนูนแผ่วเบาเขากอดเธอแน่นชะโงกร่างสอดใส่ถอนออก สอดใหม่ช้าแผ่วเบา ลมหายใจร้อนระอุแนบไปกับซอกคอเธอ เสียงครางทุ้มพร่าแหบต่ำดังลอดในลำคอปนเสียงบางอย่างที่เธอไม่แน่ใจ อเล็กซานเดอร์เลื่อนสายชุดนอนเส้นเล็กลงจากลาดไหล่พรมจูบ“โรส”ลำใหญ่เสียบทางรักเน้นหนักขึ้น เขาดันให้กายแกร่งมุดเข้าทางสุดลำกดย้ำจนให้แน่ใจว่าเขายังอยู่ข้างในเธอ“โรส”โรสรินผ่อนร่างลง อเล็กซานเดอร์ร่วมรักกับเธอแสนอ่อนหวานไม่เหมือนเคย ชายหนุ่มร่างสูงค่อยสอดเชื่องช้าแสนทรมาน เธอครางลอดออกมา“อ่า อเล็ก”“ใช่ โรส คิดถึงผมไหมที่รัก”“อือ”เขาดันแรงขึ้นกอดร่างบางที่นอนคว่ำบนที่นอนไว้แน่นให้ต้นขาแกร่งคร่อมสะโพกงามไว้สอดใส่ทางรักที่เริ่มเปียกชื้นเพราะแรงพิศวาส“ผมคิดถึงคุณโรส ที่รัก คิดถึงคุณมาก”โรสรินแอ่นร่างยามลำใหญ่เบียดลง มือจิกไปบนท่อนแขนที่โอบรัดเธอไว้ดั่งเถาวัล
ของหวงมาเฟีย บทที่ 23 ตาบ้า
บทที่ 23 ตาบ้าร่างสูงใหญ่เดินลงจากเครื่องบินเจทของท่าอากาศยานนานาชาติในประเทศดูไบสีหน้าเคร่งเครียดโกรธขึ้งขณะเดินไปตามทางขึ้นรถหรูคันใหญ่ที่มารับตรงลานจอดเครื่องบิน“บอส”ดวงตาพยัคฆ์มองดาลยานั่งอยู่เบาะหน้า เขาไม่เอ่ยตอบ มือประสานบนตักนิ่งทบทวนสิ่งที่ได้ยินเมื่อวันก่อนตอนดาลยาโทรศัพท์มารายงาน“คุณท่านให้ตรงไปหาที่ห้องทำงานก่อนค่ะ”เขาเม้มปากนิ่งพยักหน้า มองไปยังภายนอกรุ่งเช้าของเมืองดูไบ แสงอาทิตย์กำลังโผล่พ้นขอบฟ้าสามเดือนที่ผ่านมาเขาแทบเป็นบ้า ไม่ว่าจะควานหาตัว จ้างนักสืบเอกชนมือดีหลายสิบรายแต่ไร้แววของโรสรินเขาให้ค้นไปดักรอที่บ้านแต่เงียบกริบ เหมือนเธอหายไปจากโลกใบนี้โดยสิ้นเชิงอกหนุ่มอัดแน่นท่วมท้นจนอึดอัด เขาทั้งต้องการตะโกน ทั้งต้องการปลดปล่อยพลังภายในออกมา ตอนนี้เขารับรู้แล้วว่าโรสรินอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมรถหรูเลี้ยวเข้าจอดคฤหาสน์ราคาแพงภายในกรุแบรนด์เนมหรูหรา อเล็กซานเดอร์สาวเท้าขึ้นบันไดยาวเหยียดชั้นสองเลี้ยวไปทางห้องทำงาน มือจับลูกบิ
ของหวงมาเฟีย บทที่ 22 หายตัว
บทที่ 22 หายตัวโรสรินยืนกรานขอกลับไปพักฟื้นที่หอพักของตัวเองโดยที่ร่างสูงใหญ่กระฟัดกระเฟียด จำใจยินยอมอเล็กซานเดอร์ยังโกรธที่โรสรินไม่ยอมตอบตกลง วันหลัง ๆ ในโรงพยาบาลเขาแทบจะไม่มานอกจากส่งดาลยามาอยู่เป็นเพื่อน“ห้องคุณน่าอยู่”“ค่ะ มันเล็กไปหน่อยแต่เดี๋ยวคุณก็จะชิน”โรสรินเอ่ยบอกดาลยาเมื่อบอดี้การ์ดสาวเข้ามาในห้อง ตอนนี้เรียกได้ว่าดาลยาตามติดเธอยังกับตังเม แล้วยังถูกอเล็กซานเดอร์บังคับให้มาพักห้องเดียวกับเธอ เพราะเธอไม่ยอมออกจากหอนี้“อยู่ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา ฉันเคยอยู่ห้องที่เล็กกว่านี้”เป็นโรสรินที่เงยหน้ามองดาลยาขณะที่กำลังเอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าไปแขวน“ชีวิตที่รัสเซียไม่ได้สวยหรู พวกเราจนและต้องทำงานหนัก ฉันโชคดีกว่าทุกคนในบ้านที่คุณปู่ของบอสรับไปเลี้ยงและได้ทำงานเป็นบอดี้การ์ด”โรสรินยังตั้งใจฟังแม้ว่าจะแสร้งเก็บผ้าไปด้วย“ท่านมีพระคุณต่อฉันมาก นั่นหมายถึงอเล็กด้วยค่ะ”“เพราะงั้นคุณถึงจงรักภักดีมาก”“ก็มันเป็นเรื่องที่สมควรทำ”เธอหันไปม
ของหวงมาเฟีย บทที่ 21 ชิ คนสารเลว
บทที่ 21 ชิ คนสารเลวอเล็กซานเดอร์รีบวิ่งไปตู้เสื้อหยิบเสื้ออีกตัวออกมา สวมให้โรสรินแล้วอุ้มร่างบางขึ้นในอ้อมกอด เสียงโรสรินสะอื้นด้วยความเจ็บ“ไม่เป็นไร เราจะไปโรงพยาบาล”เขากดลิฟต์ใจร้อนรนไปหมด ร่างแกร่งไม่สามารถอยู่นิ่งได้ เขาหวาดกลัวและอีกความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้อเล็กซานเดอร์พบดาลยาเมื่อออกจากลิฟต์ในชั้นหนึ่ง บอดี้การ์ดสาวนั่งรออยู่ที่โถงด้านล่าง พนักงานของบริษัทต่างจับจ้องไปยังร่างโรสรินในอ้อมแขนใหญ่ของอเล็กซานเดอร์ เขาก้มมองหน้างามที่บัดนี้ไร้สีสัน นิ่วหน้าเจ็บปวด โรสรินไม่ร้องออกมาอีกและอยู่นิ่งหลับตา“ไปโรงพยาบาลดาลยา เร็วที่สุด”เขาประคองร่างบางเข้าไปในรถ แม้ว่าแอร์ในรถจะเย็นฉ่ำปานใดแต่ใจที่ร้อนเป็นไฟกลับทำให้เขานิ่งไม่ได้ เขามองไปทางถนนสลับใบหน้าหวานที่ยังนิ่งเงียบ โรสรินกัดริมฝีปากไว้แน่นไม่ส่งเสียงร้อง ถ้าเป็นตามปกติเขาคงเอ่ยชมเธอที่มีความอดทนดีเยี่ยม แต่มันไม่ใช่ เขาอยากให้โรสรินร้องออกมาเพื่อที่เขาจะได้รู้ว่าเธอยังเป็นปกติดีอเล็กซานเดอร์อุ้มโรสรินเข้าโรงพยาบาลไม
ของหวงมาเฟีย บทที่ 20 ฉันเกลียดคุณ
บทที่ 20 ฉันเกลียดคุณ“แผนกบัญชีครับ”หัวหน้าพิสุทธิ์เดินมารับโทรศัพท์แทนโรสรินหลังจากที่สายมากแล้วแต่สาวน้อยยังไม่มาทำงาน มีแฟ้มหลายแฟ้มตั้งอยู่บนโต๊ะและงานเรียบร้อยดีมาก เขาจะขาดเธอไปได้อย่างไรกัน“ใบแจ้งลาพักร้อนของโรสรินได้รับอนุมัติแล้ว เธอจะไม่มาทำงานเริ่มพักงานตั้งแต่วันนี้”“ฮะ เดี๋ยวก่อนครับ ไม่ทราบว่าเธอแจ้งพักงานกี่วันครับ”“ไม่มีกำหนด”พิสุทธิ์ตกตะลึง เขาจ้องโทรศัพท์ภายในที่สายเรียกเข้าเมื่อสักครู่โทรเข้ามาจากภายในบริษัท เสียงคนต่างชาติและคงเป็นระดับสูงที่สั่งลงมาไม่มีกำหนด แล้วนี่เขาจะทำยังไงกัน“อเล็ก สายแล้ว โรสต้องไปทำงาน!”โรสรินตะโกนออกมาจากเตียงนุ่ม เธอนอนหลับไปอย่างอ่อนแรงเมื่อคืน จนเช้านี้ค่อยมีแรงโต้เถียงกับชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนใส่เสื้อผ้าชุดสูททำงานเรียบร้อยผิดไปจากเธอที่ยังเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง“ไม่ คุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากห้อง”“อเล็ก!! ตาบ้า ไอ้บ้า”อเล็กซานเดอร์รีบเดินออกมาจากห้องนอนด้วยร
ของหวงมาเฟีย บทที่ 19 NC
บทที่ 19 NCภายในห้องปิดทึบเงียบสงัดมีเพียงเสียงของอเล็กซานเดอร์ที่ร้องครางและเสียงหวานใสของโรสรินที่เผลอร้องออกมาแม้ว่าจะพยายามสะกดกลั้นไว้ เสียงโต๊ะทานอาหารที่รองรับร่างบางจากแรงกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่พักอเล็กซานเดอร์ร้อนระอุในช่องอก เขาเร่งรีบไม่แม้แต่จะถอดเสื้อผ้า เหงื่อไหลจากศีรษะลงเป็นเม็ดใหญ่ไปยังกายงามด้านล่าง โรสรินสวยงามและเขาชื่นชอบยามเธอร้องครางใต้ร่างมือกำกระชากผมเธออีกครั้งโน้มร่างสูงลงใกล้กระแทกซ้ำแรง ถาโถมเข้าโพรงรักที่กำลังตอดรัดบีบเอ็นใหญ่จนแน่น“คุณสัญญาแล้วโรส คุณจะไม่เอากับใครอีกนอกจากผม”“อือ อเล็ก ฉันยังไม่ได้ทำอะไร โอ๊ย”ตับ ตับ ตับ“แต่คุณจะทำใช่ไหมโรส คุณกำลังจะทำมัน”“ไม่ ไอ้บ้า คนเฮงซวย ทีคุณยังมีคนอื่น คุณเอากับคนอื่นเหมือนกัน โอ๊ย อเล็ก อ่า”ตับ ตับ ตับ“ผมไม่ได้เอากับใครโรส ซี้ด แน่นแบบนี้ ทั้งตอดทั้งบีบ ผมจะไปเอากับใครได้คนสวย ซี้ด”อเล็กซานเดอร์หมดความอดทนในที่สุด การสะกดกลั้นพังทลายเมื่อโพรงรักของโรสรินกระตุกแรงจากอาการเสร็จสมน้
You may also like
มีทองท่วมหัวก็ไม่อยากเป็นฮองเฮาของใคร
จันทร์ส่องแสง16.4K viewsบำเรอรัก❤️คุณหมอมาเฟีย NC18++
Me'JinJIn44.3K viewsชายายอดเสน่หา
อักษรามณี16.8K viewsพิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย
เจ้าหน่อไม้น้อยแห่งตระกูลกู่227.4K viewsกระดังงาร่อนไฟ
ชนิตร์นันท์154 viewsพรหมจรรย์ดอกหญ้า
วรนิษฐา / Miss sexy487 views1989 เปลียนรัก (ยัย) ตัวร้าย
เฟยเทียน / เงาจันทราสีหมึก / กัญญ์ญาภัค892 viewsมายาทมิฬ
baiboau-เนื้อนวล36 views
