EP.02 : แค่สบตา... ก็พอแล้ว

“โอเค... ฉันว่านี่มันก็ค่อนข้างวุ่นวายนิด ๆ นะ”

ของขวัญพึมพำเบา ๆ ขณะเดินผ่านจุดตรวจตั๋ว ก่อนจะหยุดยืนต่อแถวหน้าคอนเสิร์ตฮอลล์ที่ออกแบบอย่างทันสมัย ผนังด้านนอกเป็นกระจกสะท้อนแสงไฟจากเมืองที่สาดเข้ามาวูบวาบ รอบตัวเต็มไปด้วยผู้คนที่ยืนกระจายอยู่ทั่วบริเวณหน้าอาคาร พร้อมเสียงพูดคุย หัวเราะ และแซวกันระงม มันเหมือนกับถูกพัดเข้าสู่โลกอีกใบที่เต็มไปด้วยพลังงานคึกคักอันบ้าคลั่ง แบบที่เธอไม่เคยคุ้นชิน

กลุ่มหญิงสาวสามสี่คนที่ยืนห่างออกไปไม่เกินสองเมตรกำลังพูดคุยกันอย่างออกรส ราวกับไม่ได้มาเพื่อดูคอนเสิร์ต... แต่มาเพื่อแต่งงานกับใครสักคนในวงไซเรน

“โอ๊ยตาย! วันนี้เขาจะสบตากับเราไหมนะ!”

หญิงสาวคนหนึ่งพูดพลางยกมือกุมแก้ม ใบหน้าแดงปลั่งด้วยทั้งอากาศร้อนและความตื่นเต้น

“ขอให้เป็นฉันทีเถอะ! แค่อยากได้ยินเขาเรียกชื่อฉันจากปากเขาสักครั้ง... แค่คิดก็จะเป็นลมแล้ว!!”

“แก—แค่ฉันหลับตาแล้วนึกถึงรอยยิ้มของเขา ฉันก็แทบละลายอยู่ตรงนี้แล้ว!”

เสียงกรี๊ดเบา ๆ ดังขึ้นพร้อมท่าทางเพ้อฝันของพวกเธอ ราวกับกำลังแสดงอยู่ในละครรักโรแมนติกฝรั่งเศสกลางฤดูใบไม้ผลิ

เธอเหลือบตามองต้นหอมที่กำลังกลั้นหัวเราะอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะโดนสะกิดยิก ๆ ที่สีข้าง

“เห็นไหมล่ะ” ต้นหอมพูดเสียงเบาแต่ตื่นเต้นจนชัดเจน “มีแต่คนคลั่งรักวงนี้ โดยเฉพาะนักร้องนำ...”

“จ้า... ก็หวังว่าเธอจะไม่เป็นแบบนั้นล่ะกัน”

“แล้วเธอจะรู้... ของขวัญเอ๋ย”

เมื่อทั้งสองเดินเข้าไปในฮอลล์ด้านใน ความรู้สึกเหมือนถูกซัดด้วยพลังบางอย่างก็โถมเข้าใส่ทันที เพดานสูงโปร่งประดับด้วยโคมไฟขนาดใหญ่ที่ให้แสงนวลตา พื้นพรมหนาใต้ฝ่าเท้าช่วยซับเสียงฝีเท้าของฝูงชนที่เคลื่อนตัวเข้าออกอยู่ตลอดเวลา กลิ่นน้ำหอม โลชั่น และแอลกอฮอล์เจลผสมปนเปกันอยู่ในอากาศ ดนตรีเบา ๆ ดังคลออยู่ตามลำโพงหลายจุดอย่างมีจังหวะ

พื้นที่หน้าเวทีถูกกั้นด้วยรั้วเหล็กต่ำสำหรับโซนยืน ทีมงานกระจายตัวดูแลฝูงชนอย่างใกล้ชิด ต้นหอมดูจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษ เธอคว้ามือของขวัญลากเข้าไปด้านหน้าเหมือนกลัวจะพลาดอะไรบางอย่าง

ซึ่งก็ใช่—เพราะเธอซื้อบัตรพรีเมียมที่ยืนใกล้เวทีจนแทบจะเห็นรูขุมขนของนักร้องนำ

ของขวัญเหลือบมองเพื่อนตัวเองที่กำลังยิ้มกว้างจนตาแทบปิด เธออดคิดไม่ได้เลยว่าปกติต้นหอมเป็นคนประหยัดจนน่าเหลือเชื่อ แค่จะซื้อเสื้อตัวหนึ่งยังลังเลเป็นชั่วโมง

แต่ครั้งนี้... เธอกลับทุ่มเงินจำนวนมากเพื่อดูคอนเสิร์ตวงหนึ่ง—โดยเฉพาะหนึ่งในนั้น ที่กำลังจะเปลี่ยนชีวิตของของขวัญไปตลอดกาล

ในตอนนั้น เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชีวิตของเธอเริ่มต้นใหม่แล้ว ตั้งแต่ยืนอยู่ตรงนั้น

พวกเธอยืนอยู่ได้สักพัก แสงไฟบนเวทีก็ดับลง เสียงฝีเท้าเดินขึ้นเวทีดังแทรกเข้ามาท่ามกลางเสียงพูดคุยที่ยังอื้ออึงในความมืด สปอตไลต์สีขาวเพียงหนึ่งดวงเคลื่อนที่อย่างช้า ๆ และหยุดลงเมื่อเสียงกีตาร์โปร่งค่อย ๆ คลอขึ้นเบา ๆ

ชายหนุ่มร่างสูง เรือนผมสีแดงเพลิงกำลังดีดกีตาร์อยู่กลางเวที เสียงโน้ตแรกทำให้ทั้งฮอลล์เงียบวูบลง มันไม่ใช่แค่เสียงดนตรี แต่มันเหมือนกำลังถักทอความรู้สึกบางอย่างในอากาศ เสียงเรียบนุ่มนั้นเต็มไปด้วยความตั้งใจที่ทำให้ทุกสายตาจับจ้องโดยไม่ได้นัดหมาย

กีตาร์ไฟฟ้าเข้ามาสอดประสาน เสริมด้วยเบสที่ไล่จังหวะอย่างมั่นคง ไม่นาน เสียงกลองก็กระทบขึ้นพร้อมเพรียง เปิดเพลงแรกอย่างนุ่มนวล ไม่ใช่พายุอารมณ์ ไม่ใช่ความดุดัน หากแต่เป็นคลื่นเบา ๆ ที่กำลังพาความรู้สึกล่องลอยไปไกลแสนไกล

แสงไฟทีละดวงส่องไปยังสมาชิกแต่ละคนที่กำลังเล่นกันอย่างพร้อมเพรียง ทุกคนล้วนมีเสน่ห์ราวกับถูกปั้นแต่งโดยศิลปินผู้เข้าใจแก่นแท้ของมนุษย์ ทุกองค์ประกอบ ทุกการเคลื่อนไหว เชื่อมโยงกันด้วยเส้นสายที่มองไม่เห็น

และแล้ว... แสงสุดท้ายก็หยุดลงที่เขา

ชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีดำสนิท ถูกจัดทรงอย่างเรียบง่ายแต่ดูดี ใบหน้าเรียวคม ดูสงบและจริงจัง จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่เยือกเย็นแต่ลึกซึ้งจนน่าหวั่นไหว เขายืนนิ่งอยู่กลางเวที ราวกับกำลังรอให้เสียงดนตรีกลืนโลกทั้งใบไปก่อนจะเปล่งเสียงใด ๆ ออกมา

“กรี๊ดดดดด เอเดน!!!”

เสียงแหลมสูงจากแฟนคลับดังขึ้นทันที ราวกับเป็นสัญญาณของเวทมนตร์ที่เพิ่งเริ่มต้น

ใช่... เขาคือเอเดน

เอเดน เคนเนธ — นักร้องนำของไซเรน

ครั้งก่อน... เธอไม่แม้แต่จะรู้ว่าใครเป็นนักร้องนำของวงนี้ เพราะเธอเลือกจะปล่อยให้ต้นหอมดูคอนเสิร์ตอยู่คนเดียว ขณะที่เธอกำลังกอดความรักจอมปลอมอยู่บนเตียงกับลีวาย

แต่มาวันนี้... เธอพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมใคร ๆ ถึงอยากให้เขาสบตา

และบางที... เธอเองก็อยากให้เขาสบตาเธอบ้าง

ไม่ใช่เพราะหวังว่าเขาจะจำเธอได้—เพราะเธอรู้ดีว่าเขาไม่ได้ย้อนเวลากลับมาด้วยกัน

แค่อยากให้เขาเห็นเธอ แค่นั้นก็พอ

และในจังหวะที่ดนตรีไล่จังหวะขึ้นอีกครั้ง เสียงทุ้มลึกของเขาก็ดังขึ้น... ท่ามกลางจังหวะเปิดตัวที่เหมือนกับทุกอย่างจะเปลี่ยนไป

“Just close your eyes and forget the sound 

Of the world that kept us underground I

if you can hear me in this silence, love… 

Please don’t let go — I’m drowning in my own blood”

(แค่หลับตา… แล้วลืมเสียงทั้งหมดไป

เสียงของโลกที่เคยกดเราจมอยู่ใต้ดิน

ถ้าเธอยังได้ยินฉัน… ท่ามกลางความเงียบนี้

ได้โปรดอย่าปล่อยมือฉัน—ฉันกำลังจมในเลือดของตัวเอง)

เสียงร้องของเขามีน้ำหนักราวกับบรรจุเรื่องราวไว้มากมาย มันขึงขัง แต่ไม่เย่อหยิ่ง แตกสลาย แต่ไม่สิ้นหวัง และซื่อตรงเกินกว่าที่เธอจะหันหน้าหนีได้

เสียงนั้นล่องลอยผ่านผู้คนมากมายในฮอลล์อย่างสง่างาม แต่กลับพุ่งตรงเข้ามาในหัวใจของเธออย่างจู่โจม รุนแรง และไม่ทันตั้งตัว ราวกับถูกเขียนขึ้นมาเพื่อตัวเธอเพียงคนเดียวโดยเฉพาะ เธอไม่รู้ว่าเขากำลังมองลงมาที่ใคร แต่ในจังหวะหนึ่ง ดวงตาสีน้ำทะเลคู่นั้นกลับสบเข้ากับเธออย่างจัง

ของขวัญไม่อาจแน่ใจว่ามันคือภาพจริงหรือภาพลวงตา ทว่าร่างกายกลับขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะลึกลงไปในใจ เธอกำลังหวังอย่างเงียบงัน หวังว่าตัวเองจะมีค่าพอให้เขาจดจำได้ แม้เพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น

“I call your name in every dream 

Though I know it's just a distant scream 

Still my soul drifts without a shore 

You’re the only one I’m searching for”

(ฉันยังคงร้องเรียกชื่อเธอในทุกความฝัน

แม้จะรู้ว่ามันเป็นแค่เสียงกรีดร้องจากที่แสนไกล

แต่จิตวิญญาณของฉันยังล่องลอยไร้ทิศทาง

เพราะเธอ… คือคนเดียวที่ฉันตามหา)

เสียงกระซิบข้างหูจากต้นหอมทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ทันที

“ฉันบอกแล้วว่าเธอต้องหลงรักเขา”

ใช่... ต้นหอมพูดถูก และมันไม่ได้เป็นแค่ความหลงใหลแบบชั่วครู่ แต่มันคือความรัก—ความรักที่เกิดขึ้นโดยที่เขาไม่แม้แต่จะรู้จักเธอด้วยซ้ำ

ในวินาทีนั้น ลมหายใจของเธอขาดห้วง ตัวแข็งทื่ออย่างไม่อาจควบคุมได้ ดวงตาสีน้ำทะเลคู่นั้นเลื่อนลงมาสบเข้ากับสายตาของเธอโดยตรง เธอไม่แน่ใจว่ากำลังคิดไปเองหรือเปล่า ถ้ามันเป็นเพียงวูบเดียว เธอคงจะตัดมันทิ้งว่าเป็นภาพลวงตาจากแสงไฟหรือจินตนาการของตัวเอง

แต่เปล่าเลย... ทั้งสองสบตากันอยู่นาน ราวกับในโลกนี้ไม่มีเสียงกรี๊ด ไม่มีฝูงชนที่เบียดเสียด ไม่มีแสงจ้าที่พร่าเลือน ไม่มีอะไรเลย — นอกจากดวงตาคู่นั้นที่มองตรงเข้ามาในหัวใจของเธอ แม้เขาจะไม่รู้จักเธอเลยก็ตาม เธอไม่ได้พยายามจะหลบสายตา แต่ลึก ๆ กลับไม่อยากให้เขามองเธอด้วยสายตาแบบนั้น มันเหมือนถูกแผดเผา เธอกลัวว่าตัวเองจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งในกลุ่มแฟนคลับที่หวังในสิ่งเกินเอื้อม ซึ่งมันจะสั่นคลอนทั้งศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจที่เธอรักษาไว้

แต่ถึงอย่างนั้น... เธอก็ไม่อาจละสายตาไปได้ ไม่มีกล้ามเนื้อส่วนไหนในร่างกายที่ขยับได้ตามคำสั่ง เพราะในส่วนลึกที่สุดของหัวใจ เธอก็ยังคงหวังอยู่เสมอหวังว่าเขาจะจดจำเธอได้ แม้เพียงเสี้ยววินาทีเดียวก็ตาม

เสียงสดใสเอ่ยขึ้นทันทีที่บทเพลงจบลง

“สวัสดีทุกคน”

ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่แนบแน่นกับเธอเมื่อครู่ค่อย ๆ ผละออกอย่างนุ่มนวล ก่อนจะกวาดมองฝูงชนเบื้องหน้าแทน สำเนียงไทยแปลก ๆ ที่เล็ดลอดออกจากริมฝีปากของเขาทำให้เธอแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ — แต่คงไม่มีใครหัวเราะตาม ถ้าเธอหลุดเสียงออกมาตอนนี้ เพราะเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับรอบตัวดังกลบทุกความคิด

ให้ตายสิ... เธอคิดถึงช่วงเวลานั้นชะมัด

“ยินดีที่ได้พบกับพวกคุณในวันนี้” เขากล่าวอย่างพยายาม ดวงตาฉายแววตั้งใจ “ขอบคุณที่มา... โงน—เอ่อ... แงน... เอิ่ม What do I have to say?”

(นี่ฉันต้องพูดว่าอะไรนะ?)

“It’s ‘ngan’, not ‘ngen’ with an accent from outer space, mate.”

(มันออกเสียงว่า ‘งาน’ ไม่ใช่ ‘แงน’ ที่ฟังเหมือนสำเนียงมาจากนอกโลกนะพวก)

เสียงกระซิบจากมือกลองที่อยู่ด้านหลังดังขึ้นทันที ตามด้วยเสียงหัวเราะพรืดของมือเบส เธอเองก็แทบจะหลุดหัวเราะด้วย ถ้าไม่ติดว่ากำลังพยายามกลั้นหายใจไม่ให้ดูเด่นท่ามกลางฝูงแฟนคลับที่กำลังคลั่งรักชายหนุ่มตรงหน้า

เธอสังเกตได้ว่า พวกเขาทุกคนดูดีจริง ๆ ดูดีกว่าตอนที่เธอเคยเจอเสียอีก

“ขอบคุณที่มางานของเราวันนี้ – และเราดีใจมากที่ได้พบทุกคน” เอเดนยิ้มกว้าง รอยยิ้มที่เปล่งพลังบางอย่างออกมาอย่างไม่มีพิษภัย “ขอบคุณอีกครั้งคร้าบ”

“Hey, I think you need to learn how to speak Thai, dude.”

(เฮ้ นายควรไปเรียนพูดภาษาไทยใหม่เถอะว่ะเพื่อน)

“And you should focus more than just remember. Lol.”

(แล้วนายควรจะตั้งใจให้มากกว่าจำเฉย ๆ อะนะ 555)

บทสนทนาสลับภาษาเรียกเสียงหัวเราะจากทั้งฮอลล์ รวมถึงต้นหอมที่ดูจะปลื้มในความพยายามของนักร้องนำอย่างออกนอกหน้า

“เธอเห็นเขาแล้วใช่ไหม ของขวัญ?” ต้นหอมพูดพลางดึงแขนเธอเบา ๆ “เห็นหรือยังว่าเอเดนน่ะ หล่อแค่ไหน!”

“อ่า...ใช่” ของขวัญลากเสียงตอบกลั้วหัวเราะ “เขาก็ดูโอเคอยู่นะ”

“แกมันคนโกหก ไอ้ขวัญ!” ต้นหอมแยกเขี้ยวใส่ “ฉันไม่เคยเห็นใครจ้องเขาตาค้างแบบแกมาก่อนเลยนะ”

“หุบปากเลยนะ ยัยบ้า!”

ทั้งสองหัวเราะพร้อมกัน ขณะที่เสียงดนตรีค่อย ๆ จางลงเมื่อคอนเสิร์ตจบลง ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบในแบบที่มันควรจะเป็น—ยกเว้นบางอย่างในใจของขวัญที่ยังไม่แน่ใจว่านี่คือจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลง หรือเพียงชั่วขณะธรรมดา

“ไอ้ขวัญ! ฉันว่าฉันเห็นเขา—”

ยังไม่ทันที่ต้นหอมจะพูดจบ เธอก็วิ่งพรวดออกไปทันที ราวกับถูกแรงลึกลับบางอย่างดึงตัวไป ของขวัญเบิกตากว้าง

“ไอ้หอม! แกบ้าไปแล้วเหรอ!”

เธอร้องไล่หลังและเริ่มวิ่งตามไปโดยไม่ทันได้คิด แผ่นหลังของเพื่อนโผล่ให้เห็นเพียงวูบวาบตรงมุมหนึ่งของฮอลล์

โอ๊ย... นี่เธอมาเป็นเพื่อนกับยัยผู้หญิงบ้านี่ได้ยังไงกันนะ ให้ตายเถอะ!

“แกจะไปไหนกันแน่!”

ของขวัญร้องถามอย่างหอบ ๆ เมื่อต้นหอมหยุดวิ่งหน้าห้องบานหนึ่ง ราวกับกำลังแอบดูอะไรบางอย่างอยู่ เธอเดินเข้าไปหาเพื่อนพร้อมหายใจแรงแทบขาดใจ

“ต้นหอม! เป็นอะไรของ—”

แต่ยังไม่ทันได้พูดจบ ต้นหอมก็ยกมือขึ้นมาปิดปากเธอไว้ทันที

“เงียบก่อนสิ”

เธอกระซิบ แล้วพยักพเยิดให้มองเข้าไปในห้อง

ของขวัญค่อย ๆ หันไปตามสายตา และสิ่งที่เธอเห็นคือวงไซเรนกำลังนั่งล้อมโต๊ะกันอยู่ในห้อง VIP ที่ตกแต่งอย่างหรูหราแบบยุโรป โต๊ะตรงหน้ามีเบียร์กระป๋องวางอยู่หลายกระป๋อง และจานอาหารว่างเล็ก ๆ วางเรียงราย พวกเขาดูผ่อนคลายอย่างเหลือเชื่อ หัวเราะกันเหมือนกลุ่มเพื่อนที่เพิ่งผ่านวันหนัก ๆ มา

“ต้นหอม... เราไม่ควรอยู่ตรงนี้” ของขวัญกระซิบเสียงเข้ม พยายามดึงแขนเพื่อนเบา ๆ “เราไม่มีสิทธิ์มาแอบดูแบบนี้นะ มันคือพื้นที่ส่วนตัว—เธอไม่เข้าใจเหรอ?”

ต้นหอมไม่ตอบ เธอยังคงตั้งใจฟังบทสนทนาที่ลอยออกมาจากในห้อง

ส่วนของขวัญ... ยืนอยู่ตรงนั้น ใจเต้นแรงไปหมด

ไม่ใช่เพราะความตื่นเต้น — แต่เพราะลึก ๆ แล้วเธอเริ่มรู้สึก...

ว่านี่ไม่ใช่เหตุการณ์ซ้ำเดิมอีกต่อไปแล้ว