ขอเวลา...เพื่อรักเธออีกครั้ง

ที่จริง... ถ้าใครคิดว่านี่คือบันทึกของเด็กสาววัยทำงานน่ารัก ๆ ที่เล่าเรื่องความรักหวานชื่นเพื่อความบันเทิงแล้วล่ะก็—วางมันไว้ที่เดิมนั่นแหละ เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่อะไรแบบนั้นเลย และมันยังปวดหัวยิ่งกว่าชีวิตรักของนางเอกวัยสิบเจ็ดสิบแปดปีที่เพิ่งจะมีปั๊ปปี้เลิฟเสียอีก

อยากรู้หรือว่าเรื่องนี้รุนแรงแค่ไหน ถึงได้ห้ามไม่ให้เปิดอ่านแบบนั้น? ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มจากปลายกระบอกปืนเย็นเฉียบที่จ่ออยู่ตรงกลางหน้าผากของเธอก่อนก็แล้วกัน

“มีอะไรอยากจะบอกเป็นครั้งสุดท้ายไหม...”

เสียงเย็นเยือกของเขาดังขึ้นต่อหน้า ดวงตานิ่งเฉยที่เคยมองเธอด้วยความอ่อนโยน บัดนี้กลับกลายเป็นสายตาว่างเปล่า ไร้ซึ่งความลังเลแม้แต่น้อย จนเธอเริ่มสงสัย—ผู้ชายใจดีคนนั้นเคยมีตัวตนอยู่จริงไหม หรือทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นเป็นแค่ภาพลวงตาที่เธอหลอกตัวเองมาตลอด

พูดกันตามตรง เรื่องนี้ไม่ได้ดีเลย อย่างที่เห็น เธอกำลังถูกจ่อปืนอยู่ และคนรอบตัวต่างล้มตายกันหมดแล้ว พวกเขาถูกยิง ถูกทรมานจนขาดใจต่อหน้าต่อตา กลิ่นคาวเลือดยังอบอวลในโพรงจมูก ความรู้สึกที่เคยโหมกระหน่ำอย่างหนักหน่วงในตอนนั้น บัดนี้กลับจางหาย เหลือเพียงความว่างเปล่าที่ยากจะสะเทือนใจได้อีกต่อไป

ไม่มีความกลัว ไม่มีความเจ็บปวด ไม่มีความเสียใจ... และที่สำคัญที่สุด ร่างกายของเธอรู้สึกชาไปหมด จากเดิมที่เคยมีน้ำตาไหลอาบแก้ม บัดนี้เหลือเพียงรอยยิ้มจาง ๆ และท่าทางน่าสมเพชที่ชวนเวทนา

“ยังอยากให้ฉันพูดอะไรอีกงั้นเหรอ – ยังเหลืออะไรให้ฉันต้องขอร้องกับคนอย่างแกอีกหรือไง”

“เหลือสิ” เขากระซิบ “เหลือชีวิตของเธอไง – ขอร้องดี ๆ ฉันก็อาจปล่อยให้เธอรอด และอยู่ข้างฉันตลอดไปก็ได้นะ”

เธอหัวเราะในลำคอ ทั้งเบาและหนักหน่วงในเวลาเดียวกัน

“ฆ่าฉัน”

เธอกระซิบ ทำเอาชายตรงหน้าชะงักราวกับว่ากำลังฟังผิดไป

“ฆ่าฉันซะ!!!”

เธอตะโกนสุดเสียง ก่อนจะสะบัดมือที่ถูกมัดไว้แบบลวก ๆ ออกมา แล้วคว้าปืนกระบอกนั้นไว้แน่น จ่อมันเข้าที่คางของตัวเอง ความกลัวแล่นวาบขึ้นมาทางสันหลังเพียงชั่ววินาที ก่อนจะถูกกลบด้วยความว่างเปล่าที่ท่วมท้น

เพราะเธอไม่เหลือเหตุผลใดอีกแล้ว ที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ

ทั้งแม่... ผู้ไม่เคยปล่อยให้เธอได้ใช้ชีวิตของตัวเอง

พระเจ้าคะ... ตลอดชีวิตที่ผ่านมา เธอไม่เคยเชื่อเลยว่าท่านมีอยู่จริง

เพราะไม่ว่ากี่ครั้งที่เธออธิษฐานขอให้ความปรารถนาเล็ก ๆ เป็นจริง ท่านก็ไม่เคยตอบกลับแม้แต่ครั้งเดียว

พระเจ้าคะ... ถ้าท่านเกลียดเธอจริง ๆ อย่างที่เธอคิดมาตลอด

ชีวิตของเธอก็คงไม่เป็นแบบนี้—ผิดหวัง เสียใจ และโดดเดี่ยว

แต่นี่อาจเป็นคำขอสุดท้าย และเป็นคำวิงวอนเดียวที่เธอกล้าจะเอ่ยออกมา...

ได้โปรด... ถ้ายังเหลือโอกาสอีกสักครั้งเดียว ขอเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น... ให้พวกเราได้พูดคำว่ารักกันก็ยังดี

– เปรี้ยง!