ขอเวลา...เพื่อรักเธออีกครั้ง

ที่จริง... ถ้าใครคิดว่านี่คือบันทึกของเด็กสาววัยทำงานน่ารัก ๆ ที่เล่าเรื่องความรักหวานชื่นเพื่อความบันเทิงแล้วล่ะก็—วางมันไว้ที่เดิมนั่นแหละ เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่อะไรแบบนั้นเลย และมันยังปวดหัวยิ่งกว่าชีวิตรักของนางเอกวัยสิบเจ็ดสิบแปดปีที่เพิ่งจะมีปั๊ปปี้เลิฟเสียอีกอยากรู้หรือว่าเรื่องนี้รุนแรงแค่ไหน ถึงได้ห้ามไม่ให้เปิดอ่านแบบนั้น? ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มจากปลายกระบอกปืนเย็นเฉียบที่จ่ออยู่ตรงกลางหน้าผากของเธอก่อนก็แล้วกัน“มีอะไรอยากจะบอกเป็นครั้งสุดท้ายไหม...”เสียงเย็นเยือกของเขาดังขึ้นต่อหน้า ดวงตานิ่งเฉยที่เคยมองเธอด้วยความอ่อนโยน บัดนี้กลับกลายเป็นสายตาว่างเปล่า ไร้ซึ่งความลังเลแม้แต่น้อย จนเธอเริ่มสงสัย—ผู้ชายใจดีคนนั้นเคยมีตัวตนอยู่จริงไหม หรือทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นเป็นแค่ภาพลวงตาที่เธอหลอกตัวเองมาตลอดพูดกันตามตรง เรื่องนี้ไม่ได้ดีเลย อย่างที่เห็น เธอกำลังถูกจ่อปืนอยู่ และคนรอบตัวต่างล้มตายกันหมดแล้ว พวกเขาถูกยิง ถูกทรมานจนขาดใจต่อหน้าต่อตา กลิ่นคาวเลือดยังอบอวลในโพรงจมูก ความรู้สึกที่เคยโหมกระหน่ำอย่างหนักหน่วงในตอนนั้น บัดนี้กลับจางหาย เหลือเพียงความว่างเปล่าที่ยากจะสะเทือนใจได้

“โอเค... ฉันว่านี่มันก็ค่อนข้างวุ่นวายนิด ๆ นะ”ของขวัญพึมพำเบา ๆ ขณะเดินผ่านจุดตรวจตั๋ว ก่อนจะหยุดยืนต่อแถวหน้าคอนเสิร์ตฮอลล์ที่ออกแบบอย่างทันสมัย ผนังด้านนอกเป็นกระจกสะท้อนแสงไฟจากเมืองที่สาดเข้ามาวูบวาบ รอบตัวเต็มไปด้วยผู้คนที่ยืนกระจายอยู่ทั่วบริเวณหน้าอาคาร พร้อมเสียงพูดคุย หัวเราะ และแซวกันระงม มันเหมือนกับถูกพัดเข้าสู่โลกอีกใบที่เต็มไปด้วยพลังงานคึกคักอันบ้าคลั่ง แบบที่เธอไม่เคยคุ้นชินกลุ่มหญิงสาวสามสี่คนที่ยืนห่างออกไปไม่เกินสองเมตรกำลังพูดคุยกันอย่างออกรส ราวกับไม่ได้มาเพื่อดูคอนเสิร์ต... แต่มาเพื่อแต่งงานกับใครสักคนในวงไซเรน“โอ๊ยตาย! วันนี้เขาจะสบตากับเราไหมนะ!”หญิงสาวคนหนึ่งพูดพลางยกมือกุมแก้ม ใบหน้าแดงปลั่งด้วยทั้งอากาศร้อนและความตื่นเต้น“ขอให้เป็นฉันทีเถอะ! แค่อยากได้ยินเขาเรียกชื่อฉันจากปากเขาสักครั้ง... แค่คิดก็จะเป็นลมแล้ว!!”“แก—แค่ฉันหลับตาแล้วนึกถึงรอยยิ้มของเขา ฉันก็แทบละลายอยู่ตรงนี้แล้ว!”เสียงกรี๊ดเบา ๆ ดังขึ้นพร้อมท่าทางเพ้อฝันของพวกเธอ ราวกับกำลังแสดงอยู่ในละครรักโรแมนติกฝรั่งเศสกลางฤดูใบไม้ผลิเธอเหลือบตามองต้นหอมที่กำลังกลั้นหัวเราะอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะโดนสะ

“อากาศสดชื่นดีจริง ๆ สมกับที่เป็นเมืองใหญ่...”หญิงสาวพึมพำเบา ๆ ขณะก้าวออกมาจากสนามบิน พร้อมสะพายกระเป๋าใบใหญ่ไว้บนบ่า เธอโบกมือเรียกแท็กซี่เพื่อมุ่งหน้าไปยังคอนโดที่จองไว้ล่วงหน้า — ที่พักใหม่ซึ่งจะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตบทใหม่ของเธอโชคดีที่คอนโดไม่ได้อยู่ไกลจากสนามบินมากนัก และโชคดียิ่งกว่าคือ... เธอจองห้องทันก่อนมีใครตัดหน้า ทั้งที่ความจริงแล้ว ห้องนั้นก็เคยมีคนอยู่มาก่อนแล้วก็ตามเมื่อมาถึง หญิงสาวเงยหน้ามองอาคารสูงทันสมัยตรงหน้า แม้จะเคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่ง มันก็ยังทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นอยู่ดี เธอยืนนิ่งอยู่หน้าประตูคอนโดนานพอสมควร พยายามไล่เรียงความคิด — ถึงเหตุผลที่เลือกที่นี่ตั้งแต่แรกแม้จะพยายามไม่คิดถึงมันอีกแล้ว แต่ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นมองตึก Aurum Heights ในปัจจุบัน ภาพในหัวกลับพรั่งพรูขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว—ความทรงจำในชาติที่แล้ว ที่เริ่มต้นตรงหน้าประตูนี้เช่นกัน...ราวกับว่าอารมณ์เก่า ๆ ถูกเรียกกลับมาทั้งหมดในพริบตาเดียว“หุบปากสักทีได้ไหม!” น้ำเสียงของเธอในตอนนั้นดังแหลมขึ้นด้วยความเหลืออด “ต่อให้เขาจะดังแค่ไหน เขาก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของฉัน เข้าใจไหม! และที่สำค

 ดูเหมือนแอมเบอร์จะเดินออกไปแล้ว และแน่นอนว่า ด้วยอารมณ์แบบนั้น เธอคงหัวเสียไม่น้อย — ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย ผู้หญิงคนนั้นดูแลวงไซเรนมาตั้งแต่พวกเขายังเป็นแค่ชื่อที่ไม่มีใครรู้จัก จนกระทั่งกลายเป็นวงร็อกระดับโลก จะให้เธอไม่ระแวงสิ่งใดที่อาจสร้างความเสียหายต่อชื่อเสียงของวง… ก็คงจะเป็นไปไม่ได้ หลังจากปิดตู้เสื้อผ้าเรียบร้อย หญิงสาวลากกระเป๋าไปเก็บไว้ข้างโต๊ะใกล้ห้องน้ำ แล้วกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง ผ้าปูใหม่หอมสะอาดและผิวสัมผัสนุ่มลื่นจนเธอแทบไม่เชื่อว่ามีใครเคยใช้ห้องนี้มาก่อน — เธอมั่นใจว่านี่คงเป็นครั้งแรกที่มีคนได้เข้ามาพักจริง ๆ ร่างกายของเธอจมลงสู่ความนุ่มลึกของที่นอน ดวงตาหลับลงช้า ๆ ปล่อยให้ความคิดไหลย้อนกลับไปหาช่วงเวลาที่เพิ่งผ่านไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน... การพบกันครั้งแรกระหว่างเธอกับเอเดนในชาตินี้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง จากการตะโกนใส่หน้ากันอย่างดุเดือด กลับกลายเป็นการแสดงความอ่อนแอจนถึงขั้นร้องไห้ฟูมฟายเหม

 นาตาลีเดินเข้าสู่ห้องพักพนักงานอย่างมั่นใจ รอยยิ้มบนใบหน้าดูสดใสเมื่อเธอถือแก้วกาแฟในมือขวาและกวาดตามองไปรอบห้อง “สวัสดีค่ะทุกคน” เธอเอ่ยเสียงใส พลางยิ้มกว้าง ทักทายกลุ่มพนักงานประมาณสี่ถึงห้าคนที่นั่งจับกลุ่มกันอยู่—และน่าเสียดายเหลือเกินที่พวกเขาก็คือกลุ่มเดียวกันกับที่เคยรุมกลั่นแกล้งเธอใน ชีวิตก่อนหน้านั้น แบบเป๊ะทุกคน “ฉันชื่อ นาตาลี – นาตาลี แม็กซ์เวลล์ เพิ่งเริ่มงานวันแรกค่ะ” บรรยากาศที่ควรจะอบอุ่นกลับแน่นตึงขึ้นอย่างประหลาด ไม่มีใครตอบรับคำทักทาย ไม่มีคำว่า “ยินดีต้อนรับ” หลุดออกมาสักคำ มีเพียงรอยยิ้มเจื่อน ๆ และสายตาประเมินที่จ้องมาเหมือนนัดกันไว้ สักพัก หญิงสาวคนหนึ่งก็ลุกขึ้น เธอ