EP.01 : ของขวัญจากพระเจ้า

ของขวัญเอ๋ย...

พระเจ้าไม่เคยเกลียดชังเธอเลย ดังที่เธอกล่าวโทษท่านเช่นนั้น หากท่านเกลียดชังจริง เธอคงไม่มีวันได้ย้อนกลับมาแก้ไขเรื่องราวเหล่านี้อีก ไม่ว่าจะกี่ครั้งกี่หน สุดท้ายเธอก็ยังเลือกจบชีวิตของตัวเอง... เพื่อเขาคนนั้นอยู่เสมอ

เพราะฉะนั้น—พ่อจึงหวังว่า โอกาสสุดท้ายที่เธอได้รับนี้ จะนำทางให้เธอสมปรารถนาเสียที

จงรักษาโอกาสนั้นไว้ให้ดี แก้ไขมันให้ถึงที่สุดในแบบที่เธอปรารถนา และจงไขว่คว้าทุกความเป็นไปได้ที่เอื้อมถึง

เพราะนี่... คือโอกาสสุดท้ายของพ่อเช่นกัน

แสงสว่างเรืองรองเบื้องหน้าพลิ้วไหว เธอมองมันด้วยสติที่ค่อย ๆ เลือนหายอย่างน่าใจหาย ความเจ็บปวดที่แล่นเข้าถึงปลายคางและท้ายทอยเมื่อครู่หายไป เหลือเพียงความอึดอัดในอก ราวกับลมหายใจสุดท้ายกำลังจะดับลง

ความทรงจำทั้งหลายหลั่งไหลเข้ามาในหัวอย่างต่อเนื่อง ร้อยเรียงเป็นภาพซ้ำซากที่เธอรู้จักดี... และเช่นเดียวกับที่แสงนั้นเคยกระซิบบอกไว้ก่อนหน้านี้ เธอย้อนกลับมาแก้ไขเรื่องราวเหล่านี้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สุดท้ายก็ยังจบลงที่เดิม... ที่ที่เธอต้องตายเหมือนเดิมทุกครั้ง

เธอเป็นคนที่เข้าใจตัวเองเสมอ ไม่ว่าในแต่ละการตัดสินใจ เธอมักซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเอง ไม่เคยหลอกตัวเอง และไม่ลังเลในหลักการที่ยึดถือ ไม่เคยมีสักครั้งที่เธอจะคลางแคลงใจในทางเลือกของตัวเอง เธอมั่นใจ—มั่นคง—ไม่สับสนในสิ่งที่เลือก

แต่ครั้งนี้... ความรู้สึกว่าการต้องตายไม่ยุติธรรมเลย—มันชัดเจนเหลือเกิน ไม่เคยยุติธรรมเลยสักครั้ง

ทุกครั้งที่ย้อนกลับไป ความรู้สึกนี้ก็จะย้อนกลับมาด้วย ทำไมเธอถึงต้องตาย ทำไมคนที่ทำร้ายเธอถึงยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างง่ายดายเหลือเกิน

เธอเคยเชื่ออย่างสนิทใจว่า พระเจ้าไม่เคยรักเธอ ไม่ว่าเธอจะภาวนากี่ครั้ง ไม่ว่าจะร้องไห้ในยามค่ำคืนสักกี่คืน แต่เมื่อมองย้อนกลับไปให้ลึกที่สุด เธอก็รู้...

ว่าคนที่ทำให้ทุกอย่างจบลงแบบนั้น ไม่ใช่พระเจ้า ไม่ใช่โชคชะตา ไม่ใช่ใครเลย

มันคือ... ตัวเธอเอง

และเมื่อแสงนั้นบอกกับเธอว่า—นี่คือโอกาสสุดท้ายของเธอจริง ๆ เธอก็จะไม่ลังเลอีกต่อไป เธอจะใช้มันให้ดีที่สุด เพื่อแก้ไขทุกสิ่งที่ยังค้างคาใจ และเพื่อให้ความเสียใจนั้น... ไม่เกิดขึ้นซ้ำอีก

แก้ไขว่า—ทำไมพวกเขาถึงไม่เคยบอกกันว่า "รัก"

แก้ไขว่า—ทำไมถึงลังเลนักหนาที่จะพูดมันออกไปตรง ๆ

แก้ไขให้พวกเขาซื่อตรงต่อตัวเองอีกเพียงนิด และผ่านทุกอย่างไปด้วยกัน อย่างที่ไม่เคยทำได้เลยสักครั้ง

พระเจ้าไม่ต้องรักเธอมากก็ได้

เธอขอเพียงแค่เรื่องเดียว... แล้วเธอจะไม่ขออะไรอีกเลย

แสงนั้นสั่นไหวอีกครั้ง—อ่อนโยนราวกับกำลังปลอบประโลม และในชั่ววินาทีนั้น ลมหายใจที่หายไปก็เหมือนได้ถูกดึงกลับคืนมา ปอดของเธอเจ็บร้าวราวกับถูกฉีกกระชากอย่างรุนแรง ร่างกายกระแทกเข้ากับความมืดมิดที่ไร้จุดสิ้นสุด

เฮือก—!

ติ๊ด ติ๊ด

เธอเด้งตัวลุกขึ้นทันที พร้อมกับยกมือปาดน้ำลายที่ขอบปากโดยอัตโนมัติ

ความเคยชินเก่า ๆ ที่ไม่เคยหายไป สายตาพร่าเลือนต้องกะพริบอยู่หลายครั้งกว่าจะเห็นภาพชัดเจนของห้องนอนแคบ ๆ ที่เต็มไปด้วยหนังสือเก่า ๆ วางระเกะระกะ บางเล่มสันปกฉีกขาด เตียงซอมซ่อกับผ้าห่มบางเฉียบซึ่งแทบไม่ต่างจากผ้าขี้ริ้ว ยิ่งตอกย้ำความจริงข้อเดียว

เธอกลับมาแล้ว... จริง ๆ หรือ?

เสียงริงโทนจากมือถือเครื่องเก่าดังไม่หยุด เหมือนจะปลุกให้เธอหลุดออกจากฝันร้ายที่ผ่านมา แต่เธอรู้ดีว่านั่นไม่ใช่ฝัน มันคือความจริง... คืออดีตที่เธอมีชีวิตอยู่ และตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า และตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง

ก่อนจะคิดอะไรได้มากกว่านั้น นิ้วของเธอก็แตะปุ่มรับสายไปเสียก่อน

“ฮัล—”

[อรุณสวัสดิ์เพื่อนรัก! พร้อมจะออกไปเที่ยวกับฉันหรือยังงง!!]

เสียงปลายสายดังทะลุหูอย่างร่าเริงเกินเหตุ... และเป็นเสียงเดียวกับที่เคยกรีดหัวใจเธอให้แตกสลายมาแล้วครั้งหนึ่ง เสียงนั้นทำให้ร่างเธอชะงักงัน ลมหายใจสะดุด และน้ำตาที่ไม่ควรจะไหลกลับเอ่อขึ้นมาทันที

เสียงของเธอ

“ฮึก – แกจะไม่ให้ฉันได้พูดให้จบประโยคก่อนเลยหรือไง ไอ้หอม!”

น้ำเสียงสะอื้นหลุดออกมาแม้จะพยายามข่มไว้ รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้น ทั้งที่หัวใจยังสั่นไหวเหมือนเพิ่งตื่นจากฝันร้าย เป็นความรู้สึกที่ทั้งเจ็บปวดและอบอุ่นเกินกว่าจะห้ามน้ำตาไหล

ต้นหอม... ยังมีชีวิตอยู่

[ฉันตื่นเต้นมากจนปล่อยให้แกพูดก่อนไม่ได้เลยต่างหาก! วงไซเรนจะมาแฟนมีตติ้งแถวบ้านเรา! – ในคลับหรูที่ฉันต้องใช้เงินหลักแสนจองล่วงหน้าเป็นอาทิตย์เลยนะ แกจะไปกับฉันใช่ไหม ไอ้ขวัญ! ตอบมาด่วน ๆ ก่อนจะย้ายไป!]

เธอกลั้นสะอื้นก่อนจะหลุดหัวเราะเบา ๆ น้ำเสียงของต้นหอมยังคงเหมือนเดิม สดใส ทะเล้น และซุกซนเหมือนเด็กติดโซดา เธอเคยรำคาญพลังเหลือล้นของเพื่อนคนนี้ในทุกชาติภพ

แต่ตอนนี้... แค่ได้ยินเสียงของเธอ มันก็เหมือนของขวัญล้ำค่าที่สุดในชีวิต

“เออ ก็ได้” เธอตอบพลางยิ้มทั้งน้ำตา “กี่โมง ว่ามาเลย”

[เย้! ดีใจจังเลยโว้ย – ในที่สุดแกก็ยอมออกจากห้อง เลิกหมกตัวอยู่กับหนังสือพวกนั้นซะที! ทุ่มนึงคืนนี้ เดี๋ยวฉันไปรับ รักแกที่สุดเลย ของขวัญ!]

“เออ รักแกเหมือนกันนะ ต้นหอม...”

เธอวางสาย มองหน้าจอมือถือที่ยังเปิดอยู่ วอลเปเปอร์เป็นภาพคู่ของเธอกับต้นหอม — ภาพจากสมัยมัธยมต้นที่ทั้งสองหัวเราะกันจนตาแทบปิด มันเหมือนเพิ่งถ่ายเมื่อวาน ทั้งที่ในความเป็นจริงเธอเคยเห็นเพื่อนคนนี้นอนจมกองเลือดต่อหน้าต่อตา และตอนนั้น... เธอทำอะไรไม่ได้เลย

แต่วันนี้ ต้นหอมกลับมายิ้มให้เธออีกครั้ง

เธอสูดลมหายใจลึก พยายามเรียบเรียงว่าอยู่ในช่วงเวลาไหน และทันใดนั้นก็จำได้—นี่คือช่วงที่เธอกำลังจะย้ายไปเรียนต่อที่อเมริกา คืนนี้ต้องเก็บของ พรุ่งนี้เช้าก็จะบินแล้ว

เธอควรกังวลเรื่องแม่ แต่ตอนนี้มีเรื่องเดียวที่สำคัญที่สุดในใจ...

ต้นหอมยังมีชีวิตอยู่

เธอยังมีโอกาสอีกครั้ง

แม้ยังไม่รู้ว่าการย้อนกลับมาครั้งนี้จะพาไปพบเอเดนอีกไหม หรือบางทีมันอาจเป็นสัญญาณว่า... เธอกับเขาไม่ควรรู้จักกันแต่แรก แต่ตอนนี้ เธอไม่อยากคิดถึงเขาเลย เพราะมีใครอีกคน... ที่สำคัญกับหัวใจเธอมากกว่า

ก๊อก ก๊อก...

เสียงเคาะประตูทำให้เธอสะดุ้ง ความรู้สึกจากการพูดคุยกับต้นหอมยังไม่ทันจางไป แต่เมื่อเสียงถัดมาเอ่ยขึ้น—หัวใจเธอก็แทบหล่นวูบ

“ถ้าฉันไม่มีกุญแจสำรอง ก็คงแห้งตายหน้าประตูแล้วมั้ง”

เสียงที่เธอคุ้นเคยดี ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร

ลีวาย...

“เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“เมื่อกี้เอง ฉันจะมาคุยเรื่องพาเธอไปสนามบินพรุ่งนี้ไง”

เขาทิ้งตัวลงบนเตียงข้างเธอเหมือนเป็นเจ้าของสถานที่ ใช่ ลีวายคือแฟนของเธอ หรือให้พูดตรงกว่านั้น... คือผู้ชายที่แม่ยัดเยียดให้ เพราะเขาดูดี มีหน้ามีตา มีอนาคต แต่นั่นคือทั้งหมดที่เขามี

ตลอดสองปีที่ผ่านมา เธอกับเขาแทบไม่เคยอยู่กันตามลำพัง ต้นหอมก็มักจะมาแทรกกลางเสมอ ราวกับเพื่อนสนิทรู้ดีว่าเธอไม่เคยรู้สึกสบายใจเวลาต้องอยู่ใกล้เขาเลย

“ฉันผ่านร้านตังเมกรอบตอนพาแม่ไปเซ็นทรัล ก็เลยซื้อมาให้เธอ” เขายิ้ม รอยยิ้มที่ครั้งหนึ่งอาจเคยดูอบอุ่น แต่ตอนนี้กลับทำให้เธออยากลุกหนีไปให้ไกลที่สุด

“กินอะไรมาหรือยัง? สายแล้วนะ”

“เอ่อ... ฉัน...” เธออึกอัก มือแน่นิ่งบนตัก ไม่รู้จะตอบยังไง

“เป็นอะไรครับ คนดี?”

น้ำเสียงของเขานุ่มนวลกว่าที่เธอเคยได้ยิน เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ จูบลงบนแก้มของเธออย่างแผ่วเบา เธอสะดุ้งโดยไม่รู้ตัว แต่พยายามฝืนยิ้มและเก็บความรู้สึกไม่สบายใจเอาไว้

“ฉันคิดถึงเธอนะ – มากเลย”

เธอรู้... ว่านั่นไม่ใช่ความจริง

เพราะตลอดเวลาที่คบกัน ลีวายไม่เคยพูดแบบนี้—เว้นเสียแต่ว่าเขาต้องการบางอย่าง

“ฉันเกือบลืมไปเลยว่านายมีกุญแจสำรอง...” เธอพึมพำเบา ๆ

เขาโอบแขนรวบตัวเธอจากขอบเตียงมานั่งบนตัก แล้วแนบริมฝีปากลงมาอย่างรวดเร็ว ร่างเธอเหมือนถูกกลืนหายไปในสัมผัสนั้น แขนหนึ่งของเขารัดเอวเธอไว้แน่น อีกมือยึดต้นคออย่างมั่นคง

บ้าจริง... ทั้งที่รู้อยู่แล้วแท้ ๆ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...

“อา...” เธอสูดลมหายใจลึก แต่เขาก็โน้มตัวลงมาอีกครั้ง รวดเร็วเกินกว่าที่เธอตั้งสติได้ เขาผลักเธอลงบนเตียง ร่างเปลือยเปล่าทาบทับ พร้อมกับความปรารถนาที่เธอไม่ได้ร้องขอ

“ฉันรักเธอนะ” เขากระซิบ พร้อมเลื่อนมือขึ้นมาเลิกเสื้อของเธอ

ไม่ใช่แบบนี้... ไม่ใช่แบบนี้อีกแล้ว!

“เดี๋ยวก่อน ลีวาย!”

เสียงของเธอดังชัดเจน แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้ยินหรืออาจจงใจไม่ฟัง

จนกระทั่ง...

พลั่ก!

เธอเข่าเข้าที่แก้มซ้ายของเขาเต็มแรงจนหน้าหัน ลีวายชะงัก เธอรีบไถลตัวออก คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันร่างอย่างลนลาน หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัว ดวงตาสอดส่ายมองไปรอบห้อง ก่อนจะกลับมาจ้องหน้าเขา—ชายที่เธอเคยคิดว่าเป็นคนที่รักเธอ

เขายกมือจับแก้ม ใบหน้าช้ำเริ่มเปลี่ยนสี สายตาแข็งกร้าวจ้องกลับมาเหมือนเธอเป็นฝ่ายผิด

“เธอก็เป็นแบบนี้... แตะต้องไม่ได้ หวงตัวนัก – แค่เรื่องแค่นี้ มันจะเสียหายสักแค่ไหนกันเชียว!”

แค่เรื่องแค่นี้...?

“ออกไป” เสียงของเธอสั่นพร่า “ไสหัวไปเดี๋ยวนี้เลย!”

“ของขวัญ –” เขากัดฟันแน่น ดวงตาวาวโรจน์ “เพราะเธอเป็นแบบนี้ไง... เธอถึงได้น่าเบื่อ!”

“ฉันบอกให้ออกไป!!”

เสียงตะโกนของเธอประจวบกับเสียงกริ่งหน้าประตู ลีวายสบถ หยิบเสื้อขึ้นมาสวมแล้วกระแทกเท้าออกไปโดยไม่หันกลับมา เธอทรุดลงทันที หัวเข่ากระแทกพื้นเย็นเฉียบ แขนทั้งสองกอดตัวเอง น้ำตาไหลพรากโดยไม่อาจห้าม คลื่นความรู้สึกพุ่งเข้าหาหัวใจเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เธอรู้... เธอรู้ตั้งแต่แรกว่าเขาเป็นคนยังไง

เธอจำได้ว่าเขาเคยทำอะไรไว้

และในครั้งนี้—เธอก็เกือบจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีก

ทั้งที่เธอย้อนเวลากลับมาเพื่อเปลี่ยนทุกอย่าง... แต่กลับยังเปลี่ยนอะไรไม่ได้เลย

และที่เลวร้ายที่สุดคือ เธอยังคงมี “ความหวัง” ในใจ หวังว่าเขาจะเปลี่ยน หวังว่าเขาจะรักเธอจริง ๆ สักครั้ง

แต่ความหวัง... มันก็เหมือนปีนขึ้นเขาเพียงเพื่อจะตกลงมาทันที มันเจ็บ—เจ็บจนหายใจไม่ออก

ไม่รู้ว่าเธอนั่งร้องไห้อยู่นานแค่ไหน จนเสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง เธอผงะ หยุดร้องไห้ทันที จ้องมองบานประตูที่ค่อย ๆ เปิดออก และในเสี้ยววินาทีนั้น... เธอคิดว่า อาจเป็นเขา

อาจจะกลับมา... เพื่อขอโทษ

แต่ไม่เลย—ไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด

“ขวัญ! ทำไมแกไม่ล็อกประตูห้อง!”

เสียงแหลมสูงที่คุ้นเคยตะโกนลั่นจากด้านนอก ทำให้แสงแห่งความหวังที่เธอเพิ่งเผลอฝากไว้กับบานประตูเมื่อครู่ดับวูบลงทันที แต่ที่น่าแปลก... เสียงนั้นกลับทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นอย่างน่าประหลาด ราวกับได้รับยาดีที่ช่วยเยียวยาใจโดยไม่ต้องมีเหตุผล

“ขวัญ! ไอ้ขวัญโว้ย! เตรียมตัวเสร็จหรือยัง – ไอ้บ้าลีวายมันยังอยู่ไหม อย่าให้มันนอนทับของฉันเชียวนะ!”

“ที่ของแกบ้าบออะไรยะ”

เธอตะโกนกลับไปโดยอัตโนมัติ เสียงหัวเราะหลุดลอดริมฝีปากออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ทั้งที่เพิ่งร้องไห้จนแทบขาดใจเมื่อครู่นี้ แต่ต้นหอม... เพื่อนสนิทผู้มีพลังบ้าบอเกินต้าน ก็ยังทำให้เธอหลุดยิ้มออกมาได้เหมือนเคย

ให้ตายเถอะ... เธอคงจะเป็นไบโพล่าก็เพราะผู้หญิงคนนี้แน่ ๆ

“เออ รอก่อนแป๊บนึง เดี๋ยวฉันออกไป!”

“นี่ยังไม่พร้อมอีกเหรอ! ดีนะฉันรีบมากดดันแกถึงห้องเลยเนี่ย!”

เสียงบ่นพร่ำ ๆ ดังต่อเนื่องจากอีกฝั่งของประตู เธอรู้ทันทีว่าเพื่อนตัวดีมายืนรออยู่หน้าห้องเรียบร้อยแล้ว จึงรีบคว้าผ้าเช็ดตัวผืนเดิมมาพันตัวอย่างลวก ๆ แล้วยกแขนขึ้นเช็ดคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลือบนแก้ม

“ฉันจะรออยู่ข้างนอกเนี่ยแหละ! รีบ ๆ เข้าล่ะ!”

“เออออ – ไปสายหน่อยมันไม่ตายหรอก!”

เสียงบ่นยังไม่ทันเงียบ เธอก็เผลอยิ้มออกมาอีกครั้ง

ยิ้มแบบที่ไม่ได้ฝืน

ยิ้มแบบที่รู้สึกจริง ๆ ว่ากำลัง “มีชีวิตอยู่”

บางที... เสียงแหลม ๆ ของเพื่อนคนนี้ อาจเป็นยาช่วยชีวิตที่ดีที่สุดของเธอก็เป็นได้