บทที่ 23 โกหกให้เนียน

ผลจากการล้มกระแทกพื้นเมื่อวานทำให้เช้านี้ดาริกาตื่นมาด้วยความรู้สึกปวดร้าวระบมไปครึ่งซีกขวาของร่างกายโดยฉพาะหัวเข่าที่ขึ้นรอยช้ำสีม่วงจนดูน่ากลัว

"ซี้ด.."

ใบหน้าจิ้มลิ้มแสนอิดโรยพลันขมวดยุ่งออกมาเพราะแค่หยัดกายลุกขึ้นยืนความเจ็บก็แล่นปลาบไปที่หัวเข่าทำเธอทรงตัวไม่อยู่จนต้องรีบนั่งลงบนเตียง

ก้มมองดูหัวเข่าแล้วถอนหายใจออกมา ก่อนจะกัดฟันข่มความเจ็บลุกพาตัวเองไปอาบน้ำเพื่อไปเรียน

ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนเธอจะต้องถ่อสังขารไปเรียนเพราะใกล้สอบแล้วจึงไม่อยากขาด

-มหาวิทยาลัย-

มาถึงมหาวิทยาลัยเธอก็โดนสองเพื่อนสาวยิงคำถามใส่ทันที

"สภาพเหมือนผ่านสนามรบมา แกไปทำอะไรมายัยดา"

"นั่นสิ"

แยมกับมิ้นท์ต่างพากันจ้องหน้าจับพิรุธทำเธอออกอาการเลิ่กลั่ก ดวงตากลมกลอกกลิ้งไปมา สมองพยายามคิดหาข้ออ้างเพราะไม่อยากให้เพื่อน ๆ รู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับชายหนุ่ม

"ช่วงนี้นอนไม่ค่อยหลับนะบวกกับมีหลายเรื่องให้คิดด้วย" พอคิดอะไรได้ก็ตอบไปทันที

"แกก็อย่าเก็บทุกเรื่องมาคิดมากเกินไปสิ อะไรปล่อยได้ก็ปล่อยไปบ้าง "แยมเอ่ยด้วยความเป็นห่วง มิ้นท์พูดเสริม "ใช่ คิดมากไปก็เสียสุขภาพจิตเปล่า ๆ"

"เราก็พยายามอยู่ แต่มันก็อดคิด