Semua Bab ขังรักน้องสาวในนาม: Bab 1 - Bab 10

หลังจากธีทัตจากไปบริเวณนั้นจึงเหลือเพียงคนทั้งสองท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงบ ศรัณย์จ้องใบหน้าจิ้มลิ้มที่ยังมีคราบน้ำตาเกาะอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปที่รถโดยไม่พูดไม่จาสักคำ ส่วนอีกคนยังคงยืนนิ่งไม่ยอมขยับมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความรู้สึกหลากหลายวันนี้เกิดเหตุการณ์ขึ้นเยอะมากจนเธอปรับอารมณ์ไม่ทัน สมองมันอึน ความรู้สึกมากมายผสมผสานกันมั่วไปหมด ทั้งรู้สึกเสียใจและโกรธในเวลาเดียวกันที่เขาทำราวกับเธอเป็นสิ่งของเอามาใช้เดิมพัน ในสมองงุนงงว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ทำไมถึงย้อนกลับมาช่วยเธอถึงขั้นยอมเสียเงินหลักล้าน"จะอยู่ที่นี่รึไง!" น้ำเสียงดุดันดังขึ้นทำเธอที่จิตใจและสมองล่องลอยไปไกลสะดุ้งเฮือก ก่อนจะรีบก้าวเท้าเดินไปยังรถสปอร์ตหรูที่มีอีกคนยืนเปิดประตูฝั่งคนขับค้างอยู่ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ แววตาจ้องมองมาราวกับจะกินหัวกันและทันทีที่เธอก้าวขึ้นมานั่งบนรถเขาก็สตาร์ทเครื่องเหยียบคันเร่งพุ่งตัวออกด้วยความเร็วทำเธอที่กำลังก้มหน้ารัดเข็มขัดนิรภัยหน้าแทบคะมำชนคอนโทรลด้านหน้าเธอหันควับมองใบหน้าเคร่งขรึมของคนที่กำลังขับรถด้วยความขุ่นเคืองน้อย ๆ เหมือนเขาจงใจแกล้งกัน คนถูกมองรับรู้ได้หั

วันต่อมา..-มหาวิทยาลัย-ดาริกาถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ขณะที่ตามองจอโปรเจคเตอร์ที่อาจารย์กำลังสอน แต่ทว่าเหมือนสิ่งที่อาจารย์สอนจะไม่เข้าสมองเลยสักนิดเพราะเอาแต่คิด และกังวลเรื่องใครบางคน"ดา""ยัยดา"คิดจนไม่ได้ยินเสียงเรียกที่ดังขึ้นจนเพื่อนสาวอย่างแยมต้องยื่นมือไปหยิกแขนเบา ๆ หากถ้าเรียกดังกว่านี้เกรงอาจารย์จะได้ยิน"อู้ยยย.." คนถูกหยิกถึงกับสะดุ้งหน้านิ่วคิ้วขมวดรีบใช้มือลูบแขนปอย ๆ ด้วยความเจ็บ ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนสาวเบา ๆ "เจ็บนะ หยิกเราทำไม""ก็ฉันเรียกตั้งหลายครั้งแกไม่ได้ยิน" แยมมองสบแววตาเพื่อนสาว ก่อนจะพยักเพยิดหน้าไปทางเพื่อนอีกคน "ไม่เชื่อถามมินท์ดู""ใช่ แยมเรียกดาตั้งหลายครั้งแล้ว" มินท์ตอบแล้วอมยิ้มนึกตลกเพื่อนทั้งสองคนที่ชอบกัดกันเป็นประจำ แต่ถามว่าทั้งสองรักกันมากไหมบอกเลยว่ามาก เพียงแค่ชอบแกล้งกันเจ็บ ๆ เท่านั้นคราวนี้ดาริกาได้แต่ส่งยิ้มแหย่ ๆ ให้แยมกับมิ้นท์"คิดอะไรอยู่ ที่อาจารย์สอนได้ฟังบ้างรึเปล่าเนี่ย" แยมมองหน้าเพื่อนสาวเชิงตั้งคำถามช่วงสองสามอาทิตย์มานี้เธอเห็นเพื่อนนั่งเหม่อลอยอยู่บ่อยครั้งทั้งที่ปกติจะตั้งใจเรียนมาก"คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ" "ฉันว่าไม่

ดาริการ้องไห้จนผล็อยหลับไป รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตอนที่นาฬิกาปลุกดังขึ้นในช่วงเช้ามืดของวันใหม่แม้วันนี้จะเป็นวันหยุดแต่เธอก็ยังตื่นเช้าเพื่อไปช่วยคนอื่น ๆ ทำงานบ้านเหมือนเช่นทุกวันถึงแม้จะได้รับสิทธิพิเศษจากคุณหญิงลดาแต่เธอก็ไม่เคยลืมกำพืดตัวเอง และยิ่งตอนนี้ไม่มีบุญท่านแล้ว หนำซ้ำบุตรชายของท่านยังขีดเส้นชัดเจนว่าเธออยู่ในสถานะคนใช้ก็ยิ่งต้องทำงานให้เท่าเทียมกับคนอื่น"เป็นยังไงบ้างหนูดา เมื่อคืนนอนหลับไหม" เสียงของป้าสีนวลดังขึ้นทำให้ดาริกาที่กำลังถูกพื้นหยุดชะงัก หันไปตอบด้วยน้ำเสียงสดใสพยายามกลบเกลื่อนความเศร้า"หลับค่ะ หลับลึกซะด้วย""ดีแล้ว ป้านึกว่าผิดที่หนูดาจะนอนไม่หลับซะอีก" "ค่ะ" เธอระบายยิ้มให้ป้าสีนวลบาง ๆ ก่อนรอยยิ้มจะหายไปในวินาทีต่อมาเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงที่กำลังเดินลงบันไดมาเขาเดินมาหยุดตรงหน้าเธอแล้วเอ่ยขึ้น "ขึ้นไปจัดห้องที่น้องแป้งจะย้ายเข้ามาอยู่ด้วย""เดี๋ยวป้าขึ้นไปจัดให้ก็ได้ค่ะ" สีนวลเสนอตัวเพราะเห็นว่าเด็กสาวยังถูพื้นไม่เสร็จ ซึ่งศรัณย์เองก็เห็นเพราะเธอถือไม้ถูพื้นค้างอยู่ แต่เขาเลือกจะไม่สนใจ"ไม่ต้องครับ ให้ดาริกาขึ้นไปจัดห้องก่อน แล้วค่อยมาถูพื้น

ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ ที่ดาริกาต้องทนเห็นภาพบาดตาบาดใจของผู้ชายที่รักกับผู้หญิงคนอื่น แต่ก็ทำได้แค่กล้ำกลืนฝืนทนแม้จะเจ็บช้ำเพียงใดก็ตามตอนนี้เธอก็กำลังยืนมองชายหนุ่มนั่งทานข้าวกับว่าที่คู่หมั้น คอยตักนู่นตักนี่ใส่จานให้กันตลอด บ้างก็พูดคุยยิ้มแย้มหัวเราะกันอย่างมีความสุขขณะที่เธอเจ็บเสียเต็มประดาไม่ชินสักทีแม้จะเห็นภาพเหล่านี้ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ความเจ็บยังคงตอกย้ำซ้ำ ๆ ทุกครั้งไป"คืนนี้น้องแป้งไปงานประมูลกับพี่นะครับ พี่จะเปิดตัวน้องแป้งกับทุกคนในฐานะว่าที่คู่หมั้น" ศรัณย์ปรายตามองร่างบางที่ยืนอยู่ไม่ห่างเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นหลังจากทานข้าวเสร็จ"แต่แป้งไม่มีชุดเลยนะคะ ถ้าพี่ศรัณย์บอกล่วงหน้าก่อนแป้งจะได้เตรียมชุดไว้" แป้งทำหน้าคว่ำใส่คนที่ชวนเธอออกงานกะทันหัน"ไม่ต้องห่วงเรื่องชุดครับ พี่เตรียมไว้ให้แล้ว""ฮืม.." แป้งมองหน้าชายหนุ่มอย่างฉงนไม่คิดว่าเขาจะเตรียมการพร้อมขนาดนี้ หรือไม่ก็บอกล่วงหน้ากันก่อนสักหน่อยยังดีศรัณย์ไหวไหล่พลางหัวเราะอย่างชอบใจกับปฏิกิริยาของหญิงสาว ก่อนจะลุกเดินออกจากโต๊ะอาหารโดยมีแป้งเดินตามหลังไปติด ๆ ทิ้งให้ดาริกายืนน้ำตาคลอหน่วยอยู่ลำพังกระท

"งั้นเธอก็จำให้หมดแล้วกันว่าถูกฉันทำอะไรไว้บ้าง จะได้ไปฟ้องถูก" ศรัณย์ไม่ได้เกรงกลัว หน่ำซ้ำยังท้าทายอย่างไม่สะทกสะท้านเพราะความรัก ความเคารพ ความยำเกรง และความศรัทธาที่มีต่อคนเป็นพ่อมันหมดลงตั้งแต่ที่ท่านเปิดตัวเมียใหม่แล้ว"อย่าลืมบอกนะว่าฉันจูบเธอด้วย" สิ้นเสียงริมฝีปากหยักก็เคลื่อนเข้าประกบกลีบปากนุ่มแล้วบดขยี้หนัก ๆ"อื้อ..." ดาริกาแทบขาดอากาศหายใจทั้งดีดดิ้นทั้งใช้มือผลักไสทุบตีพัลวัน แต่เขายิ่งบดจูบรุนแรงใช้ฟันขบงับจนเจ็บแปลบ ก่อนจะผละปากออกมองหน้าเธอ"และจูบไปกี่ครั้ง" กระซิบชิดกลีบปากอย่างคนเหนือกว่าแล้วกดจูบต่อโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวเลยเพราะไม่คิดว่าเขาจะทำอีก และก็ไม่รู้ว่าตอนไหนที่เขาถอดกระโปรงเธอออกมารู้อีกทีก็ต้องที่ความเย็นตกกระทบบั้นท้ายตลอดไปจนถึงขาอ่อนพร้อมด้วยเสียงดุดัน"ห้ามเธอใส่เศษผ้าแบบนี้ให้ฉันเห็นอีก ห้ามแต่งหน้า ห้ามเที่ยวกลางคืน และห้ามไปเถลไถลที่ไหนตราบใดที่ยังอยู่ในบ้านพิทักษ์ธรานนท์ ถ้าไม่เชื่อฟังจะได้เห็นดีกัน"เธออายแต่ก็ทำได้แค่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนแกร่งราวกับเหล็กของคนใจร้าย อีกใจก็โกรธมากคิดไม่ถึงว่าเขาจะกลายเป็นคนแบบนี้ หรือบางทีที่ผ่านมาเธออาจจ