บทที่ 15 ของศรัณย์คนเดียว

คำขู่จากริมฝีปากหยักทำดาริกาคิดหนัก หลังจากได้เห็นชายหนุ่มใช้ขวดเหล้าพาดหัวลูกค้าคนนั้นก็ทำให้เธอมองเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป 

เธอเชื่อว่าเขาจะทำตามที่ขู่แน่ ๆ หากเธอกล้าท้าทาย บอกตามตรงว่าเธอกลัวเพราะไม่รู้ว่าเขาสามารถทำอะไรได้บ้าง

"ปล่อยน้องดานะ" ริมฝีปากอิ่มเปล่งเสียงทักท้วงออกมาเบาหวิว ในเมื่อตะโกนให้คนรอบข้างช่วยก็ไม่ได้จึงใช้กำปั้นทุบตีแผ่นหลังกว้างแทนระบายอารมณ์โกรธที่คุกรุ่นในกาย "ปล่อยสิ"

ทว่าทุบแผ่นหลังกว้างจนเรี่ยวแรงเริ่มหมดคนใจร้ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะสะทกสะท้านสักนิด ยังอุ้มเธอเดินออกจากบาร์ด้วยท่าทางสบาย ๆ 

เธอหยุดต่อต้านรู้แล้วว่าเปล่าประโยชน์มีแต่เสียแรงเปล่า ตอนนี้เธอทั้งเหนื่อยทั้งรู้สึกมึนหัวมาก ๆ อยากจะนอนพักเต็มทนแล้ว

"หมดฤทธิ์แล้วสินะดาริกา" แววตาวาวโรจน์ตวัดมองร่างบางบนบ่าแวบหนึ่ง แล้วมองไปข้างหน้าต่อ แม่ตัวดีคงหมดฤทธิ์แล้วถึงได้นิ่งสงบไปแบบนี้ 

คิดว่าจะแน่สักแค่ไหน

เขาพาเธอมายังรถคันหรู ก่อนจะเปิดประตูฝั่งข้างคนขับ แล้วโน้มตัวลงวางร่างบางบนเบาะ จัดการดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้เสร็จสรรพ

จากนั้นก็ปิดประตูเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ

ดาริกาจึงใช้จังหวะนั้นปลดเข็มขัดนิรภัย เปิดประตูลงจากรถด้วยท่าทางโซซัดโซเซจะล้มแล้ไม่ล้มแล้จนต้องรีบยกขึ้นจับขอบประตูรถไว้

สะบัดศรีษะแรง ๆ สองสามทีไล่อาการมึน พยายามรวบรวมสติที่เหลือเพียงน้อยนิดก้าวเท้าเดินหนี

"อ๊ะ!"

เดินได้แค่สองก้าวตัวก็ลอยขึ้นเหนือพื้นด้วยฝีมือของคนใจร้ายที่ตามมาช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว สองมือเล็กยกขึ้นคล้องลำคอแกร่งอัตโนมัติกลัวว่าตัวเองจะร่วงลงพื้น

"อย่าคิดหนีให้เสียเวลาดาริกา เพราะยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้น" ศรันย์กดเสียงพูด แววตาวาวโรจน์จับจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มที่บัดนี้แดงซ่านด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์อย่างคาดโทษ

สิ้นเสียงคนใจร้ายดาริกาก็เริ่มแผลงฤทธิ์อีกครั้ง

"ไม่..น้องดาจะหนี หนีคนใจร้ายแบบพี่ศรันย์ไปให้ไกล ๆ น้องดาไม่รักพี่ศรันย์แล้ว" เปล่งเสียงสวนกลับอย่างถือดีพลางคลายมือข้างขวาออกจากลำคอแกร่งมาทุบอกกำยำด้วยความโกรธ 

"ถ้าคิดว่าหนีพ้นก็ลองดู" แรงทุบตีจากกำปั้นเล็กไม่ได้ทำให้ศรันย์รู้สึกเจ็บสักนิด เอ่ยจบก็อุ้มร่างบางไปที่รถ 

จับเธอยัดเข้าไปในรถฝั่งข้างคนขับอย่างไร้ความอ่อนโยนทำให้ศีรษะเล็กทุยชนกับขอบประตูดังปึก

"โอ้ย.." ดาริกาใบหน้าเหยเกหลุดร้องออกมาด้วยความเจ็บ ขณะเดียวกันก็นึกโกรธไม่น้อยตวัดสายตาที่แทบจะลืมไม่ขึ้นจ้องหน้าคนตัวโตเขม็ง "น้องดาเจ็บนะคนใจร้าย!" 

"ฉันใจร้ายได้มากกว่านี้อีกดาริกา เพราะฉะนั้นอย่าดื้อ อย่าทำอะไรที่ฉันไม่ชอบ" ดวงตาวาวโรจน์จ้องใบหน้าจิ้มลิ้มเขม็ง

"ใจร้าย..ทำไมพี่ต้องใจร้ายกับน้องดาด้วย" 

"หากจะโทษก็ต้องโทษแม่ของเธอกับตัวเธอเองที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้"

สิ้นเสียงเอ่ยศรันย์ก็ดันประตูปิดดังปังทำร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะก้าวฉับ ๆ ไปเปิดประตูขึ้นนั่งประจำตำแหน่งคนขับ 

หันมองร่างบางที่อยู่ในอาการเมาแอ้พร้อมถอนหายใจออกมาด้วยความขัดใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้

จากนั้นก็เหยียบคันเร่งขับรถพุ่งออกจากลานจอดรถบาร์ด้วยความเร็ว

ดาริกาพยายามปรือตาขึ้นมองข้างทางเมื่อเห็นว่าไม่ใช่ทางกลับหอพักก็หันไปทักท้วงคนข้าง ๆ ด้วยใบหน้าหงิกงอ

"พี่ศรันย์จะพาน้องดาไปไหน น้องดาไม่ไปด้วยนะ น้องดาจะกลับห้องตัวเอง"

"..." 

ศรัณย์เพียงตวัดหางตามองคนที่เอาแต่ทักท้วงเล็กน้อย แล้วสนใจถนนข้างหน้าต่อเขาพยายามสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้สุดกำลังไม่ให้ตัวเองเผลอทำอะไรก่อนจะถึงคอนโด

-คอนโดศรัณย์-

ดาริกาที่ผล็อยหลับไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ถูกศรัณย์อุ้มมาทุ้มลงบนเตียงอย่างไร้ความอ่อนโยนจนเธอรู้สึกตัว

"อึก!"

ใบหน้าหวานเหยเกพร้อมกับเปลือกตาที่ค่อย ๆ ปรือขึ้นอย่างช้า ๆ ดวงตาฉ่ำวาวจับจ้องร่างสูงที่ยืนปลายเตียงด้วยความโกรธ 

"เจ็บนะ!"

ศรัณย์ไม่ได้สนใจว่าอีกคนจะรู้สึกอย่างไรกลับโน้มตัวไปฉีกทึ้งชุดเดรสสีดำแหวกกลางอกโชว์นมไปครึ่งเต้าความสั้นเสมอแก้มก้นที่เห็นแล้วยิ่งโมโหออกจากร่างบอบบางอย่างแรง

"อย่านะ อย่ามายุ่งกับชุดน้องดา" ดาริกาพยายามดิ้นรนขัดขืนสุดกำลังแต่มีหรือจะต้านทานกำลังผู้ชายตัวโตกว่าได้ 

ชุดเดรสของเธอขาดติดมือหนาก่อนจะถูกโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี เหลือเพียงแผ่นแปะจุกกับแพนตี้ตัวจิ๋วปกปิดจุดสงวน

จัดการกับเสื้อผ้าเสร็จก็โถมร่างกายลงมาคร่อมเธอเอาไว้ใต้อาณัติ การกระทำของเขาทำให้เธอแตกตื่นรีบยกมือขึ้นดันแผงอกกว้างเอาไว้

"พะ..พี่ศรัณย์จะทำอะไร ออกไปให้ห่างน้องดานะ"

"อย่ามาทำเป็นใสซื่อดาริกา ในบาร์เมื่อกี้เธอยังยั่วยวนผู้ชายอยู่เลย"  

"..."

"อยากได้เงินจนยอมขายศักดิ์ศรี ยอมทำงานที่เปลืองตัว"

"ใช่..แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ศรัณย์ นี่มันร่างกายน้องดา น้องดาจะทำอะไรจะใช้ประโยชน์จากร่างกายยังไงมันก็เรื่องของน้องดา" ความเสียใจทำให้เธอพูดไปแบบนั้นซึ่งมันยิ่งเหมือนราดน้ำมันซ้ำบนกองไฟ

"งั้นก็จำให้ขึ้นใจว่าต่อจากนี้ไปร่างกายเธอเป็นของฉัน มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นที่ทำทุกอย่างได้และใช้ประโยชน์จากร่างกายเธอได้" 

"เห็นแก่ตัว!" ตอนนี้น้องดาไม่เกี่ยวข้องกับบ้านพิทักษ์ธรานนท์แล้วพี่ศรัณย์ไม่มีสิทธิ์มายุ.." 

ศรัณย์ไม่ต้องการให้คนใต้ร่างพล่ามอะไรที่ไม่เข้าหูออกมาอีกกระแทกจูบปิดปากเธอแนบแน่น แล้วบดขยี้จนกลีบปากอิ่มอ้าเผยอส่งเรียวลิ้นร้อนเข้าไปละเลงรัดรึงกับลิ้นนุ่ม

"อื้อ...อ่อยย" 

ดาริกาหวีดร้องในลำคอทั้งพยายามดิ้นรนขัดขืน มือรัวทุบตีจิกทึ้งแผ่นหลังกว้างพัลวัน แต่มิวายถูกอีกคนจับไปกดตรึงกับที่นอนเหนือศีรษะ สองเท้าถีบยันไปมาจนผ้าปูยับยู่ยี้

ทำทุกวิถีทางก็ต้านทานคนด้านบนไม่ได้ ดิ้นรนจนเหนื่อยและอ่อนแรงก็ไร้ประโยชน์จึงหยุดนิ่งปล่อยให้หยดน้ำตาไหลออกมาระบายความรู้สึกเจ็บช้ำในอก

ชายหนุ่มทำราวกับเธอเป็นสมบัติชิ้นหนึ่งคิดจะทำอะไรก็ได้ ทั้งที่เมื่อก่อนเขาบอกว่าเธอมีค่าจนอยากทะนุถนอมให้ดีที่สุด

ทว่าอีกคนกลับไม่คิดแบบนั้นพิษความโกรธทำให้หูตาพร่าเบลอคิดว่าท่าทีที่เธอแสดงออกมาคือกำลังรังเกียจ หยุดการกระทำช้อนสายตาขึ้นกดเสียงเอ่ยอย่างดุดัน "มีอะไรกับฉันทำให้เธอเสียใจมากสินะ ทีกับผู้ชายคนอื่นหัวเราะต่อกระซิกระริกระรี่"

"จะให้น้องดาดีใจที่กำลังจะมีอะไรกับว่าที่สามีคนอื่นเหรอ พี่ศรัณย์กำลังจะหมั้นกับผู้หญิงคนอื่นแล้วมาทำแบบนี้ทำไม อยากให้น้องดาถูกตราหน้าว่าแย่งคู่หมั้นคนอื่นเหรอ"

"..."

"พี่ศรัณย์ใจร้าย น้องดาเกลียดพี่ศรัณย์"

"เธอไม่เกลียดฉันจริง ๆ หรอกดาริกา เธอเกลียดฉันไม่ลงหรอก" ศรัณย์สวนกลับอย่างมั่นใจ

ดาริกาได้แต่เม้มปากแน่นพลางเบือนหน้านี้ หยดน้ำสีใสรินไหลออกจากหางตาไม่ขาดสาย รู้สึกเจ็บช้ำในอกจนอธิบายออกมาไม่ถูก

คนใจร้ายพูดถูกต่อให้ปากจะบอกว่าเขามันเลวเขามันใจร้าย เธอเกลียดเขาแต่ส่วนลึกในจิตใจปฏิเสธไม่ได้ว่ายังรักเขามากเหลือเกิน

"ทำแบบนี้กับน้องดาทำไม จะใจร้ายกับน้องดาไปถึงไหน" หันกลับมาสบสายตาคนใจร้ายด้วยแววตาที่เจ็บปวดตัดพ้อออกไปด้วยน้ำเสียงเบาหวิว

ความรู้สึกที่ส่งผ่านดวงตาบวมปูดและแดงก่ำจากการร้องไห้คล้ายจะทำให้หัวใจแสนเย็นชาอ่อนยวบลง

ศรัณย์รับรู้ถึงความรู้สึกอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี คลายมือข้างนึงจากการพันนาการข้อมือเล็กมาลูบไล้พวงแก้มนวลเบา ๆ แววตาแข็งกร้าวดูจะอ่อนโยนลงจนดาริกานึกแปลกใจ

เขาอ่อนโยนทั้งสายตาและการกระทำเหมือนพี่ศรัณย์พี่ชายที่แสนดีในเมื่อก่อนเลย เธออยากจะหยุดเวลานี้เอาไว้ 

คล้ายสิ่งรอบตัวหยุดหมุนชั่วขณะ สองสายตามองสบประสานท่ามกลางความมืดสลัวและความเงียบ ก่อนริมฝีปากหยักจะค่อย ๆ โน้มลงประทับจูบบนเรียวปากอิ่มอย่างอ่อนโยนทำให้คนที่หัวใจโอนอ่อนอยู่แล้วตอบสนองโดยไม่ขัดขืน

จูบตอบอย่างดูดดื่ม แต่เพียงเสี้ยวนาทีที่จิตใต้สำนึกตระหนักขึ้นมาได้ว่าเธอกำลังทำผิดต่อผู้หญิงอีกคนก็พยายามหักห้ามใจส่ายหน้าหนีริมฝีปากร้อน ออกแรงต่อต้านอีกครั้งจนอีกคนหยุดเงยขึ้นมองหน้าเธอด้วยแววตาไม่สบอารมณ์

"เราไม่ควรทำแบบนี้ หยุดเถอะนะพี่ศรัณย์ปล่อยน้องดาไปตามทางของน้องดาเถอะนะคะ" 

เธอส่งสายตาพลางเอ่ยเว้าวอนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่สุดหวังว่ามันจะช่วยเปลี่ยนความคิดเขาได้บ้าง เธอไม่อยากถลำลึกไปกว่านี้

"ถือว่าน้องดาขอร้องนะคะ"