บทที่ 32 : จะอดตายอยู่แล้วยังไม่เจียมตัว

บทที่ 32 : จะอดตายอยู่แล้วยังไม่เจียมตัว

เรือนหลังนี้มีขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ทุกคนได้สวมใส่เสื้อผ้าใหม่กันหมด หวงชางไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอกเช่นนี้มาก่อน เขาฝืนยิ้มให้พี่สะใภ้รองก่อนเดิมตามนางเข้าไปในห้องโถงรับแขก

นางเจียงนั่งอยู่กับหวงจงผู้เป็นสามี โต๊ะด้านข้างมีกาน้ำชาวางอยู่พร้อมของว่าง นางวางท่าเป็นนายหญิงในเมือง

“ท่านพ่อท่านแม่ข้าพาอาอี้กับลูก ๆ มาเยี่ยมขอรับ” หวงชางเอ่ยพร้อมมองเก้าอี้ตัวที่ว่าง พี่ชายทั้งสองนั่งอยู่พร้อมพี่สะใภ้ เด็ก ๆ ยืนอยู่ด้านหลังบิดามารดาของตนเอง

นางเจียงไม่เชิญให้เขานั่ง ทั้งที่มีเก้าอี้ว่าง พวกเขาจึงยืนอยู่กลางห้องโถง

“เจ้าสามรู้ได้อย่างไรว่าพวกข้าอยู่เรือนหลังนี้” หวงจงกระแอมก่อนถามออกมา แววตาหวาดหวั่นคล้ายกลัวบุตรชายจะร้องขอบางอย่าง

“ท่านพ่อข้าได้ยินพวกชาวบ้านเขาพูดกัน เรื่องพวกท่านย้ายมาอยู่ในอำเภอ เลยมาดูว่าพวกท่านอยู่กันอย่างไร”

“เมื่อเห็นแล้วก็กลับไปเถอะ” นางเจียงยกถ้วยชาขึ้นจิบ ท่าทางเย่อหยิ่งเป็นอย่างมาก

หวงชางหน้าเจื่อนหลังได้ยิน เขาเม้มปากเข้าออกเล็กน้อย ก่อนหันไป