ตอนที่ 1 แย่กว่าเดิม

          “เลือด—! เลือดไม่หยุด!”  สาวใช้วิ่งออกมาจากเรือน หน้าซีดเผือด มือเปื้อนแดง

อีกคนรีบคว้าโคมไฟ พลางเร่งฝีเท้าไปยังเรือนหน้า

“เร็วเข้า! ไปตามหมอประจำตระกูล!”

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นหินดังระรัว

ข่าวการตกเลือดของ อนุสี่กู้หวั่นถง แพร่ไปทั่วในเวลาอันสั้น

เรือนจิ้งซู่  เรือนฮูหยินผู้เฒ่า   เสิ่นเหล่าฟูเหริน เซี่ยเหวินหรู กำลังสวดมนต์เบา ๆ ใต้แสงตะเกียง เมื่อสาวใช้คุกเข่ารายงาน เสียงนั้นก็เงียบลงทันที

“เกิดเรื่องใด”

“อนุสี่…ตกเลือดหนักเจ้าค่ะ”

เสิ่นเหล่าฟูเหรินนิ่งไปครู่หนึ่ง  มือที่จับลูกประคำหยุดเคลื่อนไหว “เจ้าไปดูสักหน่อยเถอะ…”

น้ำเสียงนั้นมิได้เร่งเร้า หากแฝงความเมตตาที่พึงมี

“อย่างน้อย นางก็คลอดทายาทให้ตระกูลเสิ่น”

“เจ้าค่ะ”   สาวใช้รับคำแล้วรีบถอยออกไป

เรือนจันทร์ฉาย

หลินจิ้งอี๋ยืนรออยู่หน้าห้อง นางกำมือแน่นดวงตาจับจ้องไปยังม่านประตูที่ยังปิดสนิท

ในที่สุด—ม่านก็ถูกแหวกออก

หมอหลี่ก้าวออกมา สีหน้าอิดโรยกว่าตอนเข้าไป  เคราขาวสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อเขาหยุดยืน

หลินจิ้งอี๋รีบก้าวเข้าไป  “ท่านหมอหลี่…”

เสียงนางเผลอสั่นเล็กน้อย “อาการของอนุสี่เป็นอย่างไรบ้าง”

หมอหลี่ถอนหายใจยาว  “เรียนฮูหยินน้อย…”

เขาเอ่ยเสียงต่ำ  “อาการของอนุสี่ไม่ยิ่งนัก”

“จัดการสิ่งที่ต้องจัดการเถอะ”

คำพูดนั้นไม่ต้องอธิบายต่อ เพราะทุกคนล้วนเข้าใจความหมาย

          หลินจิ้งอี๋รู้สึกเหมือนแรงทั้งหมดในร่างถูกดึงออกไปในชั่วพริบตา

ร่างนางซวนเซไปหนึ่งก้าว สาวใช้จนเข้ามาประครอง

ริมฝีปากซีดขยับแผ่ว “อนุสี่…”

เสียงนางเบาจนแทบเป็นลมหายใจ 

“ช่างวาสนาน้อยนัก”

 ความมืดคลี่คลุมเรือนจันทร์ฉายราวผืนผ้า ลมยามราตรีพัดม่านเตียงไหวแผ่ว กลิ่นคาวเลือดเจือสมุนไพรยังไม่จาง

ร่างบนเตียงแน่นิ่ง

ดวงตาปิดสนิท  ลมหายใจบางเบาจนแทบไม่อาจจับได้

แล้ว—ลมหายใจนั้นก็สะดุด

อนุสี่มองร่างของตนเองครู่หนึ่งก่อนจะเลือนหายไปกับผู้นำวิญญาณ   

ในห้วงเงียบงัน ปรากฏวิญญาณหนึ่งค่อย ๆ แทรกซึม

ปลายนิ้วกระตุก  ลมหายใจเริ่มสม่ำเสมอ

ชีพจรที่เคยร่วงหล่นกลับมาจับจังหวะใหม่—ไม่ใช่จังหวะเดิม หากเป็นจังหวะของผู้ครอบครองคนใหม่

ดวงตาคู่นั้นค่อย ๆ เปิดขึ้น

เลือดยังคงซึมไม่หยุด  กลิ่นคาวอบอวลอยู่ในเรือน ราวกับเตือนว่านี่คือร่างที่เพิ่งผ่านความเป็นความตายมาไม่นาน

วันทองขยับปลายนิ้วช้า ๆ  ร่างนี้อ่อนแรงนัก

แต่ความอ่อนแอของกาย…ไม่อาจแตะต้องวิญญาณ

คาถาติดกาย…ยังอยู่

นางหลับตาลง ปรับลมหายใจให้สม่ำเสมอ

เสียงหัวใจที่เต้นแรงค่อย ๆ ถูกกดให้สงบ

ริมฝีปากซีดขยับแผ่ว

ถ้อยคำโบราณไหลออกมาอย่างชำนาญ ราวกับมิใช่สิ่งที่ต้องคิด—

แต่เป็นสิ่งที่ฝังอยู่ในเลือดเนื้อ  “โลหิตหยุด ลมปราณตั้ง  ดุจสายน้ำพบตลิ่ง อย่าหลั่ง อย่าริน จงคืนสู่ทางเดิม”

ปลายนิ้วของนางกดลงบนหน้าท้อง

ความร้อนวูบหนึ่งแล่นผ่านฝ่ามือ แผ่ซ่านเข้าสู่ร่าง

ลมหายใจของนางสั่นเพียงครู่เดียว ก่อนจะกลับมานิ่งสนิท

เลือดที่เคยไหลไม่หยุด…ค่อย ๆ แผ่วลง

จากซึม เป็นหยด

จากหยด เป็นเพียงคราบ

วันทองปรายตามองดูรอบข้างอีกครั้ง ความปวดร้าวแล่นวาบทั่วร่าง ราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ก่อนจะถูกร้อยกลับอย่างหยาบกระด้าง

นี่…มิใช่ร่างที่ข้าตกลงไว้

นางหลับตาลงอีกครา

ชาติที่แล้ว—

นางไปพบสตรีผู้ใกล้ตายจากการคลอดบุตร

หญิงผู้นั้นน้ำตานองหน้า มือเย็นเฉียบ ขณะเอ่ยขอร้องด้วยเสียงแผ่ว

“ร่างของข้า ข้าไม่เสียดาย…ขอเพียงช่วยเลี้ยงดูลูกข้าให้รอดพ้นปลอดภัย ข้ายอม…ข้ายอมทุกอย่าง”

วันทองรับปาก  นางมอบทองคำส่วนหนึ่งเป็นคำมั่น

และร่ายมนต์ในจังหวะที่เพชฌฆาตกำลังร่ายรำ—

เสียงกลอง เสียงเท้า เสียงลมหายใจสุดท้ายประสานกัน

เมื่อวิญญาณหลุดจากร่าง  นางควรจะลืมตาขึ้น…ในร่างนั้น

แต่กลับไม่ใช่

เหตุใด…ข้าถึงมาอยู่ที่นี่

นางเปิดตาขึ้นอีกครั้ง มองเพดานไม้แกะสลักของเรือนจันทร์ฉายอย่างมึนงง  ความทรงจำใหม่หลั่งไหลเข้ามา—

ชื่อ ฐานะความอัปยศ

อนุสี่…กู้หวั่นถง บรรณาการจากองค์รัชทายาท

สตรีที่ถูกส่งให้รองแม่ทัพบูรพา

หญิงที่เพิ่งคลอดบุตรให้ตกเลือดจนเกือบสิ้นใจ

วันทองหัวเราะในลำคอเบา ๆ เสียงนั้นแหบพร่า

“ชีวิตนี้…”

นางพึมพำกับตนเอง  “จะไม่ย่ำแย่กว่าเดิม…หรือ”