ตอนที่6. สุรารสแรง

อาหารชั้นดีพร้อมสุรารสแรง ถูกจัดเตรียมมาอย่างล้นเหลือ ลานกว้างเต็มไปด้วยแสงสว่างจากคบไฟ และเตาถ่านขนาดใหญ่ ที่มีหมูตัวใหญ่ถูกย่างส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายไหล

รองแม่ทัพและทหารติดตาม ต่างพากันนั่งรอผู้เป็นนายและเจ้าของบ้านกันอย่างพร้อมเพรียง งานเลี้ยงในคืนนี้จัดขึ้นเพื่อมู่อิง น้องสาวที่แกร่งเยี่ยงบุรุษ

“ชุนหลาง! มานี่เร็วเข้า”

รองแม่ทัพเจากวักมือเรียกชายหนุ่ม เกาชุนหลางในชุดผ้าไหมเนื้อดี ผมที่ถูกรวบจนเรียบร้อย ทำให้มีความหล่อเหลายิ่งนัก แม้จะมีบาดแผลบนใบหน้า ก็ไม่อาจกลบความรูปงามนั้นได้เลย

“นายท่าน...”

“นายท่านอะไรกัน เรียกข้าพี่ชายเจา และทุกคนที่นี่คือพี่เจ้าทั้งหมด ทำหลังให้เหยียดตรงหน่อย จะกลัวอะไร หืม!”

“ขอรับท่านพี่เจา”

เกาชุนหลางเหยียดหลังให้ตรง แม้ว่าจะยังกล้า ๆ กลัว ๆ อยู่บ้าง เขาถูกกดให้ต่ำมาทั้งชีวิต วันนี้ได้สวมเสื้อผ้าราคาแพง ทั้งยังมีบ่าวรับใช้ช่วยทำผมแต่งกาย มันเหมือนความฝันยิ่งนัก

เขาจำได้ว่าตอนที่กลับมายังเมืองนี้ใหม่ ๆ ได้ไปแอบดูมารดาที่บ้านสามีใหม่ของนาง น้อง ๆ ต่างบิดา ล้วนดูดีจนเขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองมารดา

“จำไว้นะชุนหลาง นับจากนี้เจ้าคือคุณชายเกา และจงจำไว้ว่าต่อให้เจ้ามีเงินทองแล้ว ก็อย่าได้หยิ่งผยองหรือข่มเหงผู้ใด แต่ก็มิใช่ก้มหัวให้ใครเหยียบ เรื่องพวกนั้นเจ้าค่อยเรียนรู้จากพ่อบ้านซือ”

เสียงจากด้านหลัง ทำให้เกาชุนหลางลืมตัวคิดจะหมอบกราบ เช่นที่เขาคุ้นชินยามพบเจอคนที่มากด้วยอำนาจ

“อะแฮ่ม!”

รองแม่ทัพเจ้ารีบกระแอมไอ เตือนชายหนุ่มมิให้ทำเช่นนั้นอีก เกาชุนหลางรีบยืดกายให้ตรงราวทหารฝึกใหม่ เรียกรอยยิ้มจากทุกคน แม่ทัพสาวตบลงบนไหล่ของชายหนุ่มสองสามที ก่อนจะพาเขาเดินไปนั่งรวมกับทุกคน

“พ่อบ้านซือ จะเป็นคนสอนเจ้าในทุกเรื่อง รวมถึงการทำงานด้วย ข้ากับมู่อิงอาจไม่ได้มาที่นี่บ่อย แต่เจ้ากับท่านลุงไปหาเราได้ทุกเมื่อ”

“ข้าขอบคุณนายหญิงน้อยยิ่งนักขอรับ ที่เมตตาต่อครอบครัวของเรา”

“เรื่องเล็กน้อย ข้าเองก็เคยลำบากมาก่อน ที่สำคัญมารดาของข้าคือสตรีหม้าย ที่ผู้คนต่างตราหน้าว่าเป็นสตรีต้องคำสาป มารดาข้าเป็นหญิงยังไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา เลี้ยงข้ากับพี่สาวมาจนโต เจ้าเองก็ต้องทำได้เช่นกัน ส่วนเรื่องใบหน้าข้าจะรักษาให้เอง แม้มันลบไม่หมดแต่ก็ดูดีกว่าเดิมแน่นอน แต่ในสายตาสตรีเยี่ยงข้าเจ้าดูดียิ่งนัก”

แม่ทัพสาววางหน้ากากรูปปีกนกสีเงินลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้แก่เกาชุนหลาง ชายหนุ่มหยิบหน้ากาก ที่สามารถปิดใบหน้าครึ่งที่มีแผลเป็นของเขาได้อย่างพอดี

“เจ้าสวมมันถ้ายังไม่มั่นใจ แต่เมื่อไหร่ที่เจ้าแข็งแกร่งทั้งกายและใจ มันจะเป็นเพียงเครื่องประดับชิ้นหนึ่งให้เจ้าเอาไว้ดูเล่นเท่านั้น คุณค่าของคนเราหาใช่หน้าตา แต่มันคือการกระทำต่างหาก”

เกาชุนหลางยิ้มยิ้มกว้าง เขามีความสุขกับฝันนี้เหลือเกิน แม้ว่าอีกไม่กี่อึดใจเขาจะต้องตื่นขึ้นพบกับความจริง เขาก็ยินดีที่จะเก็บทุกช่วงเวลาให้คุ้มค่าที่สุด

“อาหารมาแล้ว เร็วเข้ามู่อิง เราทุกคนหิวมาก”

นายกองหนุ่มพูดขึ้นเสียงดัง ก่อนจะรีบลุกไปรับถาดอาหารจากมือของมู่อิง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่สาวใช้ ประคองชายชราออกมายังลานจัดเลี้ยง

อาหารถูกนำออกมาวางบนโต๊ะตัวยาว ที่เป็นลักษณะคุ้นเคยของทหารในกองทัพ ชายชราไม่คิดฝันว่าวันหนึ่ง เขาจะได้กลับมาอยู่บ้าน ที่มีทุกอย่างเพียบพร้อมเช่นในอดีต

“ท่านลุงเชิญนั่งเจ้าค่ะ งานเลี้ยงคืนนี้สำหรับครอบครัวของเรา”

แม่ทัพสาวเอ่ยขึ้น พร้อมยกถ้วยสุราชูขึ้นสูง โดยมีเหล่าผู้ติดตามทำเช่นเดียวกัน พ่อบ้านซือได้แต่ถอนหายใจ นายหญิงน้อยนับว่าเป็นคอทองแดงในเรื่องสุรา ดูได้จากถ้วยในมือแล้วคืนนี้คงอีกยาวไกล

ชายชรายกถ้วยสุราขึ้นอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ด้วยตัวเขาห่างจากเรื่องเช่นนี้มานานมากเหลือเกิน มู่อิงนั่งลงข้างผู้เป็นลุง เพื่อช่วยตักอาหาร ส่วนเกาชุนหลางนั้น อยู่ท่ามกลางบุรุษมากวัยกว่า

การพูดคุยดื่มกินเป็นไปอย่างครื้นเครง จนมีคนเฝ้าประตูเดินมากระซิบบอกถึงการมาของแขกที่มิได้รับเชิญ พ่อบ้านซือจึงก้าวเข้ามาบอกแก่ผู้เป็นนายเบา ๆ

“ทุกคนดื่มกันตามสบาย ข้าขอไปคุยธุระสักครู่”

แม่ทัพสาวลุกขึ้น โดยไม่ลืมส่งสัญญาณให้มู่อิงติดตามออกมาด้วย เรื่องนี้นางยังไม่อยากให้ใหญ่โตจนเกินไป ไหนจะสภาพจิตใจของสองพ่อลูกสกุลเกา คงไม่พร้อมเท่าใดนัก ที่จะเผชิญกับคนที่สร้างบาดแผลทั้งทางกายและใจให้แก่ทั้งคู่

“ท่านพี่เจาฝากท่านลุงสักครู่”

“ตามสบายน้องสาว”

รองแม่ทัพเจาลุกไปนั่งเคียงข้างชายชรา พร้อมทั้งชวนคุย โดยไม่พ้นเรื่องของมู่อิง ชายชรามองตามหลานสาวอย่างห่วงใย เขาไม่รู้ว่านายหญิงน้อยหยวนทำสิ่งใดบ้าง นอกเหนือจากการค้า แต่จากร่างกายและบุคลิกของหลานสาว บอกได้ว่าต้องผ่านการมาฝึกฝนวิชามาอย่างหนัก

“อย่าห่วงนางเลยท่านลุง เพราะถึงท่านจะห่วงนางแค่ไหน นางก็จะไม่มีทางละทิ้งหน้าที่ของนาง ที่มีต่อนายหญิงน้อยหยวนเป็นอันขาด คนหนึ่งให้ชีวิตคนหนึ่งเติมเต็มชีวิต ฉะนั้นสองคนนั้นจึงไม่เคยห่างกัน”

“หมายความว่าอย่างไร”

“อย่าได้คิดเป็นอื่น ท่าน...นายหญิงน้อยมีพี่สาวฝาแฝด แต่ทั้งคู่ต้องทำงานห่างไกลกันคนละเมือง มู่อิงเลยเป็นน้องสาวคนเดียว ที่คอยอยู่เคียงข้างทำให้นายหญิงน้อยไม่เหงายามคิดถึงบ้าน”

รองแม่ทัพเจาเกือบสำลักเหล้า เมื่อเข้าใจความคิดของชายชรา ที่คิดว่าท่านแม่ทัพกับมู่อิงมีใจเยี่ยงคนรัก เป็นเขาเองที่สื่อความหมายผิดเพี้ยน ท่านแม่ทัพนั้นแม้ภายนอกจะดูเย็นชา แต่ลึก ๆ แล้วนางก็เหมือนหญิงสาวทั่ว ๆ ไปที่คิดถึงพ่อแม่พี่น้องยามห่างไกล

ยิ่งอยู่ในกองทัพตำแหน่งผู้นำเข้าไปอีก เวลาที่จะได้กลับไปพบหน้ามารดาและพี่สาว เรียกว่าน้อยนิดนัก ไหนจะในกองทัพมีสตรีนับคนได้ ย่อมต้องเงียบเหงาเป็นธรรมดา

“ข้าต้องขออภัยที่ตั้งคำถามเยี่ยงนั้น”

“ท่านลุงอย่าคิดมาก เป็นข้าที่ใช้คำเปรียบเปรยผิด มาเถอะเราดื่มกันต่อ”

ทางด้านหน้าประตูบ้าน แม่ทัพสาวก้าวพ้นประตูออกไปยืนอยู่ด้านหน้า สายตาเย็นเยียบมองไปที่แขกผู้มาเยือน มู่อิงที่ออกมายืนเคียงนายกำหมัดแน่น