ตอนที่7. ข้าเป็นบิดาของ...

“มู่อิง!”

ชายสูงวัยที่ยืนอยู่ถนนหน้าบ้าน เรียกมู่อิงราวคนคุ้นเคย แต่จากสายตาที่มองแล้ว ชายผู้นั้นไม่รู้ว่าใครกันแน่คือมู่อิง เพราะเสื้อผ้าที่สองนายบ่าวสวม ล้วนเป็นไหมชั้นดี ซึ่งไม่มีบ่าวบ้านใดได้สวมเสื้อผ้าเช่นนี้ จึงไม่อาจบอกได้ว่าคนไหนคือมู่อิง

“ท่านเป็นใคร มาที่บ้านข้าด้วยเรื่องใด”

แม่ทัพสาวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ต่างจากสายตาที่ทอดมองคนทั้งหมดด้านล่าง

“ข้าเป็นบิดาของ....”

ชายสูงวัยลังเลอยู่มาก ด้วยไม่แน่ใจว่าคนไหนคือบุตรสาวของตนเอง เพราะไม่สามารถแยกได้จากเสื้อผ้า หรือท่าทางของหญิงสาวทั้งสอง เพราะมันแทบจะเหมือนกันทุกอย่าง

“ท่านจะบอกว่าเป็นบิดาของมู่อิงสินะ!”

“ใช่!”

“แล้วอย่างไร!”

“บิดามาพบลูกต้องอย่างไร! มีข้อห้ามหรือ”

“ย่อมไม่มี แต่นางคือคนของสกุลหยวน ฉะนั้นถ้าข้าไม่อนุญาตใครก็ไม่อาจพบนางได้ตามอำเภอใจ”

“นางเป็นลูกข้า จะเป็นคนของสกุลอื่นได้อย่างไร”

“ลืมอะไรไปหรือไม่! ท่านขายนางไปแล้ว”

“นางเป็นอิสระแล้วมิใช่รึ!”

“ใครบอกเจ้ากันว่านางเป็นอิสระ”

“บ้านหลังนี้ไงเป็นสิ่งยืนยัน”

“ยังไง!”

“นางซื้อบ้านหลังใหญ่ได้ แสดงว่านางมีเงินไถ่ตัวเองออกมาได้แล้ว นางย่อมเป็นอิสระ”

“อ่านนิยายมากไปรึ! บ้านนี้นางซื้อจริง แต่นางไม่ได้ไถ่ตัวเองจากการเป็นคนของข้า แต่ถ้าบิดาอย่างท่านมีจิตสำนึกจะช่วยไถ่นางก็ย่อมได้นะ แต่ข้าคิดดอกตามความเป็นจริงนะ เอาเป็นว่าข้าจะให้ท่านพ่อบ้านคำนวณค่าไถ่ถอนให้ก็แล้วกัน”

“จะบ้าเหรอ! ใครจะไถ่ถอนนางกัน”

“ก็บิดาเช่นท่านไงเล่า”

“มู่อิง! เจ้ามีเงินซื้อบ้านของลุงเจ้าคืนมา ไยเจ้าจะไม่มีเงินไถ่ถอนตนเองออกมา”

“มีแต่ไม่ไถ่! ท่านมีปัญหาเช่นนั้นรึ!”

ในที่สุดมู่อิงก็พูดออกมา ทว่ามันกลับเป็นคำที่ราวเอาไม้ตีกลางแสกหน้าของคนที่ยืนอยู่เบื้องล่าง ยิ่งเห็นสายตาของแม่เลี้ยงและน้องต่างแม่ หญิงสาวยิ่งไม่อยากหายใจร่วมกับคนพวกนี้เลยจริง ๆ

“มู่อิง! ไยไร้มารยาทต่อบิดาเยี่ยงนี้”

สตรีที่ยืนอยู่ข้างกายของมู่ชงชี้นิ้วมาที่หญิงสาว มู่อิงไม่คิดแยแสต่อคำพูดของชายหญิงหน้าหนา ที่กำลังจะมาเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นพ่อ ทั้งที่เป็นคนขายนางเองกับมือ

“ที่มานี่ต้องการสิ่งใด รีบพูดมาเถอะ ตอนนี้เป็นเวลาของครอบครัว ข้าไม่อยากมาเสวนาเรื่องไร้สาระอยู่ตรงนี้”

“หากบ้านหลังนี้เป็นของเจ้า ข้าที่เป็นพ่อย่อมมีสิทธิ์มาอยู่ มิใช่ไอ้คนสกุลเกานั่น”

“ฮึ! ไร้สาระอย่างที่เจ้าว่าจริง ๆ ด้วยมู่อิง ส่งแขก!” แม่ทัพสาวเอ่ยเสียงเข้ม ก่อนจะหมุนกายกลับเข้าไปในจวน

“กรี๊ด!!”

ยังไม่ทันที่จะก้าวพ้นประตู เสียงกรีดร้องจากด้านหลัง ทำให้สองนายบ่าวจำต้องหยุดนิ่ง พ่อบ้านซือยืนขวางระหว่างผู้เป็นนาย และคนที่อาจหาญมาแตะต้องผู้เป็นนาย

“ที่นี่เป็นบ้านของคนสกุลหยวน หากยังอยากอยู่อย่างสงบ พวกเจ้าควรรู้จุดยืนของตนเอง”

พ่อบ้านซือเอ่ยเสียงกร้าว ในเมืองเจียงเขาคือผู้ดูแลสาขาทางการค้าทั้งหมดของสกุลหยวน ที่ต้องมาทำหน้าที่พ่อบ้านก็เพื่อดูแลสองพ่อลูกสกุลเกา ตามคำสั่งของผู้เป็นนาย หากคนที่ยืนอยู่มองเขาให้ชัด จะรู้ว่าไม่ควรให้เขาเอ่ยซ้ำซาก

“เจ้าบังอาจทำร้ายข้า”

มู่ฮูหยินเต้นเร้า ๆ เขย่าแขนสามี เพื่อให้จัดการเรื่องนี้แก่นาง แต่ดูเหมือนสิ่งที่เคยทำได้จะไม่มีผลอีกต่อไปแล้ว เพราะคนด้านหลังพ่อบ้านซือ ได้ก้าวกลับเข้าไปภายในบ้าน โดยไม่สนใจคนที่ส่งเสียงน่ารำคาญด้านนอกแม้แต่น้อย

“กลับไปก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน”

“ไพร่เยี่ยงเจ้ามีสิทธิ์อันใดมาสามหาวต่อข้า”

“ถามสามีและบุตรชายของเจ้าหรือยัง ว่าข้าเป็นคนเช่นไร”

“ท่านพี่!”

มู่ฮูหยินหันไปเรียกสามี ที่ตอนนี้ได้แต่ยืนกำหมัดแน่น ทว่าไม่อาจทำสิ่งใดได้เลย และทำไมเขาจะมิรู้ว่าซือเส่าผู้นี้มีนิสัยเป็นยังไง ไม่ก้าวล้ำใคร แต่ใครก็อย่าได้ก้าวล้ำคนผู้นี้เช่นกัน หาไม่แล้วชีวิตต้องมืดมนไปโดยปริยาย

“กลับกันก่อนเถอะ”

เมื่อตกเป็นรองก็ต้องล่าถอย เขาไม่คิดว่าบุตรสาวที่เขาไม่ยอมรับ จะยืนเหนือเขาได้เช่นนี้ หากจะว่าไปแล้วมันผิดที่เขาไม่เด็ดขาด ขายนางให้หอนางโลม แต่ยอมขายให้สตรีหม้ายคนนั้นไป ใครจะนึกว่าสตรีไร้สามีเยี่ยงนั้น จะมากด้วยอำนาจเกินกว่าที่คิด

เขารู้จักร้านค้าสกุลหยวน แต่ไม่เคยพบนายตัวจริงสักครั้ง จนวันนี้เขาได้กระจ่างแล้วว่าทำไม เขาถึงไม่เคยได้รับความช่วยเหลือใด ๆ จากการค้าของสกุลหยวน เพราะนายแท้จริงคือคนที่ซื้อบุตรสาวของเขาไป ทั้งยังเชิดชูเสียจนร่ำรวยเช่นนี้

“แต่ท่านพี่”

“รู้จักจังหวะที่เหมาะสมบ้าง”

“เจ้าค่ะ”

พ่อบ้านซือไม่เอ่ยสิ่งใด แม้จะได้ยินสิ่งที่สองสามีภรรยาพูดชัดหูก็ตามที จังหวะไหนเขาก็ไม่อนุญาตให้คนพวกนี้ทำสำเร็จเป็นอันขาด

“ให้ข้าน้อยจัดการเลยไหมขอรับ”

“ยังก่อน! รอท่านแม่ทัพทำภารกิจเรียบร้อย ค่อยลงมือก็ไม่สาย”

“ขอรับ”

เจ้าเมืองของที่นี่เป็นคนมิซื่อตรง จึงทำให้นายหญิงน้อยของเขาต้องจัดการตามพระบัญชา เขาในฐานะคนดูแลสกุลหยวนสาขานี้ ย่อมต้องรู้และพร้อมทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายอย่างเต็มกำลัง

เช้าวันถัดมาเกาชุนหลาง ได้ยืนต่อหน้าพ่อบ้านซือด้วยอาการกระดากอายที่จะเอ่ยปากรบกวน เพราะเขาเพิ่งได้เป็นคุณชายเต็มตัวเพียงแค่ชั่วข้ามคืนเท่านั้น

“คุณชายมีสิ่งใดหรือขอรับ”

“เอ่อ...คือว่า...”

“มิต้องเกรงใจขอรับ หากไม่ใช่เรื่องเหนือบ่ากว่าแรง คุณชายโปรดบอกข้าน้อยได้เลย”

“พรุ่งนี้พี่สาวและพี่ชายทั้งหลายจะเดินทางแล้ว ข้าอยากจะมอบของขวัญให้พวกเขาสักหน่อยขอรับ แต่ว่า...ข้า...”

“นี่ขอรับ หากไม่พอให้บอกร้านเหล่านั้น ว่าไปรับเงินส่วนที่ขาดได้ที่ร้านสกุลหยวนในนามของข้าน้อย ซือเส่า”

“ข้าจะรีบทำงานมาใช้คืนนะขอรับ”

“เงินนี่ของคุณชายกับนายท่านเกาอยู่แล้วขอรับ”

“ข้าจะใช้ให้ประหยัดขอรับ”

ร่างสูงที่ได้เงินแล้วรีบวิ่งออกจากจวนไปราวเด็กน้อย เขาตั้งใจที่จะไปซื้อขนมเจ้าอร่อยที่พี่สาวชอบกินตอนยังเป็นเด็ก เพราะนับตั้งแต่บิดาสิ้นอำนาจ เขาก็ไม่เคยได้ลิ้มรสมันอีกเลย