ตอนที่5. สกุลเกา

            “น่ะ...นี่มัน!”

            ชายชราชี้นิ้วไปยังรถม้าที่จอดอยู่เบื้องหน้า ก่อนจะหันมองหลานสาวที่ยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ

            “ไปกันเถอะ”

            แม่ทัพสาวภายมือให้แก่ชายชราและบุตรชายของเขา มู่อิงส่งให้ผู้เป็นลุงขึ้นรถม้า โดยให้น้องชายตามขึ้นไป หญิงสาวขยับไปยืนด้านข้าง เพื่อให้ผู้เป็นนายขึ้นรถม้าได้สะดวก

“เจ้าขึ้นไปนั่งกับพวกเขาเถอะ ข้าอยากชมทิวทัศน์ข้างนอกสักหน่อย”

“ทะ...เจ้าค่ะ”

มู่อิงตั้งใจจะทักท้วง ก่อนจะเห็นสายตาห้ามปรามของผู้เป็นนาย หญิงสาวทำเพียงรับคำ ก่อนจะก้าวขึ้นบนรถม้า ส่วนแม่ทัพสาวนั่งเคียงข้างคนขับรถม้า

ในเมื่อแมลงกวนใจอยากรู้เห็น นางก็จะนั่งให้เห็นชัดตาเสียเลยแล้วกัน ฮ่องเต้ทรงเมตตานัก เรียกนางมารับสามีไม่พอ ยังให้ทำความสะอาดระหว่างเส้นทางอีกด้วย

และที่นี่ก็คืออีกหนึ่งเมือง ที่นางต้องเก็บกวาดขยะให้สิ้น ก่อนการใหญ่จะเกิดขึ้น ซึ่งมันจำเป็นต้องไร้มดแลงใด ๆ ไปไต่ตอมให้รำคาญใจผู้เป็นนายเหนือหัวของนาง

สกุลเกา

            ร่างอันสั่นเทาก้าวลงจากรถม้า ก่อนจะมองไปยังป้ายเหนอประตู ‘สกุลเกา’ มันถูกทำขึ้นมาใหม่อย่างวิจิตร ชายชราหันไปมองหลานสาว

“เจ้าทำได้อย่างไร”

“นายหญิงน้อยช่วยเหลือ ข้าถึงสามารถซื้อบ้านของเรากลับมาได้เจ้าค่ะ ต่อจากนี้ไปท่านลุงกับชุนหลาง จะไม่ต้องไปที่ใดอีก ข้าจะดูแลท่านลุงกับน้องให้ดี”

“พี่สาว”

เกาชุนหลางเรียกพี่สาวเบา ๆ ชีวิตเขาลำบากมาเสียจนชิน นอนกลางป่าเขามาจนลืมเตียงอุ่น ๆ ไปนานแล้ว วันนี้พี่สาวของเขากลับมาพร้อมทุกอย่าง เขาตื้นตันจนไม่รู้จะเอ่ยสิ่งใดออกมาได้

“ชีวิตพี่สาวเจ้าในอดีตใช่จะสบาย กว่าจะมีวันนี้นางก็ต่อสู้มาไม่น้อย เมื่อก่อนครอบครัวของข้าก็ยังมิได้ร่ำรวยอันใดเลย แต่ท่านแม่ของข้าไม่อาจทนเห็นมู่อิงต้องถูกขายให้หอนางโลม จึงยอมจ่ายตามที่บิดาของนางเรียกร้อง จากนั้นเราทั้งหมดก็สู้กับงานหนัก จนสามารถยืนยังจุดนี้ได้ ตอนที่นางรู้ว่าเจ้ากับท่านลุงตายแล้ว มู่อิงแทบสิ้นไร้แรงใจ ถึงนางไม่พูดแต่ข้ารู้ว่าใจนางแหลกสลายไปจนสิ้นเลยล่ะ”

แม่ทัพสาวมองไปยังป้ายสกุลเกา พร้อมกับบอกถึงสิ่งที่มู่อิงได้กระทำ คราแรกนางจำได้ว่ามู่อิงไม่อยากกลับมาที่นี่ แต่เพราะอะไรไม่รู้ที่ทำให้นางเสนอการซื้อบ้านหลังนี้กลับมา อาจเป็นโชคชะตาของมู่อิงกับสองพ่อลูก ที่จะกลับมาเกื้อหนุนเป็นครอบครัวอีกครั้งกระมัง

“พี่สาวข้า...”

“เข้าบ้านกัน เรื่องภายหน้าอย่าได้กังวล ข้ายังหายใจอยู่ใครก็แตะต้องเจ้ากับท่านลุงไม่ได้อีก”

มู่อิงหันไปค้อมหัวให้แก่ผู้เป็นนาย เพื่อเป็นการขอบคุณต่อสิ่งที่มอบให้นาง มันล้ำค่ากว่าสิ่งใดแล้วในชีวิตนี้ ก่อนที่ทุกคนจะหันไปยังหน้าประตู ซึ่งตอนนี้เสียงของบุรุษหลายคนดังขึ้น พร้อมประตูที่เปิดออกกว้าง

“มู่อิง! นั่นใครกัน ไยจึงได้จับมือถือแขนเจ้าเยี่ยงนั้นเล่า”

รองแม่ทัพเจารู้ดี ว่าชายต่างวัยที่อยู่กับท่านแม่ทัพและมู่อิงคือใคร เพราะก่อนเขาจะออกมานั้น คนขับรถม้าได้ไปบอกเขาตามคำสั่งของท่านแม่ทัพแล้ว

เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมวลเมฆา จึงได้กุมอำนาจทางการค้าเอาไว้ในมือมากมาย แทบไม่มีเรื่องใดหลุดรอดสายตาเหล่ามวลเมฆา ที่มีพี่สาวของท่านแม่ทัพเป็นผู้ปกครอง

หลังจากที่ท่านแม่ทัพบอกจะไปเดินเล่น เขาได้เข้าไปจัดเตรียมทุกอย่างในบ้าน ตามคำสั่งของผู้เป็นนาย โดยไม่รู้เลยว่าคนของมวลเมฆา ได้นำรถม้าติดตามรอรับท่านแม่ทัพ จนเมื่อครู่ที่คนขับรถม้าเดินไปบอกให้เขารู้ ว่ามีใครกกลับมาพร้อมกับท่านแม่ทัพและมู่อิง

รองแม่ทัพเจาพร้อมเหล่าทหารที่ติดตาม ต่างพากันเดินออกมาหยุดยืนตรงหน้าชายชรา ก่อนประสานมือค้อมกายให้แก่เจ้าของบ้านตัวจริง

“นายท่านทั้งหลาย ทำสิ่งใดกันขอรับข้าน้อยเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาเท่านั้น”

ชายชรารีบยกมือห้ามชายหนุ่มหลายคน ที่เขาไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่จากการแต่งกายแล้วคงสูงศักดิ์อยู่ไม่น้อย มู่อิงเดินมาหยุดยืนข้างผู้เป็นลุง ก่อนจะคุกเข่าประสานมือคำนับรองแม่ทัพ และเหล่าทหารนายกองที่ยืนอยู่เบื้องหน้า

“หากไม่มีนายหญิงน้อยและพี่ชายทั้งหลาย มู่อิงคงไม่มีวันนี้ โปรดรับคำนับจากข้าผู้เป็นน้องสาวด้วยเถิด”

“ฮ่า ๆ น้องสาวตัวน้อยของพวกเรา ช่าง...มาเถอะเด็กโง่ เจ้าคือน้องสาวของพวกเรา ญาติเจ้าก็คือครอบครัวของเราเช่นกัน”

รองแม่ทัพเจารีบเข้าประคองหญิงสาว ชายหนุ่มถึงกับพูดติดขัด เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของมู่อิง เขาจะบอกได้อย่างไร ว่านางช่างเป็นน้องน้อยที่ทำให้พี่ ๆ เช่นพวกเขาตื้นตันยิ่งนัก

แม่ทัพสาวคลี่ยิ้มน้อย ๆ นี่คือครอบครัวสำหรับนาง ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะใด นางก็คือครอบครัวของทุกคน และทุกคนก็คือครอบครัวของนางเช่นกัน นางจะมองแค่เวลานี้ ไม่มองภายหน้าถึงการจากลาใด ๆ ทั้งสิ้น

“ท่านลุง ชุนหลาง นี่คือท่านพี่เจาและพี่ชายทั้งหลายของข้า”

“เราเข้าข้างในกันก่อนเถอะขอรับท่านลุง ข้าได้ให้คนเตรียมน้ำร้อนไว้ให้ทุกคนได้แช่แล้วขอรับ”

รองแม่ทัพรีบก้าวเข้าประคองชายชรา ก่อนที่ทุกคนจะเดินเข้าไปภายในบ้าน หยวนไป่หลินคือคนสุดท้ายที่เดินตามทุกคนเข้าไป นางไม่ได้ถือสากับการถูกมองข้าม เวลานี้ครอบครัวกลับมาพบหน้า ย่อมต้องให้ความสำคัญต่อกันเป็นธรรมดา

นางมิใช่นายที่บ้าอำนาจ เมื่อเรียกกันว่าครอบครัว นางและพี่น้องย่อมเท่าเทียมกัน ตอนนี้มิใช่เวลาทำงาน ทุกคนย่อมมีความเป็นสหายมิใช่นายบ่าว

“หากมีแขกก็ต้อนรับให้เหมาะสม”

แม่ทัพสาวสั่งบ่าวชายที่เฝ้าหน้าประตู แน่นอนว่าตัวตนแท้จริง ย่อมแตกต่างจากชุดบ่าวรับใช้ ชายหนุ่มค้อมกายรับคำผู้เป็นนาย ก่อนจะปิดประตูลงดานให้เรียบร้อย

เมื่อทุกคนเข้ามาในบ้านแล้ว สองพ่อลูกถูกพาไปอาบน้ำชำระร่างกาย โดยคนจากร้านสกุลหยวน ได้จัดเตรียมเสื้อผ้ามาให้แก่ทั้งคู่อย่างสมฐานะ

ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วยาม สำหรับการจัดการกับตนเองของแม่ทัพสาวและสองพ่อลูกเจ้าบ้าน ส่วนมู่อิงนั้นเข้าครัวเตรียมอาหารสำหรับมื้อค่ำ ที่นางจะได้ดื่มกินพร้อมหน้าครอบครัวอีกครั้ง