ข้าคือบุตรสาวสตรีหม้าย ตอน แม่ทัพไร้รัก

บ้านพักตากอากาศตระกูลกวง เซี่ยงไฮ

            เท้าเปล่าเปลือยค่อย ๆ เดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่นส่วนตัวของเธอ ในมือถือตะกร้าผลไม้ตามฤดู ที่พ่อแม่ของเธอปลูกไว้กิน และแจกจ่ายให้ครอบครัวคนดูแล มันกำลังสุกเต็มต้น เธอจึงตั้งใจที่จะเก็บมาให้คู่หมั้นและญาติผู้พี่ได้ลิ้มลอง

            คุณหมอคนสวยหยุดนิ่งราวรูปปั้น มือที่จับลูกบิดประตูสั่นระริก ภาพด้านในมันยิ่งกว่าฟ้าผ่าลงมากลางแสกหน้า เสียงเพลงเบา ๆ และจูบอันเร้าร้อนของคนด้านใน ทำให้ไม่รู้ถึงการมาของเจ้าของบ้าน

            หญิงสาวกระพริบตาถี่ ๆ เพื่อไล่น้ำตาที่กำลังเอ่อคลอบดบังภาพเบื้องหน้า เธอตั้งใจจะเซอร์ไพรส์คนรัก ด้วยการตอบตกลงที่จะแต่งงาน หลังจากหมั้นหมายมากว่าหนึ่งปี เธอพร้อมที่จะลาออกจากโรงพยาบาลของกองทัพ มาทำงานในโรงพยาบาลเอกชนตามคำขอของเขา

            เท้าเปล่าเปลือยขยับถอยออกจากตรงนั้น เพื่อปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ นี่ใช่ไหม! ความรู้สึกของคนถูกหักหลัง มันรุนแรงจนเจียนตายได้อย่างที่หลายคนเคยบอกเธอ

            ความพร้อมทุกอย่างในชีวิตมันไม่มีอยู่จริง ทุกอย่างต้องแลกด้วยการเสียบางอย่าง เหมือนที่พ่อแม่ของเธอมักพูดเสมอ หากมีรักที่ดีเราอาจไร้มิตรที่ดี แต่มันไม่เสมอไปถ้าเรารู้จักที่จะอยู่ตรงกลาง

            เธอวาดฝันมาตลอดว่าจะมีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนพ่อแม่ มีพี่น้องที่รักกันเหมือนเธอกับน้องชาย แต่ภาพตรงหน้าเมื่อครู่ มันทำให้เธอต้องเลือกเส้นทางใหม่

            เสียงเหมือนมีคนอยู่ข้างนอก ทำให้ชายหนุ่มผละออกจากหญิงสาว ก่อนจะรีบลุกขึ้นสาวเท้าตรงไปที่ประตู ชายหนุ่มเห็นแล้วว่าคนที่หายไปตรงบันได คือคู่หมั้นของเขาเอง

            “ฮุ่ยผิงใช่ไหมคะ”

            “อืม!”

            “เราจะทำยังไงกันดี”

            หญิงสาวถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าแตกตื่น เธอไม่คิดว่าญาติผู้น้องจะกลับมาจากสวนผลไม่เร็วขนาดนี้

            “จะกลัวไปทำไม ในเมื่อฮุ่ยผิงยังไม่โว้ยวายอะไรสักคำ”

ถึงปากจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ภายในใจของชายหนุ่มกลับร้อนรนอยู่ไม่น้อย ถ้าเกิดฮุ่ยผิงถอนหมั้นกับเขาในตอนนี้ ธุรกิจของเขาที่มีพ่อของเธอหนุนอยู่ต้องพังลงไม่เป็นท่าแน่นอน

            “คุณเคยบอกฉันเองไม่ใช่เหรอคะ ว่าคนที่เก็บทุกอย่างเอาไว้อย่างมิดชิด มักจะลงมืออย่างเด็ดขาดเสมอ”

            “ฮุ่ยผิงเป็นลูกคนโต เธอไม่มีวันเอาอนาคตมาเสี่ยง จนทำให้พ่อแม่เสียใจไปตลอดชีวิตหรอกนะ”

            “ฮุ่ยผิงจะไม่ทำอะไรฉันจริง ๆ เหรอคะ”

            กวงเยี่ยชิงถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอไม่มีอะไรเทียบกับญาติผู้น้องได้เลย ไม่ว่าจะฐานะหรือฝีมือ ที่เธอมาอยู่ตรงนี้ได้ เพราะคำว่าญาติสนิทเท่านั้น ที่ทำพ่อแม่ของกวงฮุ่ยผิง คอยสนับสนุนช่วยเหลือเธอและครอบครัว

            “เชื่อใจผม”

            “ค่ะ อื้อ...”

            ประตูห้องปิดลงอีกครั้ง โดยไม่ลืมที่จะล็อกมันอย่างแน่นหนา ก่อนที่บทรักจะเริ่มขึ้นอย่างเร่าร้อน ต่างจากคนที่เดินหายออกไปจากบ้าน ด้วยความรู้สึกอันแหลกสลาย

            หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างสุดความสามารถ ก่อนจะเดินตรงไปหาม้าของเธอ ที่กำลังเล็มหญ้าในทุ่งหญ้าหลังบ้าน เธอผิดเองที่มองความสัมพันธ์ของญาติและคนรัก ว่าเป็นเพียงความเอื้อเฟื้อในฐานะของพี่น้อง

            ฮุ่ยผิงดึงแว่นกันแดดที่เหน็บไว้กับคอเสื้อออกมาสวม เพื่อปิดบังดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้เอาไว้ ก่อนจะคลี่ยิ้มให้กับคนดูแลม้า แม้ว่ามันจะสวนทางกับความรู้สึกตอนนี้เป็นที่สุด

            “คุณหนูจะขี่ม้าเหรอครับ”

            “ค่ะ”

            หญิงสาวตอบคนดูแลม้า ก่อนจะยื่นมือไปรับสายบังเหียนของม้าตัวโปรด หญิงสาวเลือกที่จะจูงมันออกห่างจากคนดูแล ก่อนจะเหวี่ยงตัวขึ้นไปนั่งบนหลังของมัน ที่มีเพียงผ้าขนสัตว์รองเอาไว้เท่านั้น

            “ฉันคิดถึงแกทาร่า”

            หญิงสาวลูบแผงคอของทาร่าอย่างเบามือ ความรักที่ไม่เคยทรยศเธอ คือครอบครัวและทาร่าเท่านั้นสินะ เธอเคยมองข้ามกับคำพูดที่หลายคนเคยบอก ว่าคู่หมั้นของเธอต้องการแค่เงินเท่านั้น ไม่ได้รักเธอจริง ๆ อย่างที่เขาพยายามแสดงให้ทุกคนเห็น

            “ฮุ่ยผิง!”

            หญิงสาวหันไปตามเสียง ก่อนจะโบกมือให้กับพ่อกับแม่ ที่กำลังตกปลาอยู่ริมทะเลสาบ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะกระตุ้นม้าให้ออกวิ่งไปในทุ่งหญ้า เพื่อทำให้อารมณ์ของเธอเบาบางลงอีกสักหน่อย ค่อยไปหาพ่อกับแม่ที่ริมทะเลสาบ

          หนึ่งชั่วโมงต่อมา

            หลังจากปรับอารมณ์ให้สงบลงได้ กวงฮุ่ยผิงที่กลับมาหาพ่อกับแม่ที่ริมทะเลสาบ หญิงสาวกำลังง่วนเตรียมของลงเรือ เพื่อออกไปตกปลากลางทะเลสาบกับบิดา

            เพราะเย็นนี้น้องชายของเธอก็จะมาถึง เขาชอบกินปลาของที่นี่มาก มันจึงเป็นกิจกรรมของครอบครัวที่มีมานาน ถ้าน้องชายมาถึงก่อนก็จะเป็นคนตกปลาไว้รอเธอ ครั้งนี้เป็นเธอที่จะตกปลาไว้ให้เขา

            อย่างน้อยมันก็เป็นกิจกรรม ที่ทำให้เธอลืมบางเรื่องไปได้ชั่วขณะ แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นอย่างนั้น เมื่อหนุ่มสาวที่หักหลังเธอ กำลังเดินเข้ามาเหมือนสิ่งที่พากันทำ ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร

“ที่รัก”

            ฮุ่ยผิงเลือกที่จะไม่หันกลับไปมองชายหนุ่ม แต่เธอเลือกที่จะเดินไปขึ้นเรือกับพ่อ กึก! หญิงสาวตัวแข็งทื่อขึ้นมาในทันที เมื่อเขาเดินเข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง

            หญิงสาวมองไปที่กวงเยี่ยชิง ก่อนจะฝืนยิ้มรับเมื่อแม่ของเธอส่งยิ้มมาให้ มันยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะทำลายรอยยิ้มนี้ของพ่อแม่

“ผมไปด้วยนะครับ”

            ชายหนุ่มพูดพร้อมก้าวขึ้นเรือ แน่นอนว่าพ่อที่ยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น ไม่ได้เอ่ยปฏิเสธ แต่กลับยินดีที่จะให้ว่าที่ลูกเขยได้อยู่ใกล้ชิดกับลูกสาว ที่ช่วงครึ่งปีมานี้โหมงานจนแทบไม่มีเวลากลับบ้าน

            “พี่กับคุณป้ารออยู่ที่นี่นะ”

            กวงเยี่ยชิงพูดกับญาติผู้น้องด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะมองเลยไปสบตากับชายหนุ่ม ที่นั่งอยู่ด้านหลังของฮุ่ยผิง การนิ่งเงียบของหญิงสาวสร้างความแปลกใจให้พ่อแม่อยู่ไม่น้อย

ด้วยนิสัยปกติของลูกสาว จะเป็นคนร่าเริงต่อให้ทำงานมาหนักแค่ไหน ฮุ่ยผิงจะไม่เคยนำมาเป็นข้ออ้าง ที่จะเมินเฉยต่อคนในครอบครัว ซึ่งเมื่อเช้าลูกสาวก็ยังเป็นปกติอยู่แท้ ๆ

“มีงานด่วนรึเปล่าลูก ถึงได้ดูคิดหนักแบบนั้น”

“ขอโทษค่ะพ่อ พอดีมีเคสที่หนักมากเข้ามา เลยทำให้ทางโรงพยาบาลขอความช่วยเหลือมาค่ะ”