กรี๊ดดดดดด!! เพล้ง!! เพล้ง!! กรี๊ดดดดด!!“ทำไม๊!! ทำไม๊!! คุณหนูสูงศักดิ์เช่นข้า ที่มีบุรุษมากมายหมายปองถึงได้ตาบอดยอมแต่งงานเข้าตระกูลเล็ก ๆ นี้ได้นะ ข้าไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าเหลียวเคอฮว่านจะกลายเป็นคนเช่นนี้ไปได้” จ้าวฮูหยินผู้อยู่ในตำแหน่งสูงสุดในเรือนหลัง ถึงกับทำลายข้าวของภายในเรือนของตน จนพังเส
หลังจากผ่านวันเข้าหอกับอนุคนใหม่ทั้งสอง นายท่านเหลียวเริ่มไม่คิดถึงงานของตน เพราะในหัวของเขาตอนนี้มีแต่ภาพของไป่ตู้ฮวากับหล่างกุ้ยอิน ที่ร่างกายเปลือยเปล่าคอยปรนนิบัติตนอยู่ทุกค่ำคืน นายท่านเหลียวให้อนุทั้งสองได้พักร่างกายเพียงหนึ่งวันเท่านั้น วันถัดไปเขารีบออกจากกรมพิธีการ มุ่งหน้ากลับจวนอย่างใจจดใ
มาหลายชั่วยามแล้วเจ้าค่ะ”“จะเป็นไปได้อย่างไร เมื่อวานนายท่านทั้งสองยังนั่งดื่มชาด้วยท่าทางแข็งแรง ไม่มีทีท่าว่าจะป่วยกะทันหันแล้วมันเกิดเรื่องนี้ได้อย่างไร เจ้ารีบไปตามท่านหมอมาเพื่อตรวจดูศพของนายท่าน ว่าสาเหตุการตายมาจากอะไร ส่วนข้าจะรีบไปตามนายท่านใหญ่พวกเจ้าอย่าแตะต้องหรือเคลื่อนย้ายสิ่งใด เข้าใ
“ที่เจ้าพูดมาเป็นความจริงงั้นรึ เรื่องนี้จะมาพูดล้อเล่นไม่ได้ แล้วหลักฐานที่เจ้าพูดถึงนั่นรู้หรือว่ามันอยู่ที่ใด”“บ่าวรู้เจ้าค่ะ เพราะบ่าวแอบติดตามนางไป เพื่อดูว่าทางที่นางเดินไปนั้นมีจุดหมายอยู่ที่ใด”เหลียวเคอฮว่านเร่งเร้าให้ก้งเยว่พูดสิ่งที่เห็นโดยเร็ว “แล้วจุดหมายที่ว่านั่น คือที่ไหนเจ้าอย่ามัว
ยามมีปัญหาก็เป็นข้าที่ต้องช่วยท่าน คอยวางแผนต่าง ๆ นานา ท่านมันคนเห็นแก่ตัว ข้ากับคนรักต้องจากกันตลอดกาลเพราะฝีมือของพวกท่าน ตอนนี้พ่อแม่สามีของฮูหยินก็ตายอย่างที่ท่านต้องการแล้ว อำนาจในเรือนหลังที่ท่านอยากได้ และใช้มันจัดการเรือนหลังท่านได้มันมาแล้วนี่ ทำไมต้องแสร้งทำท่าสูงส่งเช่นนั้นอีกเล่า”“ท่าน
งานศพของบิดามารดาของเหลียวเคอฮว่าน ถูกจัดขึ้นอย่างสมเกียรติแขกเหรื่อมาร่วมงานมากมาย ฉุนจิ้งหานเองก็มา แสดงความเสียใจ แต่ไม่ลืมขอตัวพากันไปคุยเรื่องงาน โดยที่มีตันเจียงแอบติดตามฉุนจิ้งหานตั้งแต่ออกจากจวน เพื่อฟังว่าทั้งสองคนพูดคุยเรื่องอันใดกันบ้าง พอได้ยินเรื่องราวทั้งหมดก็รีบกลับไปที่จวนของฉุนจิ้ง
ก๊อก ๆ ๆ “นายท่านนอนหรือยังขอรับ นายท่านขอรับ”แอ๊ดดดด “พ่อบ้านเหลียวหยุดเคาะเสียที เจ้าเสียงดังเพียงนี้ข้าจะนอนได้อย่างไร เกิดอะไรขึ้นอีกเจ้าตรวจรอบ ๆ จวน พบสิ่งใดผิดปกติมางั้นหรือ”“นายท่านพวกเขา ๆ สามคน สวมหมวกเขียวให้นายท่านแล้วขอรับ”“เจ้าหมายถึงใครที่สวมหมวกเขียวให้ข้า พูดให้มันกระจ่างกว่านี้ไ
หวงนักหวงหนาถึงกับลงมือตบตีข้าน่ะ”“เมื่อก่อนก็ส่วนเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ข้ายังไม่ได้อนุญาต เพราะฉะนั้นสิ่งที่เจ้าทำมันคือเรื่องที่ไม่สมควร” แม้สิ่งที่บุตรชายพูดมาล้วนถูกต้อง แต่เพราะเขายังกินไม่เบื่อจึงรู้สึกหวงเป็นธรรมดา“แล้วอย่างไร!! ในเมื่อข้าอยากได้พวกนาง ทำไมต้องรอให้ท่านพ่อเบื่อก่อน แล้วค่อยส่ง
เป๊าะ!! “ยินดีต้อนรับแขกที่มาเยือนยามวิกาล ไม่ทราบว่าพวกเจ้ามีกิจธุระอันใดที่นี่หรือ ถึงได้พาคนมาเยอะแยะถึงเพียงนี้”“พวกข้าจะมีกิจธุระหรือไม่ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า หลีกไปถ้าไม่อยากเจ็บตัว พวกข้าแค่ต้องการพาคนไปจากที่นี่เท่านั้น ไม่ต้องการทำร้ายใคร”“อ้ออ คนที่เจ้าต้องการคงจะเป็นเยี่ยเกาจงนั่นกระมัง คน
“ท่านแม่ทัพข้าน้อยเสียงอวิ๋นขอรับ”“เสียงอวิ๋น เข้ามาแล้วปิดประตูซะ”“ขอรับ” แอ๊ดด กึก“มีเรื่องอันใด ยามนี้เจ้าต้องดูแลการฝึกอยู่ที่ค่ายทหารมิใช่หรือ ถ้าเกิดปัญหาแค่ส่งทหารมาแจ้งให้ข้าทราบก็พอกระมัง”“เมื่อยามเว่ยข้าน้อยได้รับจดหมายที่มาจากใต้เท้าเยี่ย จึงนำมันมาให้ท่านแม่ทัพโดยตรง เรื่องนี้ข้าน้อย
ขุนนางฉ้อฉลถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง ซึ่งเป็นตำแหน่งขุนนางขั้นสูง ขุนนางบางกลุ่มที่เพิ่งจะรวมตัว และคิดจะสร้างอำนาจให้ตนเอง จำต้องหยุดความคิดนั้นเอาไว้ทันที เมื่อการประหารเจ็ดชั่วโคตรของตระกูลฉุนเกิดขึ้นต่อจากตระกูลเหลียวกลุ่มอำนาจตระกูลใหญ่ยังถูกตรวจสอบ เพื่อค้นหาหลักฐานที่ซุกซ่อนไว้ออกมาจนได้ แล้วพวกตนท
ฉุนจิ้งหานและคนในตระกูลเดินพ้นประตูมาได้ไม่เท่าไหร่ ทั้งก้อนหิน ผักเน่า ๆ ต่างลอยมากระทบตามร่างกายทันที เพราะชาวบ้านที่ได้ยินการประกาศถึงความผิดของฉุนจิ้งหาน ทำให้พวกเขารับไม่ได้กับเรื่องที่สนับสนุนให้มีการก่อกบฏโป๊ะ โป๊กก โอ๊ยยย“ขุนนางชั่วคิดจะทำให้พวกเราต้องเดือดร้อนกันหมด แต่ตนเองกับครอบครัวอยู
“กระหม่อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“อืม ไปจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จเถิด ในที่สุดขุนนางชั่วในราชสำนักก็ถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง เจ้าเองก็อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยเล่า เกิดเจ็บป่วยขึ้นมาประเดี๋ยวงานที่ยังค้างอยู่จะไม่เสร็จเอาได้”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”ซ่งจูเก๋อที่ถูกคนสนิทปลุกขึ้นมากลางดึก ย่อมตกใจระคนแปลกใจที่ชิ
“ขอรับท่านพ่อ”“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“ฉุนจิ้งหาน เจ้ามันร้ายเงียบจริง ๆ แม้แต่เปิ่นหวางยังมองข้ามเจ้า หลังจากนี้คงต้องตรวจสอบให้ถี่ถ้วนมากกว่าเดิมเสียแล้ว”ชุนชานกับปาเซี่ยไม่อยู่เฝ้าเฉย ๆ พวกเขาช่วยกันแยกของมีค่า ที่เป็นของเก่าแก่ของราชวงศ์แยกไว้ต่างหากกับทองคำแท่ง เซียวหนิงหลงไปพบแม่ทัพเสวี่ยบอกเล่า
จนสะดุดตาเข้ากับกล่องไม้ใบที่วางอยู่บนชั้นข้างผนังห้อง มันมีแม่กุญแจล็อคไว้อย่างดี ชุนชานจึงถือออกมารอให้ชินอ๋องมาถึง ค่อยให้เจ้านายเปิดด้วยตนเอง จากนั้นจึงได้สำรวจดูเครื่องประดับและของตกแต่งอีกหลายอย่าง ที่ควรจะอยู่ในวังหลวงมากกว่าอยู่ที่นี่อีกหลายชิ้น ปาเซี่ยที่ใช้ความเร็วจนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
ชุนชานกับปาเซี่ยคอยติดตามจับตาดู การกระทำในแต่ละวันของฉุนจิ้งหาน ว่าไปที่ใด นัดเจอกับผู้ใดบ้างหรือไม่ หรือแม้กระทั่งยามที่ทำงานอยู่ ได้เรียกใครเข้าไปพบเป็นการส่วนตัวไหม ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาฉุนจิ้งหานยังคงทำเช่นเดิมไม่มีสิ่งใดผิดปกติแต่ในเย็นวันหนึ่งในยามซวี ฉุนจิ้งหานได้ออกจากจวนตรงไปยังร้านขา
“ลูกพี่ท่านจะเสียงสั่นไปทำไม ก็แค่เด็กหนุ่มหน้านิ่งเพิ่งจะเริ่มฝึกวรยุทธ์กระมัง ที่แม่ทัพหลู่พูดเช่นนั้นเพราะเกรงใจ ที่เป็นบุตรชายของชินอ๋องก็เท่านั้น ถ้าอายุน้อยเท่านี้ฝีมือเก่งกว่าระดับแม่ทัพ คงสังหารคนได้มากมายแค่เพียงกระพริบตาแล้วล่ะ ลูกพี่อย่าไปเชื่อข่าวลือให้มากจะดะ ฉัวะ!! อ่ะ มะ ไม่จริง ตุบ”