Mag-log inShare
บทที่ 346
Pinakabagong kabanata
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 350
ตอนที่ชุนอี้ยกนมเข้ามาก็เห็นเขาเดินพรวดพราดออกไปพอดี จึงเข้ามาถามหว่านจวิน “นายท่านจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ?”หว่านจวินส่ายหน้ายิ้มแห้ง “เขาบอกว่าจะไปทาบทามให้พี่อู่”“คุณชายอู่?!” ชุนอี้ปากอ้าตาค้าง “เรื่องนี้มิควรให้พ่อแม่ของคุณชายอู่จัดการหรือเจ้าคะ? เหตุใดนายท่านของเราจึงจัดการล่ะ?”หว่านจวินไม่พูด เพียงพรูลมยาวด้วยท่าทางกลัดกลุ้มครู่หนึ่ง จากนั้นจึงยิ้มขึ้นมาอีก “ก็ดี ก็ดี ถ้าท่านพี่สามารถแสวงหาอนาคตให้เขาได้ ก็ไม่เสียแรงที่ข้าผิดต่อเขาเช่นนี้แล้ว”“คุณหนู เช่นนี้ท่านจะลำบากตัวเองไปแล้วละเจ้าคะ” ชุนอี้ตาแดงระเรื่อหว่านจวินเอ่ยเสียงแผ่ว “เจ้าไม่เคยรักใคร ไม่เข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ ขอเพียงเขามีความสุข ข้ารับกับความลำบากเท่านั้นจะเป็นอันใดไป?”ชุนอี้ถอนหายใจ “คุณหนู ดื่มนมแพะก่อนเถอะเจ้าค่ะ อีกประเดี๋ยวค่อยทำโจ๊กข้าวฟ่างให้ท่าน หลายวันนี้ท่านไม่มีอาหารลงท้อง ตอนนี้ยังกินอาหารแข็งเกินไปไม่ได้”หว่านจวินดื่มนมแพะลงไปแล้วทิ้งศีรษะลง หยดน้ำตาไหลออกมาจากหางตา ทำให้ชุนอี้เห็นแล้วปวดใจนักกล่าวถึงหวังติ่งทังไปหาแม่สื่อ ครั้นแม่สื่อได้ยินว่าเป็นคุณชายหลงอู่ก็เสนอยกใหญ่ “ไอ้หยา เรื่องนี้บั
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 349
“ข้ารับปากเจ้า แต่... เจ้าก็ต้องเชื่อฟังข้าเหมือนกัน ได้หรือไม่?” หวังติ่งทังมองนางอย่างจริงจังหวังหว่านจวินใบหน้ามีความพิลึกเล็กน้อย มันคือความดีใจและเสียใจ นางรักเขา ดังนั้นจึงสงสารเขา ไม่อยากเห็นเขามีความสามารถแต่มิอาจแสดงมันออกมา หากเขาสามารถยกระดับทางสังคม ชาตินี้ต้องสุขสบายแน่นอน ดังนั้นต่อให้นางต้องรับกับความอยุติธรรมแค่ไหน แล้วจะเป็นอะไรไป?“ได้!” นางยิ้มรับปาก หวังติ่งทังเห็นนางยิ้มจึงโล่งอก แม้รู้สึกว่ารอยยิ้มของนางจะอ้างว้างอยู่บ้าง แต่การที่นางคิดตกแล้วคือเรื่องดี จึงเอ่ยกับชุนอี้ “ยังยืนอยู่ทำไม? รีบไปเตรียมของกินให้คุณหนูสิ”ชุนอี้รู้ความในใจของหว่านจวินจึงทรมานมาก นางขานรับ “เจ้าค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้!”หวังติ่งทังถาม “ดี ตอนนี้บอกข้ามา เจ้าชอบฉินอี้หรือว่าชอบคุณชายรองเฉินกันแน่?”หว่านจวินเอ่ยเสียงแผ่วเบา “สุดแต่ท่านพี่จะตัดสินใจเจ้าค่ะ”“อื่ม คุณชายรองเฉินล่ะ เฉลียวฉลาด กิจการครอบครัวล่ำซำ ทั้งยังทำกิจการใบชา เจ้าชอบดื่มชามากที่สุด ไม่เช่นนั้นก็คุณชายรองเฉินดีหรือไม่?” หวังติ่งทังเสนออย่างปลื้มปริ่ม“เจ้าค่ะ!” หว่านจวินตอบอย่างอ่อนโยน สีหน้านุ่มนวล ไม่มีความไม่ชอบไ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 348
แต่จ่านเหยียนมิได้เห็นจดหมายฉบับนี้ เพราะตอนที่จดหมายส่งไปถึงจวนอ๋อง นางก็กลับวังแล้วหวังติ่งทังไปเยี่ยมหว่านจวิน หากนางคุยกับฉีซุนรู้เรื่องแล้ว เช่นนั้นนางก็ไม่มีเหตุผลอันใดต้องอดอาหาร กลัวแต่จะเพราะปัญหาอื่น หรือว่า... คนที่นางชอบคือฉินอวี้ มิใช่คุณชายรองเฉิน?หว่านจวินนอนอยู่บนเตียง โดยมีชุนอี้พูดเกลี้ยกล่อมอยู่ด้านข้าง “คุณหนู มากน้อยท่านก็กินสักหน่อยเถอะ ไม่อย่างนั้นก็ดื่มนมแพะสักคำก็ได้ ท่านไม่กินหลายวันเช่นนี้ ร่างกายจะรับได้อย่างไรเจ้าคะ?”หว่านจวินตาโบ๋ ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะพูด น้ำตาก็เพิ่งจะหยุด ตอนนี้เนื่องจากคำพูดของชุนอี้จึงทะลักออกมาอีกแล้วหวังติ่งทังเลิกผ้าม่านเข้ามา เห็นหว่านจวินท่าทางอ่อนเปลี้ยเพลียแรง จึงอดขมวดคิ้วพูดขึ้นไม่ได้ “หว่านจวิน เจ้าจะไม่รู้ความเกินไปแล้ว นี่เจ้าคิดจะบีบให้ท่านพ่อตายหรือ?”ชุนอี้ถอยออกสองก้าว ยอบตัวทำความเคารพแล้วจึงเอ่ย “นายท่านอย่าได้ตำหนิคุณหนูเลย คุณหนูเสียใจมากอยู่แล้วเจ้าค่ะ”“เสียใจอะไร?” หวังติ่งทังนั่งอยู่ข้างเตียง ขุ่นเคืองเล็กน้อย “เมื่อครู่ฉีซุนมา”หว่านจวินชะงักงัน จากนั้นก็จ้องเขาด้วยสายตาเลื่อนลอย “เขา...มาหรือ? ท่านท
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 347
หวังติ่งทังนั่งบนเก้าอี้ สำรวจชายหนุ่มฐานะยากจนตรงหน้าผู้นี้ด้วยใบหน้าหยิ่งผยองยากจนข้นแค้นจริง ๆ ไม่มีอันจะกินจนทำให้คนโกรธชุดสีดำชุดหนึ่งซอมซ่อเต็มประดา ตรงชายผ้าด้านหน้ายังมีรอยปะอีกสองจุด รองเท้าผ้าสีดำคู่หนึ่งแม้สะอาดสะอ้าน หากด้านข้างกลับเริ่มซีด เห็นได้ว่าผ่านการซักมานับครั้งไม่ถ้วนคนกลับหน้าตาคมสัน หากเขาเจอชายหนุ่มหัวมันหน้าเลื่อมเช่นนี้มานักต่อนักแล้ว อาศัยหน้าตาดีหวังปีนขึ้นสูงพยายามน้อยหน่อย หากแต่งกับคุณหนูผู้ดีก็จะอยู่อย่างสบายได้ตลอดชีวิต“คุณชายหวัง!” เขายืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางที่เหมาะสม ปากกล่าวคำทักทายตามมารยาทหวังติ่งทังแค่นลมออกจมูก ดีที่เขายังรู้กาลเทศะ มิใช่มาถึงก็เรียกเขาว่าพี่ใหญ่ มิเช่นนั้นต้องทำให้เขาทิ้งลิ้นเอาไว้ที่นี่อย่างแน่นอนฉีซุนมิได้โกรธมาก ล้วงพู่หยกออกมาจากอก เอ่ย “วันนี้ที่ข้ามาเพราะอยากคืนพู่หยกนี้ให้คุณหนู”หวังติ่งทังปราดตามองพู่หยกในมือของเขา เขาเป็นคนมอบพู่หยกชิ้นนี้ให้กับหว่านจวิน เป็นหยกขาวเนื้อดี งานแกะสลักประณีต ไม่นึกว่านางถึงกลับให้เจ้าหมอนี่เขาเอ่ยเสียงเย็น “วางลงก็พอ!”ฉีซุนวางพู่หยกไว้บนโต๊ะ สีหน้าเศร้าหมองเล็กน้อย เอ่ย
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 346
หวังติ่งทังเอ่ย “ก็แค่ให้เจ้าไปเกลี้ยกล่อมมิใช่หรือ? ในเมื่อเจ้าไม่เกลี้ยกล่อมแล้วยังดึงเวลาอีกทำไม? มิสู้แต่งไปเสีย เอาไว้นางสามีภรรยาเคารพกันแล้ว ก็จะลืมฉีซุนนั่นไปเอง!”จ่านเหยียนบันดาลโทสะ เอ่ย “นี่เจ้าทำงานด้วยอารมณ์ ใช้ความสุขทั้งชีวิตน้องสาวตัวเองมาประชดประชันหรือ?!”หวังติ่งทังมองนางด้วยใบหน้าขึงขัง “เจ้าคิดว่าข้าใช้ความสุขของน้องสาวตัวเองมาประชดประชันหรือ? ทุกเรื่องที่ข้ากับท่านพ่อท่านแม่ทำก็ด้วยหวังดีต่อนางทั้งนั้น หรือว่าจะให้นางแต่งกับบัณฑิตจน ๆ นั่นจริง ซักผ้าเข้าครัวให้เขา กลัดกลุ้มกับอาหารสามมื้อจึงจะดี? เจ้าต้องรู้ว่านางคือคุณหนูสกุลใหญ่ ไม่เคยทำงานแม้แต่น้อย สิบนิ้วไม่ต้องน้ำเย็น ข้าจะทำใจให้นางแต่งกับบัณฑิตจน ๆ ได้อย่างไร? เจ้าจะว่าข้าอยู่กับความเป็นจริงก็ดี ว่าข้าเห็นแก่อำนาจผลประโยชน์ก็ช่าง แต่อาอู่ อย่าคิดเรื่องการดำรงชีวิตง่ายอย่างนั้น ไม่มีเงิน เจ้าก็คือลมผายบนโลกใบนี้!”ครั้นกล่าวจบก็ปรับสีหน้าก่อนจะทำความเคารพมู่หรงฉิงเทียน “ท่านอ๋อง กระหม่อมขอตัว!” กล่าวจบก็เดินดุ่ม ๆ จากไปจ่านเหยียนไล่ตาม “เจ้าทำแบบนี้ต้องเสียใจภายหลัง”หวังติ่งทังฝีเท้าชะงักเล็กน้อย ไม่
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 345
อันที่จริงถ้อยคำนี้ของจ่านเหยียนคือข้อเท็จจริงที่ระคายหูหวังติ่งทังมองนางและครุ่นคิดอย่างไรก็ตาม เขาคือผู้ที่ถือกำเนิดในสกุลใหญ่ รู้ว่าชื่อเสียงและครอบครัวสำคัญเพียงไร ชีวิตที่มีความสุข จำเป็นต้องใช้เงินในการสร้าง หากไม่มีเงิน เช่นนั้นก็คือการพูดที่ไร้ประโยชน์เขาไม่คิดว่าชีวิตที่มีเพียงความรักแต่ไม่มีเงินจะงดงามเพียงใด เพราะความรักสามารถจืดจางตามเวลาดังนั้นเขาจึงเอ่ยในตอนท้าย “เจ้าไปเกลี้ยกล่อมนาง คุณชายรองเฉินสามารถฝากผีฝากไข้ได้จริง ๆ”จ่านเหยียนสะบัดมือ “ข้าจะไม่ไปพูดเช่นนี้กับนางหรอก”หวังติ่งทังเริ่มมีโทสะ “ข้าขอเจ้าแค่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ เจ้าก็ไม่ช่วยหรือ? ตกลงเจ้าเห็นข้าเป็นพี่น้องหรือไม่?”จ่านเหยียนเอ่ยด้วยท่าทางจริงจังอีกครั้ง “ก็เพราะว่าข้าเห็นเจ้าเป็นพี่น้อง ข้าถึงไม่ไปพูดเช่นนี้ และข้ายังจะขอเตือนเจ้า หากนางเลิกรากับฉีซุนแล้ว เจ้าก็ให้เวลานางหน่อย ให้นางผ่านพ้นช่วงเวลานี้ดี ๆ อย่าไปพูดเรื่องแต่งงานอื่นอีก มิเช่นนั้นเจ้ามีแต่จะบีบให้นางตาย!”หวังติ่งทังรู้สึกกร่อย เอ่ยอย่างผิดหวัง “ช่างเถอะ ขอร้องเจ้าก็ไม่มีประโยชน์ เรื่องแต่งงานจะรอช้าอีกไม่ได้ ต้องให้คำตอบกับท
Maaari mong magustuhan
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า
มู่มู่129.4K viewsแม่หมอหลงยุคมาเป็นหมอดูผู้มีญาณวิเศษ
ต้าซินซิน21.2K viewsเมื่อตัวประกอบเช่นข้าเปลี่ยนมารับบทนางรองผู้จืดจาง
หย่งเอ๋อร์9.5K viewsหลินซือเยว่ผู้นี้มีสามชะตาในคราเดียว
หิมะที่ปลิดปลิว10.0K viewsไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ
รอยหยัก - หนิงอัน1.6K viewsสอนรักพยัคฆ์หน้าตาย
ชาไทยเย็น1.3K viewsหวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม
กะปอมพ่นไฟ3.0K viewsทะลุมิติมาแต่งงานกับสามีโง่เขลา
ต้าเหนิง2.8K views
