บทที่9

วันเวลาผ่านไปร่างกายรวมไปถึงจิตใจของคนเป็นแม่ยิ่งห่อเหี่ยว ความฝันในค่ำคืนอันแสนเลวร้ายยังคอยตามหลอกหลอนเธออยู่เรื่อยไป ไม่ว่าจะเป็นยามตื่นหรือหลับตาก็ยังคงเห็นภาพใบหน้าและเสียงหัวเราะของลูกสาวอยู่ร่ำไป

"ฮึก ต้นน้ำ ต้นน้ำลูกอยู่ที่ไหน"ใบหน้าของมารดาเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาร่ำร้องเรียกหาแต่ลูกสาว ยิ่งนานวันอาการของน้ำฝนยิ่งหนักขึ้นสร้างความตระหนักให้สามีที่คอยดูแลจนไม่เป็นอันทำอะไร

"ฝน คุณตั้งสติก่อนสิ"

"อย่ามายุ่ง ฮึก ฉันจะไปหาลูก"ร่างเล็กผมแห้งพยายามลุกขึ้นนั่งแต่ด้วยร่างกายอ่อนแรงจึงต้องล้มลงนอนบนเตียงอีกครั้ง

"คุณทำอะไรกับร่างกายของฉัน ฮึก ฉันจะไปหาลูก"

"ที่ผมทำก็เพราะว่าอยากให้คุณหายนะฝน"

"ฉันไม่ต้องการ ฉันจะไปหาต้นน้ำ"ดวงตาคมมองร่างของภรรยาที่พยายามคลานลงจากเตียงด้วยความปวดใจ แม้เขาจะหาหมอดี ๆ มารักษายังไงดูเหมือนว่าร่างกายของภรรยาจะไม่ตอบรับ ยิ่งนานวันเข้าร่างกายยิ่งเป็นหนักเพราะคนเป็นแม่ยังผูกใจรักยึดติดกับลูกไม่ยอมปล่อย

ฉึก

เข็มฉีดยาปักลงบนเนื้อตัวยาที่ช่วยในการนอนหลับแล่นสู้เข้าในกระแสเลือด นี่คือวิธีที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้

"คุณไม่รักฉัน ไม่รักลูกของเราแล้วอย่างนั้นเหรอ"จริยาน้ำตาไหลยามเมื่อนึกถึงลูกสาวที่จากไป ร่างกายอ่อนแรงยอมให้ผู้เป็นสามีอุ้มไปนอนบนเตียงจัดท่านอนให้เข้าที่เข้าทาง

"รักสิ ผมยังรักคุณกับลูกของเราทั้งสองคนเสมอ นอนหลับเสียเถอะนะที่รัก เดี๋ยวผมจะไปซื้อขนมของโปรดมาให้คุณได้ทาน"สติสัมปชัญญะหายไปเมื่อสามีเอ่ยพูดในประโยคสุดท้าย ผู้เป็นสามีน้ำตาไหลได้แต่ยืนมองร่างของภรรยา

"ผมขอโทษ"

"นี่ มะรืนนี้อย่าลืมนะว่านัดอะไรเอาไว้"วาดฝันทักท้วงในขณะที่ต้นกล้าเดินมาส่งเธอถึงหน้าประตูรั้วบ้านหลังใหญ่ดั่งเช่นทุกวัน

"ใครจะไปลืมก็ฝันเล่นพูดทุก ๆ ห้านาทีแบบนี้"

"นี่ อย่ามาว่าฝันนะ"

"ครับ กล้าไม่กล้าว่าฝันหรอกก็รักซะขนาดนี้"ฝ่ามือใหญ่ยื่นไปขยี้ผมนุ่มลื่นของแฟนสาวอย่างแผ่วเบา 

เพียะ

"โอ๊ย ฝันตีกล้าทำไม"

"ก็ใครให้กล้ามายีผมของฝันล่ะ ดูสิเสียทรงหมดแล้ว"วาดฝันทำปากยื่นใช้มือจัดทรงผมที่ยุ่งให้เข้าที่เธอไม่ได้โกรธแฟนหนุ่มแต่แค่อยากแกล้งเขาเท่านั้น

"โอ๋ ๆ ที่รักของกล้าไม่งอนนะครับ เดี๋ยววันมะรืนกล้าจะมารับขวัญที่หน้าบ้านนะแล้วเราจะไปเที่ยวด้วยกัน"

"ห้ามมาสายล่ะ ถ้ามาสายฝันจะงอนกล้าทั้งวันเลยคอยดู"

"ไม่มาสายแน่นอนครับ"ทั้งสองโบกมือแยกย้าย วาดฝันแทบจะรอให้ถึงวันมะรืนไม่ไหวเพราะเธอลงมือเตรียมของขวัญวันครอบรอบให้ต้นกล้าด้วยตัวของเธอเอง

"กลับมาแล้วครับพ่อ"ต้นกล้าเปิดประตูเดินเข้ามาภายในบ้านพร้อมส่งเสียงเรียกผู้เป็นพ่อ แต่กลับไร้วี่แววและเงาของท่าน

"พ่อไปไหน"เขารีบเดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านแต่ก็ไร้เงาของท่าน ในห้องนอนก็เห็นแต่ผู้เป็นแม่นอนหลับอยู่ต้นกล้าคิดหนักเพราะรถของท่านก็จอดอยู่ที่หน้าบ้าน

"หรือว่าพ่อจะอยู่ที่ห้องพี่ต้นน้ำ"เด็กหนุ่มหมุนตัวเดินกลับไปยังห้องพี่สาว เขาไม่รอช้าหมุนประตูเปิดเข้าไปด้านในมืดสนิทต้นกล้ารีบควานหาสวิตช์ไฟพร้อมกดเปิด

พรึ่บ

สองเท้าเดินเข้าไปสำรวจดูภายในห้องพี่สาวโทนสีชมพูตามที่ต้นน้ำชอบ ด้านฝาผนังมีรูปครอบครัวใส่กรอบติดเอาไว้อยู่ทั้งสี่คนพ่อแม่ลูก สีหน้าของทุกคนในตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแสดงถึงความสุขแตกต่างจากตอนนี้

"หนีไปเที่ยวคนเดียวอีกแล้วนะต้นน้ำ เดี๋ยวพ่อก็ตีเอาหรอก"ต้นกล้ามองรูปพี่สาวในชุดเจ้าหญิงกำลังโอบกอดน้องชายในชุดคนแคระยืนหน้าบึ้งเพราะโดนพี่สาวจับใส่ชุดบังคับให้ถ่ายซึ่งตอนนั้นเขารู้สึกว่ามันน่าอายแต่มันกลับเป็นภาพที่สวยที่สุดในตอนนี้

"หนีไปเที่ยวนานนะรอบนี้ ไม่โทรมาหากันบ้างเลยไม่คิดถึงกันเลยหรือไง"

"..."

"กลับมาได้แล้วนะ ผมคิดถึงพี่กับหลานจะแย่แล้วรู้ไหม"นัยน์ตาคมคู่นั้นฉาบไปด้วยความโศกเศร้าแม้พยายามทำใจแต่การที่เราต้องสูญเสียคนรักในครอบครัวไปมันคงต้องใช้เวลาในการทำใจสักพัก

ปึง

ต้นกล้าสะดุ้งเมื่อเขาได้ยินเสียงปริศนาดังมาจากในตู้เสื้อผ้าดึงดูดความสนใจให้เขาหันไปมอง ดวงตาคมคู่นั้นกวาดมองบริเวณรอบ ๆ ห้องอย่างไม่นึกเกรงกลัวกับสิ่งลี้ลับ

สองเท้าก้าวขาไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าตู้เสื้อผ้าด้วยความระมัดระวังภายในตู้มีแต่ของใช้และเสื้อผ้าของพี่สาวทันทีเมื่อเขาเปิดออกกลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นกายที่เขาจำได้ว่าเป็นของใครลอยแตะเข้าจมูก

"ไปเที่ยวแล้วไม่เอาเสื้อผ้าไป แล้วจะเอาอะไรเปลี่ยนยัยพี่บ้า"สายตากวาดมองสิ่งของในตู้เสื้อผ้า ทุกอย่างยังถูกเก็บรักษาเอาไว้อย่างดี แต่ก่อนที่เขาจะปิดประตูสายตาก็ดันไปสะดุดเข้ากับกล่องสี่เหลี่ยมสีชมพูที่อยู่บนชั้นด้านใน

"กล่องอะไร"ต้นกล้าเอื้อมมือไปคว้ากล่องนั้นขึ้นมาเปิดดูอย่างถือวิสาสะด้านในมีเพียงสมุดไดอารี่เล็มเล็กและโทรศัพท์ของต้นน้ำที่อยู่ด้านใน ด้วยความสงสัยใคร่รู้เขาจึงหยิบขึ้นมาแต่ถูกขัดจังหวะการเปิดด้วยเสียงผู้เป็นพ่อที่ดังขึ้น

"ต้นกล้าลูกมาช่วยพ่อยกของหน่อย"เสียงของผู้พ่อตะโกนดังขึ้น ต้นกล้ารีบเอาสมุดไดอารี่กับโทรศัพท์ของพี่สาวเก็บใส่ไว้ในกระเป๋านักเรียน รีบเก็บทุกอย่างไว้ให้เหมือนเดิมสองเท้าก้าวขาออกจากห้องพี่สาวอย่างแผ่วเบา ทำราวกับว่าเขาไม่ได้เข้าไปในห้องของต้นน้ำ

"มาถึงบ้านนานแล้วเหรอลูก"

"ครับ ว่าแต่พ่อไปไหนมาครับผมกลับมาถึงก็เห็นมีแต่แม่นอนอยู่"

"อ๋อ พ่อไปซื้อของสดมาทำกับข้าวมื้อเย็น ของในตู้เย็นมันหมด"ต้นกล้าพยักหน้าคว้าถุงข้าวสารถังใหญ่ขึ้นมาแบกไว้บนบ่า สองพ่อลูกช่วยกันพาข้าวของไปไว้ในห้องครัวก่อนจะช่วยกันลงมือทำอาหารเย็น

"พ่อครับน้าชัชชัยได้ข่าวคราวของผู้ชายคนนั้นบ้างหรือยังครับ"

"ยังเลยลูก พ่อโทรไปถามแล้วชัชชัยก็บอกว่ากำลังสืบหาอยู่"ผู้เป็นพ่อถอนหายใจ เขาอยากรู้ใจแทบขาดว่าใครมันกล้าดีมาทำลูกสาวของเขาท้องโต

"ผมขอภาวนาให้สืบได้เร็ว ๆ นะครับ ผมอยากจัดการมันจะแย่แล้ว"

"พ่อก็เหมือนกัน ถ้าพ่อรู้ว่ามันเป็นใครพ่อจะฆ่ามัน"