chapter 04 | หลานเจ้าของมหาลัยฯโมโห

NIVA UNIVERSITY

ร่างสูงของกวินทร์ลงจากรถคันหรู แล้วรีบเดินไปหาเพื่อนของเขาที่นั่งรออยู่หน้าคณะ ระหว่างทางนักศึกษามองเขาจนลูกตาแทบทะลัก บางคนมองแล้วก็กระซิบกระซาบกัน ส่วนมากก็มีแต่ผู้หญิงนั่นแหละ

“กว่าจะมาได้นะ มัวไปกกอยู่กับคนไหนอยู่ล่ะ” ก้นยังไม่ทันได้ติดเก้าอี้ เพื่อนรักแสนกวนอย่างมาร์คัสก็แขวะเขาทันทีที่มาถึง ร่างสูงมองเพื่อนตนเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า..

“ไม่ได้กกใครทั้งนั้นแหละ กูพาซินไปกินข้าว”

“อ๋อ ที่แท้ก็กกอยู่กับเมียนี่เอง”

“เหอะ ก็ดีกว่ามึงแล้วกันไม่มีเมียให้กก”

“ไอ้วิน” คำพูดของกวินทร์ทำเอาพ่อหนุ่มเจ้าสำราญของกลุ่มของขึ้น อยากจะบอกเหลือเกินว่าแค่เมียน่ะเขาจะมีเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ตอนนี้เขายังรักชีวิตโสดอยู่จะให้มีเมียน่ะมาร์คัสคงไม่เอาด้วยหรอก น่ารำคาญจะตายไป มาร์คัสคิดแต่ไม่ตอบออกไป เพราะเขาเริ่มขี้เกียจเถียงกับเพื่อนรักอย่างกวินทร์แล้ว กวินทร์เองถึงแม้ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เจ้าตัวกลับเอาแต่มองคนตรงข้ามแล้วหัวเราะอยู่คนเดียว

“พวกมึงจะทะเลาะกันอีกนานมั้ย ไม่ไปเรียนรึไง” ธีสิตรำคาญเลยรีบสวนขึ้น

“เออ กัดกันอยู่ได้เหมือนหมา” อลันเสริม

“ไอ้ลัน!” หึๆ อลันหัวเราะในลำคอที่ได้แหย่มาร์คัส

“ก็ยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียนหนิอีกตั้งห้านาที” กวินทร์บอกนิ่งๆ

ภายในคลาสเรียนวิชาของอาจารย์มาราศรีสุดโหดประจำสาขา ที่เพิ่งย้ายมาจากอเมริกาได้ข่าวว่าน่ากลัวจนนักศึกษาขยาดไม่น้อย ‘กวินทร์ไม่ค่อยเข้าเรียนวิชานี้เลยไม่เคยเห็น’ แต่ไม่ใช่กับกวินทร์ตอนนี้ ร่างสูงของกวินทร์เอาแต่นั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยสำหรับเขาวิชานี้เป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก สอนก็ไม่เข้าใจยังไงต่อให้เขาไม่ตั้งใจเรียนในห้องเขาก็ยังทำข้อสอบได้อยู่ดีเพราะเขาฉลาดไงล่ะ หึๆ เลื่อนมือถือไปสักพักก็กดเข้าแอบพลิเคชันสีเขียวซึ่งเต็มไปด้วยข้อความจากผู้หญิงมากมายทักมา จนสะดุดตากับใครคนนึง เขาไม่รอช้านิ้วเรียวรีบกดเข้าไปในแชทผู้หญิงคนนั้นทันที และคาดว่าเธอน่าจะเรียนมอเดียวกันกับเขานี่แหละ

[สวัสดีค่ะ]

“?”

[กวินทร์ ใช่มั้ยคะ]

“ครับ”

[ฉันจินนี่นะคะการบินปีสองมอเดียวกับคุณ]

“อืม”

[เจอกันหน่อยมั้ยคะ]

“เหอะ อยากล่ะสิ แต่เอาเถอะเสนอมาเขาก็สนองไปแค่นั้น” เขาแสยะยิ้มอย่างรู้ทัน ก่อนเอ่ยประโยคที่ถ้าคนในแชทได้ฟังคงสะอึกแน่ เขายิ้มมุมปากอย่างนึกสมเพชเธอคนนั้น แต่แล้วไงล่ะในเมื่อเขาก็ไม่ได้เสียหายอะไรอยู่แล้ว สนองหน่อยจะเป็นไรไป เมื่อคิดได้ดังนั้นกวินทร์จึงตอบตกลง

“ได้สิ”

[ฉันจะรอที่ลานจอดรถนะคะ]

“อืม”

“แล้วเจอกันนะคะ” เขาอ่านแต่ไม่ตอบกลับไป

“หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง” มาร์คัสเพื่อนรักเพื่อนกัดนั่งข้างกวินทร์พูดแขวะเขาเสียงไม่ดังนัก

“พล่ามอะไรของมึง”

“เปล๊าาา”

“เสียงสูงเชียวนะ ไอ้ห่า” อลันนั่งอยู่อีกข้างของกวินทร์เอ่ยแซวมาร์คัส กวินทร์ไม่ได้สนใจเพื่อนอีกแต่กลับกดเข้าโปรแกรมแชทอีกครั้ง

CINDY…

Gavyn : ทำไรอยู่

Cindy : ดูซีรีส์

Gavyn : เรื่องไรอ่ะ

Cindy : What's Wrong With Secretary Kim? พระเอกหล่อมากเลย

Gavyn : เดี๋ยวนี้กล้าชมผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผัวหรอ เดี๋ยวเถอะ

Cindy : วิน! พูดอะไรเนี่ยย

ร่างบางตอนนี้ทั้งเขินทั้งโกรธที่กวินทร์พูดคำนั้น ผัวเผออะไรกันล่ะ!

หึๆ

Cindy : แต่สำหรับซินยังไงวินก็หล่อที่สุดอยู่แล้ว!

ข้อความซินดี้ทำเอาคนตัวสูงระบายยิ้ม กวินทร์คิดในใจว่าเมียเขานี่ช่างปากหวานเสียจริง นี่ถ้าอยู่ใกล้ๆ เขาคงให้รางวัลคนตัวเล็ก ด้วยการจับเธอจูบซะให้หนำใจจะเอาให้ปากเปื่อยไปเลยล่ะ

Cindy : แล้วนี่ไม่ได้เรียนหรอ ทำไมถึงเล่นโทรศัพท์ได้

Gavyn : เรียนอยู่แต่ไม่อยากเรียน อาจารย์สอนโคตรไม่รู้เรื่องอ่ะ อีกอย่างวินคิดถึงซิน อดใจไม่ไหวเลยต้องทักหา

Cindy : พึ่งเจอกันไปเองนะ

Gavyn : ก็ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วนี่น่า

Cindy : หรอออ

Gavyn : ครับ แล้วซินไม่คิดถึงวินบ้างหรอ

Cindy : ........อืม...

Gavyn :?

Cindy : คิดถึงเหมือนกัน ^^

หึๆ เขาหัวเราะในลำคอให้กับความน่ารักของร่างบาง

Gavyn : วินไปละนะ

Cindy : อืม รักนะ//^^

กวินทร์ยิ้มให้คนในแชทแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรอีกจนกระทั่ง...

ฟิ้ววว! แกร๊กก!

ปากกาแท่งยาวถูกใครบางคนปามาทางเขาจนเกือบโดนหน้า ดีมันเฉียดเขาไปแค่นิดเดียวเท่านั้น กวินทร์มองปากกาแท่งนั้นด้วยสายตาเกรี้ยวกราด กวินทร์กัดฟันกรอดด้วยความโกรธไม่เคยมีใครหน้าไหนทำแบบนี้กับเขาแม้แต่อาจารย์ทุกคนในมหาลัยนี้ แล้วยัยป้าคนนี้เป็นใคร!

“นายกวินทร์! ถ้าไม่อยากเรียนก็ออกไปไม่ใช่มานั่งเล่นแต่โทรศัพท์”

“ผมก็ไม่ได้รบกวนคนอื่นหนิ”

“นายกวินทร์ อย่าคิดว่าเป็นหลานเจ้าของมหาลัยแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอนะ”

“แล้วอาจารย์จะทำอะไรกับผมล่ะ” กวินทร์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ยืนจ้องหน้าอาจารย์เขม็ง สายตาของร่างสูงตอนนี้แข็งกร้าวน่ากลัว ลูกศิษย์และอาจารย์จ้องกันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน จนทุกคนในห้องเสียวสันหลังวาบ

“ไอ้วิน พอได้แล้ว” ธีสิตพยายามดึงแขนร่างสูงให้นั่งลงที่เดิมแต่...เพล้ง! กวินทร์ถีบเก้าอี้จนล้มก่อนจะเดินออกจากห้องไป เขาไม่สนอยู่แล้วว่าใครจะมองเขายังไง ไม่กลัวด้วยซ้ำถ้าอาจารย์จะเอาเรื่องนี้ไปอธิการบดีซึ่งมีศักดิ์เป็นลุงของเขา อาจารย์มาราศรีจากตอนแรกที่กล้าต่อปากต่อคำกับร่างสูง ตอนนี้ยืนอึ้งตกใจไม่น้อยไม่คิดว่ากวินทร์จะกล้าทำแบบนี้

“ไอ้วิน!!” อลันเรียกเพื่อนเสียงดังแต่ร่างสูงก็ไม่สนใจ

“เอ่ออ ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ” บอกอาจารย์เสร็จสรรพพวกเขาก็รีบวิ่งตามกวินทร์ออกไป

ร่างสูงตอนนี้อารมณ์ของเขาแทบจะระเบิดออกมาแล้ว ไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้น ไม่เคยมีใครขึ้นเสียงและทำกิริยาแบบนี้ใส่เขา ยอมรับว่าโกรธมากโกรธจนสามารถฆ่าคนได้เลยล่ะ ร่างสูงเดินกระแทกเท้าจนถึงลานจอดรถก็เจอกับผู้หญิงคนนึงที่พึ่งคุยกันไม่นานนี้

“ถอยไป” เขากำลังจะเดินไปเปิดประตูรถ อยากรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดแต่แล้วจินนี่ ก็เดินมาขวางทางไว้ก่อนจะ

“วินคะ คุณเป็นอะไรรึเปล่า”

“ถอยไป” กวินทร์บอกจินนี่ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“เราไป....” ยังไม่ทันพูดจบ

“บอก ให้ ถอย ไป” ร่างสูงเน้นเสียงหนักแน่นทีละคำแต่เธอก็ยังไม่หลีกทาง อีกทั้งมือเรียวนั่นก็ยังยกขึ้นลูบไล้แผงอกของเขาผ่านเสื้อนักศึกษา ร่างสูงเริ่มหมดความอดทนกับผู้หญิงตรงหน้า ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์เคลิ้มกับสัมผัสของหล่อนสักนิดจนสุดท้ายเขาก็..

พลั่ก ตุบ อ๊ะ!

เขาผลักผู้หญิงคนนั้นออกจากตัวอย่างรุนแรง จนเธอล้มลงไปนั่งจุมปุกกับพื้นปูนแข็งๆนั่นทำเอาเจ็บไม่น้อย ร่างสูงไม่สนใจเธอแม้แต่น้อยตอนนี้เขาอยากออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ขายาวก้าวฉับเดินไปเปิดประตูรถและปิดมันเสียงดัง ปัง! แล้วรีบขับรถออกไปทันที จินนี่มองตามรถที่เคลื่อนตัวออกไปจนลับสายตา 

เธอกัดฟันกรอดด้วยความไม่พอใจ ‘กินก็ยังไม่ได้กินแถมยังต้องเจ็บตัวอีกหนักไปว่านั้นก็เจ็บใจนี่แหละ  ไอ้ผู้ชายใจร้าย!’

ทางด้านเพื่อนๆ ของกวินทร์ที่รีบวิ่งตามร่างสูงมานั้น เจอเข้ากับผู้หญิงคนนึงแม้มองไกลๆ ก็รู้ว่าสวยมากนั่งพับเพียบอยู่บนพื้น

“เฮ้ย ใครวะ” มาร์คัสผู้กะล่อนไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปดูทันทีเพื่อนเขาก็รีบตามไป

“เอ่ออ คุณครับเป็นอะไรมั้ย” จินนี่เงยหน้าขึ้นมาตามเสียงทุ้มก็เจอกับหนุ่มหล่อทั้งสามคน และใช่เธอรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร ก็เพื่อนสนิทของผู้ชายใจร้ายคนนั้นไงล่ะ แต่ตอนนี้เธอเจ็บมากไม่มีเวลามาโกรธแค้นใคร แล้วก็รีบขอความช่วยเหลือจากเขาทันที

“ช่วยฉันหน่อยนะคะ ฉันลุกไม่ได้”

“เอ่อเจ็บมากมั้ยครับ”

“ไม่มากมั้งคะ” แหวใส่มาร์คัสนิดๆ

“หึ ฝีมือไอ้วินสินะ” อลันมองผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดคนเดียวเบาๆ เขารู้ได้ยังไงน่ะหรอก็ตอนไอ้วินมันเปิดดูรูปโปรไฟล์ผู้หญิงคนนี้นะสิ ไม่ได้อยากเผือกหรอกนะแต่มันเห็นเองต่างหากล่ะ พวกเขาลงมติกันแล้วว่าจะให้ไอ้มาร์คัสเป็นคนพาจินนี่ไปส่ง และเหมือนเจ้าตัวก็ดูจะเต็มใจช่วยไม่น้อย เมื่อตกลงกันเรียบร้อยก็พากันขับรถใครรถมันไปหากวินทร์ที่ผับ รู้ได้ไงน่ะหรอก็เวลามันโกรธหรือเครียดอะไรสักอย่างมันก็จะไปสิงอยู่ที่ผับนั่นแหละ