Chapter 23 : ไม่รู้สึกอะไรแล้ว

“เออนี่ ได้ข่าวหรือยัง” หัวเราะไม่นานเขาก็ถามมาด้วยสีหน้าจริงจังจนหญิงสาวต้องขมวดคิ้ว

“ข่าวอะไรเหรอคะ ถ้าเป็นเรื่องของคนคนนั้น โซ่ไม่อยากรู้หรอกนะคะ”

“รู้หน่อยเถอะ” คนเป็นเหมือนพี่ชายรบเร้าก่อนจะเล่าต่อโดยไม่รอฟังว่าหญิงสาวจะฟังหรือไม่ “แม่คณิตานั่นน่ะ ไปทำเชิดว่าจะได้เป็นนางเอกโพรเจกต์ชนช่องแต่ก็ไปขัดตานางเอกเบอร์ต้น ๆ ของช่องโน่นเข้า สงครามนางเอกกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว นางเอกคนนี้น่ะกัดไม่ปล่อยแน่... ส่วนตัวนายกันต์เองก็ไม่ได้มีความสุขอย่างที่ควรมี”

“ไม่มีความสุข?”

“ใช่ ได้ข่าวว่าผู้ถือหุ้นคนใหม่เพ่งเล็งและหาโอกาสโจมตีอยู่ตลอด คนที่บ้านก็แทบจะเมินใส่หันไปสนใจแต่สะใภ้...ที่สาวเจ้าก็ไม่ค่อยจะสนใจมันเท่าไหร่” ชายหนุ่มบอกเล่าก่อนจะหลุดหัวเราะสมน้ำหน้า ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับภานุกานต์จะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่เรื่องการนอกใจก็ทำให้เขาโกรธเพื่อนคนนี้ไม่น้อย แทบจะไม่มองหน้าด้วยซ้ำ แต่พอได้ยินข่าวคราวพวกนี้ เขาก็สบายใจขึ้นและก็สมน้ำหน้า

กรรมใครก็กรรมมัน อะไรที่ทำให้ทุกข์ นั่นแหละคือกรรม

“นายกันต์กับแม่นั่นกำลังได้นับผลจากการกระทำ แต่ซอโซ่หลุดพ้นแล้ว...กลับมามีความสุขได้แล้วนะซอโซ่”

“แน่นอนค่ะพี่พีช จากนี้ไปโซ่จะมีความสุขให้มาก”

ศศิรินทร์ยิ้มหลังจากพูดจบ ทว่าไม่ได้รู้สึกใด ๆ กับข่าวที่ได้รับ...รู้สึกเฉย ๆ ไปซะแล้ว

พิชยะยื่นมือมาตบไหล่คนเป็นเหมือนกับน้องสาวแท้ ๆ ก่อนจะบอกเสียงอ่อนโยน “ดีแล้ว ไว้ว่าง ๆ พวกเรานัดพี่แพร์ไปกินข้าว แล้วก็ไปเที่ยวกัน อัพความสุขอวดให้เต็มโซเชียลไปเลย”

“ค่ะ ๆ ไว้ว่าง ๆ ซึ่งไม่ค่อยมีใครว่างแล้วกันนะคะ”

“ฮะฮะ พี่น่ะว่างเสมอเพื่อพี่แพร์กับซอโซ่ ซอโซ่ต้องบอกตัวให้ว่างต่างหากล่ะ” เขาบอกอย่างนั้น ทั้งยังเหลือบไปมองกองเอกสารบนโต๊ะของหญิงสาวที่มันดูจะเยอะแยะจนเขาขนลุก ศศิรินทร์มองตามก่อนจะผุดยิ้มร้ายและเอ่ยอย่างจริงจัง

“ก็ถ้ามาช่วยโซ่ทำงาน โซ่คงจะพอมีเวลาว่างนะคะ”

“หว้า พี่นัดเพื่อนไว้ ต้องไปแล้วซิ ไว้เจอกันนะ แล้วพี่จะรีบเอารถมาคืน บ๊ายบาย”

“พอพูดเรื่องงานล่ะชิ่งไวจริง ๆ” เจ้าของบริษัทสาวพึมพำก่อนจะส่ายหน้าพอพูดเรื่องงานขึ้นมาชายหนุ่มก็รีบรุดหาข้ออ้างออกจากห้องไปทันที แต่ก็ไม่ได้โกรธเคืองใด ๆ ก็รู้ดีอยู่แล้วว่าทั้งพิชยะและพิชชาภาต่างก็มีสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำ และเธอก็ไม่คิดจะบังคับให้ใครมาทำ คนเราถ้าฝืนทำในสิ่งที่ไม่ชอบยังไงก็ไม่มีความสุข

เธอที่มีความสุขกับงานตรงนี้ก็ทำตรงนี้ไป ส่วนคนไม่ชอบก็ไม่จำเป็นต้องไปบีบคั้นกัน ยังไงซะตอนนี้เธอก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของบริษัทแต่เพียงผู้เดียวอยู่แล้ว

ศศิรินทร์เลิกคิดถึงเรื่องของพิชยะและกลับมาสนใจงานตรงหน้าอีกครั้ง เรื่องของคนอื่นก็ช่างมันเถอะ เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องของใครแล้ว ใครจะมีความสุขหรือไม่ก็ช่างเถอะ แค่ต่างคนต่างอยู่ไม่มาทำให้รำคาญก็พอแล้ว...แค่ใครคนนึงที่มาวนเวียนในฝันก็ทำให้เธอฟุ้งซ่านพอแล้ว

โดยที่หญิงสาวไม่รู้เลยว่ากำลังจะมีเหตุให้เธอได้เจอกับใครคนนั้นที่ทำให้ฟุ้งซ่านอีกครั้ง…ในสภาพที่ไม่คาดคิด

จะเจอกันแล้วจ้า เขาจะเจอกันแล้ว