Chapter 14 : อาบน้ำกันมั้ย

ศศิรินทร์ลืมตาตื่นในตอนสาย ๆ เมื่อคืนเธอฝันว่าตัวเองดึงผู้ชายแปลกหน้าที่เจอกันที่บาร์ลอยฟ้าเข้ามาจูบจากนั้นก็...

บ้าที่สุด เธอกลายเป็นคนฝันลามกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย

“อืม ตื่นแล้วเหรอ” น้ำเสียงงัวเงียกระซิบที่ข้างหูทำเอาคนเพิ่งตื่นขนลุกชันได้สติขึ้นมาฉับพลัน

ทะ...ที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ฝันนี่น่า

“วันนี้วันหยุด นอนต่ออีกหน่อยก็ได้” เสียงนั้นไม่เพียงแค่พูดแต่ยังรวบร่างเปลือยเปล่าของเธอเข้าไปกอดไว้ซะแน่นอีกด้วย ความอบอุ่นจากกายเปลือยเปล่าของเขาไม่ได้ทำให้เธอหายตกใจแม้แต่น้อย

ให้ตายเถอะ รู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ขึ้นมาเลย

นี่เธออยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายตัวเป็น ๆ แล้วยังไม่มีอะไรเสื้อผ้าขวางกั้นทั้งคู่ซะอีก

แก้มนุ่มนิ่มร้อนฉ่าและแดงก่ำ ยิ่งคิดถึงอะไรต่อมิอะไรที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขาคนนี้หน้าก็ยิ่งร้อนลามไปถึงหู เธอแหกแข้งแหกขาต่อหน้าผู้ชายคนนี้จนไม่มีอะไรที่เป็นความลับอีกแล้ว ทั้งยังร้องครางอยู่ใต้ร่างเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

ทำไงดีละ

“คะ คือ...อาบน้ำกันมั้ย” เสียงที่แหบกว่าปกติจนน่าตกใจเอ่ยถามก่อนจะต้องหน้าร้อนผ่าวยิ่งกว่าเดิม...นี่เธอถามอะไรออกไปเนี่ย!!!

“อาบด้วยกัน?”

“มะ ไม่ใช่ หมายถึง เอ่อ คือ...”

“หึ” เขาหัวเราะในลำคออย่างชอบใจก่อนจะยอมปล่อยคนที่ชวนให้อาบน้ำ จริง ๆ ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าเธอคงจะเขินและไม่รู้จะทักทายกันยังไงก่อน...แต่คำทักทายแบบนี้ก็อันตรายนะ

มันอันตรายนะ ไม่รู้อะไรซะบ้างเลย

“คือ...คือฉันมีงานต้องไปทำ”

“วันนี้วันอาทิตย์นะ”

“งานของฉันไม่มีเวลาชัดเจนหรอก ทุกวันคือวันทำงาน” เธอบอกเล่าแต่น้ำเสียงกลับคล้ายคนหาข้ออ้าง

แต่ที่พูดเธอไม่ได้โกหกสักนิด งานของเธอมันไม่มีเวลาชัดเจนเหมือนงานประจำที่มีเวลาเข้าออก...ก็เพราะงานที่ว่าคืองานอีเว้นท์ และงานเลี้ยงที่ได้รับเชิญไปอะไรประมาณนั่นไงล่ะ

“แล้วต้องเข้างานเวลาไหน”

“รวมเวลาแต่งหน้าทำผม ก็...ต้องไปถึงก่อนบ่ายสาม”

เขามองคนตรงหน้าที่จนถึงตอนนี้ก็ไม่ได้พูดคุยกันถึงเรื่องระหว่างกันเลยก่อนจะลอบยิ้ม “ต้องทำเวลาสินะ งั้น...”

“งั้น...?”

“อาบน้ำด้วยกันก็ประหยัดเวลาดีนะ” มุมปากของเขากระตุกยิ้ม ดูไม่น่าไว้ใจยามที่พูดออกมา หญิงสาวได้แต่อุทานด้วยความตกใจแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ถูกช้อนอุ้มลงจากเตียงซะแล้ว “ไปอาบน้ำกันดีกว่า ปะ”

“กรี๊ด ไม่เอานะ ไม่” รังสิมันตุ์ไม่นำพากับเสียงร้องห้ามของหญิงสาว เขาอุ้มเธอเดินไปยังห้องน้ำในทันทีด้วยรอยยิ้มดูหื่นกาม ศศิรินทร์ทั้งดิ้นและร้องโวยวายกว่าจะหยุดเพราะเหนื่อยก็อิตอนถูกพามาถึงอ่างจากุชชี่ขนาดกว้างที่เธอเป็นคนสั่งพนักงานเองว่าต้องใหญ่ ๆ ตอนที่ตบแต่งห้องนี้

บ้าบอที่สุด มันกว้างชนิดที่ว่าลงไปแช่กันได้ทั้งสองคนเลยล่ะ

“แช่น้ำกันมั้ย?”

“ไม่ กรี๊ด!!!” ตอบกลับไม่ทันขาดคำคนที่อุ้มเธอมาก็ก้าวลงไปในอ่างซะแล้วซ้ำยังไม่ได้ปล่อยเธอลงอีกด้วย

ไม่นะ ขืนแช่น้ำด้วยกันแล้วเธอหน้ามืดขึ้นมา ต้องจบความสัมพันธ์ครั้งนี้ไม่ได้แน่

หลายชั่วโมงต่อมา

สาย...

สุดท้ายเธอก็สาย สายชนิดที่ว่าเข้างานไปตอนนี้ออกจะน่าเกลียดไปหน่อย และเพราะมาจนงานเกือบจะเลิกแล้วเธอจึงตัดใจไม่เข้าไปในงาน ทำเพียงขับรถมาวนหาที่จอดและจอดรอภาสกรหรือแพตตี้ เพื่อนชายใจหญิงที่เป็นผู้ช่วยที่เข้างานไปตั้งแต่ก่อนงานเริ่มแทน อีกฝ่ายคงจะหาข้ออ้างดี ๆ ให้ไม่กระทบกระเทือนกับชื่อเสียงบริษัทได้อย่างมืออาชีพดั่งเช่นเคย

เพราะมีภาสกรอยู่ศศิรินทร์จึงโล่งใจได้จึงไม่ได้ร้อนรนใจมากนัก แต่ถึงอย่างนั้นพอคิดถึงสาเหตุที่ทำให้มางานไม่ทันขึ้นมาก็นึกโมโหไม่หาย...เธอเสียเวลาในการอาบน้ำไปตั้งสามชั่วโมง

และยังไม่ได้เสียแต่เวลาแต่ยังเสียเหงื่อด้วย...บ้าบอที่สุด ผู้ชายคนนั้นเป็นตัวอะไรกันแน่ถึงทำให้เธอเสียการควบคุมขนาดนี้ ปวดหลังปวดเอวไปหมด

คิดถึงความทรงจำสิบแปดบวกที่เพิ่งผ่านมาไม่นานก็หน้าร้อนฉ่าไปหมด เธอเหมือนตกลงไปไหนหลุมไร้ก้นที่ไม่สามารถโผล่ขึ้นมาได้เวลาอยู่ในอ้อมกอดนั้น ตกอยู่ในห้วงอารมณ์ลามกครั้งแล้วครั้งเล่าตามการชักนำของเขา

โอ๊ย ศศิรินทร์ ตั้งสติหน่อย!