ผลการคัดเลือก

ในที่สุดมันก็มาถึงจนได้ วันจันทร์ที่เธอตั้งหน้าคอยรอ ตั้งแต่เช้ามากีรณาไม่เป็นอันจะเล่าเรียน เมื่อสมองเอาแต่เฝ้ารอลุ้นผลการติดต่อกลับจากแทนไท ไม่รู้ตกลงว่าเขาจะเลือกเธอไปเป็นนางแบบของเขาไหม แต่ถ้าหากว่าผลปรากฏออกมาว่าเธอไม่ใช่ เรื่องนี้มันก็คงจะทำให้เธอเสียใจไปอีกหลายวันเลยทีเดียว

เธออยากจะเป็นนางแบบ แล้วให้เขานั่นแหละที่เป็นคนถ่าย กีรณาเฝ้าใฝ่ฝันว่าอยากจะเป็นผู้หญิงที่อยู่ในสายตาของเขา เธออยากให้เขามองเธอ อยากให้เธอได้มีตัวตนอยู่ในสายตาของเขาบ้าง เพราะว่าที่ผ่านมา ต่อให้ผู้ชายคนอื่นจะหลงใหลคลั่งไคล้ในตัวเธออย่างไร แต่ผู้ชายเพียงคนเดียวที่เอาแต่เฉิดเมินเฉยต่อเธอนั้นกลับเป็นเขาเสมอ ครั้งนี้กีรณาบอกกับตัวเองว่าเธอจะต้องลงมือคว้ามันมาให้ได้ ต่อให้ต้องแก้ผ้าอ้าขา ถ้าหากว่าคนถ่ายเป็นแทนไท ให้ต้องทำอะไรขนาดไหนเธอยอม 

แทนไทเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอคอยเฝ้าฝันถึง แต่ด้วยความเป็นตัวท็อป มันทำให้เธอต้องแอบเก็บสงวนท่าทีเอาไว้ว่าเธอนั้นสนใจเขา เธอไม่สามารถเอ่ยปากบอกใคร ต้องทำเป็นอาการเอาไว้ยามที่เขาย่างกรายผ่านเข้ามาทุกที ขอเพียงแค่ครั้งนี้โอกาสมันได้มาถึงเธอ ขอให้เธอเป็นคนที่ถูกเขาเลือก แล้วจากนั้นทุกอย่างมันก็จะต้องง่ายขึ้น

จนกระทั่งถึงเวลาเที่ยงตรงตามนัด ขณะที่เธอเฝ้ามองดูเข็มนาฬิกาอย่างใจจดใจจ่อ แต่มันกลับยังไม่มีข้อความใดๆจากแทนไทส่งมาหาเธอเลย อาการใจแป้วและคิดว่าคงจะต้องได้กินแห้วนั้นค่อยๆเด่นชัดเมื่อมันล่วงเลยผ่านไปจนเกือบจะครึ่งชั่วโมง สำหรับแทนไท เธอคงจะไม่เคยใช่ผู้หญิงในอุดมคติของเขาเลยจริงๆสินะ ไม่อย่างนั้นที่ผ่านมาเขาคงจะต้องมีท่าทีสนใจเธอเหมือนอย่างผู้ชายอื่นๆบ้างแล้ว นี่มันคงจะต้องถึงเวลาตัดใจแล้วใช่ไหม ในเมื่อพยายามไปก็มีแต่ความสูญเปล่า มันคงน่าจะมาถึงแล้ว ช่วงเวลาที่เธอจะต้องยอมรับความจริง คิดแล้วหัวใจก็ได้แต่ปวดร้าว 

ก่อนที่เสียงเตือนข้อความจากแอพพลิเคชั่นหนึ่งจะดังขึ้นอย่างฉับพลัน ทำเอากีรณารีบคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นม่เปิดดู แล้วริมฝีปากแสนสวยนั่นก็คลี่ยิ่มออกมาในทันที

'เย็นวันศุกร์เจอกันที่ห้องประจำตัวของชมรม พร้อมทั้งกระเป๋าเสื้อผ้าสำหรับไปนอนกางเต้นท์เตรียมตัวถ่ายงานกันสักสองสามวัน หวังว่าคงจะไม่มีปัญหา'

"กรี๊ดดดด"

เสียงกรี๊ดเบาๆถูกกดเอาไว้กับริมฝีปาก กีรณาเลือกที่จะยกสองมือที่กำปั้นแน่นของตัวเองทั้งสองข้างขึ้นมาปิดปากเอาไว้ ก่อนจะกรีดร้องในลำคออีกครั้งพร้อมทั้งกระทืบรองเท้าทั้งสองข้างรัวเร็วด้วยความชอบใจ 

ในที่สุดฟ้าก็เข้าข้างเธอแล้ว เย็นวันศุกร์ที่จะถึงนี้แล้วที่เธอจะได้มีโอกาสใกล้ชิดกับเขา คิดแล้วก็ได้แต่ใจเต้นจนผิดจังหวะไปหมด

และมันก็มาถึง วันศุกร์ที่เธอรอคอย กีรณารีบพาตัวเองเดินตรงไปยังห้องในอาคารชมรมถ่ายภาพด้วยหัวใจที่ลิงโลด แต่พอเปิดประตูเข้าไปก็กลับเจอว่าแทนไทกำลังถูกอาจารย์ผู้หญิงคนเดิมเขย่งปลายเท้าขึ้นไปเหมือนคล้ายว่าจะจูบ จนกีรณาชะงักและทำท่าว่าจะถอยหลัง แต่ก็ถูกแทนไทเรียกเอาไว้

"หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ"

เพียงแค่นั้นอาจารย์สาวสวยเจ้าเก่าก็หันจิกตามองมาที่เธอในทันทีด้วยความไม่พอใจ แถมยังส่งเสียงตวาดออกมาดังๆ แต่ถามว่ากีรณากลัวไหม บอกได้เลยว่าไม่เคยมีคำนั้นอยู่ในหัวแม้แต่น้อย 

"เธออีกแล้ว ไม่มีมารยาท จะเข้าห้องคนอื่นทำไมไม่รู้จักเคาะประตู! "

"ขอโทษค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะมาขัดจังหวะ แต่หนูว่าหนูเคาะแล้วนะคะ เป็นอาจารย์เองหรือเปล่าที่สติล่องลอยจนหูไม่ได้ยินอะไร"

"นี่แก! กล้ายอกย้อนฉันเหรอ"

เพียงแค่นั้นอาจารย์สาวสวยก็หันมาทำท่าว่าจะอาละวาดใส่เธอเสียยกใหญ่ ดีที่ว่าถูกแทนไทกำราบเอาไว้เสียก่อน จึงทำให้คุณอาจารย์ต้องรีบสะบัดหน้าเดินจากออกไปตัวสั่น และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สนใจอาจารย์ของเขาเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งยายอาจารย์เดินหายลับสายตาออกจากห้องไปแล้ว เขาจึงได้หันมาบอกเธอ

"รีบไปเถอะ รถจอดรออยู่ใต้ตึกแล้ว"

กีรณาพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินตามเขาออกจากห้องไป กีรณาเห็นว่าแทนไทมีเพียงกระเป๋าเป้สะพายหลังใบใหญ่ใบเดียวเท่านั้น อย่างกับว่าในนั้นแทบจะไม่มีอะไร ถึงแม้ว่าจะรู้สึกสงสัย แต่ก็ไม่ได้คิดจะเอ่ยปากถาม จนกระทั่งเขาเปิดประตูรถเก๋งสปอร์ตสัญชาติยุโรปให้เธอเข้าไปนั่ง ทันทีที่มองไปข้างหลังก็พบว่ามันมีทั้งกระเป๋าและข้าวของเยอะแยะเตรียมเอาไว้หมดแล้ว

รถเก๋งสปอร์ตพาเธอมุ่งหน้าสู่จังหวัดนครนายก ดีที่ว่าวันนี้ภาคบ่ายไม่มีเรียน จึงทำให้เธอและเขาได้พากันขับออกมาจากกรุงเทพตั้งแต่กลางวัน เพียงแค่ไม่ถึงสองชั่วโมงเขาก็พาเธอขับมาถึงยังรีสอร์ตแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางป่าลึกพอสมควร 

ไกลก็ไกล แต่ก็แลกมาด้วยความเงียบสงบ กีรณาเปิดประตูรถเดินตามแทนไทลงไปยืนอยู่ท่ามกลางธรรมมชาติ ที่แสนงดงาม กลางป่า และมีเสียงน้ำไหล ก่อนที่พนักงานที่นั่นจะวิ่งออกมาต้อนรับเขาและเธอด้วยความกระหืดกระหอบ

"ขอโทษที่ออกมาต้อนรับช้าครับคุณแทน"

แทนไทพยักหน้าบอกพนักงานคนนั้นว่าไม่เป็นไร ก่อนจะสั่งให้พนักงานคนที่เดินตามหลังมาให้ไปช่วยยกกระเป๋าเสื้อผ้าและอุปกรณ์ถ่ายแบบเข้าไปไว้ให้เขาในป่า

"เอาของทั้งหมดไปเตรียมให้ฉันที่ลานในป่า แล้วสั่งปิดบริเวณนั้นห้ามไม่ให้มีใครเข้ามารบกวนระหว่างที่ฉันถ่ายงานเด็ดขาด เข้าใจไหม"

"ครับคุณแทน เดี๋ยวผมสั่งให้เด็กไปเตรียมสถานที่ให้ แล้วคุณแทนจะนั่งพักผ่อนที่นี่ก่อน หรือว่าจะเข้าไปหาคุณพ่อกับคุณแม่ด้านในดีครับ"

"ไม่ล่ะ เดี๋ยวพักดื่มน้ำให้หายร้อนแล้วฉันจะรีบเดินเข้าป่าเลย ฝากบอกคุณพ่อกับคุณแม่ให้ทีก็พอ"

นี่มันอะไรกัน ทำไมอยู่ๆพ่อกับแม่พี่แทนไทถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้ คงไม่ใช่ว่าจะบังเอิญอะไรขนาดนั้นหรอกนะ นอกเสียจากว่าพ่อแม่เขาจะเป็นเจ้าของที่นี่