บทที่ 9

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไร เมื่อฟื้นคืนสติกลับมา เจนิตาก็ได้แต่นอนร้องไห้อยู่ตรงนั้นกับความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ เธอคิดถึงเพื่อนรัก หรืออดีตคนรักอย่างรริดา เจนิตาลุกขึ้นมานั่งมองเบอร์โทรศัพท์นั้นอยู่นาน จากนั้นจึงตัดสินใจส่งข้อความไปหารริดา ถ้าอีกฝ่ายเห็นข้อความนี้ เธอเชื่อมั่นว่าเพื่อนจะไม่มีทางทิ้งเธอแน่ แต่ถ้าทิ้งล่ะ เธอยิ้มขำให้กับความคิดของตัวเอง

เมื่อข้อความแจ้งกลับว่าไม่สามารถส่งข้อความได้ คงเพราะ รริดาบล็อกเธอแล้วสินะ เจนิตาได้แต่หัวเราะให้กับตัวเอง ไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างรริดาจะทิ้งเธอได้ สงสัยเธอจะเลวจนไม่มีใครเอาจริง ๆ

ตัดใจจากอดีตเพื่อนและคนรักก็แล้วกัน ยังดีที่ข้อความยังสามารถส่งหาพลอยใสได้

‘พลอย ฝากบอกด้าด้วยว่ากูขอโทษสำหรับทุกอย่าง ลาก่อน กูจะไม่มากวนใจพวกมึงอีก’

หลังส่งข้อความให้พลอยใส เจนิตาทิ้งโทรศัพท์ไว้อย่างไม่ไยดี เธอไม่ต้องติดต่ออะไรกับใครอยู่แล้ว

วันต่อมา

เจนิตาปิดผ้าม่านให้มืดสนิทและนั่งดื่มไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีจุดหมาย เธอคิดถึงแม่ อยากเจอแม่ ทำไมแม่ถึงทิ้งเธอนะ คิดถึงเพื่อน คิดถึงรริดาเพื่อนคนแรกของเธอ

‘เจเจอยู่กับพ่อก่อนนะลูก แม่จะกลับมารับ ถ้าหนูลำบากหรื