Share

บทที่ 171

Author: หรงหรงจื่ออี
เธอยกมือขึ้นมาใช้ปลายนิ้วปัดออก ผสานไปกับเสียงคลื่น เธอได้ยินเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่ม “คืนนี้ของจะส่งไปที่ห้องของคุณ ถึงเวลานั้นคุณก็จะรู้เอง”

เมื่อได้ยินดังนั้น เสิ่นชิงซูก็ไม่ถามให้มากความอีก ทว่าหมุนตัวแล้วเดินไปยังตำแหน่งที่รถจอดตรงหน้าเลย

ฟู่ซือเหยียนหันหน้าไปมองเธอ

เบื้องหลังของหญิงสาวเพรียวบาง ลมทะเลพัดผมยาวของเธอยุ่งเหยิง ชายกระโปรงพลิ้วไหวตามลม

เขาชักสายตากลับเงียบ ๆ

......

กลับถึงโรงแรม ฟู่ซือเหยียนได้รับสายโทรศัพท์สายหนึ่งก็บึ่งรถออกไปทันที

ฉินเยี่ยนเฉิงไม่ได้ตามเขาไป ทว่ามาที่หน้าห้องของเฉียวซิงเจียและเสิ่นชิงซู ยกมือขึ้นเคาะประตู

เฉียวซิงเจียเป็นคนมาเปิดประตู “หมอฉิน มีธุระอะไร?”

“ร่างกายของคุณเสิ่นเป็นยังไงบ้าง? ให้ผมช่วยดูไหมครับ?”

เฉียวซิงเจียเลิกคิ้ว “หมอศัลย์อย่างคุณไม่เข้าใจอายุรกรรมหรอกมั้ง?”

ฉินเยี่ยนเฉิงกลับตอบกลับว่า “ปู่ผมเป็นแพทย์แผนจีน ผมเรียนกับเขามาตั้งแต่เด็กนิดหน่อย ผมจับชีพจรให้คุณเสิ่นได้ครับ”

แพทย์แผนจีนจับชีพจร!

นั่นจะได้ยังไง!

เฉียวซิงเจียปฏิเสธทั้งน้ำเสียงเย็นชาไปเลย “ฉันรู้อาการของอาซูดีที่สุด ไม่ต้องลำบากคุณหรอกค่ะ”

พูดจบ เฉียวซิงเจีย
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 573

    สุสานของฟู่ซือเหยียนเป็นสถานที่ที่ฉินเยี่ยนเฉิงจ้างซินแสฮวงจุ้ยมาด้วยเงินก้อนโตเพื่อทำการเลือกเพราะตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ฟู่ซือเหยียนเคยบอกไว้ว่าไม่ต้องจัดงานศพ เขาอยากจะให้นำอัฐิไปลอยอังคารที่แม่น้ำหลีเจียงเรื่องการนำอัฐิไปโปรยที่แม่น้ำหลีเจียงนั้นคงทำไม่ได้แล้ว ส่วนเรื่องที่เหลือนั้น ฉินเยี่ยนเฉิงย่อมทำตามความประสงค์ของฟู่ซือเหยียนค่าใช้จ่ายตั้งแต่การซื้อที่ดินทำสุสานไปจนถึงค่าจัดงานศพทั้งหมด เสิ่นชิงซูเป็นผู้รับผิดชอบฉินเยี่ยนเฉิงเคยโทรหาเสิ่นชิงซู บอกว่าอยากจะช่วยออกเงินด้วย ถือเป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ในฐานะเพื่อนหลังจากไตร่ตรองแล้ว เสิ่นชิงซูก็ให้ฉินเยี่ยนเฉิงช่วยออกเงินส่วนหนึ่งก็เหมือนกับที่เฉียวซิงเจียบอก คนเรามีหลายแง่มุม นอกจากจะเป็นพ่อของลูกทั้งสองคนแล้ว ฟู่ซือเหยียนก็ยังมีเพื่อน มีลูกน้อง... สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นหลักฐานว่าเขาเคยมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้เสิ่นชิงซูไม่สามารถปฏิเสธน้ำใจที่คนเหล่านี้มีต่อฟู่ซือเหยียนแทนเขาโดยพลการได้ในวันจัดงานศพ ท้องฟ้ามีฝนตกปรอย ๆงานศพถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายผู้เข้าร่วมงานมีไม่มากนัก ฉินเยี่ยนเฉิง เสิ่นชิงซู เวินจิ่งซี เส้าชิง ซ่งห

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 572

    ......ระหว่างทางกลับบ้าน จู่ ๆ เสิ่นชิงซูก็บอกว่าอยากไปดูที่แม่น้ำหลีเจียงเวินจิ่งซีขับรถไปจอดข้างทางริมแม่น้ำหลีเจียงเขาเดินเป็นเพื่อนเสิ่นชิงซูข้ามทางม้าลายเส้นนั้น มาจนถึงทางเท้าที่ริมแม่น้ำหลีเจียงค่ำคืนแห่งปลายฤดูร้อน พายุฝนห่าใหญ่ได้ชะล้างผืนดิน กระแสน้ำในแม่น้ำหลีเจียงเชี่ยวกรากขึ้นเล็กน้อย ไม่สงบนิ่งเหมือนเคยฝนเพิ่งจะหยุดตก ที่ริมแม่น้ำจึงไม่มีผู้คนเสิ่นชิงซูมองไปยังผืนน้ำ นิ่งเงียบไปเนิ่นนานเวินจิ่งซียืนเฝ้าเธออยู่เงียบ ๆฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำหลีเจียงคือบ้านหลังใหม่ของเสิ่นชิงซู เพียงแค่ข้ามทางเท้าไปอีกฝั่งก็ถึงแล้วสายลมยามค่ำคืนที่ชื้นแฉะพัดปลิวเส้นผมยาวสลวยของหญิงสาวเสิ่นชิงซูยกมือขึ้นปัดเส้นผมที่ปรกแก้มออกในหัวของเธอดังสะท้อนคำพูดของฉินเยี่ยนเฉิงที่สถานีตำรวจ...[ซือเหยียนเคยบอกไว้ว่าจะไม่จัดงานศพ แค่กำชับให้ผมเอาอัฐิของเขาไปโปรยที่แม่น้ำหลีเจียง แต่ตอนนี้...]“แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นไม่เหลือแม้แต่กระดูก ความปรารถนาของเขาคงไม่อาจเป็นจริงได้แล้ว”เธอพึมพำเสียงเบา เวินจิ่งซีได้ยินไม่ค่อยชัดนัก จึงลดเสียงต่ำแล้วถามเธอว่า “คุณพูดว่าอะไรนะ?”“ไม่มีอะไรค่ะ”

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 571

    ตระกูลฉินมีซินแสฮวงจุ้ยที่รู้จักกันอยู่เรื่องการเลือกสุสานจึงมอบหมายให้ฉินเยี่ยนเฉิงไปจัดการฝนหยุดแล้วทุกคนเดินออกมาจากสถานีตำรวจฉินเยี่ยนเฉิงเปิดประตูรถแล้วมองไปที่เสิ่นชิงซู “งานศพคุณจะไปร่วมไหม?”“ฉันจะไปร่วมในฐานะตัวแทนของลูก ๆ ทั้งสองคน”ฉินเยี่ยนเฉิงเม้มปาก พยักหน้า แล้วเข้าไปนั่งในรถและขับออกไปเส้าชิงเสียใจจนทนไม่ไหว ผู้ชายตัวสูงร้อยแปดสิบกว่านั่งยอง ๆ ร้องไห้จนกลายเป็นมนุษย์น้ำตาอยู่ข้างรถเมย์บัคสีดำเวินจิ่งซีมองเส้าชิงแล้วถอนหายใจ “เส้าชิงนี่ก็จงรักภักดีต่อฟู่ซือเหยียนจริง ๆ”เสิ่นชิงซูเดินเข้าไปหยิบกระดาษทิชชูจากในกระเป๋าส่งให้เส้าชิง “เช็ดซะ แล้วทำใจให้ดี ๆ เขาไปแล้ว แต่ทนายยังอยู่ เขาเชื่อใจคุณขนาดนั้น คุณต้องช่วยดูแลรักษาผลประโยชน์ของเขาให้ดี”เส้าชิงชะงักไป เงยหน้าขึ้นมองเสิ่นชิงซูวินาทีต่อมา เสียงร้องไห้ของเส้าชิงก็ระเบิดออกมาอย่างเต็มที่...“คุณเสิ่นครับ คุณชายฟู่ของเราไม่อยู่แล้ว ไม่อยู่แล้วครับ...”เสิ่นชิงซูมองเส้าชิง สีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลงใต้แสงไฟถนน เงาของเธอทอดยาวออกไปแสงส่องกระทบบนใบหน้าของเธอ ทำให้เส้าชิงมองไม่เห็นดวงตาของเธอเส้าชิงไ

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 570

    “เรื่องที่เหลือฉันจะจัดการกับตำรวจเอง” ซ่งหลานอินมองเสิ่นชิงซูด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเสิ่นชิงซูพยักหน้าฉินเยี่ยนเฉิงมองเสิ่นชิงซู หางตาของเขาแดงเล็กน้อย “เรื่องลูก ๆ คุณจะทำยังไง?”เสิ่นชิงซูคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดเบา ๆ ว่า “ฉันว่าปิดบังพวกเขาไปก่อน วันนี้แค่ฟู่ซือเหยียนบอกว่าจะไปต่างประเทศ เด็กทั้งสองคนก็อารมณ์ไม่ดีแล้ว ให้พวกเขาทำใจสักพัก ผ่านไปอีกสักระยะฉันจะหาโอกาสที่เหมาะสมบอกพวกเขาเอง”“ได้ครับ” ฉินเยี่ยนเฉิงพยายามอย่างยิ่งที่จะระงับอารมณ์ของเขา แต่เสียงของเขาก็ยังอดสะอื้นไม่ได้ “ซือเหยียนเคยบอกไว้ว่าจะไม่จัดงานศพ แค่กำชับให้ผมเอาอัฐิของเขาไปโปรยที่แม่น้ำหลีเจียง แต่ตอนนี้...”รถพังยับเยิน คนเสียชีวิต ร่างกายไม่เหลือแม้แต่กระดูกความปรารถนาสุดท้ายในชีวิตของฟู่ซือเหยียนก็ไม่สามารถทำให้เป็นจริงได้ท่าเรือร้างอยู่ไกลจากแม่น้ำหลีเจียงเกินไป ไกลเกินไปจริง ๆแต่จะปล่อยให้ฟู่ซือเหยียนลอยไปกับกระแสน้ำในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไพศาลแบบนี้จริง ๆ เหรอ?ฉินเยี่ยนเฉิงทนไม่ได้ แค่คิดจะหายใจก็เจ็บปวดไปทุกอณูจนถึงตอนนี้เขาก็ยังยอมรับไม่ได้ว่าผู้ชายที่ดื้อรั้นคนนั้นจากไปแบบนี้จริง ๆ“ถึงแม้

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 569

    เวินจิ่งซีไปสถานีตำรวจเป็นเพื่อนเสิ่นชิงซูจากบ้านอวิ๋นกุยไปถึงสถานีตำรวจ เวินจิ่งซีตั้งใจขับรถช้าเป็นพิเศษเขารอให้เสิ่นชิงซูเอ่ยปากถามมาตลอดแต่จนกระทั่งถึงหน้าสถานีตำรวจ เสิ่นชิงซูก็ยังคงไม่พูดอะไรเธอสงบนิ่งจนน่ากลัวเวินจิ่งซีดับเครื่องยนต์ ปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วหันไปมองเสิ่นชิงซู “อาซู เราถึงแล้ว”ขนตาของเสิ่นชิงซูสั่นไหวเล็กน้อย เธอปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วผลักประตูรถออกไปข้างนอกฝนยังคงตกปรอย ๆเวินจิ่งซีกางร่มแล้วเดินไปอยู่ข้าง ๆ เสิ่นชิงซู กางร่มไว้เหนือศีรษะของเธอเสิ่นชิงซูก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างในในสถานีตำรวจ ทั้งฉินเยี่ยนเฉิง เส้าชิง และซ่งหลานอินต่างก็อยู่ที่นั่นทั้งสามคนทำในสิ่งที่ควรทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ที่ยังอยู่ที่นี่ก็เพียงเพื่อรอเสิ่นชิงซูเท่านั้นบรรยากาศเต็มไปด้วยความกดดันจนกระทั่งวินาทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในประตูสถานีตำรวจ เสิ่นชิงซูถึงได้รู้สึกว่านี่คือความจริงไม่รู้ทำไม ภาพและบรรยากาศในตอนนี้ กลับทำให้ในหัวของเธอปรากฏภาพเมื่อสี่ปีก่อน วันที่แม่ของเธอกระโดดแม่น้ำเสิ่นชิงซูถูกเรียกเข้าไปให้ปากคำในห้องสอบสวนตามลำพังเพราะเธอเป็นเจ้าของรถ สำหรับคดีระเบิ

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 568

    หลังจากเวินจิ่งซีวางเสี่ยวอันหนิงลงแล้ว ก็หันกลับมาเห็นเสิ่นชิงซูอุ้มเสี่ยวเนี่ยนอันเข้ามา เขาอยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น?“ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนลูก ๆ นอนสักงีบก่อน” น้ำเสียงของเสิ่นชิงซูแผ่วเบา บนใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆแต่เวินจิ่งซีรู้ดีว่าเธอแค่กำลังหลีกหนีความจริงสุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไร เดินออกจากห้องแล้วช่วยปิดประตูให้เสิ่นชิงซูวางเสี่ยวเนี่ยนอันลงบนเตียง ส่วนตัวเองก็เอนตัวลงนอน “แม่อยู่เป็นเพื่อนพวกหนูนะ นอนสักงีบเถอะ”เสี่ยวเนี่ยนอันหลับตาลง ไม่นานก็หลับไปเสิ่นชิงซูมองลูก ๆ ทั้งสองคนที่อยู่ข้างกาย แล้วค่อย ๆ หลับตาลงสายลมและสายฝนข้างนอกหน้าต่างยังคงกระหน่ำอย่างต่อเนื่องในห้องเงียบสงบมากมีเพียงเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของเด็กทั้งสองคนเสิ่นชิงซูหลับตาลง ในหัวก็อดนึกถึงประโยคสุดท้ายของชายคนนั้นขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้...[อาซู คุณยังโกรธผมอยู่ไหม?]โกรธไหม?เสิ่นชิงซูไม่ได้ตอบเขาเพราะแม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่สามารถให้คำตอบที่ชัดเจนได้......เมื่อตื่นขึ้นมา ฝนข้างนอกก็เริ่มซาลงแล้ว ท้องฟ้าก็สว่างขึ้นเล็กน้อยเสิ่นชิงซูเหลือบมองนาฬิกา บ่ายสองแล้วเด็กทั้งสองคนนอนไปงีบ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status