บทที่ 600

“เสี่ยวอันหนิงยังไงก็เป็นคนที่ผมดูแลปรับสภาพร่างกายมากับมือ สภาพร่างกายของเธอผมรู้ดีที่สุด ผมรู้ว่าคุณกลัวจะรบกวนผม แต่เรื่องที่เด็กป่วยต้องมาเป็นอันดับแรก คุณไม่ควรมีความกังวลอื่นอีก”

เมื่อได้ยินดังนั้น เสิ่นชิงซูจึงเงียบไป

เวินจิ่งซีเดินไปที่ริมหน้าต่าง แล้วลูบหน้าผากของเด็กน้อย “เหมือนไข้จะลดลงหน่อยแล้วนะ”

“อืม เมื่อกี้หัวหน้าหลินแวะมาดูอีกรอบแล้วค่ะ บอกว่าตอนนี้สถานการณ์ยังถือว่าใช้ได้”

เวินจิ่งซีพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว”

จิ้นเชวี่ยถาม “เป็นโรคปอดอักเสบเหรอครับ?”

“อืม โรคหลอดลมและปอดอักเสบ” เวินจิ่งซีตอบ

จิ้นเชวี่ยพูด “เดี๋ยวผมตรวจชีพจรให้เธอหน่อย แล้วจะจัดยาจีนมาประคบตามจุดฝังเข็มให้ จะได้หายเร็วขึ้น”

“คุณยุ่งขนาดนั้นทุกวัน ไม่ต้องลำบากแล้วล่ะค่ะ”

“ก็ไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น” จิ้นเชวี่ยมองเสิ่นชิงซู “อาซู หรือคุณคิดว่าผมจะทำร้ายเสี่ยวอันหนิง?”

เสิ่นชิงซูเม้มริมฝีปาก จ้องมองเขา ผ่านไปครู่ใหญ่ เธอจึงพูดว่า “ฉันเชื่อมาตลอดว่าคุณรักและเอ็นดูเสี่ยวอันหนิงอย่างจริงใจ”

‘แต่คุณก็ยังวางยาเสี่ยวอันหนิง’

ประโยคหลังนั้น เสิ่นชิงซูอดกลั้นไว้จึงไม่ได้พูดออกไป

เวินจิ่งซียืนอยู่ข้าง