บทที่ 10

จริง ๆ แล้ว เธอเป็นนิสัยที่ค่อนข้างดื้อรั้น เพราะรักเฟิงป๋อเหยียน ถึงกลายเป็นคนเชื่อฟังและอ่อนโยน

แต่ตอนนี้ เธอจะเป็นตัวเธอเองแล้ว

เฟิงป๋อเหยียนเยาะเย้ย "งั้นคุณต้องหาบ้านอยู่ข้างนอกให้ได้ถึงจะได้ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากผม ผมจะดูว่าใครจะกล้าเช่าบ้านให้คุณ"

เย่ซิงหยวี่ชะงัก "คุณจะจํากัดเสรีภาพของฉันเหรอ"

"ตอนนี้คุณไม่เหมาะที่จะออกไปข้างนอก อยู่ที่บ้าน" สีหน้าของเฟิงป๋อเหยียนคลายลงเล็กน้อย "รอถึงสัปดาห์หน้า ปิดบริษัทของคุณไป ไปรายงานตัวที่ฝ่ายเลขานุการของเฟิงหัวกรุ๊ป เป็นเลขานุการชีวิตของผม"

เมื่อได้ยินคําพูดนี้ เย่ซิงหยวี่ก็ยิ้มเยาะ "ทั้งที่คุณรู้ว่าฉันเรียนการออกแบบ คุณยังให้ฉันไปเป็นเลขานุการเหรอ"

เขารู้ดีว่าความฝันของเธอคือการเป็นนักออกแบบ

ใช่ ตอนที่เธอเปิดบริษัท เธอไม่ได้ปรึกษากับเฟิงป๋อเหยียน แต่นั่นก็เป็นเพราะโทรศัพท์ของเขาติดต่อไม่ได้ ซูเหยียนเหยียนบอกว่า ลงทุนคนละ10ล้านบาทก็พอแล้ว เธอคิดว่าเงินนี้ไม่มากสําหรับเฟิงป๋อเหยียน ปกติที่เธอซื้อเครื่องประดับอย่างลวกๆก็เกิน10ล้านแล้ว เลยเอาเงินไปเปิดบริษัท

หลังจากที่เขารู้นั้นไม่พอใจมาก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เธอคิดว่าเรื่องนี้จะผ่านไปแล้ว และไม่คิดว่าจะให้เธอปิดบริษัทในวันนี้

เฟิงป๋อเหยียนพูดด้วยเสียงต่ำว่า "นักออกแบบไม่เหมาะกับคุณ ยอมแพ้โดยเร็วที่สุด"

เย่ซิงหยวี่เบิกตากว้าง และยิ้ม "คุณบอกว่าไม่เหมาะสมก็ไม่เหมาะจริงเหรอ คุณเคยเห็นภาพวาดการออกแบบของฉันไหม คุณเคยสนใจการเรียนและกิจวัตรประจําวันของฉันไหม"

"ผมไม่ต้องสนใจ" น้ำเสียงของเฟิงป๋อเหยียนเย็นชา คําที่พูดออกก็ยิ่งทำร้านใจคนมากขึ้นเรื่อยๆ "คุณไม่มีความสามารถนั้น อยากออกไปทํางาน ก็มาเป็นเลขานุการของผม อย่างอื่น คุณอย่าคิดจะลองด้วยซ้ำ"

เย่ซิงหยวี่ยิ้ม ในใจเย็นชาขึ้น "ที่แท้ในสายตาของคุณ ฉันไม่คู่ควรกับการมีความฝัน สมควรเป็นแค่เลขานุการเท่านั้นหรือ"

เธอเรียนเอกอย่างยากลําบากมาหลายปี

วาดภาพทั้งวันและทั้งคืน ทุกคนชมว่าเธอมีพรสวรรค์ แค่ประโยคหนึ่งของเฟิงป๋อเหยียนที่ว่า "ไม่เหมาะสม" ก็อยากจะลบล้างความพยายามสี่ปีของเธอหรือ

เย่ซิงหยวี่ไม่มีอะไรจะพูดกับเขา และไม่อยากพูดอีกแล้ว หันหลังออกจากวิลล่าโดยตรง

"คุณจะไปไหน" เฟิงป๋อเหยียนถามเธออยู่ข้างหลัง ดวงตามืดมน

เย่ซิงหยวี่ไม่ได้ตอบเขา

สวี่มู่ ซึ่งเป็นผู้ช่วยพิเศษของประธานตามออกมาจากข้างหลัง และพูดกับเย่ซิงหยวี่ว่า “นายหญิงครับ คุณจะไปไหนครับ ผมจะไปส่งคุณ"

"ไม่เอา!" เย่ซิงหยวี่รู้ว่ามันเป็นคำสั่งของเฟิงป๋อเหยียน ยืนอยู่ในลานบ้านและปฏิเสธด้วยเสียงดัง "ฉันไม่ต้องการความเมตตาของเขา"

เธอกำลังจะขึ้นรถปอร์เช่คันหนึ่ง

สวี่มู่ห้ามเธอ "นายหญิงครับ นายน้อยบอกว่าไม่อนุญาตให้คุณขับรถ"

"ที่นี่เป็นเขตวิลล่า ข้างนอกเป็นถนนวงแหวนรอบภูเขา ถ้าไม่มีรถฉันจะออกไปได้อย่างไร"

"ผมส่งคุณไปครับ" สวี่มู่ยืนยัน

เย่ซิงหยวี่โกรธในใจ เลยตั้งใจพยักหน้า "โอเค คุณส่งฉันไป"

เมื่อขึ้นรถ เย่ซิงหยวี่ก็โทรหาเพื่อนสนิทซูเหยียนเหยียน “เหยียนเหยียน คุณอยู่ไหน ฉันออกมาแล้ว ฉันจะไปหาคุณ”

"ฉันอยู่ที่บริษัทเลย คุณมาสิ" ซูเหยียนเหยียนให้เธอมาที่บริษัท

"ได้"

เย่ซิงหยวี่ตอบรับ ให้สวี่มู่จอดรถที่ร้านพิมพ์เอกสารที่ใกล้ ๆ

เธอลงไปพิมพ์ใบหย่า 2 ฉบับ เขียนเหตุผลการหย่า แล้วตบที่หน้าอกของสวี่มู่ว่า "สวี่มู่ คุณส่งเอกสารนี้ไปให้เฟิงป๋อเหยียน"

"นางหญิงครับ ผมต้องตามคุณไป"

"ไม่ต้องหรอก ฉันอยู่บริษัทแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นได้ คุณกลับไปที่กรุ๊ปเถอะ" เย่ซิงหยวี่สั่งให้สวี่มู่จากไป

สวี่มู่เห็นเธอเข้าไปในบริษัท ถึงจะขึ้นรถ และส่งเอกสารไปยังห้องทำงานของประธานของเฟิงหัวกรุ๊ป

ในเวลานี้ เฟิงป๋อเหยียนกําลังจัดการธุระกิจที่โต๊ะทํางานอยู่ พอเห็นเขาเข้ามา ก็ถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นว่า "เธอไปไหนแล้ว"