บทที่ 9

เย่ซิงหยวี่ตกตะลึง ถอนสายตากลับ "อะไรนะ"

"คุณชอบป๋อเหยียนไม่ใช่เหรอ ฉันได้ยินจากคนข้างนอก" เซี่ยชิงเฉินถามเธอ แล้วมองไปที่เฟิงป๋อเหยียน ราวกับว่ากําลังสังเกตปฏิกิริยาของพวกเขา

เฟิงป๋อเหยียนมีสีหน้าสงบ และกินเนื้อปลาคำหนึ่ง

ส่วนเย่ซิงหยวี่ก็หัวเราะเยาะตัวเอง และเปิดปาก "ไม่นะ"

"ไม่เหรอ" เซี่ยชิงเฉินไม่ค่อยเชื่อ หลายวันมานี้ เธอได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับพวกเขามามากมาย ก่อนหน้านี้เธอได้ยินว่าเย่ซิงหยวี่จีบเฟิงป๋อเหยียนอย่างบ้าคลั่ง ที่เฟิงป๋อเหยียนไปไหนเธอก็ตามไปที่นั่น ถูกเพื่อน ๆ ของเฟิงป๋อเหยียนเรียกติดตลกว่า "เป็นคนประจบพี่สาม" ในใจเธอสนใจเล็กน้อย

"เมื่อก่อนอายุยังน้อย ไม่รู้เรื่อง เลยเล่นตลกกัน" เย่ซิงหยวี่ยิ้มเบา ๆ

ตอนนั้นเป็นเหมือนบ้าไปแล้ว ไม่พอใจการเป็นสามีภรรยาบนผิวเผิน มักจะจงใจออกไปเที่ยวเตร่อยู่ข้างนอก แล้วโทรหาเฟื่องป๋อเหยียน บอกว่าเธอหลงทาง ให้เขาส่งเธอกลับบ้าน

บางครั้งเฟิงป๋อเหยียนจะมา และบางครั้งจะไม่มา แต่ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มา เขาก็จะส่งผู้ช่วยของเขามารับเธอ

ตอนนั้นเธอรู้สึกว่าเธอมีความหวัง อย่างน้อยคุณลุงก็มีการตอบสนองต่อเธอ

"ที่แท้เป็นแบบนี้หรือ" เมื่อได้ยินคําตอบของเย่ซิงหยวี่ เซี่ยชิงเฉินก็ยิ้ม มองไปที่เฟิงป๋อเหยียน "เมื่อก่อนซิงหยวี่ล้อเล่นกับคุณ คุณจะไม่จริงจังแล้วใช่ไหม"

เฟิงป๋อเหยียนส่งเสียงฮื่มเบา ๆ "ผมไม่ได้โง่ขนาดนั้น"

เย่ซิงหยวี่ตกตะลึง

ใช่ เขาคิดมาตลอดว่าเธอโกหกเขา

หลังจากที่พ่อติดคุก บริษัทก็ถูกรับไปโดยลุงคนที่สอง ลุงสองมักจะให้เธอไปเอาใจเฟิงป๋อเหยียน โดยไม่คิดว่าจะเกิดผลตรงกันข้าม ทำให้เฟิงป๋อเหยียนรู้สึกว่าเธอล่อลวงเขาเพราะเงิน

ดังนั้นสิ่งที่เธอพูด เฟิงป๋อเหยียนจะไม่เชื่อทั้งหมด

เย่ซิงหยวี่รู้สึกหดหู่เล็กน้อย วางช้อนลงและยืนขึ้น "ฉันอิ่มแล้ว พวกคุณกินเถอะ"

เธอขึ้นไปข้างบนเพื่อกินยา

เซี่ยชิงเฉินตามมา และมองเธออย่างอ่อนโยน

"คุณเซี่ย มีอะไรเหรอ" มือของเย่ซิงหยวี่วางอยู่ที่ลูกบิดประตู มองเธอ

เซี่ยชิงเฉินถามว่า "นี่คือห้องของคุณกับป๋อเหยียนเหรอ"

เย่ซิงหยวี่ขมวดคิ้ว และกลับมาเป็นปกติทันที สายตาตกลงที่ท้องของเธอ "คุณเซี่ย ลูกในท้องของคุณเป็นของเฟิงป๋อเหยียนเหรอ"

ความกินปูนร้อนท้องแวบขึ้นมาบนใบหน้าของเซี่ยชิงเฉิน แล้วพยักหน้า "ใช่ เป็นของป๋อเหยียน"

สายตาของเย่ซิงหยวี่มืดลง ทุกอย่างชัดเจนแล้ว ที่เธอจะพัวพันก็ไม่มีความหมายแล้ว "พวกคุณอยู่ด้วยกันดีๆ เถอะ ชายหล่อหญิงสวย เหมาะสมกันมาก"

"แล้วคุณกับป๋อเหยียน..."

"ฉันไม่มีความรู้สึกกับเขา อาจจะหย่ากันเร็ว ๆ นี้" เย่ซิงหยวี่พูด แม้ว่าเฟิงป๋อเหยียนจะไม่หย่า เธอก็ต้องหย่า เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าเฟิงป๋อเหยียนจะตัดสินใจได้

ดวงตาของเซี่ยชิงเฉินเป็นประกาย "จริงเหรอ"

"อืม" ดวงตาของเย่ซิงหยวี่เศร้าเล็กน้อย "คุณไม่ต้องสนใจฉัน ฉันเป็นแค่ตัวละครที่ไม่สําคัญ"

ยังไงเฟิงป๋อเหยียนก็พูดแล้วว่าจะไม่มีวันรักเธอ เธอตายใจแล้ว

เย่ซิงหยวี่หันหลับกลับไปที่ห้อง

เธอกินยากระเพาะอาหาร แล้วดาวน์โหลดใบหย่าในออนไลน์ และวางแผนที่จะออกไปพิมพ์

เอาเอกสารมาด้วย เธอลงมาจากข้างบน

เซี่ยชิงเฉินไม่อยู่แล้ว

แต่เฟิงป๋อเหยียนยังอยู่ เขายืนรับโทรศัพท์อยู่หน้าหน้าต่าง ร่างที่สูงเกือบ1.9เมตรยืนอยู๋ที่นั่น ก็มีความน่าเกรงขางที่สูงส่ง

เย่ซิงหยวี่ถือว่าไม่ได้เห็นเขา เดินไปที่ประตูด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

"หยุด!"

เฟิงป๋อเหยียนเรียกเธอด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ

เย่ซิงหยวี่หันหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ "มีเรื่องอะไร"

"คุณเป็นกระเพาะอักเสบไม่ใช่เหรอ ออกไปทําอะไรอีก"

"ฉันจะไปทํางาน"

"ห้ามไป"

"คุณอย่ามาควบคุมฉัน" เย่ซิงหยวี่พูดอย่างหงุดหงิด "ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่เชื่อฟังคุณอีก ฉันจะย้ายออกไป จะไม่อยู่ที่นี่แล้ว"