บทที่ 136

"หน้าไม่อาย คนอื่นเขาเรียกนายว่าลูกเขยบ้านคนอื่นนะ นายไม่รู้เหรอ?" ลิลี่หน้าแดง แต่เธอก็รีบขอโทษทันที "ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น"

แดร์ริลไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเธอ "ไม่ต้องห่วง ผมไม่สนใจสิ่งที่คนอื่นพูดหรอก คุณคือภรรยาของผม ผมสนใจแค่สิ่งที่คุณคิดกับผมเท่านั้น"

ลิลี่ยิ้มและลากแดร์ริลไปชอปปิ้ง

เธอต้องการซื้อสูทให้เขา อย่างไรก็ตาม ตลอดสามปีที่แต่งงานมา แดร์ริลนั้นชินชากับการสวมใส่ชุดถูก ๆ ที่ไม่มียี่ห้อเสียแล้ว เขารู้สึกไม่สบายตัวเอาเสียเลย สุดท้าย หลังจากต่อรองอยู่นาน แดร์ริลก็ซื้อชุดไปรเวทมียี่ห้อมาสองชุด

ในขณะที่แดร์ริลกำลังจะจ่ายเงินที่แคชเชียร์หลังจากลองชุด ลิลี่ก็เข้ามาหยุดเขา

"ฉันไม่เคยให้อะไรนายเลยตลอดสามปีที่แต่งงานกันมา ให้ฉันจ่ายมันให้นายเอง นายเพิ่งจะซื้อเสื้อผ้าให้ฉันตั้งมากมายก่อนหน้านี้ไม่ใช่เหรอ?" ลิลี่ยิ้ม

แดร์ริลรู้สึกอบอุ่นกับคำพูดของลิลี่มาก เขาไม่ได้ปฏิเสธและอนุญาตให้ลิลี่จ่ายบิลให้เขา

เช้าวันต่อมา ตระกูลฮูห์ส่งรถขนส่งมารับตระกูล

ตระกูลฮูห์นั้นค่อนข้างมีชื่อเสียงในเมืองตงไห่ พวกเขาส่ง Mercedes Business-class มานับสิบ ๆ คัน รถทั้งหมดจอดอยู่ข้างถนนอย่างเร