”ฉันจะถามแกอีกครั้ง กุญแจอยู่ไหน!?” เอเวอลินสะบัดข้อมือและชักกริชออกมาก่อนจะกดลงไปที่คอของแดร์ริล “ส่งกุญแจมา!”โอ้ แย่แล้ว!แดร์ริลสัมผัสได้ถึงใบมีดคมกริบเย็นยะเยือกกระทบกับผิวหนังของเขา เขาไม่สามารถจะหลบหลีกการโจมตีของเอเวอลินได้ ด้วยสภาพร่างกายเขาในตอนนี้เขากดดันเอเวอลินและกล่าว “เอาเลย ฆ่าฉันซะ เมื่อไหร่ที่ฉันตาย สำนักง้อไบ๊ก็จะเป็นคนจัดการกับคุณปู่ของเธอ มันก็คงจะไม่หวังสำหรับเธออีกแล้วที่จะหาทางช่วยคุณปู่ของเธอได้ทันเวลา”“แกมันดื้อดึงมาก!” เอเวอลิน กดกริชลงไปเบา ๆ ที่คอของแดร์ริลและทิ้งรอยเลือดไว้“เอาเลย สักทีสิ” แดร์ริลกล่าวเย็นชา เขามั่นใจว่าเอเวอลินคงจะไม่ฆ่าเขา!“แก…” เอเวอลินขบริมฝีปากของเธอและเก็บกริชลงไปหลังจากได้ยินคำกล่าวของแดร์ริล ก่อนจะกล่าวกับเขาในน้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน “แดร์ริล ได้โปรด รบกวนคุณมอบกุญแจให้กับฉันได้ไหม?”แดร์ริลรู้สึกปลาบปลื้มใจ นี่คือครั้งแรกที่เธอพูดกับเขาในมารยาทอ่อนโยนขนาดนี้ เขายิ้มมองไปที่เธอและกล่าว “ในที่สุด ก็จริงใจกันบ้าง”เอเวอลินรีบหยิบแอปเปิ้ลและมีดปลอกผลไม้ข้าง ๆ แดร์ริลขณะเขาพูดจบประโยค “ฉันปลอกแอปเปิ้ลให้นายเอาไหม?”‘ตั้งแต่เม
เอเวอลินประคองตัวแดร์ริลลุกขึ้น ขณะเธอกล่าว“เฮ้ เธอแค่จับแขนของฉันไปเฉย ๆ ไม่ได้ เธอต้องเอาแขนโอบเอวฉันไว้ ไม่อย่างงั้นฉันจะเดินยังไงล่ะ?” แดร์ริลพึมพำในขณะที่เขาค่อย ๆ ลุกจากเตียง ขณะที่พยายามอย่างหนักที่จะไม่ทำให้แผลของเขาเปิดออกมาอีกเอเวอลินอดกลั้นความโกรธของเธอไว้ ขณะที่เธอค่อย ๆโอบแขนของเธอไปรอบเอวของแดร์ริล ในตอนที่ประคองเขาด้วยแขนอีกข้างของเธอเดินทีละก้าว...ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงห้องน้ำ เอเวอลินหน้าแดงและพลันหลับตาปี๋อย่างไรก็ตาม เธอกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรตามมาอยู่สักพักหนึ่งเอเวอลินลืมตาด้วยความสงสัยและเห็นแดร์ริลกำลังจ้องมองเธออยู่กับรอยยิ้มแก้มปริบนใบหน้าของเขา‘ทำไมไอ้เวรนี่ยังไม่ทำธุระให้เสร็จไปสักที? เขามาจ้องมองฉันเพื่ออะไร?’เอเวอลินรู้สึกรำคาญ สูญเสียท่าทีอ่อนน้อมที่มีไปก่อนหน้านี้ และกล่าวเบา ๆ “แกต้องการอะไร?”แดร์ริลอดใจที่จะยิ้มไม่ได้ “ฉันจะชิ้งฉ่องได้ยังไงถ้ายังใส่กางเกงอยู่? ฉันไม่กล้าขยับแขน เธอช่วยฉัน... ปลดซิปกางเกงทีได้ไหม...?”เอเวอลินเลือดขึ้นหน้าอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดของแดร์ริลขณะเธออุทาน “ทำไมแกไม่ไปลงนรกแทนซะล่ะ! ฉันไม่ทำ!”‘ไอ้ลามกจกกระเ
เอเวอลินสำรวมกิริยาของเธอและกล่าวกับเขาอย่างไม่สบสายตา “ได้โปรด ช่วยมอบกุญแจให้กับฉันได้หรือยัง?”“แน่นอนที่สุด!” แดร์ริลหัวเราะ เขารู้สึกกระชุ่มกระชวย เอนตัวนอนไปบนเตียงและยิ้มไปที่เธอก่อนจะกล่าวต่อ “แต่อย่างแรกเธอต้องเรียกฉันว่าพี่ชายที่แสนดีก่อน”“แกพูดว่าอะไรนะ?” สีหน้าท่าทางของเอเวอลินเปลี่ยนไปและดูเหมือนเธอกำลังจะสติหลุดเธอจะไปเรียกเขาแบบนั้นได้ยังไง!?“ไอ้สารเลว แกอยากตายรึไง?” เอเวอลินกล่าวขณะขบเคี้ยวฟันของเธอแดร์ริลไม่กล่าวคำใด ๆ ออกมาและยิ้มท่าทางภูมิใจในตัวเองเอเวอลินกำหมัด แต่เธอก็ยังไม่ได้แสดงความโกรธของเธอไปที่แดร์ริล เธอกัดริมฝีปากและอุทาน “พี่... พี่...”เลือดขึ้นหน้าเอเวอลินก่อนที่เธอกล่าวจะจบคำ‘ไอ้เวร!’ เอเวอลินด่าอยู่ในใจของเธอ เธอยอมจำนนและลำบากใจอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวน้ำเสียงอ่อนนุ่มที่สุด “พี่... พี่ชายที่แสนดี! พอใจรึยัง?”แดร์ริลปลาบปลื้มเป็นอย่างมาก รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเบิกบานมากขึ้นหลังจากได้ยินเอเวอลินเรียกเขาแบบนั้น “เธอช่างเป็นน้องสาวที่แสนดี เอาล่ะ ทีนี้เรียกฉันว่า พี่ชายที่แสนดีที่สุด”วันนี้ช่างเป็นวันที่วิเศษ และแดร์ริลไม่อยากจะปล่อ
แดร์ริลรู้สึกมีความสุขกับอาหารเช้าที่ลิลี่ดูแลจัดเตรียมไว้ให้แดร์ริลรู้สึกเจริญอาหาร ผลก็มาจากความสุขที่เขาได้หยอกล้อกับเอเวอลินเมื่อวาน เขาแม้กระทั่งหลับสนิทเต็มอิ่ม และตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่นสดใสคัมภีร์โอสถแห่งอนันต์นั้นกล่าวไว้ถูกต้อง ตอนนี้เขาหายดีเป็นปกติแล้วหลังจากผ่านไปสามวันตั้งแต่ที่เขาทานยาฟื้นสภาพเก้าโอสถแดร์ริลอาบน้ำหลังจากที่ลิลี่ออกไปโรงเรียน เขาได้ยินเสียงเปิดประตูในทันทีหลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จและกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า เอเวอลินก็เดินรีบร้อนเข้ามา“ฉันขอเตือนแก อย่ามายียวนฉันในวันนี้ พาฉันไปหาคุณปู่เร็วเข้า” เอเวอลินกล่าวเย็นชา ขณะเธอลากแดร์ริลไปที่สถาบันหกวิถีเอเวอลินจะจดจำความน่าอับอายและความทุกข์ทรมานที่เธอถูกกระทำจากแดร์ริลแดร์ริลปล่อยให้เอเวอลินลากตัวเขาไปจนถึงทางเข้าของสถาบันหกวิถี“เอาล่ะ เอาล่ะ เรามาถึงทางเข้าแล้วตอนนี้ หยุดลากฉันได้แล้ว... ทำเหมือนกับฉันจะวิ่งหนีไปไหนได้...”แดร์ริลบ่นพึมพัมแดร์ริลถอนหายใจก่อนจะกล่าวมันเป็นช่วงเวลาพัก และบรรดานักเรียนก็กระจายตัวอยู่เต็มทั่วพื้นที่ของโรงเรียน แดร์ริลจะพาเอเวอลินผู้มีผมสีแดงเด่นสง่าอยู่เข้าไปได้อย่างไ
เอเวอลินนั้นขุ่นเคืองและค่อย ๆ เดือดดาลขึ้นเรื่อย ๆ ในใจของเธอและอยากจะตบแดร์ริล!อย่างไรก็ตามมันจะกลายเป็นที่น่าสงสัยถ้าเธอขัดขืนแดร์ริลในสถานการณ์แบบนี้เอเวอลินลำบากใจอยู่สักพัก แต่เธอก็ไม่ลดละและอุทานออกมาอย่างเชื่อฟัง “น... นายท่าน”แดร์ริลหยักหน้าของเขาอย่างพึงพอใจ “ดีมาก ไปกันเถอะ”แดร์ริลมุ่งหน้าไปที่ห้องลับโดยไม่มองหันหลังกลับไปที่เคนท์และพรรคพวกของเขากับเอเวอลินที่เดินตามมาติด ๆ ‘แ-่ง’‘เธอเป็นแม่บ้านของแดร์ริลจริง ๆ เธอไม่น่ารักเกินไปที่จะมาเป็นแม่บ้านรึไง?’เคนท์และพรรคพวกของเขา ตัวแข็งในทันทีและมองดูอย่างตะลึงงันขณะที่ทั้งสองเดินออกไป พวกเขาใช้เวลาครู่หนึ่งก่อนที่จะรวบรวมสติได้เคนท์จ้องไปที่เรือนร่างที่งดงามของเอเวอลินจากด้านหลังอย่างไม่ละสายตา เนื่องจากหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาและความเกลียดชังต่อแดร์ริล‘ไอ้เลว ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าขยะอย่างแดร์ริลจะมีแม่บ้านที่ดีงามแบบนี้ ฉันจะไม่รังเกียจที่จะสูญเสียเวลาชีวิตสองสามปีเพื่อให้เธอมาเป็นของฉัน!' เคนท์คิด…แดร์ริลสอดส่องสภาพแวดล้อมของเขาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในบริเวณรอบ ๆ เมื่อพวกเขามาถึงทางเข้า
แดร์ริลพงกหัว “แน่นอนที่สุด นั่นคือผมเองและไม่ใช่เพียงแค่นั้น ความจริงคือ กุนซือพัดขาว—เชสเตอร์ วิลสัน และผมคือพี่น้องร่วมสาบานกัน”อะไรไซออนตกใจเมื่อได้ยินคำกล่าวนั้นเชสเตอร์คือผู้ที่มีอำนาจสั่งการสูงสุด สายตรงรองมาจากเจ้านิกายตำหนักอมตะ ตำแหน่งของเขาอยู่ใต้เจ้านิกาย แต่อยู่เหนือคนอื่นเป็นพัน ๆ คนในนิกาย แม้แต่จตุราชันย์พิทักษ์ยังต้องทักทายด้วยความเคารพนับถือมันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าไอ้เด็กเหลือขอที่อยู่เบื้องหน้าไซออน นั้นคือพี่น้องร่วมสาบานของ กุนซือพัดขาว!ความโศกเศร้าของไซออนก็เปลี่ยนเป็นปลื้มปิติในทันทีขณะเขาหัวเราะ “ที่ผ่านมาทั้งหมด มันกลายเป็นว่านายคือหนึ่งในพวกเรา ในตอนนี้ฉันจะต้องดูตลกมากแน่ในสายตาของนาย”แดร์ริลโบกมือของเขา “อีกอย่าง นายท่านชราเฟเธอร์สโตน คุณจำได้ไหมว่าคุณซื้อเม็ดยาเทวะในระหว่างการประมูลของโรเจอร์ ผมเป็นคนที่ช่วยคุณไว้ ตอนที่โอสถหมดสรรพคุณและทำให้คุณได้รับพิษ คุณหมดสติหลับไป นั่นคือเหตุผลที่คุณไม่เห็นหน้าผม”“นาย…” ในเวลานั้น สีหน้าของไซออนก็เปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้ง!แดร์ริลหัวเราะเมื่อเขาเดินไปที่ไซออน และปลดปล่อยคลายจุดลมปราณของเขาไซออนเริ่
แดร์ริลยักไหล่และจากไป เขาไม่มีเวลาโต้เถียงกับเอเวอลิน เพราะเขามีเรื่องสำคัญกว่านั้น ต้องไปครอบครองคัมภีร์มาให้ได้!ไซออนมองไปหาเอเวอลินหลังจากเห็นแดร์ริลจากไปนานแล้วและตำหนิเธอเบา ๆ “เอเวอลิน มิสเตอร์แดร์ริล ช่วยชีวิตฉันไว้ถึงสองครั้ง ไปหยาบคายกับเขาขนาดนั้นได้ยังไง?”เอเวอลินยักคิ้วขึ้นและกร่นด่าอย่างเย็นชา “คุณปู่ ชายคนนี้เป็นคนสารเลว ตอนนี้ถือว่าหนูทำตัวค่อนข้างสุภาพกับเขาแล้ว”ในเวลาเพียงแค่วันเดียว ไอ้เวรนี่คอยตามสั่งใช้เอเวอลินไปรอบ ๆ และทำให้เธออับอายหลายครั้งหลายหนส่วนที่เลวร้ายที่สุดคือเอเวอลินได้พาเขาเข้าไปในห้องน้ำด้วยกันเอเวอลินจะไม่มีวันลืมความอัปยศที่เธอได้เผชิญไปตลอดชีวิตเธออยากจะฆ่าแดร์ริล ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าคุณปู่ของเธอจำเป็นต้องพักผ่อนหลังจากได้รับการปล่อยตัว แดร์ริลควรถือว่าตัวเองโชคดีที่เอเวอลินปล่อยเขาไป!เอเวอลินจะเอาคืนให้ได้ในท้ายที่สุด!…ในภูเขาทางตอนเหนือของเมืองตงไห่แดร์ริลกำลังเดินไปตามทางเดินในป่าบนภูเขาขนาดใหญ่แห่งนี้เพียงคนเดียว ท่ามกลางเสียงแมลงและนกรอบ ๆ ตัวเขาฟ้ามืดมัวและดูทำท่าเหมือนฝนจะตก แต่อากาศยังค่อนข้างร้อนอบอ้าว“เร็วเข้า ฝน
แดร์ริลมองดูคำแกะสลักพวกนี้นานกว่า 10 นาที ร่างกายของเขาเปียกโชกจากสายฝนที่โปรยปราย ก่อนจะมีความคืบหน้าในที่สุด!"ฉันเข้าใจแลัว! เสาหินพวกนี้จัดเรียงตาม แผนผังจักรวาลเก้าชั้นแปดทิศ!" แดร์ริลอุทานพร้อมตบเข่าของเขา!ก่อนหน้านี้แดร์ริลได้ศึกษา ภูมิพยากรณ์แห่งหยินหยาง ซึ่งการเรียงตัวกันของแผนผังจักรวาลเก้าชั้นแปดทิศนั้นได้ถูกบันทึกไว้ แผนผังนั้นคือ สวรรค์, ดิน, ลม, สายฟ้า, น้ำ, ไฟ, ภูเขา, และทะเลสาปทุกอย่างเริ่มสมเหตุสมผลเมื่อแดร์ริลได้อ่านเสาหินตามแบบแผนผังนี้!แดร์ริลอ่านบรรดาคำเหล่านั้นอย่างตั้งใจ ในขณะที่ระมัดระวังไม่ให้พลาดแม้แต่คำเดียว!คำแกะสลักเขียนบนเสาหินคือ วิชาพิเศษของผู้บ่มเพาะ!"วิชานี้เป็นเทคนิควิชายุทธขั้นสูงที่ประเมินไม่ได้ และเมื่อฝึกฝนจนถึงระดับสูงสุดแล้ว บุคคลนั้นจะมีพลังในการพลิกกลับ สวรรค์และโลก… วิชานี้เรียกว่า วิชาอภิมหาบรรลัยกัลป์!"แดร์ริลอ่านออกเสียงในประโยคนี้ และห้ามไม่ได้ที่จะกล้ำกลืนน้ำลาย!แดร์ริลไม่เคยคิดว่าจะจับพลัดจับผลูมาพบเข้ากับวิชา! ดูเหมือนว่าเขาจะเปียกโชกอย่างไม่เปล่าประโยชน์!คำสลัก 'เสาหิน' บนยอดสุดกล่าวถึง วิชาอภิมหาบรรลัยกัลป์สามารถที