บทที่ 437

”ฉันจะถามแกอีกครั้ง กุญแจอยู่ไหน!?” เอเวอลินสะบัดข้อมือและชักกริชออกมาก่อนจะกดลงไปที่คอของแดร์ริล “ส่งกุญแจมา!”

โอ้ แย่แล้ว!

แดร์ริลสัมผัสได้ถึงใบมีดคมกริบเย็นยะเยือกกระทบกับผิวหนังของเขา เขาไม่สามารถจะหลบหลีกการโจมตีของเอเวอลินได้ ด้วยสภาพร่างกายเขาในตอนนี้

เขากดดันเอเวอลินและกล่าว “เอาเลย ฆ่าฉันซะ เมื่อไหร่ที่ฉันตาย สำนักง้อไบ๊ก็จะเป็นคนจัดการกับคุณปู่ของเธอ มันก็คงจะไม่หวังสำหรับเธออีกแล้วที่จะหาทางช่วยคุณปู่ของเธอได้ทันเวลา”

“แกมันดื้อดึงมาก!” เอเวอลิน กดกริชลงไปเบา ๆ ที่คอของแดร์ริลและทิ้งรอยเลือดไว้

“เอาเลย สักทีสิ” แดร์ริลกล่าวเย็นชา เขามั่นใจว่าเอเวอลินคงจะไม่ฆ่าเขา!

“แก…” เอเวอลินขบริมฝีปากของเธอและเก็บกริชลงไปหลังจากได้ยินคำกล่าวของแดร์ริล ก่อนจะกล่าวกับเขาในน้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน “แดร์ริล ได้โปรด รบกวนคุณมอบกุญแจให้กับฉันได้ไหม?”

แดร์ริลรู้สึกปลาบปลื้มใจ นี่คือครั้งแรกที่เธอพูดกับเขาในมารยาทอ่อนโยนขนาดนี้ เขายิ้มมองไปที่เธอและกล่าว “ในที่สุด ก็จริงใจกันบ้าง”

เอเวอลินรีบหยิบแอปเปิ้ลและมีดปลอกผลไม้ข้าง ๆ แดร์ริลขณะเขาพูดจบประโยค “ฉันปลอกแอปเปิ้ลให้นายเอาไหม?”

‘ตั้งแต่เม