แดร์ริลพงกหัว “แน่นอนที่สุด นั่นคือผมเองและไม่ใช่เพียงแค่นั้น ความจริงคือ กุนซือพัดขาว—เชสเตอร์ วิลสัน และผมคือพี่น้องร่วมสาบานกัน”อะไรไซออนตกใจเมื่อได้ยินคำกล่าวนั้นเชสเตอร์คือผู้ที่มีอำนาจสั่งการสูงสุด สายตรงรองมาจากเจ้านิกายตำหนักอมตะ ตำแหน่งของเขาอยู่ใต้เจ้านิกาย แต่อยู่เหนือคนอื่นเป็นพัน ๆ คนในนิกาย แม้แต่จตุราชันย์พิทักษ์ยังต้องทักทายด้วยความเคารพนับถือมันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าไอ้เด็กเหลือขอที่อยู่เบื้องหน้าไซออน นั้นคือพี่น้องร่วมสาบานของ กุนซือพัดขาว!ความโศกเศร้าของไซออนก็เปลี่ยนเป็นปลื้มปิติในทันทีขณะเขาหัวเราะ “ที่ผ่านมาทั้งหมด มันกลายเป็นว่านายคือหนึ่งในพวกเรา ในตอนนี้ฉันจะต้องดูตลกมากแน่ในสายตาของนาย”แดร์ริลโบกมือของเขา “อีกอย่าง นายท่านชราเฟเธอร์สโตน คุณจำได้ไหมว่าคุณซื้อเม็ดยาเทวะในระหว่างการประมูลของโรเจอร์ ผมเป็นคนที่ช่วยคุณไว้ ตอนที่โอสถหมดสรรพคุณและทำให้คุณได้รับพิษ คุณหมดสติหลับไป นั่นคือเหตุผลที่คุณไม่เห็นหน้าผม”“นาย…” ในเวลานั้น สีหน้าของไซออนก็เปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้ง!แดร์ริลหัวเราะเมื่อเขาเดินไปที่ไซออน และปลดปล่อยคลายจุดลมปราณของเขาไซออนเริ่
แดร์ริลยักไหล่และจากไป เขาไม่มีเวลาโต้เถียงกับเอเวอลิน เพราะเขามีเรื่องสำคัญกว่านั้น ต้องไปครอบครองคัมภีร์มาให้ได้!ไซออนมองไปหาเอเวอลินหลังจากเห็นแดร์ริลจากไปนานแล้วและตำหนิเธอเบา ๆ “เอเวอลิน มิสเตอร์แดร์ริล ช่วยชีวิตฉันไว้ถึงสองครั้ง ไปหยาบคายกับเขาขนาดนั้นได้ยังไง?”เอเวอลินยักคิ้วขึ้นและกร่นด่าอย่างเย็นชา “คุณปู่ ชายคนนี้เป็นคนสารเลว ตอนนี้ถือว่าหนูทำตัวค่อนข้างสุภาพกับเขาแล้ว”ในเวลาเพียงแค่วันเดียว ไอ้เวรนี่คอยตามสั่งใช้เอเวอลินไปรอบ ๆ และทำให้เธออับอายหลายครั้งหลายหนส่วนที่เลวร้ายที่สุดคือเอเวอลินได้พาเขาเข้าไปในห้องน้ำด้วยกันเอเวอลินจะไม่มีวันลืมความอัปยศที่เธอได้เผชิญไปตลอดชีวิตเธออยากจะฆ่าแดร์ริล ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าคุณปู่ของเธอจำเป็นต้องพักผ่อนหลังจากได้รับการปล่อยตัว แดร์ริลควรถือว่าตัวเองโชคดีที่เอเวอลินปล่อยเขาไป!เอเวอลินจะเอาคืนให้ได้ในท้ายที่สุด!…ในภูเขาทางตอนเหนือของเมืองตงไห่แดร์ริลกำลังเดินไปตามทางเดินในป่าบนภูเขาขนาดใหญ่แห่งนี้เพียงคนเดียว ท่ามกลางเสียงแมลงและนกรอบ ๆ ตัวเขาฟ้ามืดมัวและดูทำท่าเหมือนฝนจะตก แต่อากาศยังค่อนข้างร้อนอบอ้าว“เร็วเข้า ฝน
แดร์ริลมองดูคำแกะสลักพวกนี้นานกว่า 10 นาที ร่างกายของเขาเปียกโชกจากสายฝนที่โปรยปราย ก่อนจะมีความคืบหน้าในที่สุด!"ฉันเข้าใจแลัว! เสาหินพวกนี้จัดเรียงตาม แผนผังจักรวาลเก้าชั้นแปดทิศ!" แดร์ริลอุทานพร้อมตบเข่าของเขา!ก่อนหน้านี้แดร์ริลได้ศึกษา ภูมิพยากรณ์แห่งหยินหยาง ซึ่งการเรียงตัวกันของแผนผังจักรวาลเก้าชั้นแปดทิศนั้นได้ถูกบันทึกไว้ แผนผังนั้นคือ สวรรค์, ดิน, ลม, สายฟ้า, น้ำ, ไฟ, ภูเขา, และทะเลสาปทุกอย่างเริ่มสมเหตุสมผลเมื่อแดร์ริลได้อ่านเสาหินตามแบบแผนผังนี้!แดร์ริลอ่านบรรดาคำเหล่านั้นอย่างตั้งใจ ในขณะที่ระมัดระวังไม่ให้พลาดแม้แต่คำเดียว!คำแกะสลักเขียนบนเสาหินคือ วิชาพิเศษของผู้บ่มเพาะ!"วิชานี้เป็นเทคนิควิชายุทธขั้นสูงที่ประเมินไม่ได้ และเมื่อฝึกฝนจนถึงระดับสูงสุดแล้ว บุคคลนั้นจะมีพลังในการพลิกกลับ สวรรค์และโลก… วิชานี้เรียกว่า วิชาอภิมหาบรรลัยกัลป์!"แดร์ริลอ่านออกเสียงในประโยคนี้ และห้ามไม่ได้ที่จะกล้ำกลืนน้ำลาย!แดร์ริลไม่เคยคิดว่าจะจับพลัดจับผลูมาพบเข้ากับวิชา! ดูเหมือนว่าเขาจะเปียกโชกอย่างไม่เปล่าประโยชน์!คำสลัก 'เสาหิน' บนยอดสุดกล่าวถึง วิชาอภิมหาบรรลัยกัลป์สามารถที
"คุณจะต้องล้อผมเล่นแน่เลย"แดร์ริลห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาก่อนจะถามกลับคนขับ "อีวอนเป็นเพื่อนของผม เธอจะแต่งงานได้ยังไงในเมื่อเธอยังไม่มีแฟนเลย?""ฮะ เธอเป็นเพื่อนของนายงั้นหรอ?" คนขับหันหัวกลับมาชำเลืองมองแดร์ริลก่อนจะถอนหายใจ'ไอ้หมอนี่ใส่เสื้อผ้าราคาถูก เขาจะไปรู้จักมิสอีวอนได้ยังไง?' คนขับคิด"มองออกไปนอกกระจกสิ" คนขับกล่าวแดร์ริลมองออกไปนอกกระจกและตะลึงงันในทันทีตอนนี้รถแท็กซี่กำลังแล่นอยู่บนถนนที่พลุกพล่านซึ่งมีลูกบอลลูนอากาศร้อนวางอยู่ทุก 20 เมตรตามด้านข้างของถนน บนลูกบอลลูนอากาศร้อนแต่ละอันมีป้ายแขวนที่ยาวกว่า 10 เมตร!ข้อความบนป้ายแขวนสะดุดตาเป็นพิเศษเมื่อมันลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า!“วันนี้เป็นงานวิวาห์สุขเกษมของ มิสอีวอน ยัง และ มิสเตอร์ เจเรมี แลงลีย์ ขอให้พวกเขาครองรักชั่วนิรันดร์และพบพานแต่ความสุขตลอดชีวิต!”ในหัวของแดร์ริลว่างเปล่าในทันที!“นายคงเห็นด้วยตาของตัวเอง ฉันไม่ได้โกหกนายถูกไหม?” คนขับพูดอย่างช่วยไม่ได้ในขณะที่เขาถอนหายใจ “ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามิสอีวอน กำลังคิดอะไรของเธออยู่ เธอดูมีคู่ครองที่เหมาะสมมากมาย แต่เธอก็เลือกเจเรมี เสือผู้หญิงคนนี้จะไปเหม
ดวงตาของแดร์ริลแดงก่ำขณะเขากล่าวในเวลานั้น อีวอนไม่สามารถจะอดกลั้นความรู้สึกของเธอได้อีกต่อไปและเธอเริ่มร้องไห้ "ใช่ ฉันมันโง่! ฉันมันโง่เง่ามากที่ไปชอบนาย ฉันรู้ว่านายมีภรรยาแล้ว แต่นายก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน แม้กระทั่งเวลาที่ฉันหลับ กินข้าว หรืออะไรก็ตามที่ฉันทำ..."อีวอนได้สารภาพจนหมดเปลือกกับความรู้สึกของเธอที่ซ่อนไว้มานานกับแดร์ริล!เธอรู้ว่ามันไม่เหมาะสมที่จะกล่าวก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตาม เธอกำลังจะเข้าพิธีวิวาห์ในไม่ช้าและความรู้สึกของเธอทั้งหมดก็ท่วมท้นออกมาในทันที ขณะที่น้ำตาปกคลุมใบหน้าของเธอ!อีวอนตาแดงก่ำจากการร้องไห้ "แดร์ริล นายรู้ไหม? ฉันยอมที่จะแลกกับอะไรก็ได้เพื่อนาย ฉันยอมทิ้งความสุขชั่วชีวิตไปก็เพื่อให้นายรอด... สำหรับนาย ฉันแม้กระทั่งยอมแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รัก!"ในหัวของแดร์ริลว่างเปล่า เมื่อเขาได้ยินคำสารภาพอย่างหมดเปลือกของอีวอน แขนของเขาแข็งทื่อขณะถือโทรศัพท์ทั้งสองนิ่งเงียบไปอย่างน่าขนหัวลุกหลังจากนั้นไม่นาน อีวอนก็สะอื้นและกล่าว “แดร์ริล ฉันรักนาย แต่เราไม่ได้ถูกลิขิตมาเพื่ออยู่ด้วยกัน เพราะอย่างนั้นได้โปรดอวยพรให้ฉันด้วย…”'อวยพร? ฉันจะไปอว
ที่นั่งในห้องพักรับรองหลายพันที่ถูกตั้งขึ้นอยู่ด้านล่างเวทีงานแต่งงาน โดยที่นั่งด้านหน้าเป็นของผู้อาวุโสและบุคคลระดับสูงจากทุกสำนักใหญ่ ๆ ในยุทธภพ มาสเตอร์ลีโอนาร์ด มาสเตอร์รี้ด แม่ชีแห่งโชคชะตา และแม้แต่ผู้อำนวยการใหญ่ของสถาบันหกวิถี เกรแฮมก็อยู่ที่นั่นด้วยนอกเหนือไปจากนี้ก็ยังมีสมาชิกจากตระกูลที่โด่งดังมาร่วมด้วยเช่นกัน เคนท์, ไซเลอร์, จัสติน และวิลเลียม ต่างก็มาร่วมในงานนี้พิธีวิวาห์ในครั้งนี้คืองานที่อลังการที่สุดในเมืองตงไห่!แขกทุกคนพร้อมที่จะมาเป็นสักขีพยานในช่วงเวลาที่สวยงามนี้ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขา ผู้อาวุโสหลายคนถึงกับขึ้นไปแสดงความยินดีกับพ่อแม่ทั้งสองตระกูล“ขอแสดงความยินดีจากใจจริงกับมิสเตอร์ยัง และมิสเตอร์แลงลีย์!”“แน่นอน มันคือเรื่องใหญ่ในเมืองตงไห่ที่ตระกูลของคุณมาผูกสายสัมพันธ์กัน”คิงส์ตันหัวเราะปากกว้างไม่สามารถเก็บอาการความสุขของเขาได้คิงส์ตันกังวลเรื่องการแต่งงานของลูกสาวเขามาสักระยะหนึ่งแล้ว อีวอนเป็นหญิงสาวที่ทรนงสง่างามแต่เธอก็ยังไม่มีแฟน เธอหมกมุ่นอยู่แต่กับลูกเขยบ้านคนอื่นแดร์ริลเจเรมีดีกว่าแดร์ริลหลายเท่า ดังนั้นคิงส์ตันจึงปลาบปลื้มและสบายใ
”ไชโย!” ฝูงชนส่งเสียงเชียร์ด้านล่างเวทีแม้แต่ผู้บ่มเพาะที่อดิศรก็ยังยอมใจกับบรรยากาศและมองไปยังเวทีด้วยความคาดหวัง“โค้งคำนับครั้งแรก สำหรับสวรรค์และโลก!” พิธีกรประกาศก้องเสียงดังเจเรมีและอีวอนเดินไปที่ด้านหน้าของเวทีและก้มโค้งคำนับไปหาฝูงชนสามครั้ง“ไชโย!” ฝูงชนส่งเสียงเชียร์ขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับลูกคุณหนูสองสามคนลุกขึ้นยืนผิวปาก“โค้งคำนับครั้งที่สอง สำหรับผู้อาวุโส!”เจเรมีมองอีวอนอย่างลึกซึ้งขณะจับมือเธอและค่อย ๆ เดินเข้าไปหาพ่อของพวกเขาก่อนจะโค้งคำนับ ในขณะนั้น พ่อทั้งสองคนของพวกเขาต่างมีความสุขอย่างยิ่งและยิ้มแย้มด้วยความพึงพอใจและความชอบพอ“โค้งคำนับครั้งสุดท้าย มอบให้แก่กันและกัน!” พิธีกรตะโกน เขามีความกระตือรือร้นอย่างมากราวกับว่าเขาจะแต่งงานเองในขณะนั้น บรรดาแขกทุกคนต่างพากันเชียร์ด้วยเสียงหัวเราะ! โดยเฉพาะคนสนิทของเจเรมี ยิ่งตะโกนดังกว่าเดิม!“เอ้า เร็ว ทำให้มันเสร็จไปสักที ได้เวลาเข้าห้องหอแล้ว”“พวกเราทั้งหมดรอเชียร์พวกนายอยู่ ฮ่าฮ่า...”เจเรมี่ยิ้มด้วยความเปรมปรีดิ์ยินดีเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินเสียงกระตุ้นจากเพื่อน ๆ จากนั้นเขาก็หันไปทางอีวอนและมองเธอด้วยรอยย
’แดร์ริล!?’‘ทำไมเขาถึงมาที่นี่?’‘ไอ้เวรนี่ ถูกแทงที่ท้องน้อยแต่ก็ยังมีชีวิตรอด?’ทุกคนในสถานที่นั้นต่างขมวดคิ้ว คู่บ่าวสาวข้าวใหม่ปลามันกำลังจะแสดงความเคารพซึ่งกันและกัน แดร์ริลพยายามจะทำอะไร?“แดร์ริล... นายมาที่นี่...”อีวอนกำลังยากลำบากในการควบคุมตัวเองให้มั่นคงอยู่บนเวที เธอจ้องไปที่แดร์ริลในความมึนงงขณะหัวใจของเธอเต้นระรัว!“ใช่ ฉันมาแล้ว” แดร์ริลกล่าวเย็นชาขณะเขาเดินอย่างภาคภูมิใจขึ้นไปบนเวที! เขายืนอยู่ด้านหน้าของอีวอนและจ้องเขม็งเข้าไปในดวงตาของเธอ!ว้าว!ทั่วทั้งสถานที่ส่งเสียงอึกทึก!เกิดอะไรขึ้น?"สามีที่รัก!" ลิลี่ ตะโกนจากด้านล่างของเวทีขณะเธอกระทืบเท้าอย่างวิตกกังวล เมื่อเธอมาร่วมงานแต่งของอีวอน เธอสันนิษฐานว่าแดร์ริลยังคงพักฟื้นอยู่ที่บ้าน เธอไม่เคยคิดว่าแดร์ริลจะมาที่นี่และแม้กระทั่งจะไปยืนอยู่บนเวที เขาพยายามจะทำอะไรกันแน่!ในที่สุดเจเรมี่ก็มีสติ และจ้องมองแดร์ริลอย่างเย็นชา “แดร์ริล ถ้านายมาที่นี่เพื่อมอบคำอวยพรแก่ฉัน นายพูดจากด้านล่างเวทีก็ได้ ไม่จำเป็นต้องขึ้นมาตรงนี้”เจเรมี่เดาว่าไอ้เวรนี่ มาที่งานเพื่อแสดงความสำนึกบุญคุณหลังจากให้ยาฟื้นสภาพเก้าโอสถซ