พวกเขาเข้าใกล้เมืองใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ดอกไม้สวยงามหลายสีเบ่งบานอยู่ทั้งสองข้างของประตูเมืองที่สามารถมองเห็นได้ในระยะไกล“เรามาถึงเมืองดอกชบาแล้ว” จีเวลกล่าวอย่างตื่นเต้นเมื่อได้เห็นประตูเมือง“เมืองดอกชบา?” แดร์ริลพึมพัมกับตัวเองจีเวลหัวเราะและกล่าว “เมืองดอกชบาถูกตั้งชื่อตามดอกไม้ตระกูลชบานานาพันธุ์ที่เติบโตรอบ ๆ เมือง แท่นบูชาหลักของสำนักหยกก็ตั้งอยู่ในหุบเขาร้อยบุปผาด้วย มันอยู่ห่างจากเมืองดอกชบาไปไม่กี่กิโลเมตร สำนักหยกจะรับแต่สาวกผู้หญิงเท่านั้น”แดร์ริลหัวเราะและกล่าว “ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เราไปพักในเมืองดอกชบากันเถอะ เราจะเดินทางต่อในวันพรุ่งนี้”“ได้เลย!” จีเวลส่งเสียงร้องดีใจก่อนหน้านี้จีเวลเคยมาที่เมืองดอกชบาในฐานะที่เป็นขอทานเร่ร่อน ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาเพลิดเพลินกับสถานที่ท่องเที่ยวและประสบการณ์ของเมืองในความรู้สึกใหม่รถม้าก็เคลื่อนเข้าสู่เมืองดอกชบา ในขณะที่พวกเขากำลังสนทนากันเมืองนี้เปี่ยมไปด้วยความมีชีวิตชีวาจากพ่อค้าแม่ขายข้างถนน บางคนขายเครื่องสำอาง บางคนขายลูกกวาดและมีแม้กระทั่งการแสดงละครลิงและรายการทอล์คโชว์จีเวลรู้สึกร่าเริงมากเมื่อเธอลากแดร์
”ลิลี่ ในเมื่อเธอเดินไม่ได้มันก็ไม่มีอะไรที่ไม่น่าเหมาะสมหรอก” จัสตินกล่าวอย่างตื่นเต้น“ไม่เป็นไร... ฉันเดินไปเองได้” ลิลี่ฉีกยิ้มเบา ๆ และค่อย ๆ ก้าวเดินไปข้างหน้าต่อทั้งชีวิตของเธอ เธอจะยอมรับแค่ผู้ชายเพียงคนเดียวเท่านั้น เขาก็คือ แดร์ริล เธอจะปล่อยให้จัสตินมาแบกตัวเธอไปได้อย่างไร?จัสตินถอนหายใจก่อนจะเดินตามเธอไปในที่สุดพวกเขาทั้งคู่ก็เดินมาถึงที่โรงเตี๊ยม ที่ปากประตูทางเข้าจัสตินจับดาบเหล็กที่คาดเอวของเขา เขาตระหนักรู้แล้วหลังจากถูกรุมกระทื้บเมื่อวานโดยพวกอันธพาลข้างถนน ‘นายจะถูกรังแกถ้าหากนายไม่มีอำนาจ’ เขาลงทุนซื้อดาบเหล็กไปถึงยี่สิบ เพื่อจะได้แสร้งว่าเป็นคนมีอำนาจเมื่อพวกอันธพาลข้างถนนเห็นก็จะได้ไม่กล้ามายุ่งย่ามกับเขาที่ปากทางเข้า จัสตินกวาดสายตามองไปรอบ ๆ และสังเกตุเห็นได้ว่าผู้คนที่อยู่ภายในโรงเตี๊ยมดูเป็นมิตรและไม่เหมือนกับอัธพาล เขาจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะหาที่นั่งและสั่งบะหมี่สองชามและน้ำชา“ลิลี่ โต๊ะมันเปื้อน เดี๋ยวฉันเช็ดให้เธอเอง” เขาใช้แขนเสื้อของเขาเช็ดโต๊ะและม้านั่งของลิลี่ แม้ว่าการเดินทางในครั้งนี้จะยากลำบาก แต่เขาก็ยังคงดูแลเอาใจใส่ลิลี่เป็นอย่า
”ฮ่าฮ่า”“โอ้โห ลูกพี่ วันนี้ช่างโชคดีจริง ๆ!”ชายสองสามคนที่อยู่ข้างโอดินก็เริ่มหยอกล้อ ตามประสานิสัยของพรรคพวกชายโฉดลิลี่นั้นเดือดดาลและสะบัดมือ แต่โอดินนั้นกำมือเธอไว้แน่นจนเธอแทบร้องไห้ “ปล่อย... ปล่อยมือฉัน”จัสตินตื่นตระหนก และเดินเข้าไปหาโอดินอย่างรวดเร็วก่อนจะกล่าว “นี่นายจะทำอะไร? อย่าแตะต้องตัวเธอ!”เขาชักดาบเหล็กออกมาจากเอวและกล่าว “ฉันขอบอกพวกนายไว้ก่อน ฉันเป็นหนึ่งในสาวกหอกระบี่ อย่ามาท้าทายฉัน”ในวินาทีนั้น จัสตินรู้สึกประหม่ามากเพราะหอกระบี่เป็นแค่เรื่องโกหกที่จะทำให้พวกเขาหวั่นเกรงหอกระบี่งั้นเหรอ? โอดินนั้นรู็สึกตกตะลึงก่อนจะเริ่มเยาะเย้ย “หอกระบี่อะไร? ฉันเดินทางท่องยุทธภพมาหลายไป ทำไมไม่เคยได้ยินชื่อ? ไอ้เวร นี่แกพยายามจะทำให้ฉันกลัวงั้นเหรอ?”เพียะ!โอดินยกมือขึ้นมาปัดดาบเหล็กของจัสตินหลุดมือ ทันใดนั้นจัสตินก็สัมผัสได้ถึงพลังงานอันเข้มข้นออกมาจากตัวขอโอดินและตัวเขาถึงกับทรุดถอยร่นไปสองสามก้าวแทบจะเสียการทรงตัวฮ่าฮ่าบรรดาพรรคพวกโจรก็หัวเราะร่า“ฉันก็นึกว่ามันจะแน่ ที่แท้มันก็เป็นขี้แพ้”“ฮ่าฮ่า! ถือดาบแบบนั้นแล้วยังมาเสแสร้ง แกคิดว่าแกกำลังหลอกใครอยู
”ไสหัวไป! อย่ามาเกะกะ!” โอดินเตะจัสตินออกไป“ลูกพี่ผมขอร้อง ผมขอร้องจริง ๆ ๆได้โปรด...” ใบหน้าของจัสตินอาบไปด้วยเลือดขณะที่เขายังคงโอดครางต่อไป “ลูกพี่ เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะเดินชนพี่จริง ๆ พี่จะกระทืบผมอีกก็ได้ถ้าพี่ยังไม่หายโกรธ ผมขอร้องอย่าแตะตัวเธอเลยนะ”ลิลี่รู้สึกซาบซึ้งกับคำกล่าวของเขาและรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่งที่เห็นสภาพของจัสตินถูกทำร้าย“จุ๊ จุ๊” โอดินมองไปที่จัสตินด้วยรอยยิ้มและกล่าว “ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าไอ้ขี้แพ้อย่างนายก็มีความรู้สึกลึกซึ้งขนาดนี้ ฮ่าฮ่า! ก็ได้ ฉันจะไม่แตะต้องตัวเธอ แต่ฉันอยากจะให้นายคลานมาตรงนี้”โอดินยกขาข้างหนึ่งมาวางพาดลงไปบนม้านั่ง จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ช่องว่างใต้หว่างขาของเขา“ฮ่าฮ่า มันคงตลกน่าดู!”“ไอ้เวร คลานเข้าไปเลย”“ตราบใดที่นายคลานเข่าลอดไป โอดินก็จะปล่อยตัวเธอ! ฮ่าฮ่า!”พรรคพวกของโอดินต่างรุมเยาะเย้ยในขณะที่ผู้คนภายในโรงเตี๊ยมเหลือบมองด้วยความสนอกสนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสีหน้าของจัสตินตรึงเครียดขึ้นมาและกล่าว “ลูกพี่ ผมขอร้องอย่าทำให้มันยากสำหรับเราไปมากกว่านี้เลย...”“ไอ้บัดซบ!” โอดินเตะจัสติน “ฉันให้โอกาสนายเพราะเห็นว่าสงส
ตำนานกล่าวเอาไว้ว่า มัตเตโอ แฮนสันมีวิชาเฉพาะตัวในยุทธภพและมีรอยเครื่องหมายพระจันทร์เสี้ยวบนหน้าผากตั้งแต่เกิดเขาเป็นคนที่เที่ยงธรรมและร้ายกาจ ด้วยความดื้อรั้นและอารมณ์ร้อนสุดขีดของเขา ใครก็ตามที่เข้ามายุ่มย่ามกับเขาก็จะพบกับจุดจบมีข่าวลือเมื่อร้อยปีก่อนว่าเจ้าสำนักเมฆขาวได้สร้างความขุ่นเคืองใจอย่างไม่ได้ตั้งใจให้กับมัตเตโอ ซึ่งต่อมามัตเตโอได้หักแขนของบรรดาสาวกสำนักเมฆขาวไปถึง 8,000 คน เหตุการณ์นี้สร้างความตกตะลึงไปทั้งยุทธภพในโลกใหม่ ผู้คนต่างขนานนามเขาว่า นักบุญกาลีตำนานยังเล่าขานไว้ว่ามัตเตโอชอบปลีกวิเวกท่องเที่ยวไปตามภูเขาและลำธารอย่างสันโดษ ไม่มีใครคาดคิดว่าจะได้มาพบกับเขาที่นี่!โอดินและพรรคพวกของเขาขนลุกขนพองในทันที พวกเขาเหงื่อแตกไหลท่วม“ไอ้พวกที่บังอาจมารบกวนข้า... มันยกโทษให้ไม่ได้! พวกเจ้าทั้งหมดน่าจะฆ่าตัวตายไปซะ...” มัตเตโอกล่าวอย่างหนักแน่นและเย็นยะเยือก ขณะจ้องมองไปที่โอดินและพรรคพวกโอดินและพรรคพวกต่างหันมามองหน้ากัน พวกเขาทั้งกลัวทั้งตกใจในเวลาเดียวกันพวกเขาจะต้องถึงกับปลิดชีพตัวเองทิ้งเพียงเพราะว่าไปทำอาหารของเขาหกเลอะเทอะอย่างนั้นหรือ?โอดินกลืนไม่เข้า
’อยากจะให้ข้าเป็นอาจารย์ของเจ้างั้นเหรอ?’มัตเตโอหรี่ตามองจัสติน จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาอย่างดูแคลนและหันหลังเดินจากไปเขาคิดภายในใจ ‘เดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะทอม ดิ๊กหรือแฮรี่ก็ต้องการยกย่องข้าให้เป็นท่านอาจารย์ของพวกเขา’“ท่าน ท่าน!” จัสตินร้องตะโกนในขณะที่เขาก้มกราบอย่างไม่หยุดหย่อนดูเหมือนว่ามัตเตโอจะทำเป็นไม่ได้ยินเสียงของเขา ขณะที่เดินห่างออกไปจากนั้นลิลี่ก็เข้ามาพยุงตัวจัสตินลุกขึ้นยืน “จัสติน ทำไมคุณถึงอยากเป็นลูกศิษย์ของเขา?”จัสตินปาดคราบเลือดที่เปื้อนอยู่ออกไปและกล่าว “ลิลี่ ที่นี่มันไม่ใช่จักรวาลโลก มันยากมากที่จะตามหาแดร์ริลและผมเองก็ต้องแข็งแกร่งมากกว่านี้เพื่อปกป้องคุณ”จัสตินรีบลุกขึ้นยืนและวิ่งตามมัตเตโอไป ในระหว่างที่ลิลี่ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจและวิ่งตามไปมัตเตโออยู่มีกำลังภายในอยู่ที่ระดับเท่าไหร่? เขาเดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็รู้ตัวทันทีว่าจัสตินยังคงวิ่งไล่ตามเขาอยู่ “เจ้า ทำไมเจ้ายังมีหน้ามาวิ่งไล่ตามข้าอีก? เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าทิ้งรึไง?”จากนั้นรัศมีอันทรงพลังก็ปะทุออกมาจากตัวมัตเตโอจัสตินก็หยุดเดินทันทีและกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ด้วยสีหน้าที่หวาดผวาจากนั้นไม่ก
จากนั้นลิลี่ก็ปิดประตู“ฝันดี” จัสตินกล่าวตอบด้วยหัวใจที่ทุกข์ระทม อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้กลับไปที่ห้อง แต่หันหลังเดินออกจากโรงแรมไปแทนด้วยน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาอย่างควบคุมไม่ได้“อ๊าก!” จัสตินร้องไห้สะอื้นใส่ท้องฟ้าด้านนอกของโรงแรม และปลดปล่อยความอึดอัดใจและความรู้สึกผิดที่เขามีเขานั้นรู้สึกผิดหวังและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ในเมื่อตอนแรกเขามาที่นี่ก็เพื่อปกป้องลิลี่และช่วยเธอตามหาแดร์ริลถ้าหากเป็นเช่นนั้น แล้วทำไมเขาถึงรู้สึกไม่พอใจ?เขาต้องฝ่าฟันความน่าอับอายมากมายมหาศาลตลอดการเดินทาง แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับมามีเพียงแค่คำว่า ‘ขอบคุณ’ จากเทพธิดาของเขามันคุ้มค่าไหม? กับทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้ทำลงไป?“ฮี่ ฮี่” จัสตินเดินไปร่อนเร่ไปตามท้องถนนกับเสียงหัวเราะเยาะเย้ยตัวเขาเองเขาไม่รู้ตัวว่าเขาเดินออกมานานแค่ไหน จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของคนจากด้านหลัง และเขาก็หันหลังกลับไปดูและรู้สึกตกตะลึงชายผู้ยืนอยู่ด้านหลังของเขาคือ มัตเตโอ แฮนสันมัตเตโอยิ้มอ่อน ๆ และกล่าว “เจ้ายกย่องเทพธิดาคนนั้นไว้สูงส่งมากจนกลายเป็นว่ามันสำคัญกว่าชีวิตของตัวเจ้าเอง แต่แล้วเจ้าก็เพียงแค่ทางผ่านขอ
จัสตินวิ่งออกไปจากโรงแรมด้วยความร้อนรนและมาถึงที่บาร์“เอาสุรามาให้ฉัน!” เขาร้องโวกเวกโวยวายใส่เจ้าของด้วยความโศกเศร้าที่เขาทนแบบรับไว้ไม่ไหว! ความคิดที่ว่าลิลี่ถูกกระทำชำเราทำร้ายจิตใจเขาอย่างหนักหน่วงถึงอย่างไรเธอก็เป็นเทพธิดาอันดับหนึ่งในใจของเขามานานหลายปี!เขาดื่มสุราหม้อใหญ่อย่างเมามายเพียงเพื่อจะลืมปัญหาที่เขาได้สร้างไว้…ภายในห้องที่โรงแรมทันทีที่ลิลี่มีสติกลับคืนมาและรู้ตัวว่าเธอกำลังอยู่ในอ่างอาบน้ำ เธอก็จ้องเขม็งไปที่มัตเตโอและอยากที่จะสังหารเขาทิ้ง!“แก... แก!” ลิลี่สูญเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว และไม่อยากจะทำใจเชื่อว่าเธอไม่ได้เป็นสาวพรมจรรย์อีกต่อไปมันจะต้องเป็นฝันร้ายอย่างแน่นอน เธอคงจะฝันไปมัตเตโอสวมกำลังสวมเสื้อผ้าของเขา และเดินเข้ามาหาลิลี่ด้วยรอยยิ้ม “แม่คนงาม เจ้าน่าจะมีความสุขที่เจ้าได้เป็นผู้หญิงของข้าแล้ว เจ้าจะร้องไห้ทำไม?”เขานั้นเป็นถึงรองเจ้าสำนักประกายแสง ซึ่งเป็นบุคคลที่มีบารมีสูงส่ง เธอควรจะรู้สึกเป็นเกียรติที่เธอได้มาเป็นผู้หญิงของเขาเขาปฏิเสธไม่ได้หลังจากที่ได้พบกับผู้หญิงมามากมาย และมีเพียงลิลี่คนเดียวในสายตาของเขาที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ยัง