พ่อของฉือเจียวคือฉือไห่ผิง แต่ฉือเจียวถูกอุ้มกลับมาจากเมืองตี้ตูโดยฉือไห่ผิงที่จริงแล้วฉือเจียวไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของฉือไห่ผิงด้วยซ้ำพ่อแท้ๆ ของฉือเจียว...ฐานะสูงส่งเกินจะเอ่ยถึงฉือเจียวเองก็มีชาติกำเนิดที่ยิ่งใหญ่แน่นอนว่าเรื่องนี้เป็นความลับที่ใหญ่ที่สุดในใจของคุณนายใหญ่ฉือกับฉือไห่ผิง พวกเขาจะไม่มีวันพูดออกมาในตอนนี้แน่นอนคุณนายใหญ่ฉือมองฉือหว่าน “ฉือหว่าน เธออย่าเรียกฉันว่าย่าอีกเลย ฉันไม่มีหลานสาวอย่างเธอ!”เย่ฮวนเอ่อร์ไม่คาดคิดว่าคุณนายใหญ่ฉือจะไม่มีแม้แต่ความรู้สึกผิด แต่กลับพูดออกมาต่อหน้าผู้คนแบบนี้ด้วย เธอจึงโกรธจนแทบระเบิด “นี่!”แต่ในตอนนั้นเอง มือเล็กนุ่มนิ่มข้างหนึ่งก็กดลงบนไหล่ของเธอ ฉือหว่านก้าวออกไปข้างหน้า เธอมองคุณนายใหญ่ฉือ “คุณย่าต้องการตัดขาดกับหนูใช่ไหม?”คุณนายใหญ่ฉือตอบอย่างมั่นใจ “ใช่!”ฉือหว่านหันไปมองหลี่หลัน “แม่ แม่ก็คิดแบบเดียวกันใช่ไหม?”ฉือหว่านเป็นลูกแท้ๆ ของพวกคุณหรือเปล่า!ประโยคนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหูของหลี่หลัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลี่หลันจ้องมองคุณนายใหญ่ฉือตลอด เธอรู้ดีว่าคุณนายใหญ่ฉือคิดอะไรอยู่แต่หลี่หลันกลับแอบยิ้มมุมปาก เผยรอยยิ้ม
กู้เป่ยเฉินชะงักไป “ฉือหว่าน เธอรู้ได้ยังไงว่าเทพธิดาของฉันไม่ชอบกุหลาบแดง?”คุณนายใหญ่ฉือพูดขึ้น “คุณชายกู้ อย่าไปฟังคำพูดเพ้อเจ้อของฉือหว่านเลย ฉันว่าหล่อนคงอิจฉาที่อัจฉริยะสาวคนนั้นได้รับความสนใจจากคุณชายกู้ เลยตั้งใจจะมาปั่นป่วน”กู้เป่ยเฉินข่มขู่ “ฉือหว่าน เธออย่ามาทำลายแผนของฉันเชียวนะ ฉันกำลังจะเริ่มจีบเทพธิดาของฉันอย่างจริงจังแล้ว!”ฉือหว่านรู้สึกขำ เธอยิ้มมุมปากมองกู้เป่ยเฉิน “งั้นก็ขอให้คุณชายกู้โชคดีละกัน”กู้เป่ยเฉินแค่นเสียงฉือเจียวไม่อยากให้ทุกคนโฟกัสไปที่อัจฉริยะสาวมากเกินไป เธอจึงรีบหันไปเย้ยฉือหว่าน “ซือหาน ฉือหว่านก็มาเข้าร่วมการสัมมนาวิชาการระดับสูงด้วยนะ แต่เธอไม่มีบัตรเชิญ”ฮั่วซือหานมองฉือหว่าน ถามเสียงต่ำ “เธอไม่มีบัตรเชิญเหรอ?”ฉือหว่านส่ายหัว “ไม่มี”ฮั่วซือหานยกมุมปากเล็กน้อย “ดูท่าแฟนคนเก่งของเธอจะไม่เก่งเท่าไหร่นะ แม้แต่บัตรเชิญก็ยังหามาให้เธอไม่ได้”ฉือหว่าน “...…”เขานี่แหละแอบหลงรักแฟนของเธอแน่ๆ ปากซ้ายก็พูดว่าแฟนเธอ ปากขวาก็พูดว่าแฟนเธอ จำได้แม่นยิ่งกว่าตัวเธอเองเสียอีกเย่ฮวนเอ่อร์หันไปมองฮั่วซือหาน “ประธานฮั่ว ฉันกับหวานหว่านไม่มีบัตรเชิญ ค
“ไม่เพียงเท่านั้น คนที่ออกมาต้อนรับฉือหว่านเมื่อกี้ ดูเหมือนจะเป็นผู้บริหารระดับสูงของการสัมมนาวิชาการระดับสูงครั้งนี้ด้วย”คุณนายใหญ่ฉือกับหลี่หลันต่างก็ตกใจอย่างมาก ขณะนั้นเองฮั่วเสวียนพูดขึ้นว่า “ฉือหว่านเลิกเรียนตั้งแต่อายุ 16 แล้ว หล่อนเป็นคนเจ้าเล่ห์ เราอย่าไปตกใจกับลูกไม้ของหล่อนเลย”“ใช่ ฉือหว่านต้องกำลังเล่นกลอะไรแน่ เรารีบเข้าไปข้างในแล้วเปิดโปงหล่อนกันเถอะ”ฉือเจียวเองก็คิดว่าฉือหว่านกำลังเล่นละคร “คุณย่าคะ แม่คะ เราเข้าไปดูกันเถอะว่าฉือหว่านจะทำอะไร!”คุณนายใหญ่ฉือแค่นเสียงเย็น “ดีแล้วที่ฉันมองการณ์ไกล ตัดขาดกับฉือหว่านไปก่อนล่วงหน้า อีกเดี๋ยวถ้าหล่อนก่อเรื่องอะไรในนั้นขึ้นมา ก็จะไม่เกี่ยวกับเรา!”………ฮั่วซือหานเดินเข้าไปในพื้นที่จัดงาน เขามองไปรอบๆ แต่กลับไม่เห็นเงาของฉือหว่านเลยเมื่อครู่เขารีบตามเข้าไป แต่ก็คลาดกันอยู่ดี เธอไปไหนแล้ว?ฮั่วซือหานถามเจ้าหน้าที่ข้างกาย “ใครสามารถใช้ทางเข้า VIP ได้บ้าง?”เจ้าหน้าที่ตอบด้วยท่าทางนอบน้อม “ประธานฮั่ว ทางเข้า VIP ของการสัมมนาวิชาการระดับสูงในครั้งนี้เป็นทางเข้าที่จัดไว้ให้กับนักเรียนหัวกะทิจากแต่ละจังหวัดค่ะ”สำหรับนัก
การสัมมนาวิชาการระดับสูงเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว เสียงปรบมือดังกระหึ่มราวกับคลื่นทะเลซัดเข้ามาพิธีกรยิ้มแล้วพูดว่า “การสัมมนาวิชาการระดับสูงในวันนี้ สิ่งที่ทุกคนให้ความสนใจมากที่สุดก็คือการออกงานร่วมกันครั้งแรกของประธานฮั่วและรุ่นน้องอัจฉริยะของเขา เชื่อว่าทุกท่านคงตั้งตารอคอยการปรากฏตัวของอัจฉริยะสาวคนนี้กันอยู่ใช่ไหมคะ”สายตาของทุกคนหันไปมองที่ฮั่วซือหานและเก้าอี้ว่างข้างเขาพร้อมกัน “รอไม่ไหวแล้ว รีบให้อัจฉริยะสาวคนนั้นขึ้นมาเร็วๆ เถอะ”พิธีกรยิ้ม “งั้นต่อไป ขอเชิญอัจฉริยะสาวคนนี้ขึ้นเวที เพื่อกล่าวเปิดงานการสัมมนาวิชาการระดับสูงในครั้งนี้เลยค่ะ”อัจฉริยะสาวกำลังจะปรากฏตัวแล้ว!ห้องโถงที่ยังคึกคักเมื่อครู่ กลับเงียบสนิทในทันที ทุกคนกลั้นหายใจด้วยความคาดหวังฮั่วเสวียนกับเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตื่นเต้นจนพูดว่า “มาแล้วๆ ในที่สุดก็มาแล้ว!”หลังจากคุณนายใหญ่ฉือ ฉือถัง และหลี่หลันเข้ามาในงาน ก็มัวแต่มองหาเงาของฉือหว่าน แต่หายังไงก็ไม่เจอพวกเธอจึงไม่คิดจะเสียเวลากับฉือหว่านอีก เป้าหมายสำคัญที่สุดของพวกเธอก็คืออัจฉริยะสาวคนนั้น พวกเธอต่างอยากเห็นหน้ากันใจแทบขาดฉือเจียวเต็
เทพแห่งการนอน เป็นเรื่องโกหกไม่มีวุฒิการศึกษา ก็เป็นเรื่องโกหกแท้จริงแล้ว ฉือหว่านคืออัจฉริยะสาว!ที่แท้ รุ่นน้องอัจฉริยะลึกลับของฮั่วซือหานก็คือฉือหว่าน!“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอัจฉริยะสาวคนนี้จะสวยขนาดนี้ สวยเหมือนนางฟ้าเลย แถมยังมีทั้งความสามารถและหน้าตาอีกต่างหาก”“แย่แล้ว ฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงเลย”มือสองข้างของฉือเจียวที่อยู่ข้างลำตัวกำแน่นจนสั่น เธอยอมรับความจริงนี้ไม่ได้เลยจริงๆ คนที่เธอมองข้ามมาตลอดอย่างฉือหว่าน กลับกลายเป็นอัจฉริยะสาวที่ทำให้เธออิจฉาจนแทบบ้าหลี่หลันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ เธอไม่รู้ว่าฉือหว่านขึ้นไปบนเวทีพิธีกรได้ยังไง เธอส่งตัวฉือหว่านไปอยู่บ้านนอกแล้วไม่ใช่เหรอ?ขณะนั้นเอง เสียงบ่นอย่างไม่พอใจดังขึ้นจากคนด้านหลัง “พวกคุณสองคนรีบๆ นั่งลงเถอะ บังพวกเราดูอัจฉริยะสาวหมดแล้ว”“ถ้ายังยืนกันอยู่อีก เราจะเรียกเจ้าหน้าที่มาลากพวกคุณออกไปนะ!”ใบหน้าของหลี่หลันเต็มไปด้วยความอับอาย รีบนั่งลงอย่างรวดเร็วหลี่หลันยื่นมือมาดึงฉือเจียว “เจียวเจียว นั่งลงเร็วเข้า”ฉือเจียวนั่งลงแล้ว แต่ถึงแม้จะจิกเล็บลึกลงไปในฝ่ามือ เธอก็ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดฉือหว่านยืน
ฮั่วซือหานรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ตอนนั้นฝ่ามือกลับว่างเปล่าไป ฉือหว่านได้ชักมือกลับเสียแล้วรอบตัวฉือหว่านเต็มไปด้วยกลุ่มคนหนุ่มสาวผู้มีความสามารถ หนึ่งในนั้นชื่อว่า โจวจิ่น เป็นศิษย์เก่าฮาร์วาร์ด ปัจจุบันเป็นผู้บริหารบริษัทมหาชนรุ่นใหม่ในวงการอินเทอร์เน็ตโจวจิ่นมองใบหน้าอ่อนหวานงามล้ำของฉือหว่านแล้วยิ้มถาม “น้องฉือ ไม่ทราบว่าสถานะความรักตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”ฮั่วซือหานมองฉือหว่าน แล้วก็เห็นฉือหว่านเลิกคิ้วสวยนิดหนึ่ง ก่อนตอบออกมาสี่คำ “โสด เปิดให้จีบ”โสด เปิดให้จีบสี่คำนี้ทำเอาดวงตาของโจวจิ่นสว่างวาบ เขาหยิบมือถือขึ้นมา “น้องฉือ ในฐานะที่เราเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน ขอแอดวีแชทไว้ติดต่อกันหน่อยนะ”ฉือหว่านพยักหน้า “ได้ค่ะ รุ่นพี่โจว”ฉือหว่านกับโจวจิ่นจึงแลกวีแชทกันฮั่วซือหานยืนดูอยู่ข้างๆ จู่ๆ ก็คิดขึ้นมาได้ว่า ตอนนั้นฉือหว่านปฏิเสธคำขอเป็นเพื่อนของเขา บางทีเธออาจไม่อยากแอดเขาก็ได้แต่เธอกลับแอดคนอื่นเธอเรียกโจวจิ่นว่า “รุ่นพี่โจว” อย่างสนิทสนมแต่กับเขา เธอกลับเรียกแค่ “ประธานฮั่ว” ไม่เคยเรียกเขาว่า “รุ่นพี่”หัวใจของฮั่วซือหานพลันว่างเปล่า
เจ้าหน้าที่พูดทันที “ขอให้ทุกท่านออกไปจากบริเวณนี้เดี๋ยวนี้ค่ะ”“หวานหว่าน เธอจะทำกับพวกเราแบบนี้ไม่ได้นะ…”เจ้าหน้าที่โบกมือเรียกการ์ดรักษาความปลอดภัยมาทันที กลุ่มการ์ดรีบวิ่งเข้ามา แล้วก็พาคุณนายใหญ่ฉือ ฉือเจียว ฉือถัง หลี่หลัน และหนีหงออกไปในทันที……คุณนายใหญ่ฉือที่ถูกไล่ออกมาแทบจะล้มลงกับพื้น ฉือเจียวกับฉือถังรีบประคองเธอคนละข้าง “คุณย่า เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”คุณนายใหญ่ฉือปัดมือฉือเจียวกับฉือถังออกทันที ก่อนจะจ้องพวกเธอด้วยสายตาเย็นชา “เห็นหรือยัง ฉือหว่านคืออัจฉริยะสาว!”คุณนายใหญ่ฉือเคยยกให้ฉือเจียวกับฉือถังเป็นดั่งสองดอกไม้ของตระกูลฉือ ไม่เคยพูดจารุนแรงใส่ แต่ตอนนี้กลับพูดออกมายกใหญ่ “พวกเธอสองคน ฉันทุ่มเทไปกับพวกเธอมากแค่ไหนนะ ตั้งแต่เล็กก็มีครูพิเศษหนึ่งต่อหนึ่ง ทุกทางล้วนปูด้วยเงิน แต่สุดท้ายก็แค่เรียนจบจากมหาวิทยาลัยชั้นต้นกับมหาวิทยาลัยชื่อดัง ดูฉือหว่านสิ เธอถูกส่งไปบ้านนอกตั้งแต่เด็ก แต่กลับกลายเป็นอัจฉริยะสาวที่สามารถยืนเคียงข้างประธานฮั่วได้ พวกเธอนี่มันไร้ความสามารถสิ้นดี!”คุณนายใหญ่ฉือแทบจะกัดลิ้นตัวเองด้วยความเสียใจ เธอเสียใจที่สุดในชีวิต ที่ตัดขาดกับฉือหว่า
ฮั่วซือหานไม่คิดว่าโจวจิ่นจะโผล่มาด้วย ในฐานะผู้ชายด้วยกัน เขารับรู้ได้ทันทีว่าโจวจิ่นชอบฉือหว่านโจวจิ่นชอบฉือหว่านมากฉือหว่านมองฮั่วซือหานแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองโจวจิ่น “รุ่นพี่โจว งั้นขอรบกวนคุณช่วยไปส่งเราหน่อยนะคะ”ฉือหว่านเลือกโจวจิ่นอย่างไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียวดวงหน้าหล่อเหลาดุจเทพบุตรของฮั่วซือหานพลันหม่นลงทันทีโจวจิ่นดีใจมาก เขาเปิดประตูหลังของรถหรูอย่างสุภาพ “เชิญครับน้องฉือ”ฉือหว่านกับเย่ฮวนเอ่อร์ขึ้นไปนั่งบนรถเย่ฮวนเอ่อร์หันไปมองฮั่วซือหานด้วยแววตาทั้งสงสารทั้งสะใจ แบบว่า...นี่แหละ ผลกรรมที่พี่เคยรังแกหวานหว่าน ตอนนี้หวานหว่านไม่ต้องการพี่แล้วล่ะ!ฮั่วซือหานกำลังจะเดินเข้าไปหาแต่ในตอนนั้นเอง แขนของเขากลับถูกใครบางคนกอดไว้แน่นฉือเจียวมาแล้ว เธอกอดแขนฮั่วซือหานแน่น แล้วพยายามยิ้มหวานอย่างเต็มที่ “ซือหาน~ คุณรอฉันอยู่เหรอ”ฮั่วซือหานเงยหน้าขึ้นมองไปทางฉือหว่านรถหรูคูลิแนนของโจวจิ่นขับออกไปแล้ว พาฉือหว่านจากไปฉือหว่านไปแล้วฮั่วซือหานละสายตา เขาดึงแขนของตัวเองออกจากมือของฉือเจียว “ฉันต้องไปที่บริษัท เธอกลับเองเถอะ”ฮั่วซือหานหันหลังเดินขึ้นรถสีหน้าขอ
ฉือไห่ผิงตะโกนด้วยความร้อนใจ “ฉือถัง รีบคิดหาทางหน่อยสิ!”ฉือเหว่ยเย่กับหนีหงก็แทบจะร้องไห้ “เงินพวกเราก็โดนโกงไปหมด แกคิดว่าพวกเราจะไม่ร้อนใจเหรอ? พวกเราก็ถูกหลอกเหมือนกัน!”คุณนายใหญ่ฉือโกรธจนอกแทบระเบิด ตบขาตัวเองไม่หยุด “จบแล้ว! คราวนี้พวกเราจบสิ้นกันหมดแล้ว! พวกเราจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย!”เจ้าหน้าที่ศาลพูดอย่างเย็นชา “กรุณาออกไปจากที่นี่ อย่าขัดขวางการปฏิบัติงานของเรา”คุณนายใหญ่ฉือคิดจะเล่นบทอาละวาด “ฉันไม่ไป! นี่คือบ้านของฉัน ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งหลายสิบปี นี่คือบ้านเก่าของตระกูลฉือ ฉันอยากเห็นนักว่าพวกคุณกล้าแตะต้องฉันไหม!”หนึ่งนาทีต่อมา คุณนายใหญ่ฉือก็ถูกเจ้าหน้าที่สองคนหิ้วโยนออกมาจากคฤหาสน์ คนของครอบครัวรองและครอบครัวสามก็โดนไล่ออกมาด้วยฉือเจียวโกรธตะโกน “อย่าแตะต้องฉัน! ฉันเดินเองได้ ปล่อยสิ!”เธอสะบัดตัวแรงจนหลุดจากมือเจ้าหน้าที่ แต่แรงส่งทำให้เธอล้มกระแทกพื้นก้นแทบแตกทุกคน “……”คุณนายใหญ่ฉือนั่งกรีดร้องอยู่บนพื้น “จะทำยังไงดีล่ะ! พวกเราทำกรรมอะไรไว้ ถึงต้องเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้!”คนของครอบครัวรองกับครอบครัวสามไม่มีใครกล้าพูดอะไร เมื่อวานพวกเธอยังเฉลิมฉลองชัยชนะอย
ฉือหว่านกับเย่ฮวนเอ่อร์ขึ้นรถออกไปแล้ว ฮั่วซือหานกับท่านหลินยืนอยู่ข้างนอก ฮั่วซือหานมองท่านหลินด้วยสายตาเคลือบแคลง “ลุงครับ ลุงเป็นอะไรไปกันแน่?”รอจนรถของฉือหว่านกับเย่ฮวนเอ่อร์ลับตาไปแล้ว ท่านหลินถึงได้ละสายตากลับมา เขาหันไปมองฮั่วซือหาน “อะไรที่ว่าฉันเป็นอะไร ฉันดีจะตายไป สดชื่นกระปรี้กระเปร่าเลยล่ะ”ฮั่วซือหาน “……ลุงอยากเห็นตัวเองตอนก้มหัวประจบฉือหว่านเมื่อกี้ไหม?”เขาไม่เคยเห็นลุงตัวเองเป็นแบบนี้มาก่อนท่านหลินหน้าไม่พอใจ “อะไรก้มหัวประจบ ฉันเรียกว่าคารวะผู้มีความรู้ต่างหาก นายไม่เข้าใจหรอก”เคารพผู้มีความรู้?เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับฉือหว่าน?ฮั่วซือหานรู้สึกว่าลุงตัวเองใช้คำผิดไปหมด“เมื่อกี้ผมจะคุยกับฉือหว่าน ลุงทำไมถึงขัดจังหวะผม ผมจะถามเรื่องที่เธอกับเซียวอี้คบกันจริงหรือเปล่า?”พูดถึงเรื่องนี้ ท่านหลินพยักหน้า “ฉันว่าจริง”ฮั่วซือหาน “ทำไมล่ะ?”ท่านหลินมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เพราะนายไม่คู่ควรกับฉือหว่าน ฉือหว่านควรได้สิ่งที่ดีกว่านี้”พูดจบท่านหลินก็เดินเข้าบ้านไปฮั่วซือหาน “……”โลกนี้มันบ้าไปแล้วแน่ๆ!ลุงคนที่เคยคิดว่าฉือหว่า
ยังพูดไม่ทันจบ ขาทั้งสองข้างของท่านหลินก็อ่อนแรงจนเกือบทรุดลงไปอีกครั้ง“คุณท่าน!” พ่อบ้านรีบพยุงท่านหลินไว้ฉือหว่านลุกขึ้น เดินมายืนตรงหน้าท่านหลิน แล้วยื่นมือพยุงเขาเบาๆ “หลินจื้อหยวน ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นหรอก”ท่านหลินมองฉือหว่านอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เขาไม่เคยคิดเลยแม้แต่ในฝันว่า เทพแพทย์ C ในตำนานจะเป็นเด็กสาวที่ยังเยาว์วัยแบบนี้ แถมยังเป็นสะใภ้นอกสายเลือดของเขาอีก มันเหมือนฝันไปชัดๆท่านหลินจ้องมองฉือหว่าน แล้วถามอีกครั้ง “คุณคืออาจารย์ของผมจริงๆ เหรอ?”ฉือหว่านพยักหน้า “ใช่ ฉันเอง นายทำท่าแปลกๆ แบบนี้ หรือว่าฉันทักผิดวิธี? ฉันไม่ควรเรียกนายว่าหลินจื้อหยวน แต่ต้องเรียก...เสี่ยวหลินแทนเหรอ?”ท่านหลิน “……”ตอนนี้เขาแน่ใจเต็มร้อยแล้วว่า ฉือหว่านคือเทพ C และเป็นอาจารย์ของเขาจริงๆ“อาจารย์...ผมไม่คิดเลยว่าอาจารย์จะเป็น...ไม่สิ จะเป็นคุณ...”ท่านหลินรู้สึกว่าระดับความสัมพันธ์มันสับสนไปหมดแล้ว เขาไม่รู้ว่าควรเรียกฉือหว่านว่าอะไรดีฉือหว่านยิ้มบางๆ “ไม่ต้องสุภาพนัก เราเป็นสหายทางวิชาการ นายเรียกฉันว่าฉือหว่านก็ได้”ท่านหลินรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อเหลือเกิน “อาจารย์ ตำหนิบน
อะไรนะ?ฉือหว่านสูดหายใจแรง ดวงตาเบิกกว้าง “แบบนั้น? แบบไหนกันแน่?”เย่ฮวนเอ่อร์ยกสองนิ้วขึ้นมาชนกันเบาๆ “ก็จูบน่ะสิ”ฉือหว่านถึงได้โล่งอก นึกว่าเย่ฮวนเอ่อร์กับเฉินจิ้นเกิดเรื่องแบบผู้ชายผู้หญิงไปแล้วเสียอีกฉือหว่าน “ฮวนเอ่อร์ เธอชอบเฉินจิ้นจริงๆ เหรอ?”ในหัวของเย่ฮวนเอ่อร์ลอยขึ้นมาเป็นใบหน้าหล่อเหลาดุเย็นของเฉินจิ้น หัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้นทันที ควบคุมไม่ได้เลย แบบนี้สินะที่เรียกว่าความรักเย่ฮวนเอ่อร์หน้าแดงพยักหน้า “ใช่”ฉือหว่านอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่พูดออกมา ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน คนอื่นเป็นแค่คนนอกครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเธอก็มาถึงบ้านตระกูลหลิน ฉือหว่านกับเย่ฮวนเอ่อร์เดินเข้าไปเพราะฉือหว่านยังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเย่ฮวนเอ่อร์ เย่ฮวนเอ่อร์เลยตั้งใจว่าจะหาจังหวะอธิบายให้ฟังดีๆ ดังนั้นวันนี้เธอจึงได้แจ้งล่วงหน้าไว้แล้วว่า ห้ามใครเปิดเผยตัวตนของเธอ“คุณหนูใหญ่...เอ๊ย คุณเย่ คุณฉือ พวกคุณมาแล้วเหรอ?” แม่บ้านหลินรีบออกมาต้อนรับด้วยท่าทีอบอุ่นฉือหว่านกับเย่ฮวนเอ่อร์ยิ้มตอบ ขณะนั้นท่านหลินก็เดินลงมาจากบันได “ฉือหว่าน เธอมาแล้ว”ฉือหว่านมองไปที่ท่านหลินด
แม่เฉินพยักหน้า “ได้จ้ะ อาจิ้น แล้วฮวนเอ่อร์ล่ะ?”เฉินจิ้นหยิบกระเป๋าใบหนึ่งขึ้นมา แล้วเก็บของใส่กระเป๋าโดยไม่เงยหน้า พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เธอกลับไปแล้ว แม่ครับ ผมกับเธอเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นกัน ไม่มีอะไรมากกว่านั้น”“แม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ก็มีเด็กผู้หญิงหลายคนชอบลูก อย่างครั้งก่อนมีเด็กคนหนึ่งแอบเอาจดหมายรักกับช็อกโกแลตใส่ไว้ในกระเป๋าเป้ของลูก น้องสาวของลูกยังเห็นเลย เด็กคนนั้นชื่อจื่อเหยาใช่ไหม?”เฉินจิ้นเงยหน้าขึ้น “แม่ อย่าพูดถึงคนพวกนั้นเลย เย่ฮวนเอ่อร์ไม่เหมือนกับเด็กผู้หญิงพวกนั้น”แม่เฉินยิ้ม “งั้นแปลว่าในใจลูก เย่ฮวนเอ่อร์ไม่เหมือนกับเด็กผู้หญิงที่เคยชอบลูกสินะ”เฉินจิ้น “……”เขาก้มหน้าลงเก็บของต่อ“อาจิ้น ลูกก็โตแล้ว ถ้าเจอเด็กผู้หญิงที่ชอบ ก็อย่าปล่อยให้หลุดมือนะ ฮวนเอ่อร์เป็นเด็กดีคนหนึ่งเลยนะ”เฉินจิ้นเก็บของเสร็จ สะพายกระเป๋าแล้วประคองแม่ออกจากโรงพยาบาลแม่ลูกเดินอยู่ในทางเดิน เฉินจิ้นพูดเบาๆ ว่า “แม่ครับ ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้ และผมก็ให้อนาคตกับใครไม่ได้ด้วยซ้ำ”แม่เฉินนิ่งเงียบไป เธอรู้ดีว่าเย่ฮวนเอ่อร์มาจากครอบครัวที่มีฐานะ ดังนั้นเมื่อครู่ที่พูดกับน้
ริมฝีปากของเขาเย็นนิดๆ จูบแล้วรู้สึกดีมาก เย่ฮวนเอ่อร์แม้จะไม่มีประสบการณ์ แต่เคยแอบดูคนอื่นจูบกันมาก่อน ไม่คิดเลยว่าความรู้สึกนี้จะดีขนาดนี้เฉินจิ้นยืนนิ่งไม่ขยับ เขาไม่ได้หลับตา เขาเห็นว่าเย่ฮวนเอ่อร์เองก็ไม่ได้หลับตา ดวงตากลมโตคู่นั้นเต็มไปด้วยความไม่รู้และความอยากรู้อยากลอง เด็กหนุ่มสาวที่วัยไล่เลี่ยกัน เมื่อถึงวัยหนึ่งก็มักจะมีความอยากรู้อยากเห็นและโหยหาทางเพศ อยากทดลอง อยากสัมผัสกับคนที่ตัวเองชอบอย่างอ่อนเยาว์และกล้าหาญเฉินจิ้นรู้สึกถึงริมฝีปากนุ่มของเธอที่กดลงบนริมฝีปากเขา แล้วไม่นานเธอก็เผยอริมฝีปากออกเบาๆ สัมผัสเข้าที่มุมปากของเขาความร้อนพวยพุ่งออกมาจากเอวของเขา ลามไปทั่วร่าง ความรู้สึกทั้งชาและซ่านจนหางตาเขาแดงตอนนี้เย่ฮวนเอ่อร์โอบคอเขาไว้ ตัวทั้งสองแนบชิดกันอย่างใกล้ชิด ไม่นานเธอก็รู้สึกถึงความผิดปกติของร่างกายเขาเธอถามด้วยความสงสัย “อะไรน่ะ? มันดันฉันอยู่”เย่ฮวนเอ่อร์ยื่นมือลงไปข้างล่างเฉินจิ้นคว้าข้อมือขาวเรียวของเธอไว้ทันที ไม่ยอมให้เธอขยับลงไป “เย่ฮวนเอ่อร์ พอหรือยัง?”เย่ฮวนเอ่อร์มองใบหน้าหล่อเย็นชานั้นของเขา ซึ่งยังคงเหมือนภูเขาน้ำแข็ง ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เ
เย่ฮวนเอ่อร์รู้สึกว่าปลายจมูกอุ่นวาบขึ้นมา เธอยกมือแตะดู ก็พบว่าเลือดกำเดาไหลอีกแล้ว“อ๊ะ ฉันเลือดกำเดาไหลอีกแล้ว!”เฉินจิ้นรีบคว้าทิชชู่มายัดใส่จมูกเธอ “เงยหน้าขึ้น”เย่ฮวนเอ่อร์เงยหน้า “ทำไมพอฉันอยู่กับนายถึงชอบเลือดกำเดาไหลตลอดเลยเนี่ย?”เฉินจิ้นมองเธอแวบหนึ่ง “โอเคแล้ว”เย่ฮวนเอ่อร์มองเขา “นายไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?”เขาจะพูดอะไรได้ล่ะ?เฉินจิ้นไม่พูดอะไรเลย หันหลังจะเดินออกไปเขากำลังจะเมินเธออีกแล้วเย่ฮวนเอ่อร์ขวางหน้าเขาไว้ แล้วยื่นยาในมือให้ “อันนี้ให้นาย”“อะไร?”เย่ฮวนเอ่อร์ชี้ไปที่ไหล่ของเขา ตอนนี้ตรงไหล่ของเขาแดงอยู่ “วันนี้นายแบกถุงปูนซีเมนต์ตั้งเยอะ ไหล่นายแดงหมดเลย ใช้ทาวันละสองครั้ง จะได้ไม่ปวดเมื่อย”เฉินจิ้นมองเธอแวบหนึ่ง ไม่พูดอะไรเย่ฮวนเอ่อร์ “รับไปสิ”เฉินจิ้นยื่นมือมารับยาจากมือเธอเขากลับจับทั้งยาและมือเธอพร้อมกัน เขาคว้ามือเล็กๆ ของเย่ฮวนเอ่อร์ไว้แล้วดึงแรงๆ ทำให้เธอเซเข้าไปในอ้อมอกของเขาโดยไม่ทันตั้งตัวเย่ฮวนเอ่อร์เงยหน้ามองเขา ใบหน้าหล่อคมของเขาอยู่ใกล้แค่เอื้อม เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมเกรียนเปียกชื้น ทำให้ดูเด็กลงและมีเสน่ห์แบบเด็กหนุ่มมากขึ้น
“ดูเหมือนฟ้าจะได้ยินคำอธิษฐานของฉัน แป๊บเดียวก็ผ่านมาแล้วสี่ปี อาจิ้นโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันก็รู้ว่าตัวเองเหลือเวลาไม่มาก ฮวนเอ่อร์ ฉัน...ยังเหลือเวลาอีกเท่าไหร่?”ดวงตากลมโตของเย่ฮวนเอ่อร์ฉ่ำไปด้วยน้ำตา “คุณน้ายังเหลือเวลาประมาณสองเดือนค่ะ”แม่เฉินพึมพำเบาๆ “สองเดือน...ฉันคงไม่ได้เห็นเหมียวเหมี่ยวสอบเข้ามัธยมปลายแล้วล่ะ”เย่ฮวนเอ่อร์รีบกุมมือแม่เฉินแน่น “คุณน้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ฉันให้หัวหน้าหลิวจัดยาที่ดีที่สุดให้คุณแล้ว พวกเราจะพยายามยืดเวลาออกไปให้ได้มากที่สุดค่ะ”แม่เฉินหันหน้าไปทางเย่ฮวนเอ่อร์ “ฮวนเอ่อร์ คราวนี้ที่ฉันได้เข้าโรงพยาบาลก็เพราะเธอช่วยไว้ พวกเราติดหนี้เธอหนึ่งบุญคุณเลยล่ะ บ้านเราอาจจะจนหน่อย แต่ไม่ชอบเป็นหนี้ใคร ฉันจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้ ไม่อยากรบกวนเธออีกแล้ว”“คุณน้า...”เย่ฮวนเอ่อร์รู้ดีว่าเธอไม่มีทางเปลี่ยนใจแม่เฉินได้ แม่เฉินก็เหมือนเฉินจิ้น มีความภูมิใจในตัวเองอยู่ในกระดูกเย่ฮวนเอ่อร์จึงไม่พูดอะไรอีก แต่เธอจะช่วยอย่างลับๆ ยานำเข้าจากต่างประเทศนอกจากจะช่วยลดความเจ็บปวดของแม่เฉิน ยังช่วยให้เธอมีเวลาเพิ่มขึ้นได้อีกเล็กน้อย“ฮวนเอ่อร์ เรื่องสุขภาพของฉัน อย่
น้าหวังหัวเราะก่อนจะใช้นิ้วจิ้มหน้าผากของเฉินเหมียวเหมี่ยว “พี่ชายของหนูรักหนูที่สุดแล้วนะ ส่งหนูเข้าเรียนโรงเรียนมัธยมต้นที่ดีที่สุด เขาจะยอมให้หนูกลายเป็นสาวโสดอยู่เป็นเพื่อนเขาได้ยังไงล่ะ”เฉินเหมียวเหมี่ยวหัวเราะคิกคักขณะนั้นเย่ฮวนเอ่อร์ก็เดินเข้ามาเฉินเหมียวเหมี่ยวทักด้วยความดีใจ “พี่ฮวนเอ่อร์!”น้าหวังลุกขึ้นยืน “หนูฮวนเอ่อร์ ได้ผลตรวจแล้วใช่ไหม?”ขอบตาของเย่ฮวนเอ่อร์ที่ขาวใสแดงเรื่อ เธอพยักหน้า “ได้มาแล้วค่ะ”เฉินเหมียวเหมี่ยวถามอย่างร้อนใจ “พี่ฮวนเอ่อร์ แม่หนูเป็นอะไร แม่ป่วยเหรอ?”เย่ฮวนเอ่อร์มองไปที่แม่เฉินซึ่งนอนอยู่บนเตียง แต่ไม่พูดอะไรน้าหวังเห็นว่าบรรยากาศไม่ปกติ จึงรีบพูดขึ้น “เหมียวเหมี่ยว ไปกับป้าแป๊บนึง ป้ามีเรื่องอยากจะคุยกับหนู”เฉินเหมียวเหมี่ยวไม่สงสัยอะไร “ได้ค่ะ”น้าหวังพาเฉินเหมียวเหมี่ยวออกไปตอนนี้ในห้องผู้ป่วยเหลือเพียงเย่ฮวนเอ่อร์กับแม่เฉิน เย่ฮวนเอ่อร์นั่งลงข้างเตียง มองดูแม่เฉินแม่เฉินสวมเสื้อผ้าที่สะอาด เสื้อผ้าดูเก่าและซีดจากการซักมานานหลายปี แต่ก็ยังสะอาดเรียบร้อย ผมสีดอกเลาครึ่งหัวถูกรวบขึ้นอย่างเรียบร้อย ใบหน้าแม่เฉินดูอ่อนโยนและสงบนิ