LOGINShare
บทที่ 320
Related chapters
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 321
ฮั่วซือหาน: “กลับถึงมหาวิทยาลัยแล้วหรือยัง?”เขาส่งข้อความถามเธอว่าได้กลับถึงมหาวิทยาลัย C แล้วหรือยังถึงยังไงคืนนี้ก็เป็นโจวจิ่นที่ไปส่งเธอ พอคิดว่าเธอขึ้นรถของผู้ชายคนอื่น เขาก็เม้มริมฝีปากแน่นแต่เพียงไม่กี่วินาทีถัดมา เขาก็ชะงักไปทันที เพราะข้อความที่เขาส่งนั้นไม่สำเร็จ ด้านหลังขึ้นเครื่องหมายตกใจสีแดง“คุณยังไม่ใช่เพื่อนของอีกฝ่าย กรุณาเพิ่มเพื่อนก่อนจึงจะสามารถแชทได้”ฮั่วซือหาน “……”ใบหน้าหล่อเหลาของเขาคล้ำลงทันที ฉือหว่านบล็อกเขาไปแล้วในความเป็นจริง ตอนวันหย่ากัน ฉือหว่านก็บล็อกเขาไปแล้วตอนนี้ฮั่วซือหานถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เขากับฉือหว่าน…ได้หย่ากันไปแล้ว ทุกอย่างจบลงแล้วเธอเคยรักเขาอย่างแรงกล้า แต่ก็เป็นแค่…เคยรักเธอไม่ได้รักเขาอีกแล้ว“ฮั่วซือหาน ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว”เสียงใสของเธอยังดังก้องในหู วันนั้นเธอพูดด้วยตัวเองว่า เธอไม่ได้รักเขาอีกแล้วฮั่วซือหานเปิดแชทของ W ... W ก็คือ "หว่าน" วีแชทใหม่ของเธอเขากดส่งคำขอเป็นเพื่อนไปอีกครั้งแต่ฝั่งนั้น…ก็ยังไม่ตอบรับฉือหว่านไม่ยอมเพิ่มเขาเป็นเพื่อนในตอนนั้น เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นฉือเจียวโทรมา
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 322
ฉือไห่ผิงเอื้อมมือไปปิดทีวีทันทีขณะนั้นหลี่หลันเดินเข้ามา ฉือไห่ผิงหันไปมองหลี่หลัน “เจียวเจียวหลับหรือยัง?”หลี่หลันพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด “เพิ่งจะหลับไปเมื่อกี้เอง ร้องไห้จนหลับไปเลยค่ะ ที่รัก เจียวเจียวอยากแต่งงานกับประธานฮั่วมากๆ คุณจะช่วยให้เธอสมหวังไม่ได้เลยเหรอ?”แววตาของฉือไห่ผิงแปรเปลี่ยนเป็นหม่นลึก “เธอหมายความว่ายังไง?”“ที่รัก คุณคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่า เจียวเจียวไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของคุณ!”ฉือไห่ผิงเม้มริมฝีปาก ไม่พูดอะไร“เจียวเจียวมีชาติกำเนิดสูงส่ง ถ้าคุณเปิดเผยเรื่องชาติกำเนิดของเธอ อุปสรรคทุกอย่างจะหมดไป เจียวเจียวก็จะได้แต่งงานกับประธานฮั่ว”ฉือไห่ผิงลุกขึ้นยืน “เรื่องแบบนี้ ฉันไม่อยากได้ยินอีก และเธอก็จงเก็บมันไว้กับตัวเองตลอดไป”หลังจากกล่าวเตือนเสร็จ ฉือไห่ผิงก็เดินขึ้นชั้นบนหลี่หลันยังไม่ยอมแพ้ “ทำไมคุณถึงไม่ยอมเปิดเผยชาติกำเนิดของเจียวเจียวล่ะคะ?”ฉือไห่ผิงยืนอยู่บนบันได หลังของเขายังคงดูสุภาพและสงบนิ่ง แต่แฝงไว้ด้วยความลึกซึ้ง หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยว่า “แม่ของเจียวเจียวไม่ต้องการให้เจียวเจียวกลับไปเมืองตี้ตูอีก”ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว!แววตาของหลี่
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 323
เย่ฮวนเอ่อร์กลับมาแล้วแต่เธอกลับมาคนเดียว ฉือหว่านไม่ได้มาด้วยท่านหลินถามอย่างแปลกใจ “เสี่ยวเยา ทำไมกลับมาคนเดียวล่ะ แล้วฉือหว่านล่ะ?”เย่ฮวนเอ่อร์อธิบาย “พ่อ หวานหว่านติดธุระ วันนี้มาไม่ได้ค่ะ”ฮั่วซือหานมองเย่ฮวนเอ่อร์ แล้วเม้มริมฝีปาก “เธอมีธุระอะไร?”เย่ฮวนเอ่อร์ยิ้ม “พี่ซือหาน ถ้าอยากรู้ ฉันจะบอกก็ได้ หวานหว่านออกไปเที่ยวค่ะ”ฉือหว่านออกไปเที่ยว?“เธอไปไหน?”“ไปเวยไห่น่ะ ได้ข่าวว่าเวยไห่กำลังจะมีหิมะตก หวานหว่านเลยไปดูหิมะแรกของฤดูหนาวกับเพื่อนๆ ใช่แล้ว โจวจิ่นก็ไปด้วยนะ”ฮั่วซือหานนึกขึ้นได้ว่า เมื่อวานผู้อำนวยการอี้เคยพูดว่าจะพาทุกคนไปเวยไห่ดูหิมะ ตอนนั้นเขาปฏิเสธไป ไม่นึกว่าฉือหว่านจะไป แล้วโจวจิ่นก็ตามไปด้วยเย่ฮวนเอ่อร์หัวเราะ “พี่ซือหาน ฉันดูแล้วล่ะว่าโจวจิ่นชอบหวานหว่านมาก เช้านี้เขาก็เป็นคนขับรถมารับหวานหว่านด้วยตัวเอง แบบนี้ก็ดีไง พี่จะได้ไม่ต้องเหนื่อยแนะนำผู้ชายคนอื่นให้หวานหว่านรู้จักอีก”พูดจบ เย่ฮวนเอ่อร์ก็แกล้งถอนหายใจหนึ่งเฮือก “บางคนก็ตาบอดแท้ๆ ไข่มุกอยู่ในมือกลับไม่รู้จักรักษา ดันไปเก็บกรวดราคาถูก ทีนี้ล่ะ ไข่มุกคงถูกผู้ชายคนอื่นแย่งไปแล้ว”ฮั่วซือห
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 324
ทุกคนแยกย้ายกันกลับห้อง ฉือหว่านวางกระเป๋าลง หยิบมือถือออกมา พอเปิดวีแชทขึ้นมา เธอก็เห็นคำขอเป็นเพื่อนจากฮั่วซือหานเขาต้องการจะเพิ่มเธอเป็นเพื่อนเขากับเธอหย่ากันแล้ว ตอนนี้ข้างกายเขามีฉือเจียวอยู่ ฉือหว่านไม่อยากกลับไปวุ่นวายด้วยอีกดังนั้นเธอจึงไม่กดยอมรับฉือหว่านเปิดประตูออกไป เจอเข้ากับโจวจิ่นที่เพิ่งออกมาจากห้องตรงข้ามพอดี โจวจิ่นยิ้มแล้วพูดว่า “น้องฉือ ฉันอยู่ห้องตรงข้ามเธอเองนะ ถ้ามีอะไรก็เรียกฉันได้เลย”ฉือหว่านยิ้มบาง “ได้ค่ะ”ฉือหว่าน โจวจิ่น และบรรดารุ่นพี่รุ่นน้องพากันออกจากโรงแรม ด้านหน้าก็คือเวยไห่อันกว้างใหญ่ไพศาลตอนนั้นเอง โจวจิ่นก็พูดขึ้นว่า “น้องฉือ หิมะตกแล้ว”ฉือหว่านเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นหิมะขาวโพลนก็ร่วงลงมาจากฟ้าเป็นปุยหนา...หิมะตกจริงๆถนนหนทางไร้ผู้คน หิมะโปรยปรายทั่วท้องฟ้า กลบพื้นดินให้กลายเป็นสีขาวในพริบตาเบื้องหน้า คลื่นทะเลซัดกระหน่ำโถมเข้าฝั่งระลอกแล้วระลอกเล่า สีครามของทะเลตัดกับขาวของหิมะ ครึ่งหนึ่งเป็นทะเล อีกครึ่งเป็นหิมะ งดงามอย่างหาที่เปรียบมิได้ฉือหว่านสวมเสื้อโค้ทยาวสีขาว รัดร่างบอบบางของเธอไว้แน่น จมูกเล็กๆ กับขอบตาขาวผ่องของเธอแดง
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 325
ฉือหว่านรีบชักมือเล็กๆ ที่เพิ่งเล่นหิมะกลับเข้าไปในแขนเสื้อทันที“น้องฉือ ฉัน…”ในตอนนั้นเอง โจวจิ่นก็กลับมาแล้ว ในมือเขาถือถุงมือขนนุ่มอุ่นๆ มาด้วยเมื่อครู่เขากลัวว่าฉือหว่านจะหนาวมือ เลยรีบกลับไปซื้อถุงมือจากโรงแรม แต่พอกลับมาก็เห็นฮั่วซือหานเสียแล้วฮั่วซือหานมาถึงตัวฉือหว่านก่อน ทั้งสองคนยืนอยู่ใต้ร่มสีดำด้วยกันแววตาของโจวจิ่นแฝงความผิดหวัง ถุงมือคู่นี้คงมาช้าไปก้าวหนึ่ง ใช้ไม่ได้เสียแล้วโจวจิ่นเดินเข้ามา “รุ่นพี่ฮั่ว มาที่นี่ได้ยังไงครับ?”ถึงแม้โจวจิ่นจะจบจากฮาร์วาร์ดเหมือนกัน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าฮั่วซือหาน ผู้เป็นอัจฉริยะตัวจริง เขาก็ยังรู้สึกด้อยกว่าในตอนนั้นเอง บรรดารุ่นพี่รุ่นน้องก็เดินมาล้อมรอบ “รุ่นพี่ฮั่ว พี่ไม่มาไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ๆ ถึงโผล่มาได้ล่ะ?”ทุกคนต่างสงสัยว่าทำไมฮั่วซือหานถึงมาที่นี่กะทันหันฮั่วซือหานมองทุกคน พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ฉันมาทำงานแถวนี้พอดีเลยแวะมาดูหน่อย”ฉือหว่านมองเขาด้วยดวงตาใสกระจ่าง...เขามาทำงานที่เวยไห่?บังเอิญขนาดนั้นเชียว?“รุ่นพี่ฮั่ว ไหนๆ ก็มาแล้ว งั้นอยู่เล่นกับพวกเราด้วยเลยนะคะ” ทุกคนเชิญชวนฮั่วซือหานด้วยความยินดีฮั่ว
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 327
ฉือหว่านรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกย่างอยู่บนกองไฟ ฮั่วซือหานกำลังทำอะไรเนี่ย? เขาอยากให้เธอเรียกเขาว่า “รุ่นพี่ฮั่ว” มากเลยหรือไง?เขาต้องกำลังแกล้งเธอแน่ๆฉือหว่านจ้องเขาเขม็งอย่างแรงฮั่วซือหานที่โดนจ้องกลับยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเหมือนอารมณ์ดีมากในตอนนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นสายเรียกเข้าของฉือหว่านโทรศัพท์สายนี้เหมือนเป็นผู้ช่วยชีวิต เธอลุกขึ้นทันที “ทุกคนทานกันก่อนนะคะ ฉันขอออกไปรับสายแป๊บนึง”…………ฉือหว่านเดินไปที่โถงบันไดเพื่อรับสาย โทรศัพท์มาจากรุ่นพี่สาม เซียวอี้“หวานหว่าน ฉันมาถึงไห่เฉิงแล้วนะ เธอไปไหนเนี่ย?”“รุ่นพี่ ฉันอยู่ที่เวยไห่ค่ะ อีกไม่กี่วันก็กลับแล้ว”“โอเค ฉันจะรอ”ฉือหว่านวางสายแล้วหมุนตัว แต่จังหวะที่หันกลับมาก็ชนเข้ากับอกอุ่นๆ แข็งแรงของใครบางคนเข้าเต็มแรง“อ๊ะ!”โทรศัพท์ในมือหล่นลงพื้นทันทีมือถือ!ฉือหว่านรีบก้มลงไปจะหยิบแต่มีมือใหญ่เรียวยาวมือหนึ่งเอื้อมมาจากด้านข้าง คว้ามันไว้กลางอากาศได้ก่อนฉือหว่านเงยหน้าขึ้น แล้วใบหน้าหล่อเหลาสง่างามของฮั่วซือหานก็ขยายใหญ่ขึ้นตรงหน้าเธอฮั่วซือหานมาแล้ว!เขามาได้ยังไง?ฉือหว่านพ
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 327
ฉือหว่านรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกย่างอยู่บนกองไฟ ฮั่วซือหานกำลังทำอะไรเนี่ย? เขาอยากให้เธอเรียกเขาว่า “รุ่นพี่ฮั่ว” มากเลยหรือไง?เขาต้องกำลังแกล้งเธอแน่ๆฉือหว่านจ้องเขาเขม็งอย่างแรงฮั่วซือหานที่โดนจ้องกลับยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเหมือนอารมณ์ดีมากในตอนนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นสายเรียกเข้าของฉือหว่านโทรศัพท์สายนี้เหมือนเป็นผู้ช่วยชีวิต เธอลุกขึ้นทันที “ทุกคนทานกันก่อนนะคะ ฉันขอออกไปรับสายแป๊บนึง”…………ฉือหว่านเดินไปที่โถงบันไดเพื่อรับสาย โทรศัพท์มาจากรุ่นพี่สาม เซียวอี้“หวานหว่าน ฉันมาถึงไห่เฉิงแล้วนะ เธอไปไหนเนี่ย?”“รุ่นพี่ ฉันอยู่ที่เวยไห่ค่ะ อีกไม่กี่วันก็กลับแล้ว”“โอเค ฉันจะรอ”ฉือหว่านวางสายแล้วหมุนตัว แต่จังหวะที่หันกลับมาก็ชนเข้ากับอกอุ่นๆ แข็งแรงของใครบางคนเข้าเต็มแรง“อ๊ะ!”โทรศัพท์ในมือหล่นลงพื้นทันทีมือถือ!ฉือหว่านรีบก้มลงไปจะหยิบแต่มีมือใหญ่เรียวยาวมือหนึ่งเอื้อมมาจากด้านข้าง คว้ามันไว้กลางอากาศได้ก่อนฉือหว่านเงยหน้าขึ้น แล้วใบหน้าหล่อเหลาสง่างามของฮั่วซือหานก็ขยายใหญ่ขึ้นตรงหน้าเธอฮั่วซือหานมาแล้ว!เขามาได้ยังไง?ฉือหว่านพ
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 328
ในจังหวะนั้นเอง ปลายคางเล็กๆ ก็เจ็บขึ้นมา ฮั่วซือหานออกแรงบีบแน่นขึ้นฉือหว่านขมวดคิ้วเรียว “คุณทำฉันเจ็บนะ”ฮั่วซือหานมองเธอ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “ไม่นึกว่าเธอจะมีเสน่ห์มากขนาดนี้”เขาเห็นชายหลายคนชอบเธอมาแล้ว โจวจิ่นเองก็ถือว่าเป็นนักศึกษาที่โดดเด่นที่สุดในรุ่นหลังๆ ก็ยังตกหลุมรักเธอ ถึงขั้นไม่สนว่าเธอเคยแต่งงานมาแล้วด้วยซ้ำฉือหว่านฉวยจังหวะนั้นแย่งมือถือกลับมาได้ “ต่อให้ฉันมีเสน่ห์แค่ไหน…ก็ไม่มีวันชนะใจประธานฮั่วได้อยู่ดี ไม่ใช่เหรอ?”เธอพูดจบก็หันหลังจะเดินหนีแต่ยังไม่ทันก้าวขาออกไป เอวคอดที่พอดีมือก็ถูกแขนแกร่งรัดเข้ามา ฮั่วซือหานดึงเธอเข้ามาแนบอกทันทีความนุ่มนวลและความแข็งแกร่งแนบแน่นกันเพียงชั้นผ้าบางๆฉือหว่านรีบดิ้น “ประธานฮั่ว คุณจะทำอะไร! ถ้ายังไม่ปล่อย ฉันจะร้องขอความช่วยเหลือแล้วนะ!”“ฉือหว่าน…เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า?”ฉือหว่านชะงักฮั่วซือหานหยิบรูปภาพใบนั้นออกมา...รูปที่เธอยืนอยู่ข้างตู้โชว์ พร้อมกับรูปเขาอยู่ข้างในนัยน์ตากลมโตของฉือหว่านหดลงทันที รูปนี้มาอยู่ในมือเขาได้ยังไง?ฮั่วซือหานจ้องใบหน้าเล็กของเธอแน่นอีกครั้ง ถามซ้ำ “ฉือ
Latest chapter
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 378
จ้าวอี้กำหมัดแน่น “เย่ฮวนเอ่อร์ เธอโดนเฉินจิ้นเล่นของใส่รึเปล่า?”“งั้นก็ไม่เกี่ยวกับนาย!”จ้าวอี้เท้าเอว หัวเราะอย่างโมโห “ได้ งั้นเรื่องของฉันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ ตอนนี้ฉันจะไปหาเฉินจิ้น”จ้าวอี้หมุนตัวแล้วเดินไปทางเฉินจิ้นทันทีเย่ฮวนเอ่อร์สีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบยื่นมือไปดึงจ้าวอี้ “จ้าวอี้ นายจะทำอะไร? ที่นี่คือสถานที่ทำงานของคนอื่น นายมีสิทธิ์อะไรไปก่อกวนเขา?”ขณะนั้นหัวหน้าคุมงานของไซต์รีบวิ่งมาหอบหายใจ พยักหน้าคำนับต่อหน้าจ้าวอี้ “คุณชายจ้าว ท่านมาที่นี่ได้ยังไงครับ ที่นี่สกปรกมาก เดี๋ยวจะเปื้อนเสื้อผ้าท่าน วันนี้คุณชายมาสำรวจงานเหรอครับ?”เย่ฮวนเอ่อร์ตกใจจ้าวอี้หันมามองเย่ฮวนเอ่อร์ ยิ้มมุมปาก “จริงสิ ลืมบอกเธอไป ตึกตรงนี้เป็นโครงการของบ้านฉัน เป็นไซต์งานของบ้านฉัน ฉันมาดูงานมันผิดตรงไหนล่ะ”เย่ฮวนเอ่อร์เกือบลืมไปว่าตระกูลจ้าวทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ที่นี่เป็นโครงการหนึ่งของพวกเขาเฉินจิ้นดันบังเอิญมาทำงานที่พื้นที่ของตระกูลจ้าวพอดีจ้าวอี้หันไปพูดกับหัวหน้าคุมงาน “ได้ยินว่าที่นี่มีคนชื่อเฉินจิ้นเหรอ?”หัวหน้าคุมงาน “ใช่ครับ”“เรียกเขามาหน่อยสิ”หัวหน้าคุมงานตะโกนเสียง
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 377
ได้ยินคำพูดนั้น เย่ฮวนเอ่อร์ก็หยุดดิ้น เธอขึ้นไปนั่งที่เบาะข้างคนขับของรถเฟอร์รารีแต่โดยดีจ้าวอี้กลับมานั่งที่เบาะคนขับ สีหน้าเย็นชา “เย่ฮวนเอ่อร์ เธอสนใจเฉินจิ้นขนาดนั้นเลยเหรอ?”ตอนแรกไม่ยอมขึ้นรถเขา แต่พอเพื่อเฉินจิ้นกลับยอมขึ้นทันทีเย่ฮวนเอ่อร์เงยหน้ามองจ้าวอี้ “จ้าวอี้ นายรู้ไหมว่านายตอนนี้มันแปลกมาก?”จ้าวอี้อึ้ง“ฉันก็ยกฮั่วเสวียนให้นายไปแล้ว ตอนนี้แฟนนายคือฮั่วเสวียนเธอหน้าอกใหญ่ เอวเล็ก เป็นนักเต้นบัลเล่ต์ นายก็ชอบผู้หญิงสไตล์นั้นไม่ใช่เหรอ นายควรจะติดอยู่กับเธอสิทำไมนายยังต้องตามวุ่นวายกับฉันอีก?”จ้าวอี้กำพวงมาลัยแน่น “ฉัน……”“จ้าวอี้ อย่าบอกฉันนะว่านายหลงรักฉันเข้าแล้ว”เห็นสายตาเย่ฮวนเอ่อร์ที่เต็มไปด้วยการเย้ยหยันและดูถูก จ้าวอี้ก็โกรธจนพูดไม่ออก เขาหัวเราะเยาะ “หลินเสี่ยวเยา อย่ามโนไปเองนักเลยฉันจะไปหลงรักเธอได้ยังไง?”“งั้นก็ดี”เย่ฮวนเอ่อร์ไม่ต้องการความรักของเขาเลย ความรักที่มาช้า มันไร้ค่าเสียยิ่งกว่าหญ้า!จ้าวอี้รู้สึกว่าตัวเองแค่มีความรู้สึกอยากครอบครอง เพราะตอนแรกเย่ฮวนเอ่อร์วิ่งตามเขาแต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนใจไปชอบเฉินจิ้นแทน ยิ่งเฉินจิ้นเป็นศัตรูของเขาด้
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 376
เย่ฮวนเอ่อร์หันหลังเดินจากไปทันทีฮั่วเสวียน “……”ตอนนั้นเอง จ้าวอี้ก็เดินก้าวเข้ามาขวางทางเย่ฮวนเอ่อร์ “เย่ฮวนเอ่อร์ เธอชอบเฉินจิ้นจริงๆ เหรอ?”เย่ฮวนเอ่อร์พยักหน้า “ใช่แล้ว”จ้าวอี้ยังไม่เชื่อ “เป็นไปไม่ได้ เธอจะไปชอบเฉินจิ้นคนนั้นได้ยังไง? เธอต้องแกล้งทำเพื่อยั่วฉันใช่ไหม เย่ฮวนเอ่อร์ ฉันไม่คิดเลยว่าเธอก็ใช้มารยาหญิงเพื่อดึงความสนใจฉันเหมือนกัน!”เย่ฮวนเอ่อร์รู้สึกหมดคำจะพูด “จ้าวอี้ ฟังให้ดีนะ ฉันกับนายจบกันไปนานแล้ว ตอนนั้นพวกเรายังเด็กฉันยอมรับว่านายใช้ฉันแล้วไปมีคนอื่นแต่เอาเข้าจริง ฉันก็ไม่ได้รักนายแบบชายหญิงเลยด้วยซ้ำตอนนี้คนที่ฉันชอบคือเฉินจิ้น!”จ้าวอี้ไม่อยากเชื่อ เขาไม่เชื่อเลยว่าเสี่ยวเยาที่เคยวิ่งตามเขาจะเปลี่ยนใจไปชอบคนอื่น“เย่ฮวนเอ่อร์ เธอรู้ไหมว่าเฉินจิ้นเป็นคนยังไง? เขาเกิดมาต่ำต้อย คบกับเธอ เขาจะเลี้ยงเธอไหวเหรอ?หรือว่าเธอจะต้องเลี้ยงเขาเอง?”เย่ฮวนเอ่อร์ขมวดคิ้ว “จ้าวอี้ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าพวกนายเอาความเหนือกว่ามาจากไหน ก็แค่นายเกิดมาดีกว่าเฉินจิ้น บอกให้นะฉันก็แค่ชอบเขา ฉันอยากทำอะไรก็เรื่องของฉัน!”“เย่ฮวนเอ่อร์ เธอ!” จ้าวอี้หน้าเขียวด้วยความโกรธ“จ้าวอ
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 375
เย่ฮวนเอ่อร์นิ่งไปครู่หนึ่งเธอติดกิ๊บจริงๆ เป็นคุณป้าของเธอที่มอบให้หวังจื่อเหยาหัวเราะ “กิ๊บ Chanel สามหมื่นแปดเธอใส่ได้ตามใจ แต่เงินจำนวนนี้เฉินจิ้นต้องทำงานนานแค่ไหนถึงจะหาได้เธอคิดว่าเธอสองคนเหมาะกันเหรอ?”เย่ฮวนเอ่อร์เท้าสะเอว “พวกเราสองคนเหมาะกันหรือไม่มันเกี่ยวอะไรกับเธอแต่ที่แน่ๆ คือเธอกับเฉินจิ้นไม่เหมาะกัน!”หวังจื่อเหยา “เธอ!”ตอนนั้นเอง เฉินจิ้นหันไปพูดกับหวังจื่อเหยา “ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีก อย่าบังคับให้ฉันต้องพูดรอบที่สาม!”หวังจื่อเหยา ทั้งรักทั้งกลัวเฉินจิ้นตอนนี้เขามองมาด้วยสายตาเย็นชาเธอสะท้านไปทั้งตัว“เฉินจิ้น ฉันจะคอยดูเธอกับเย่ฮวนเอ่อร์ไม่มีทางจบลงด้วยดีหรอก!”พูดจบ หวังจื่อเหยาก็พาคนของเธอจากไป“หวังจื่อเหยาคนนั้นในที่สุดก็ไปซักที เฉินจิ้น นายห้ามไปหลงกลเธอเด็ดขาดนะ อย่าไปคบกับเธอ เธอพูดจาด่านายนะ!” เย่ฮวนเอ่อร์พูดกับเฉินจิ้นเฉินจิ้นมองเธอ “หล่อนด่าฉันว่าอะไร?”เย่ฮวนเอ่อร์กลัวจะกระทบความรู้สึกเขาเลยพูดอ้อมๆ “เธอก็พูดเรื่องครอบครัวของนายไง”เฉินจิ้นเข้าใจดี ความเป็นมาของเขาไม่ใช่ความลับอะไร ใครจะพูดก็พูดไปเขาไม่สนใจเฉินจิ้นมองดวงตากลมโตสดใสของเย่
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 374
เฉินจิ้นรีบปล่อยข้อมือของเธอถอยหลังออกไปสองก้าวรักษาระยะห่างอย่างปลอดภัยเย่ฮวนเอ่อร์รู้สึกว่าที่ปีกจมูกมันร้อนๆ เธอยกมือแตะนิ้วเต็มไปด้วยเลือด“อ๊า ฉันเลือดกำเดาไหล” เย่ฮวนเอ่อร์ร้องเสียงหลงเฉินจิ้นมองเธอแวบหนึ่งเธอเลือดกำเดาไหลจริงๆเขาดึงกระดาษทิชชู่สองแผ่นส่งให้ “เงยหน้าขึ้น เดี๋ยวก็หาย”เย่ฮวนเอ่อร์รับกระดาษไว้เงยหน้าขึ้น “ทำไมฉันถึงเลือดกำเดาไหลล่ะ?”เฉินจิ้นไม่ตอบ เปิดประตูเดินออกไปลมเย็นภายนอกพัดใส่หน้าเขาทันทีหนาวมาก แต่ก็พัดกลิ่นหวานๆ ของเด็กสาวออกไปหมดเช่นกันตอนนั้นเอง เย่ฮวนเอ่อร์ที่ห้ามเลือดได้แล้วก็วิ่งตามออกมา “เฉินจิ้น นายรอก่อน ทำไมร่างนายถึงมีแผลเยอะขนาดนั้น?”เฉินจิ้นไม่หยุดยังก้าวยาวๆ ต่อไปแต่เย่ฮวนเอ่อร์ก็ยังไล่ตามเขาพลางบ่นไม่หยุด “แผลพวกนั้นนายไปมีเรื่องกับคนอื่นมาใช่ไหม? ต่อไปอย่าทะเลาะวิวาทแล้วนะตั้งใจเรียนเถอะการเรียนรู้คือทางออกที่ดีที่สุด”เฉินจิ้นไม่มีสีหน้า ทำเหมือนเย่ฮวนเอ่อร์เป็นอากาศแต่แล้วด้านหน้าก็มีคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัว หวังจื่อเหยาเดินนำกลุ่มสาวๆ มาด้วยความโกรธหวังจื่อเหยาตะโกน “เย่ฮวนเอ่อร์ หยุดเดี๋ยวนี้! ฉันพาคนมาด้วยนะ เธอกลัวไห
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 373
เย่ฮวนเอ่อร์พูดทีละคำ เฉินจิ้น นายเห็นหมดทั้งตัวฉันแล้วนะเฉินจิ้นมองเธอ “ฉันไม่ได้ดู”“ยังจะเถียงอีกเหรอ? เมื่อกี้นายไม่ได้มองฉันหรือไง?”เฉินจิ้น “……” มองสิ เขาไม่ได้ตาบอดนี่ใบหน้าสวยหวานของเย่ฮวนเอ่อร์ขึ้นสีชมพูจางๆ แค่คิดถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ เธอก็ทั้งอายทั้งหงุดหงิดเธอคิดว่าเป็นฉือหว่านที่เข้ามาไม่คิดเลยว่าจะเป็นเขา“เมื่อกี้นายเห็นอะไรบ้าง ได้ยินอะไรบ้าง?” เย่ฮวนเอ่อร์ถามเฉินจิ้นเงียบ ไม่พูดอะไรเย่ฮวนเอ่อร์เกลียดที่สุดคือเวลาที่เขาเงียบไม่ยอมพูด “เป็นใบ้เหรอ?”เฉินจิ้น “เธอบอกว่าอยากได้คัพ D……”อ๊า!เย่ฮวนเอ่อร์ร้องออกมาเขย่งปลายเท้าขึ้นไปเอามือปิดปากเขาไว้ ไม่ให้พูดต่อ“อย่าพูด!”ฝ่ามือนุ่มของเธอวางลงอย่างรวดเร็วระยะห่างระหว่างทั้งสองคนลดลงทันที เฉินจิ้นมองเข้าไปในดวงตาสวยคมของเธอดวงตาของเธอสว่างสดใสเหมือนมีแสงอาทิตย์อยู่ในนั้น เหมือนกับตอนที่เขาเห็นเธอครั้งแรกไม่มีผิดวันนั้นฝนตกเขาบังเอิญช่วยเธอไว้ ตอนนั้นเธอยังมีปานอยู่บนหน้า แต่ดวงตาคู่นั้นก็ยังสวยแบบนี้เฉินจิ้นยกมือดึงมือนุ่มของเธอลง “ฉันไม่อยากพูด เธอเป็นคนบอกให้ฉันพูดเอง”เย่ฮวนเอ่อร์ “……นายยังจะพูดอีก!”
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 372
…………ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เย่ฮวนเอ่อร์หยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมาเธอหันหลัง กำลังสวมชุดชั้นในอยู่จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะดังขึ้นที่ประตูมีคนมาเคาะประตูหวานหว่านมาเร็วจัง?เย่ฮวนเอ่อร์ “เข้ามาได้เลย”ประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าถูกเปิดออกมีคนเดินเข้ามาไม่ใช่ฉือหว่าน แต่คือเฉินจิ้นเฉินจิ้นมาถึงแล้วพอเขาเดินเข้ามาก็เห็นเย่ฮวนเอ่อร์กำลังเปลี่ยนเสื้อข้างล่างยังสวมกระโปรงยูนิฟอร์มส่วนด้านบนเธอสวมบราใหม่สองมือเรียวขาวกำลังไขว้หลังพยายามติดตะขอบราเฉินจิ้นชะงักไป เขาเคาะประตูแล้วนะ แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพแบบนี้ผิวของเด็กผู้หญิงขาวเนียนจนแสบตาโครงร่างบอบบาง ผมยาวสีดำขลับไหลลงมาสลวยพันอยู่กับต้นแขนของเธอแผ่นหลังของเธอสวยมากเนื้อเนียนละเอียดกับเอวคอดบางเส้นโค้งรูปตัว S เด่นชัดเตะตาเฉินจิ้นชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นก็เบือนสายตาหนีเขาหันหลัง เตรียมจะเดินออกไปแต่เสียงนุ่มนวลของเด็กสาวก็ดังขึ้น “ตะขอบราด้านหลังฉันติดไม่ได้ ช่วยฉันหน่อยสิ”เด็กสาวถอยหลังไม่กี่ก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา “ตรงนี้ ติดไม่เข้าเลย”เฉินจิ้นยังคงยืนนิ่งเด็กสาวเริ่มร้อนรน “ช่วยหน่อยเถอะ มือฉันเจ็บแถมตัวก็ปวดไปหมด ซี้
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 371
ไม่นานก็มีนักศึกษาคนอื่นแห่กันเข้ามาดู “แย่แล้ว ตรงนี้มีคนตีกัน!”หวังจื่อเหยาได้ยินเข้าก็เริ่มกลัวขึ้นมา เพราะการตีกันในโรงเรียนถือเป็นเรื่องร้ายแรงอาจถูกบันทึกความผิดทางวินัยได้ ที่สำคัญคือ เธอโดนต่อยจนเจ็บแทบขาดใจ ฮือๆทั้งเหตุการณ์หวังจื่อเหยาโดนเย่ฮวนเอ่อร์กดอยู่กับพื้นและซัดไม่ยั้ง แม้เพื่อนๆ จะรุมเย่ฮวนเอ่อร์แต่มันก็ไม่อาจหยุดยั้งเธอได้เลย หวังจื่อเหยารู้สึกเหมือนตัวเองโดนไฟเผาไปทั้งตัวหวังจื่อเหยาดันเย่ฮวนเอ่อร์ออก “เย่ฮวนเอ่อร์ รอดูเถอะฉันจะไปเรียกคนมา!”พูดจบหวังจื่อเหยาก็พาเพื่อนสาววิ่งหนีไปทันทีเย่ฮวนเอ่อร์ก็มีแผลอยู่เหมือนกันเสื้อผ้าของเธอก็ถูกดึงจนขาด เธอเก็บกระเป๋าขึ้นจากพื้นแล้วเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า จำเป็นต้องเปลี่ยนชุด ไม่งั้นออกไปข้างนอกไม่ได้แน่เธอไม่รู้สึกเสียใจเลยที่ตบกับหวังจื่อเหยา กับคนปากเสีย เธอไม่มีวันยอมให้อภัยหวังจื่อเหยาไปเรียกคน เธอก็รออยู่ตรงนี้แหละเย่ฮวนเอ่อร์ถอดเสื้อออกแต่พอขยับตัวก็เจ็บจนต้องร้อง “ซี้ด” รอยข่วนแดงๆ เต็มแผ่นหลังตอนชกต่อยกันไม่รู้สึกตอนนี้เจ็บเหมือนโดนมีดกรีดในขณะนั้นเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเย่ฮวนเอ่อร์
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ บทที่ 370
นักเรียนหญิงคนหนึ่งพูด “พ่อของเฉินจิ้นเป็นพ่อค้ายาใช่ไหม?”หวังจื่อเหยาพยักหน้า “ใช่ เฉินจิ้นเป็นลูกของพ่อค้ายาแถมแม่ของเขาก็ตาบอด น้องสาวกำลังเรียนมัธยมต้น ฐานะครอบครัวแย่มาก แต่บ้านพ่อค้ายา แม่ตาบอด น้องสาวยังเรียนหนังสือและเขาที่แหลกสลายมันกลับทำให้ฉันอยากท้าทายเขายิ่งขึ้น ฮ่าๆ!”หวังจื่อเหยากับกลุ่มเพื่อนหญิงหัวเราะเสียงดังหัวเราะจนตัวสั่น พวกเธอหัวเราะเยาะครอบครัวของเฉินจิ้นเย่ฮวนเอ่อร์เริ่มไม่พอใจเธอเอื้อมมือไปปิดก๊อกน้ำดวงตากลมโตสวยสดใสจ้องมองไปยังกลุ่มของหวังจื่อเหยา “พวกเธอหัวเราะพอหรือยัง?”คำพูดของเย่ฮวนเอ่อร์ ทำให้หวังจื่อเหยากับพวกถึงกับชะงักหวังจื่อเหยาหันมามองเย่ฮวนเอ่อร์ และจำได้ทันที “นี่ไม่ใช่เย่ฮวนเอ่อร์ที่กำลังดังอยู่ตอนนี้เหรอ เรื่องที่เราพูดมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยล่ะ!”เย่ฮวนเอ่อร์ขมวดคิ้ว “พวกเธอไม่ควรเอาความทุกข์ของคนอื่นมาล้อเล่น ความลำบากของคนอื่นไม่ใช่เรื่องที่ควรถูกเอามาขำ!”เธอเคยไปที่บ้านของเฉินจิ้น เป็นบ้านที่อบอุ่น แม่กับน้องสาวของเฉินจิ้นเป็นคนใจดีและอ่อนโยนแม้สภาพแวดล้อมจะมืดทึบและชื้นแฉะ เฉินจิ้นเพิ่งจะบรรลุนิติภาวะ คืนวันนั้นชายเมามายคนหนึ
