บทที่ 46

ฉือหว่านทำแผลให้เขาเสร็จแล้ว แต่โชคร้ายที่ฮั่วซือหานเกิดอาการติดเชื้อ พอตกดึกก็เริ่มมีไข้สูง

ฮั่วซือหานหนาวสั่น ฉือหว่านปรับแอร์ให้อุณหภูมิสูงขึ้น ห่มผ้าหนาให้เขาหลายชั้น แต่เขาก็ยังตัวเย็นเฉียบ เหงื่อเย็นไหลซึมออกมาตามหน้าผาก ริมฝีปากของเขาซีดเผือด

ฉือหว่านคิดว่าเขาสมควรโดนแล้ว ถ้าเขาไม่มัวแต่พาฉือเจียวไปโรงพยาบาล และรีบทำแผลให้ตัวเอง เรื่องคงไม่แย่ขนาดนี้

ฉือหว่านฝังเข็มให้เขาไปแล้ว แต่เขายังต้องอดทนผ่านช่วงไข้สูงนี้ไปให้ได้ด้วยตัวเอง

เมื่อไข้ลดลง อาการของเขาก็จะดีขึ้นเอง

ฉือหว่านเปิดผ้าห่มแล้วล้มตัวลงนอน นอนข้างๆ เขา

ตัวเขาเย็นจัดเหมือนก้อนน้ำแข็ง ร่างกายแผ่ไอเย็นออกมาไม่หยุด

เธอพยายามจะเพิกเฉยต่อเขา แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ ริมฝีปากสีแดงสดของเธอกัดเม้มเบาๆ ก่อนที่ร่างกายบอบบางจะขยับเข้าไปใกล้เขาเอง

เขานอนหันหลังให้เธอ ฉือหว่านพยายามหลีกเลี่ยงแผลของเขา แล้วค่อยๆ โอบกอดเขาจากทางด้านหลัง

ฮั่วซือหานรับรู้ได้ทันทีว่ามีร่างนุ่มนิ่มของใครบางคนแนบเข้ามาใกล้ ร่างกายอบอุ่นของเธอซึมซับผ่านเนื้อผ้าบางๆ แผ่ความอุ่นเข้ามาในร่างเขา

ไม่นาน มือเล็กๆ ของเธอก็เลื่อนลงมา วางล