Home / โรแมนติก / คุณอาขา / บทที่ 2 เช่าคอนโดมิเนียม

Share

บทที่ 2 เช่าคอนโดมิเนียม

last update Last Updated: 2024-10-27 11:26:21

“ทางมหาวิทยาลัยให้หนูลงไปรายงานตัวเดือนหน้า แม่ดีใจไหม”

“ดีใจสิลูก แม่ดีใจมาก” แม่คว้าฉันไปกอด เราสองคนกอดกันตัวกลม ฉันนี่แทบจะอิ่มทิพย์ก็ว่าได้ มันตื้นตัน มันดีใจจนอธิบายไม่ถูก ความเหนื่อยล้าจากการอ่านหนังสือมาตลอด มาวันนี้มันหายไปจนหมดสิ้น 

และแล้วก็มาถึงวันเดินทาง เมื่อคืนฉันนอนแทบไม่หลับเลยก็ว่าได้ กระทั่งลงรถทัวร์ที่หมอชิต คนที่มารับกลับทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงมาก เกือบปีแล้วที่ไม่ได้เจอหน้าอาปัถย์ คิดถึงจนอยากกระโดดกอด แต่ก็คงได้แค่คิดในใจเท่านั้น

อาปัถย์มารับฉันคงเพราะคุยกับแม่ สองคนนี้เห็นคุยกันตลอด เพราะบ่อยครั้งที่อาปัถย์มักจะโทรศัพท์ไปหาแม่ฉันและคุยกันอยู่นานสองนาน แม่สนิทกับอาปัถย์มาก น่าจะมากกว่าน้องชายแท้ๆ ของแม่ด้วยซ้ำ 

“อาดีใจด้วยนะเวียงพิงค์ เก่งนะตัวแค่นี้”

“ค่ะ” ฉันตอบรับเพียงแค่สั้นๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไร แต่ใจนั้นเต้นโครมคราม ดีใจที่เขารู้ว่าฉันสอบได้

“มา…เราช่วยถือกระเป๋า” อาปัถย์เดินเข้าไปช่วยแม่ฉันถือกระเป๋า ส่วนของฉันคือเป้ที่ฉันสะพายติดตัวไว้ จากนั้นก็พาฉันกับแม่ไปที่รถ

แม้สรรพนามที่แม่กับอาปัถย์ใช้เรียกกันมันจะต่างไปจากญาติคนอื่นๆ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ นั่นเพราะแม่พูดเสมอๆ ว่าอาปัถย์คืออาของฉัน และฉันก็เชื่อแบบนั้น จึงไม่ถามเซ้าซี้ 

อาปัถย์พาฉันกับแม่ไปกินข้าวก่อน เสร็จก็ขับพาไปที่บ้านของอาปัถย์เอง โดยบอกให้ฉันกับแม่พักผ่อนกันก่อน นอนค้างที่นี่สักคืน พรุ่งนี้ถ้าจะไปหาห้องเช่าก็จะพาไปหา

บ้านของอาปัถย์นั้นสวย เพราะเป็นบ้านใหม่ ที่ถูกออกแบบและตกแต่งไว้เป็นอย่างดี รอบๆ บ้านมีสวนกับบ่อปลาขนาดเล็กด้วย ทำให้บรรยากาศดูร่มรื่นไม่น้อยเลย 

“แก้วกับลูก จะอยู่กับเราที่บ้านก็ได้นะ” 

“ไม่ได้หรอก”

“ทำไมจะไม่ได้”

“เราเกรงใจ อีกอย่างปัถย์เองก็มีแฟนอยู่แล้วด้วย ขืนเราหอบลูกมาอยู่ เดี๋ยวแฟนปัถย์จะอึดอัดไปด้วย คนแถวนี้จะหาว่าปัถย์แอบซุกลูกซุกเมียไว้อีก”

“เราไม่ถือ ก็เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ มีอะไรที่เราพอจะช่วยได้ เรายินดี”

“แค่ที่ผ่านๆ มาปัถย์ช่วยรับฟังเรื่องราวของเราก็มากพอแล้ว”

“แก้ว”

“ขอบใจในมิตรภาพนะปัถย์ ขอบใจที่เราเป็นเพื่อนกัน”

“เป็นเพื่อนแต่ให้ลูกเรียกเราว่าอา แทนที่จะเป็นพี่ปัถย์ มันน่านัก”

“ไม่ให้เรียกลุงปัถย์ก็ดีถมไปแล้ว” 

“งั้นแค่อาก็คงพอ” นี่คือประโยคที่ฉันบังเอิญผ่านมาได้ยินแม่กับอาปัถย์คุยกัน ฉันแอบยิ้ม นั่นเพราะตอนนี้รู้ความจริงว่าอาปัถย์ไม่ใช่ญาติทางสายเลือดของฉัน เพราะความที่เข้าใจว่าอาปัถย์เป็นญาติมาโดยตลอด ฉันก็เลยพยายามตัดใจ เลิกชอบ แม้จะทำไม่ได้ก็พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกผิดของตัวเองไว้เพียงคนเดียว

แต่ตอนนี้ฉันกลับโล่งอก ยิ้มแก้มแตกอยู่ตรงบันไดเหมือนคนบ้า ก่อนที่ความจริงอีกอย่างจะทำให้ใจฉันมันห่อเหี่ยวอีกครั้ง ที่ได้รู้ว่าตอนนี้อาปัถย์มีคนรักอยู่แล้ว ได้แต่ยืนเงียบๆ ฟังพวกเขาคุยกัน 

 

วันรุ่งขึ้น อาปัถย์พาฉันกับแม่ไปหาห้องเช่า เราไปดูกันมาหลายที่ ก่อนที่ฉันกับแม่จะตกลงเช่าคอนโดมิเนียมที่อาปัถย์แนะนำ แม้อยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยมาสักหน่อย แต่ราคาถูกและห้องก็สะอาด คอนโดมิเนียมเองก็น่าอยู่มากด้วย เพราะคอนโดมิเนียมที่ใกล้ๆ มหาวิทยาลัยราคาเช่ามันแพงมาก แพงกว่าราคาเช่าตึกแถวของแม่ฉันเสียอีก 

ฉันต้องเรียนรู้การเอาตัวรอด ต้องจำสายรถประจำทางและมีอะไรอีกหลายๆ อย่างที่ฉันต้องทำ ฉันกับแม่อยู่ที่บ้านอาปัถย์อีกสองวันก็นั่งรถทัวร์กลับเชียงราย แต่ละวันที่ผ่านไปมันไวมาก เผลอแป๊บเดียวก็ถึงวันรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยของฉันแล้ว

ฉันกับแม่มาถึงกรุงเทพฯ ในตอนสาย นั่งรถแท็กซี่ไปยังคอนโดมิเนียมที่เช่าไว้แล้วเอง เพราะแม่บอกว่าวันนี้อาปัถย์มีประชุม ก็เลยมารับไม่ได้ ฉันไม่ได้ว่าอะไร เพราะแค่ได้มาอยู่ใกล้ๆ หัวใจฉันมันก็พองโตมากแล้ว 

และเย็นนั้นอาปัถย์ก็มารับฉันกับแม่ไปกินข้าว อาปัถย์มีของขวัญให้ฉัน นั่นคือชุดเครื่องเขียนกับกระเป๋า ซึ่งฉันสัญญาว่าจะไม่มีวันใช้มันเด็ดขาด 

“ตั้งใจเรียนรู้ไหมเวียงพิงค์ เรียนแทนแม่เขาด้วย”

“ค่ะ…อาปัถย์” ฉันเอ่ยรับคำอย่างไม่ลังเล ก่อนจะหันไปคว้ามือแม่มากุมไว้ นั่นเพราะฉันรู้ว่าแม่ไม่มีโอกาสได้เรียนต่อ

 

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • คุณอาขา   บทที่ 16 สาวน้อยของอา (จบ)

    “อ่ะ…อา” ฉันครางออกมา เมื่ออาปัถย์จงใจใช้แก่นกายเสียดสีกับดอกไม้กลางลำตัวของฉันราวกับต้องการขออนุญาต ทั้งๆ ที่มันไม่จำเป็นอาปัถย์จูบฉันอย่างร้อนแรง มือทั้งสองข้างก็บีบคลึงหน้าอกทั้งสองข้างไปด้วย พร้อมกับค่อยๆ ส่งแก่นกายเข้าหาฉันช้าๆ“ยังเจ็บอยู่ไหม”“ไม่ค่ะ” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธ กัดฟัน เพราะแม้มันยังคงเจ็บอยู่บ้าง แต่ความเจ็บมันก็มาพร้อมความเสียวซ่านที่ฉันปรารถนาจะสัมผัสอาปัถย์ค่อยๆ แทรกตัวเองเข้าหาฉัน ความคับแน่น ตอดรัดเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง กระทั่งฉันรับอาปัถย์เข้ามาอยู่ในตัวจนลึกสุด“อืมม์…อารักเวียงพิงค์”“หนูก็รักอาปัถย์” เราเอ่ยคำว่ารักออกมา อาปัถย์หยุดรอในขณะที่ร่างกายของฉันมันส่งสัญญาณให้อาปัถย์ไปต่อ ภายในตัวฉันตอดรัดถี่กระชั้นมากขึ้น จนได้ยินอาปัถย์เป่าลมออกปากหนักๆ อยู่หลายครั้งและในที่สุดอาปัถย์ก็เร่งจังหวะสะโพก ทุกจังหวะที่อาปัถย์ส่งมานั้น มันทำให้ฉันทรมานเหลือเกิน ฉันครางออกมาอ

  • คุณอาขา   บทที่ 15 ปฏิกิริยาของอาปัถย์

    “งั้นเราก็เจ๊ากัน”“เจ๊าก็เจ๊า แต่เรื่องเมื่อคืนอาเสียเปรียบอยู่นะ เพราะเวียงพิงค์ปลดปล่อยตั้งหลายครั้ง ส่วนอา…แค่ครั้งเดียว” ผมพูดเย้าเธอให้หน้าแดงซ่าน เพราะผมชอบมองเวลาเธอเขิน และตอนนี้สาวน้อยของผมก็เขินจนทำตัวไม่ถูก“ทะลึ่ง”“งั้นคืนนี้อาขอทวงคืนความเสมอภาค ตกลงนะ”“อาปัถย์พูดอะไร บ้า!” เวียงพิงค์ยื่นมือมาทุบแขนผมแรงๆ ก่อนจะรั้งผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง หนีหน้าผมไปเสียแล้วผมหัวเราะชอบใจก่อนจะกระโดดขึ้นเตียง คว้าเธอมากอด มาหอมและจูบอยู่นาน อยากทำอะไรๆ ที่มากกว่านี้ แต่ต้องอดใจรอเราลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว จัดกระเป๋า จากนั้นผมก็ขับรถพาว่าที่เจ้าสาวแสนสวยไปยังหัวหิน หัวใจผมกระชุ่มกระชวยเสียจริงๆ มองไปทางไหนก็มีความสุขไปหมด ความสุขที่เฝ้ารอมานาน เมื่อมันมาถึง มันหอมหวานแบบนี้นี่เองผมเลือกพักรีสอร์ทริมทะเล โดยเลือกห้องพักที่มีสระว่ายน้ำส่วนตัว ก็บอกแล้วว่าผมพาเวียงพิงค์มาพรีฮันนีมูน ต้องขอความเป็นส

  • คุณอาขา   บทที่ 14 ผู้หญิงในอ้อมกอด

    แต่กลับยิ่งเร่งจังหวะมากขึ้นและมากขึ้น กระทั่งเปลี่ยนมาเป็นช้าในตอนท้าย ใช่ว่าอาปัถย์จะรู้สึกดีเพียงคนเดียว เพราะฉันเองก็รู้สึกดีกับเซ็กซ์ครั้งแรกนี้มากเช่นเดียวกัน อาปัถย์คือคนที่มาเติมเต็มชีวิตของฉันร่างกายของฉันเป็นของอาปัถย์อย่างสมบูรณ์ อาปัถย์ทำให้ฉันเร่าร้อนเหมือนเปลวเพลิง ของขวัญวันรับปริญญาชิ้นพิเศษชิ้นนี้ของฉัน มันช่างเร่าร้อนจนฉันแทบหยุดหายใจ“อุ๊ย! อาปัถย์” ฉันอุทานตกใจ เมื่ออยู่ๆ อาปัถย์ก็จับฉันนอนตะแคง และสอดแทรกแก่นกายเข้าหาฉันจากด้านข้าง ความคับแน่นที่มีมากอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก ขาข้างหนึ่งของฉันถูกอาปัถย์ยกขึ้นสูง ฉันแอบก้มตัวมองยามที่อาปัถย์ส่งตัวเองเข้าออกภายในตัวฉัน แต่ยิ่งมองฉันก็ยิ่งเร่าร้อนจนไม่อาจต้านทาน จนต้องปลดปล่อยความต้องการออกมา ซึ่งนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก แต่มันคือครั้งที่สี่แล้วต่างหากร่างกายฉันกระตุกบ่งบอกว่าฉันปลดปล่อยออกมาแล้ว อาปัถย์ได้แต่ยิ้มแล้วกระซิบถามฉันว่าฉันมีความสุขไหม ฉันจึงพยักหน้ารับ“อะ…อาปัถย์ จะตอบแทนความรักที่มั่นคงขอ

  • คุณอาขา   บทที่ 13 จุมพิตจากริมฝีปาก

    “อาอดทนรอให้สาวน้อยของอาเรียนจบมาสี่ปี หนึ่งพันสี่ร้อยหกสิบวัน สามหมื่นห้าพันสี่สิบชั่วโมง หรืออาจจะมากกว่านี้ถ้าเรานับตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกัน” จุมพิตจากริมฝีปากร้อนๆ ของอาปัถย์ที่สัมผัสลงมาหนักๆ ตรงหัวไหล่ของฉันทำเอาฉันสะดุ้ง“เวียงพิงค์ยังรักอาอยู่ใช่ไหม”“รักสิคะ ทำไมจะ...ไม่...รัก” ประโยคท้ายๆ ของฉันมันฟังดูกระท่อนกระแท่น นั่นเพราะอาปัถย์กำลังจูบไซ้ท้ายทอยของฉันและลดระดับต่ำลงไปเรื่อยๆ“สาวน้อยของอาน่ารักที่สุด” อาปัถย์กำลังทำให้ฉันทรมานกับสัมผัสอันแปลกใหม่ มันเสียวซ่าน วาบหวามยากที่จะอธิบายความรู้สึกที่เกิดขึ้นในเวลานี้ออกมาเป็นคำพูดได้“อืมม์…อาปัถย์ขา” ฉันหลับตาพริ้ม อารมณ์ไม่คุ้นชินถูกปลุกเร้าจากการสัมผัสอันช่ำชองของอาปัถย์ โดยเฉพาะฝ่ามือทั้งสองข้าง ที่เอื้อมมาลูบไล้หน้าท้องแล้วลากสูงขึ้นกระทั่งถึงหน้าอกหน้าใจที่ฉันไม่เคยให้ใครสัมผัสมันมาก่อนแม้แต่คนเดียวมืออุ่นจัดของอาปัถย์บีบคลึง ฟอนเฟ้นหน้าอกอวบหยุ่นของฉันจนมันตั

  • คุณอาขา   บทที่ 12 ของขวัญชิ้นพิเศษ

    นั่นทำให้ฉันฝันดี ก่อนจะสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก ฉันตื่นมาอาบน้ำ แต่งตัว แต่งหน้า ทำผมด้วยตัวเอง จากนั้นก็ตั้งใจจะลงไปใส่บาตร แต่ดูเหมือนอาปัถย์จะรู้ใจ เพราะพอลงมาถึงชั้นล่าง ฉันก็เห็นอาปัถย์เตรียมของใส่บาตรไว้ให้ฉันแล้ว“วันนี้เวียงพิงค์ของอาสวยเป็นพิเศษ” คำชมของอาปัถย์ทำให้ฉันยิ้มเขิน“ก็วันนี้เป็นวันสำคัญนี่คะ”“ไปรอใส่บาตรกันจ้ะ” ฉันพยักหน้ารับ เราสองคนออกไปใส่บาตรด้วยกันที่หน้าหมู่บ้าน จากนั้นอาปัถย์ก็ขับรถพาฉันไปส่งและทำหน้าที่ช่างภาพเก็บภาพให้ฉันตลอดวันสำคัญ กว่าพิธีการจะเสร็จสิ้นก็บ่ายคล้อย“เป็นไงบัณฑิต เหนื่อยไหมครับ”“ไม่เหนื่อยค่ะ” ฉันยิ้มให้ วันนี้มันมีแต่ความภูมิใจ ดีใจจนแทบไม่รู้สึกว่าเหนื่อย จากนั้นอาปัถย์ก็พาฉันไปกินข้าว ลึกๆ ฉันก็แอบคิดว่าอาปัถย์จะมีของขวัญอะไรเซอร์ไพรส์ให้ฉันบ้างไหม แต่พอไม่มีก็พอเข้าใจ เพราะเท่าที่รู้จักกัน อาปัถย์ไม่ใช่คนโรแมนติก คงไม่มีอารมณ์แบบมุ้งมิ้งเหมือนวัยรุ่นทั่วๆ ไปเขาทำกันหรอกมั้ง

  • คุณอาขา   บทที่ 11 อายุแค่เพียงตัวเลข (4)

    “อาปัถย์เลิกรักหนูได้จริงๆ เหรอคะ”“ได้สิ” ผมใจร้ายที่ตอบออกไปแบบนี้ แต่ผมก็ต้องทำ“แต่ทำไมหนูถึงเลิกรักอาปัถย์ไม่ได้เลย” ผมสัมผัสได้ว่าเธอกำลังลุกขึ้น จากนั้นเวียงพิงค์ก็สวมกอดผมจากด้านหลัง อ้อมกอดของเธอมันอุ่นเข้าไปในหัวใจของผม มันทำให้ผมใจอ่อนลงไปอย่างไม่ควรจะเป็น“หนูรักอาปัถย์ อาปัถย์อย่าเลิกรักหนูได้ไหม”“เวียงพิงค์”“หนูรู้แล้วว่าตอนนี้อาปัถย์กับอาสายฝนเลิกกันแล้ว และรู้ด้วยว่าเราอายุห่างกันมาก แต่หนูไม่แคร์ หนูรักอาปัถย์ของหนูจริงๆ นะ” ประโยคที่ได้ยินจากเธอ มันทำให้หัวใจของผมพองโต“ถ้ารักอาจริงๆ ตั้งใจเรียนให้จบ แล้วเราค่อยมาพูดเรื่องนี้กัน”“ระหว่างที่หนูตั้งใจเรียน อาปัถย์สัญญามาก่อนว่าจะไม่ไปแอบรักใคร ที่ไม่ใช่หนู” คำขอของเธอที่ดังขึ้น ทำให้ผมหันหน้ามาสบตาด้วย แล้วรับปากสัญญา“สัญญา”“เกี่ยวก้อยด้วยค่ะ&rd

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status