บทที่ 152

ฟ้ามืดสนิทแล้ว

อุณหภูมิบนเขาเย็นลงเรื่อย ๆ

หลังเก็บโทรศัพท์ เฮ่อฉางปั่วหมุนตัวกลับไป เห็นหรงฉือกับตานตานกินข้าวพูดคุยกันอยู่ หันหลังกลับไปหยิบเสื้อคลุมหนาสองตัวใหญ่หนึ่งเล็กหนึ่งออกมา

ส่งตัวใหญ่ให้หรงฉือ

หรงฉือเห็น และพูด "ฉันไม่หนาว..."

"ใส่เถอะ" เขาสะบัดเสื้อคลุม คลุมลงบนไหล่ของเธอ หลังจากนั้นก็เอาตัวเล็กสวมให้ตานตาน

หรงฉือไม่หนาวจริง ๆ แต่หลังจากคลุมเสื้อคลุมตัวหนา ซึ่งกันลมภูเขาส่วนใหญ่ได้ ทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นจริง ๆ เธอจึงไม่ได้ปฏิเสธอีก

กินบาร์บีคิวเสร็จ ปาร์ตี้รอบกองไฟก็ใกล้เริ่มแล้ว พวกเขาจึงไปทางฝั่งนั้น

พวกเขาเพิ่มมาถึง เมื่อเห็นพวกเขา ก็มีคนอดไม่ได้ที่จะพูด "โธ่ พ่อแม่ลูกครอบครัวนี้ ดูเปล่งประกายจริงๆ"

หรงฉือชะงัก และอธิบาย "พวกเราไม่ใช่ครอบครัวพ่อแม่ลูกค่ะ"

คนเหล่านั้นหัวเราะเหอะ ๆ คิดว่าถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจะไม่ใช่ครอบครัวพ่อแม่ลูก แต่ในอนาคตไม่แน่อาจกลายเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกก็ได้

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ตานตานก็ไปเล่นกับเพื่อนรุ่นเดียวกันทางฝั่งหนึ่ง

คนอื่นต่างก็มาตั้งแคมป์กับเพื่อนสนิทมิตรสหาย คนสามคนห้าคนนั่งพูดคุยเล่นไพ่กัน ปั้นตุ๊กตาหิมะปาหิมะใส่กัน ดูครึกครื้น