บทที่ 442

ช่วงบ่าย หลังหลินอู๋ทำธุระเสร็จ คิดอยากจะนัดเฟิงถิงเซินให้ไปกินมื้อเย็นด้วยกัน เลยโทรศัพท์ไปหาหลายสายทว่ากลับติดต่อไม่ได้เลย สุดท้ายเธอจึงโทรศัพท์ไปหาเฉิงหยวนผู้เป็นเลขาของเขาแทน

หลังเฉิงหยวนรับสาย เธอก็เอ่ยถามทันที “ฉันโทรศัพท์ติดต่อเฟิงถิงเซินไม่ได้เลย เขากำลังยุ่งอยู่เหรอ?”

เฉิงหยวนได้ยินแบบนั้นก็ตกใจไม่น้อย เขาว่า “ตอนบ่ายบอสต้องบินไปดูงานที่ต่างประเทศ คุณยังไม่ทราบเหรอครับ?”

หลินอู๋ชะงักงัน

เธอไม่รู้เรื่องเลย

เฟิงถิงเซินไม่ได้บอกเธอ

“ที่เขาไปดูงานนี่เป็นการตัดสินใจในวันนี้เลยเหรอ?”

“ครับ”

ต่อให้เป็นการตัดสินใจเฉพาะหน้าในวันนี้เลย อย่างน้อยก็ต้องมีเวลาโทรศัพท์หรือส่งข้อความมาให้เธอ

แต่นี่เขากลับไม่ได้บอกอะไรเธอเลย...

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เธอจึงเงียบลงไปเล็กน้อย

หลังเงียบไปสักพัก เธอจึงคว้ากระเป๋าขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทำงานไปพลาง โทรศัพท์หาเฟิงจิ่งซินไปพลาง

เฟิงจิ่งซินกำลังนอนต่อจิ๊กซอว์อยู่ในห้องรับแขก ครั้นเห็นว่าเธอโทรเข้ามาจึงรีบกดรับสายอย่างรวดเร็ว “น้าอู๋อู๋?”

“จ้ะ” หลินอู๋พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ซินซินถึงบ้านหรือยังเอ่ย?”

เฟิงจิ่งซินว่า “ถึงแล้วค่ะ”

หลินอู๋ยิ้มพลา