บทที่ 554

บ่ายวันนั้น ตอนที่หรงฉือเพิ่งถึงบ้าน เฟิงจิ่งซินก็เพิ่งจะเลิกโรงเรียนกลับมาถึงบ้านตระกูลหรงได้ไม่นาน

หรงฉือเพิ่งเหยียบเท้าเข้าประตูใหญ่บ้านตระกูลหรง ก็ได้ยินเฟิงจิ่งซินกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เห็นเธอกลับมาแล้ว เฟิงจิ่งซินก็ตะโกนเรียกอย่างดีใจว่า “คุณแม่”

พูดจบ ไม่รู้ว่าคนที่อยู่ปลายสายพูดอะไร เฟิงจิ่งซินก็หยิบโทรศัพท์วิ่งเข้ามาหาเธอพูดว่า “คุณแม่ คุณพ่ออยากคุยด้วยค่ะ”

หรงฉือ “...”

เธอรับโทรศัพท์มาแนบหู ก่อนจะเอ่ยปากว่า “ฮัลโหล”

“สุขสันต์วันเกิด”

หรงฉือ “...”

หลังนิ่งเงียบไปไม่กี่วินาที เธอจึงจะเอ่ยปากพูดว่า “ขอบคุณ”

ตามหลักเหตุผลแล้ว ในเวลานี้เธอควรจะพูดถึงของขวัญที่เขาส่งให้เธอเมื่อตอนเช้า แล้วกล่าวขอบคุณเขาสักหน่อย

แต่เธอถือโทรศัพท์ไว้ กลับไม่พูดถึงแม้แต่คำเดียว

เฟิงถิงเซินก็ดูเหมือนไม่คิดจะพูดถึง ราวกับของขวัญราคาแพงแบบนั้นเขาไม่ได้เป็นคนส่งให้เสียอย่างนั้น

เขาพูดว่า “ทางผมมีงานค่อนข้างเยอะ อีกสักพักถึงจะสามารถกลับไปได้”

หรงฉือเข้าใจความหมายของเขาแล้ว

เธอเม้มริมฝีปากไว้ ไม่ได้พูดอะไร

เห็นเธอไม่พูด เฟิงถิงเซินก็เอ่ยปากว่า “โกรธเหรอ?”

หรงฉือไม่ตอบ แค่ถามเสียงเรียบว่า “ยังม