บทที่ 5

มีครั้งหนึ่ง ซือซวี่อดไม่ได้ที่จะถาม "คุณพูดเรื่องพวกนี้กับผมทำไม?"

ฉันตอบด้วยสายตาจริงจัง "ฉันแค่อยากบอกเธอว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ห้ามฆ่าคนเป็นอันขาด! โดยเฉพาะการเข่นฆ่าคนอื่นอย่างโหดร้าย"

ซือซวี่มองฉันเหมือนคนโรคจิต "ผมไม่ได้วิกลจริต ทำไมต้องฆ่าคนอื่นด้วย"

……

เราสองคนไม่ได้สนิทสนมลงรอยกันตลอด ครั้งหนึ่งซือซวี่หยิบมือถือขึ้นมาเปิดคลิปขณะฉันสอนโดยไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย เปิดเสียงดังสนั่น บอกเป็นนัยน์ว่าให้ฉันหุบปาก

ฉันหมดความอดทนและพูดกับเขาอย่างมีเหตุผล "ซือซวี่ ตอนอาจารย์สอน เธอจะไม่ฟังก็ได้ หรือจะเหม่อลอยก็ได้ แต่อย่างน้อยก็ควรจะเคารพกันบ้าง ไม่ใช่หยิบมือถือเปิดเสียงดังโจ่งแจ้งแบบนี้ พฤติกรรมของเธอ มันดูขาดการอบรมสั่งสอนและไร้วุฒิภาวะ"

นิ้วที่กำลังไถมือถือของซือซวี่หยุดลง

จากนั้นเขาก็เหลือบมองฉันด้วยแววตาดุร้ายเหมือนเหยี่ยว

เขาพูดอย่างเย็นชา "อายุมากกว่าผมไม่กี่ปี เรียกตัวเองว่าอาจารย์อย่างไม่กระดากปาก อย่าคิดว่าตัวเองว่าวิเศษวิโสไปหน่อยเลย ไม่อยากสอนก็ไสหัวกลับไป คิดว่าตัวเองเป็นใคร"

เขาลุกขึ้นเดินออกไป พอเดินถึงประตูก็หันมาพูด "เดี๋ยวเธอไปเอาค่าสอนที่แม่ฉัน จากนี้ไม่ต้องมาสอนแ