บทที่ 2

ฉันติดตามกระแสข่าวตลอดทั้งวัน ทว่ากลับไม่มีข่าวดังอย่างพวก'ฆาตรกรโรคจิตฆ่าชำแหละคนภายในบ้าน'เลย แม้แต่เทรนด์ค้นหาก็ไม่ขึ้น

ไม่มีข่าวอะไรเลย ฉันได้แต่รอการเข้าไปอยู่ในร่างของเขาครั้งต่อไปอย่างกระวนกระวายใจ

ฉันจะไปโผล่ที่ไหนอีก? ห้องขังหรือว่าห้องสอบปากคำ?

ทว่ามันกลับไม่เป็นไปตามคาด วันนี้ฉันไม่ได้เข้าไปอยู่ในร่างของฆาตกรคนนั้น

วันที่สองก็ด้วย วันที่สามก็เช่นกัน

เกิดอะไรขึ้น เขาตายแล้วหรอ?

หรือว่าเขาถูกตำรวจการุณยฆาตขณะกำลังจับกุม?

ฉันคิดไปคิดมาเลยติดสินใจไปดูเขตคอนโดพักอาศัยของฆาตกร

พอฉันเจอเขตคอนโดนั้น ฉันก็ยัดใต้โต๊ะให้ยามและเขาก็ให้ฉันผ่านเข้าไป ฉันอาศัยภาพทิวทัศน์นอกหน้าต่างที่เห็นเพื่อระบุตำแหน่งตึกและชั้น ผ่านไปครึ่งวันฉันก็พบบ้านของฆาตกร

ทว่ากลับเหนือความคาดหมายของฉัน ประตูบานนั้นถูกกั้นเอาไว้อย่างลวก ๆ ไม่เหมือนกับสถานที่เกิดคดีฆาตกรรมอย่างที่ควรจะเป็นเลย

ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือไม่ ผู้หญิงห้องตรงข้ามก็จูงสุนัขออกมาพอดี พอเธอเห็นฉันก็เอามือทาบอกพร้อมกับขยับขาถอย

"ตกใจแทบแย่ ฉันคิดว่า..."

ฉันทำหน้าทำตาอยากรู้อยากเห็นใส่เธอ "คุณคะ ฉันได้ยินมาว่าห้องนี้มีคนตายหรอ?"

ผู้หญิงคนนั้นทำตาลุกวาว "จะไม่ใช่ได้ไง? ฆาตกรเลือดเต็มหน้าถือมีดออกมา ฉันรีบแจ้งตำรวจ ตำรวจก็มาถึงในสิบนาทีเลย"

"เธอเดาดูสิว่าเกิดอะไรขึ้น?"

ฉันถลึงตาโตเล่นไปตามน้ำ "เกิดอะไรขึ้นหรอคะ?"

เธอผายมือออก "ข้างในมีศพถูกผ่าควักไส้ ส่วนฆาตกรรมหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย!"

"หะ!"

"ในเขตคอนโดมีกล้องวงจรปิดเต็มไปหมด ที่น่าทึ่งคือภาพบันทึกกลับไม่มีอะไรเลย น่าหงุดหงิดจริง ๆ"

เธอบอกกับฉันอีกว่า อันที่จริงห้องตรงข้ามคือบ้านของเหยื่อ

ห้องนั้นเป็นของพี่ชายน้องชายฝาแฝด เป็นคนต่างถิ่น ฐานะทางบ้านไม่เลว พวกเขาเพิ่งสอบติดมหาลัยของเมืองนี้ ทางบ้านเลยซื้อคอนโดห้องนี้ให้

ฆาตกรแอบเข้ามาในบ้านพวกเขาโดยที่ไม่มีใครรู้ ฆาตกรตัดหัวพี่ชาย ส่วนน้องชายโดยฆ่าหั่นศพ

หลังเกิดเหตุ ตำรวจได้ตรวจกล้องวงจรปิดของเขตคอนโดทั้งหมด นอกจากภาพไม่กี่วิที่ปรากฎตรงบันไดตอนฉันอยู่ในร่างเขา ก็ไม่มีภาพบันทึกอื่นของฆาตกรอีกเลย

เขาเหมือนผีตามทวงชีวิต โผล่ขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยและหายไปอย่างกับหมอกควัน

หลังจากผู้หญิงจูงสุนัขคนนั้นเดินจากไป ฉันก็ยืนลังเลอยู่หน้าประตูพักหนึ่งและตัดสินใจเปิดเข้าไปดู

ประตูไม่ได้ล็อค แค่บิดกลอนประตูก็เปิดออก

ภายในห้องยังมีกลิ่นคาวเลือดจาง ๆ ฉันค่อย ๆ เดินเข้าไปในห้องน้ำ ศพถูกเอาออกไปแล้ว บนพื้นถูกวาดด้วยชอล์คเป็นรูปร่างคน

ฉันนั่งยองเพื่อสังเกตตรงขอบเส้นสีขาวที่วาด หางตาเหลือบไปเห็นกระจกตรงอ่างล้างหน้า ฉันเหงื่อตกในทันที

ฉันเห็นมีดค่อย ๆ ยื่นออกมาจากด้านหลังผนังห้องครัวในภาพสะท้อนของกระจก

มีคนยืนอยู่ตรงนั้น

เขาเดินออกมาจากด้านหลังผนัง ตะคุ่มเดินมาทางฉันช้า ๆ เหมือนแมวย่อง

ถ้าไม่ใช่ฆาตกรแล้วจะเป็นใครอีก?

รอยยิ้มชั่วร้ายเหมือนคนบ้าประดับอยู่บนใบหน้าของเขา และดวงตาของเขาส่องประกายเหมือนกับคนที่เห็นเหยื่อ

ฉันกลับใจเย็นและหายใจเข้าลึกขณะยืนหันหลังให้เขา ฉันอาศัยจังหวะตอนเขาไม่ทันตั้งตัวหันหลังกลับ ออกแรงวิ่งออกไปจนกระแทกสีข้างของเขา

ฆาตกรคนนั้นไม่ทันระวังตัวเลยถูกชนจนเซ ฉันใช้เข่ากระแทกข้อมือขวาของเขาพร้อมกับบิดข้อมือ จนฉันแย่งมีดจากมือเขามาได้

ตอนมัธยมต้นฉันเคยฝึกศาสตร์ป้องกันตัวมาสองสามปี ต่อมายิ่งฝึกก็ยิ่งสนใจมากขึ้น แล้วลงเรียนวิชาต่อสู้ด้วย จนได้รับเหรียญเงินระดับเขต

ท่าถนัดของฉันคือการแย่งมีดด้วยมือเปล่า ตอนเรียนรู้สึกว่าท่านี้เท่มาก สามารถเอาไว้ขู่คนอื่นได้ด้วย ไม่คิดว่าจะมีวันที่ได้ใช้ท่านี้ อีกทั้งยังเป็นตอนหน้าสิ่วหน้าขวาน

ฉันแย่งมีดเขามาได้แล้วและคิดจะวิ่งไปทางประตู เพียงแค่สองก้าวก็ถึงประตู แต่กลับพบว่ามันถูกใส่โซ่คล้องประตูเอาไว้ ฉันเลยช้าไปเพียงเสี้ยววิและถูกฆาตกรคว้าผมหางม้าดึงกลับไป

เขาคว้าผมหางม้าของฉันและจับหัวโขกกับพื้นจนท้ายทอยกระแทก ภาพตรงหน้ามืดสนิท ฉันลุกขึ้นมาไม่ไหว

ฆาตกรแย่งมีดไปจากมือของฉัน เขาเดินข้ามตัวฉันพร้อมกับรอยยิ้มอำมหิตและคุกเข่าลงบนพื้น มืออีกข้างของเขาบีบใต้คางของฉัน

ปลายมีดจรดลูบไล้ไปตามใบหน้า เขาขยับหน้าเข้ามาใกล้จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ตรงหน้า

เขาพูด "ใช้ได้เลย เย่ว์เหิง ฝีมือไม่เบาเลยหนิ?"

ฉันไม่มีเวลามาคิดว่าทำไมเขาถึงรู้ชื่อฉัน เพียงแค่รู้สึกถึงคมมีดเย็นเฉียบที่ลากผ่านแก้ม และกดอยู่ที่คอของฉัน

เขาทำท่าเอามีดมาจ่อตรงคอฉัน "ถ้าแทงลงไปมุมนี้ก็จะตัดหลอดลมกับเส้นเลือดใหญ่พร้อมกันพอดี เลือดจะกระเซ็นเหมือนน้ำพุเลยล่ะ โคตรน่าดูเลย ให้ฉันเอามือถือเธอมาถ่ายให้ไหม?"

ไอคนวิกลจริต ฉันกลัวจนร้องไห้

ใครจะรู้ว่าการร้องไห้จะเป็นเหมือนกับการเรียกผี จู่ ๆ ฆาตรกรก็ตัวสั่นขึ้นมาและโยนมีดในมือทิ้งไป สองมือของเขากุมศีรษะตะโกนเสียงดัง ท่าทางเจ็บปวดอย่างมาก

เสียงของเขาสั่นเครือ "เย่ว์เหิง รีบหนีไป"

เป็นโรคหลายบุคลิกงั้นหรอ? ช่างหัวมันสิ ฉันอาศัยจังหวะช่องว่างง้างขาแตะเข้ากลางหว่างขาของเขา

ฆาตรกรกลิ้งบนพื้นขณะกุมกล่องดวงใจ

ฉันคว้ามีดขึ้นมาอีกครั้ง เพราะกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนบุคลิกอีก เพียงชั่วอึดใจ ฉันก็ตัดสินใจจะแทงเขา

ฉันเล็งแทงตรงไปที่หัวใจเขาอย่างไม่ลังเล ทว่าเขากลับหลบได้และหันหน้ามาตะคอกใส่ "เย่ว์เหิง แกจะฆ่าสามีแกงั้นหรอ?"

พอเขาพูดจบก็ตกใจตัวเอง

จากนั้นเขาก็เปิดประตูตู้ด้านหลังตรงห้องรับแขกและยัดตัวเข้าไป

ฉันรีบตามเข้าไปตรวจดูภายในตู้

อืม, ข้างในเป็นกำแพง กำแพงที่แข็งแกร่งและเย็นเฉียบ เขากลับทะลุกำแพงไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ แล้วก็หายตัวไปซะงั้น