บทที่ 219

“ซูอี้ น้องสาวคุณบอกว่าคุณตายแล้ว ผมไม่เชื่อ เธอต้องหลอกผมแน่ ๆ...”

“ผมผิดเอง ผมทำคุณหายไป...”

“ผมแต่งงานแล้ว แต่งกับผู้หญิงที่ผมไม่ได้รัก”

“คุณเคยบอกว่าแต่งงานแล้วอยากมีลูกสองคน สิ่งที่คุณทำไม่สำเร็จ ผมจะทำให้คุณ”

ดวงตาของเจียงซู่แดงก่ำ น้ำตาไหลจนตาพร่ามัว

“ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน...”

เมื่ออ่านมาถึงตรงนี้ เจียงซู่ไม่สามารถแอบอ่านต่อไปได้อีก เธอปิดสมุดบันทึกอย่างแรง ทั้งร่างกายสั่นสะท้าน

น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงหล่นกระทบพื้นหยดแล้วหยดเล่า แล้วซึมหายไปในพรม เธอร้องไห้อย่างเงียบงัน

เจียงซู่ลุกขึ้นยืน กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง ทุกมุมถูกจัดวางอย่างพิถีพิถัน เห็นได้ว่าโจวซือเหย่ทุ่มเทความพยายามไปมากเลยทีเดียว

เธอคิดถึงคฤหาสน์จิ่งหยวน ถึงจะบอกว่าที่นั่นเป็นเรือนหอของพวกเขา แต่จริง ๆ แล้วมันเหมือนเป็นบ้านที่เธอเฝ้าฝันอยู่คนเดียว แต่สำหรับโจวซือเหย่ มันก็เป็นแค่โรงแรมที่พักระยะยาวเท่านั้น

ตอนที่ตกแต่งคฤหาสน์จิ่งหยวน เจียงซู่เคยถามความต้องการของโจวซือเหย่ และเขาก็ขอแค่ข้อเดียวคือ อยู่สบาย

แต่มันช่างง่ายดาย

ช่างน่าเย้ยหยัน

ไม่ใช่เขาว่าไม่มีความคิด เพียงแต่เขาไม่มีความคิดสำหรับบ้านใหม่ของพวกเขา