ตามหา

เจ้าของวันเกิด   คุณนายผู้เฒ่านั่งเป็นประธานนั่งรับของขวัญและคำอวยพร   สิ่งที่สำคัญจุดเด่นในงานย่อมเป็นของการปะชันการมอบของขวัญวันเกิด  ในบุคคลยิ่งใหญ่เหล่านี้สิ่งของที่มอบย่อมไม่ใช่แค่ราคาแต่หมายถึงความล้ำค่าและหายาก

“ท่านย่า  ของขวัญวันเกิดเล็กๆ  จากหลานค่ะ”   

อี้เฟยหลิงแม้ไม่สันทัดเรื่องภาพวาดเท่าไรนัก  แต่เธอเป็นลูกคุณหนูที่มีรสนิยมพอสมควร  เธอจึงค่อนข้างมั่นใจว่าภาพนี้คุณย่าต้องชอบ  แต่เธอกลับประเมินความชอบในระดับที่ต่ำจนเกินไป

“ฮืม…เป็นภาพที่สวยมาก หลิงหลิงหลานช่างหาของขวัญถูกใจย่า  บอกย่ามาสิ  ไปได้จากไหนมา  ท่านอาจารย์จากมหาวิทยาลัยที่ไหน ย่าอยากได้อีก”

ย่าอี้สอบถามอย่างกระตือรือร้น  ภาพวาดที่อี้เฟยหลิงมอบให้คล้ายจะใช้เทคนิคการวาดที่ดูค่อนข้างโบราณ  มีมนต์ขลังซ่อนความรู้สึกโรแมนติกอ่อนโยนและอบอุ่น แม้จิตรกรสมัยนี้จะมีฝีมือมากแต่กลับไม่สามารถสื่อความหมายสมัยเก่าๆ ได้อารมณ์เช่นนี้   

พอเห็นแววตาที่ฉายความความพอใจของท่านย่าที่จะมีให้เห็นไม่ค่อยจะบ่อยครั้ง อี้เฟยหลิงย่อมยินดีปลื้มใจแต่เธอไม่สามารถบอกคุณย่าได้จริงๆ  ว่าซื้อมาจากสาวงามคนหนึ่งจากลานวัฒธรรมเท่านั้น

ท่าทีอ้ำอึ้งของหลานกลายเป็นว่าผู้เป็นย่าเข้าใจ หลิงหลิงไม่อยากบอกกล่าวเพราะมีคนอยู่มาก  อาจจะไปก่อกวนท่านอาจารย์ผู้วาดภาพได้  เช่นนั้น…ไว้ค่อยสอบถามอีกที

       “คุณท่านค่ะ  ภาพวาดนั้นขอพวกเราดูบ้างสิค่ะ”   

หลายคนในนี้ ล้วนเป็นผู้ชื่นชอบงานศิลปะ  พอได้เห็นภาพวาดนั้น แต่ละคนก็ล้วนตกตะลึง  เป็นภาพวาดที่ทรงคุณค่ามาก ผู้วาดได้สลักชื่อลงบนขอบล่างภาพมุมขวา 

          “ไป๋หรง”  

ทุกคนต่างทำหน้าฉงนสลับมองหน้าตากันไปมา หวังจะมีใครสักคนที่รู้จัก

ทว่าสายทุกคนล้วนตอบเป็นเสียงเดียวกัน

 ใครกัน? ทำไมไม่คุ้นหน้าหรือคุ้นชื่อ

อี้เฟยหยาง

พี่ชายของอี้เฟยหลิงผู้เป็นประธานบริษัทยักษ์ของตระกูลอี้ หล่อเหล่าแต่ดูร้ายๆ เป็นขวัญใจสาวๆ แม้ไม่ได้เป็นดาราก็มีข่าวของเขาออกหน้าสื่อบันเทิงอยู่เป็นประจำ  ดาราสาวคนไหนมีข่าวซุบซิบร่วมกับอี้เฟยหยางล้วนโด่งดังชั่วข้ามคืน    เขาแอบจ้องมองของขวัญที่น้องสาวตัวดีจัดหามาแล้วยังข้ามหน้าข้ามตาพี่ชายอีก

ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจที่น้องสาวมีภาพวาดของอาจารย์ท่านนี้ เมื่อวานนี้เขาเองได้เห็นภาพของอาจารย์ลึกลับผู้นี้เมื่อไปห้องประชุมคณะกรรมการบริษัทย่อย โชคดีที่ได้สอบถามได้ความว่า  ขโมยมาจากห้องของบุตรสาว ที่ต้องขโมยมาเพราะคิดว่าบุตรสาวจะไม่ยอมให้  ตอนนั้นติดงานพัวพันทำให้เรื่องนี้ไม่ได้ความใดต่อ  ไม่คาดคิดว่าจะมาเจออีกในวันนี้

ณ ร้านคาเฟ่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง

“น้องคะ  พี่ขอพบผู้จัดการร้านไม่ทราบว่าจะได้ไหม”

พนักงานชำเลืองมองลูกค้าที่เอ่ยขอผู้จัดการร้าน เธอเป็นหญิงสาววัยกลางคนการแต่งกายและบุคลิกไม่ธรรมดา  ใบหน้าดูและน้ำเสียงที่เอ่ยล้วนดูจริงจัง ทำให้พนักงานรู้สึกร้อน ๆ หนาวๆ  เกรงว่าตนเองจะบริการผิดพลาดจึงรีบพูดถึง

“หากทางร้านบริการผิดพลาดอย่างไรต้องขออภัยด้วยนะคะ  ดิฉันจะรีบไปตามผู้จัดการโปรดรอสักครู่ค่ะ”

เห็นสีหน้าตื่นตระหนกของพนักงาน  หญิงสาวผู้นั้นก็พลันได้สติ  ใบหน้าจึงผ่อนคลายยิ้มละมุน

“ไม่ต้องรีบค่ะ  พี่มีเรื่องอยากจะสอบถามเกี่ยวกับภาพวาด ภาพนั้นสักเล็กน้อย ไม่มีเรื่องแบบที่หนูกังวลหรอก”

“ค่ะลูกค้า  โปรดรอสักครู่นะคะ”    

บ้านครอบครัวฉี

“อะไรนะคะพ่อ  พ่อขายภาพวาดของหนูได้เงิน 500,000  หยวนหรอ”

บุตรสาวเอ่ยถามบิดาด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ

“จริงสิ …  นี่ส่วนแบ่งของแก”  ผู้เป็นบิดาวางเงิน 100,000  ให้บุตรสาวด้วยท่าทางเป็นคนใจกว้าง

“อะไรกันพ่อ  อย่างน้อยก็ต้องคนละ  250,000  สิ”

“ถ้าแกอยากได้อีก  แกไปซื้อภาพวาดมาอีก นี่ฉันให้แกเลย  300,000  หยวน”    

“พ่อ…..ฉันไม่ได้โกหก  ฉันซื้อมาจากลานวัฒนธรรมด้วยราคา 3,000 หยวนจริงๆ”  บุตรสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงจนใจเพราะบิดาไม่ยอมเชื่อเธอสักที  คิดว่าเธอมีเพื่อนที่สามารถซื้อภาพวาดเป็นการส่วนตัวได้  หลายวันมานี้เธอเองก็ไปที่ลานวัฒนธรรมทุกวัน ทั้งนั่งรอและเดินไปทั่วบริเวณก็ไม่เจอพี่สาวแสนสวยคนที่มาขายภาพวาดคนนั้นได้ เด็กสาวเหม่อลอยไปชั่วขณะ  หรือพี่สาวคนนั้นจะเป็นเทพธิดานะ  มาให้โชคและเงินทองเพราะหากเดาไม่ผิด จากสีหน้าของบิดาไม่เพียงแค่ได้เงินจากการขายภาพพ่อน่าจะได้รับการชื่นชมจากคนซื้อด้วย  

          ภายในไม่กี่วัน  ภาพวาดของไป๋หรงก็เปลี่ยนมือไปหลายทอด  ราคาขายต่อก็กลายเป็นหลักล้านเรียบร้อย  ทว่าเจ้าของภาพกลับไม่มีเวลาวาดภาพช่วงนี้  หลังละครออนแอร์ผู้คนต่างพูดถึงเธอทำให้เกิดเป็นกระแสนางร้ายเกิดใหม่อย่างไป๋หรง   ผู้จัดละครจึงติดต่อให้เธอออกงานร่วมโปรโมทกับดาราดังคนอื่นๆ ตลอดช่วงหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา 

               ไป๋หรงกลับไม่รู้เลยว่าตอนนี้  

               มีผู้คนจำนวนหนึ่งมาดักรอเธอที่ลานวัฒนธรรม  หนึ่งในนั้นมีคนของอี้เฟยหยางด้วย