หวงรักเมียตีตรา LoveSick

บทนำ งานแต่ง

ในงานที่ตกแต่งอย่างสวยงามภายในเขตรั้วบ้านของ ‘คุณนายจิตตา’ เศรษฐินีที่คนทั้งจังหวัดรู้จักกันดี วันนี้นอกจากชาวบ้านตาสีตาสาทั่วไปจะได้รับเชิญมางานแล้ว ยังมีนักธุรกิจท้องถิ่นกับคนมีชื่อเสียงทางการเมืองมากมายมาร่วมด้วย แขกเหรื่อพากันทยอยมาจนเต็มเกือบทุกโต๊ะ ทุกคนต่างเฝ้ารอเจ้าภาพในวันนี้

“แม่ส่งคนไปตามให้แล้ว ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ”

คุณนายจับมือ ‘ว่าที่ลูกสะใภ้’ หรือ ‘ณัฐนิชา’ เอาไว้ด้วยเห็นว่าสีหน้าของหล่อนเต็มไปด้วยความกังวล ใกล้จะได้เวลาแล้ว หากแต่เจ้าบ่าวของเธอก็ยังไม่ปรากฏตัวเสียที หญิงสาวยืนยิ้มคนเดียวจนเหงือกแห้งหมดแล้ว

“ค่ะคุณแม่”

“ยิ้มไว้นะลูก วันนี้เป็นวันดีที่สุดของชีวิต เป็นวันเริ่มต้นความสุขนิจนิรันดร์”

จิตตาจับไปที่ใบหน้าหวานของเธอ นอกจากหน้าตาจะสวยสดใสถูกใจแม่สามีอย่างคุณนายแล้ว นิสัยใจคอของณัฐนิชาก็ดีงามตรงกับที่วางมาตรฐานเอาไว้เป๊ะ จะเรียกว่าเป็นคนอบรมเลี้ยงดูบ่มเพาะมาเองกับมือเลยก็คงไม่ผิด

“ค่ะ หนูจะยิ้มให้เยอะ ๆ เลย”

ณัฐนิชาส่งยิ้มหวาน ริมฝีปากคลี่ยิ้ม ทว่าดวงตากลับเศร้าหมองเสียเหลือเกิน งานแต่งครั้งนี้..ประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ที่ว่าเธอเต็มใจหรือไม่ แต่มันอยู่ที่ลูกชายของคุณนายต่างหาก

หญิงสาวเป็นเพียงเด็กกำพร้าพ่อที่ถูกคุณนายจิตตารับมาดูแลอุปการะให้ความช่วยเหลือมากมาย ทั้งกับตัวเธอและมารดาของเธอ บุญคุณท่วมหัวในครั้งนี้ ต่อให้ชดใช้ทั้งชาติก็คงไม่หมด คำสัญญาสุดท้ายที่ณัฐนิชาให้ไว้กับผู้เป็นแม่ก็ยังจำได้ไม่เคยลืม ชีวิตนี้ของเธอไม่ได้มีอยู่เพื่อตนเองแต่เพื่อ...

...สองแม่ลูกที่มีหนี้ชีวิตติดค้างกันอยู่

‘ไม่ว่าคุณนายหรือลูกชายต้องการอะไร นิชาจะต้องทำตามทุกอย่างนะลูก อย่าทำให้พวกเขาผิดหวังที่ดูแลเราสองคนแม่ลูกมาขนาดนี้’

หญิงสาวพยายามยึดถือคำพูดนั้นของมารดามาตลอด แม้ว่าตอนนี้ผู้เป็นแม่จะไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็ตาม เพราะคำสัญญานี้เธอถึงยังฝืนยิ้มอยู่ได้แม้ในใจจะกังวลกลัวว่างานแต่งจะจบลงไม่สวยก็ตาม

ตั้งแต่งานเริ่มเปิดให้แขกทยอยกันมา จนใกล้จะถึงเวลาฤกษ์งามยามดีตามที่คุณนายจิตตาได้จากพระวัดดังมา ยังไม่มีใครเห็นแม้แต่เงาของเจ้าบ่าว

“คุณแม่คะ หนูขอไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ”

“ได้สิ ๆ ยังพอมีเวลาก่อนจะถึงฤกษ์ รีบไปเถอะ”

ณัฐนิชาถอยห่างออกมาจากจุดยืนรับแขกเพื่อไปห้องน้ำ ทว่าเธอกลับตรงไปทางห้องแต่งตัวแล้วหยิบเอามือถือขึ้นมากดโทรออกหาว่าที่เจ้าบ่าวแทน

หญิงสาวมีลางสังหรณ์ว่าตอนนี้เขาคงไม่ได้อยู่ที่งาน...

“รับสิคะ”

พูดกับตนเองขณะใจเต้นระทึกเมื่อฟังเสียงรอสายไปด้วย ภาวนาขอให้คิดมากไปเอง และอีกฝ่ายคงจะอยู่ภายในงานเรียบร้อยแล้ว

[ฮัลโหล]

“พะ...พี่คิม พี่คิมอยู่ไหนหรือคะ”

เจ้าของเสียงหวานรีบเอ่ยถาม น้ำเสียงของปลายสายฟังดูหงุดหงิดและรำคาญเธอเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

การแต่งงานครั้งนี้ตัวชายหนุ่มไม่ได้เต็มใจเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงยอมทำตามเพราะขัดใจมารดาไม่ได้ เรื่องความรักระหว่างคนสองคนยิ่งไม่ต้องพูดถึง อีกฝ่ายเกลียดณัฐนิชาเข้ากระดูกดำ แค่เจอหน้ายังอยากจะอ้วกใส่ แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังยอมอดทน เพียงเพราะต้องการตอบแทนบุญคุณสองแม่ลูก

คนหนึ่งช่วยเหลือเลี้ยงดูเป็นอย่างดี ทำให้เธอไม่ต้องประสบปัญหาทางด้านการเงินเลยสักครั้ง

ส่วนอีกคน...

...มันคือหนี้ชีวิต ที่ไม่ว่าจะตอบแทนหรือชดใช้อย่างไรก็คงไม่หมด

[ถามทำไม]

“ก็...วันนี้เป็นวันแต่งงานของเรานะคะ”

คนถูกถามเงียบไปจนคนรอฟังเริ่มกังวล ปกติแล้วหล่อนไม่ค่อยมีโอกาสได้สนทนากับเขามากนัก ยิ่งตั้งแต่อีกฝ่ายกลับมาจากต่างประเทศหลังไปเรียนต่อมานานหลายปี ก็ยิ่งไม่ได้พูดคุยกัน เขาแทบไม่กลับมาที่บ้านนี้เลยด้วยซ้ำ

[งานแต่งของใครนะ?]

“ของเราค่ะ”

ปลายสายหัวเราะในลำคอ ฟังดูเย้ยหยันเธออยู่ในทีจนน่าแปลกใจ ตอนนี้ณัฐนิชามั่นใจแล้วว่า ชายหนุ่มไม่ได้อยู่ในงานอย่างแน่นอน แต่หากเขาอยู่ไม่ไกลแล้วรีบเดินทางมา ก็คงจะเลยฤกษ์ไปไม่มากเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็มาทันเวลาก่อนจบงานอย่างแน่นอน

“พี่คิมรีบมาเถอะนะคะ แขกมากันเต็มงานเลยค่ะ คุณแม่เองก็รอ...”

[คุณแม่เหรอ จากที่เคยเรียกคุณนาย ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเรียกคุณแม่แล้วสินะ ฉันคิดไว้ไม่ผิด ว่าจุดประสงค์ของเธอก็คือสมบัติของแม่ฉัน ยัยผู้หญิงเจ้าเล่ห์!]

ต่อว่าเธอด้วยน้ำเสียงชิงชัง รอบดวงตาของหล่อนรื้นไปด้วยน้ำใสๆ หากแต่ต้องพยายามกลั้นไว้ ไม่อย่างนั้นเครื่องสำอางที่ทนนั่งแต่งมาหลายชั่วโมงจะเลอะไปหมด

“หนูไม่เคยคิดแบบนั้นนะคะ”

[แค่มองตาเธอฉันก็เห็นไปทั้งลิ้นไก่แล้ว ยัยเด็กลวงโลก หมดจากแม่ของตัวเองไปแทนที่จะล้มเลิกความคิด แต่ก็ยังฝืนอยู่ต่อจนมาถึงวันนี้ ฉันล่ะนับถือจริง ๆ แต่ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่ได้โง่]

ชายหนุ่มยังคงสาดเทคำด่าใส่หล่อนไม่หยุด ร่างกายของคนตัวเล็กสั่นเทิ้มด้วยกำลังพยายามกลั้นมันเอาไว้สุดฤทธิ์

กลั้นน้ำตาแห่งความเสียใจในคำพูดพูดดูถูกจากปากของผู้ชายที่ณัฐนิชามองเห็นว่าเป็นเจ้าชีวิตมาโดยตลอด...

“แล้ว...พี่คิมจะให้หนูทำอย่างไรคะ งานแต่งวันนี้...พี่จะ...”

[ฉันไม่แต่ง]

คำตอบที่ได้รับเป็นคำตอบที่หญิงสาวคาดการณ์เอาไว้อยู่แล้ว ตอนที่ชายหนุ่มตกลงรับปากคุณนายจิตตา ก็นึกอยู่แล้วว่ามันคงไม่ง่ายอย่างนั้นและจะต้องมีปัญหาตามมาทีหลังแน่

“แต่ว่าแขกมาเต็มงานเลยนะคะ คุณแม่เองก็เชิญแขกผู้ใหญ่มาเยอะด้วย”

[ก็ปล่อยให้คุณแม่จัดการไปสิ งานแต่งนี้คุณแม่เป็นคนต้นคิดและจัดการทั้งหมด ไม่ใช่ฉัน ทำไมฉันจะต้องแคร์ด้วย]

[คุณคิมคะ เอิงซื้อของเสร็จแล้ว ไปต่อกันเลยไหมคะ]

เสียงหวานแทรกเข้ามาในสาย ไม่ต้องเห็นด้วยตาของตนเอง หญิงสาวก็จินตนาการออกว่าตอนนี้สองคนนั้นกำลังทำอะไรกัน

คงควงคู่กะหนุงกะหนิงช้อปปิ้งหรือทำอะไรสักอย่าง ทั้งที่วันนี้เป็นวันแต่งงานของเธอกับเขา!

[แค่นี้แล้วกัน ฉันไม่ว่าง แล้วฝากบอกคุณแม่ด้วยว่าถ้าอยากหาสามีให้เธอมากนักก็ไปหาคนอื่น อย่ามายุ่งกับฉันเพราะว่าฉัน...]

“...”

[เกลียดเธอ]

ติ๊ด!

พูดจบเขาก็กดวางสายทันที ณัฐนิชาพยายามกดโทรหาอีกหลายครั้งแต่ก็ไม่ติดด้วยอีกฝ่ายปิดเครื่องไปแล้ว เธอเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ สุดท้ายก็ไม่อาจทนเก็บน้ำตาแห่งความเจ็บปวดเสียใจนี้ไปได้ ปล่อยให้มันรินไหลลงมาไม่ขาดสายจนความสวยงดงามบนใบหน้าค่อย ๆ จางไป

แอ๊ด...

“นิชา เป็นอะไรไปลูก”

คุณนายจิตตาที่ออกตามหาว่าที่ลูกสะใภ้ไปทั่วเมื่อเห็นว่าหายไปนานแล้วไม่กลับมาเสียที เอ่ยถามขึ้น หญิงสาวไม่ตอบ รีบหยิบทิชชูมาซับน้ำตาเพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มต้องเดือดร้อน

“เปล่าค่ะคุณแม่ หนูแค่มาเติมหน้า...”

หมับ!

คุณนายแย่งมือถือจากมือหล่อนไปกดดูเบอร์โทรออกล่าสุด จึงเห็นว่าเป็นลูกชายของตนเอง เธอเป็นคนเลี้ยงเขามากับมือ ทำไมจะเดาไม่ออกว่าตอนนี้อีกฝ่ายอยู่หรือไม่อยู่ในงานกันแน่ จิตตาทำได้เพียงมองไปทางหญิงสาวที่กำลังเงยหน้ามองเธออยู่ด้วยความเวทนา ในใจนึกโกรธและเสียใจกับการกระทำของลูกชายเป็นที่สุด

“แม่ขอโทษหนูนะลูก ที่ทำให้หนูต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แม่สัญญา แม่จะทำให้พี่เขากลับมาแต่งงานกับหนูให้ได้”

คุณนายดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดปลอบ พลางคิดหาวิธีการที่จะแก้เผ็ดลูกชายตัวดีของตนเอง

จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม..เจ้า..คิมหันต์!