เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 344
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 345
พวกเขาคาดเดาไว้นั้นถูกต้องจริงๆ ผู้หญิงที่สวยงามขนาดนี้จะเป็นภรรยาของชายพิการที่แม้แต่หน้าตาก็ไม่กล้าเปิดเผยได้อย่างไร?ที่แท้เป็นชายผู้นี้จริงๆ ที่ชิงตัวนางมาอีกด้านหนึ่งที่ริมหน้าต่าง คุณชายสูงศักดิ์นำลูกน้องมาพร้อมท่าทีองอาจ พวกเขาเข้ามาล้อมพวกเขาไว้คุณชายผู้นี้อายุน้อยราวสิบกว่า สวมเสื้อผ้าไหมสีม่วงเข้ม ห้อยจี้หยกขาวที่เอว หน้าตาดูดี แต่ดวงตาคู่นั้นจ้องมองกู้ชูหน่วนอย่างเจ้าเล่ห์ และปรากฎความโลภทันทีที่เขามาถึงแล้วเขาก็จ้องมองไปที่พวกเย่จิ่งหานอย่างโกรธเคือง ตำหนิว่า "พวกพิการมาจากที่ไหนกัน กล้ากักขังอิสรภาพของผู้อื่นเวลากลางวันแสกๆ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นหานอ๋องเทพสงครามหรืออย่างไร อยากทำอะไรก็ทำ"บรรยากาศเย็นเยือกลงทันทีชิงเฟิงขยับเท้าเพื่อจะจัดการกับพวกเขาเย่จิ่งหานยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เหมือนไม่ยิ้ม "อ่อ......หากข้าคือเทพสงครามจริงๆ ล่ะ""เจ้าคือเทพสงคราม? ฮ่าๆ ๆ...เจ้าเนี่ยนะ? เจ้าคิดว่าใส่หน้ากาก นั่งรถเข็นแล้วจะเป็นเทพสงครามได้หรือ? หากเจ้าเป็นเทพสงคราม ข้าก็คงเป็นเง็กเซียนฮ่องเต้ไปแล้ว แม่นางไม่ต้องกลัว ข้าเป็นหลานของอัครมหาเสนาบดีในราชวงศ์ พ่อของข้าก็เป็นเสนาบดีกรมธรร
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 346
"แม่นาง เหตุใดเจ้าถึงได้ทุบตีข้าอีกแล้ว""เขาไม่ได้พิการ" กู้ชูหน่วนเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังประการแรก นางสามารถข่มเหงรังแกเย่จิ่งหานได้ สามารถด่าเขาว่าพิการได้ แต่ไม่ชอบให้ผู้ใดมาเหยียดหยามรังแกเขาประการที่สอง นางกำลังช่วยเขาอยู่ เพียงประโยคเดียวที่ดูถูกเย่จิ่งหาน เท่ากับว่าเท้าข้างหนึ่งของเขาได้ก้าวเข้ายมโลกไปแล้ว เย่จิ่งหานแค่โบกมือเบาๆ ก็สามารถทำให้ทั้งตระกูลของเขาหายสาบสูญไปจากเมืองหลวง หรือถึงขั้นหายไปจากโลกใบนี้เลยก็เป็นได้"เจ้า...เจ้ากับเขาเป็นอะไรกัน" ต่อให้เสิ่นอวิ๋นลี่จะโง่เพียงใดก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ธรรมดาเขาเป็นเด็กที่ถูกประคมประหงมตามใจที่สุดในบ้าน ขอเพียงแค่เป็นสิ่งที่เขาต้องการ ท่านพ่อท่านแม่จะคิดทำทุกวิถีทาง เพื่อนำมามอบให้เขาถึงตรงหน้าตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่เคยถูกตี แต่ยามนี้กลับถูกหญิงแปลกหน้าต่อยเสียได้เสิ่นอวิ๋นลี่บ้วนเลือดในปาก จากสีหน้าเอาอกเอาใจเมื่อครู่ กลายเป็นตักเตือนด้วยสีหน้าเย็นชา "เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ใด""รู้สิ ร้านอาหาร""ที่นี่เป็นถิ่นของข้า ถนนทั้งเส้นในเมืองหลวงล้วนเป็นถิ่นของข้า ขอเพียงข้าต้องการให้เจ้าตาย แม้จะเป็นเทพสง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 347
"ประมูลหรือ ?"กู้ชูหน่วนชักจะสนใจขึ้นมาแล้วหลังจากที่ข้ามมิติมาที่นี่ นางยังไม่เคยไปงานประมูลมาก่อนนางย่อตัวลงในท่ากึ่งคุกเข่า กะพริบตาที่ใสเป็นประกาย ยิ้มกว้างเป็นพระจันทร์เสี้ยว "ท่านอ๋อง ไม่เช่นนั้นท่านพาข้าไปเปิดหูเปิดตาหน่อยดีหรือไม่""งานประมูลเฟิงเซียง ข้าก็ยังไม่เคยไป"เอิ่ม......งานประมูลที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ เขาไม่เคยไปมาก่อนหรือนี่"เช่นนั้นพวกเราก็ไปเปิดหูเปิดตาด้วยกันสักหน่อยเถอะ"กู้ชูหน่วนพูดพลางเข็นรถเข็นไปทางลานประมูลเฟิงเซียงด้วยตนเองผู้คนที่งานประมูลล้นหลาม ทว่ากลับไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะสามารถเข้าไปได้ ผู้ที่อยากเข้าไป จะต้องจ่ายเงินหนึ่งพันตำลึงเสียก่อนกู้ชูหน่วนและพวกจ่ายเงินแล้วเข้าไปในงานประมูล ทว่ากลับไม่มีสิทธิ์เข้าห้องพิเศษชิงเฟิงคิดจะเปิดเผยตัว ทว่ากู้ชูหน่วนรั้งเอาไว้"หากจะต้องพึ่งฐานะไปเสียทุกเรื่องก็ไม่สนุกสิ ที่นั่งธรรมดาก็ไม่เลว คนเยอะ คึกคักดี"ชิงเฟิงไม่กล้าตอบโต้ นายท่านไม่ชอบสถานที่ที่คนแออัดมาแต่ไหนแต่ไร ดังนั้นแม้นายท่านจะเป็นถึงเทพสงครามผู้เลื่องชื่อ แต่คนที่เคยได้พบเห็นเขากลับมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่นั่งธรรมดาของงานประมูล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 348
"หอเลิศหล้า ?"นี่คือกลุ่มองค์กรอะไรกันอีก ทำไมถึงไม่เคยได้ยินมาก่อน ความทรงจำในสมองก็ไม่มีเรื่องเกี่ยวกับหอเลิศหล้าเลย"ผู้คนต่างกล่าวขานเล่าลือถึงหนึ่งหอหนึ่งเรือนที่แม้แต่ปีศาจและเทพต่างก็หวั่นเกรง หมายถึงเรือนชาลฟ้าและหอเลิศหล้า ข้อมูลที่พวกเขามี ล้วนแต่เหนือกว่าผู้ใดทั้งใต้หล้า สามารถพูดได้ว่า ขอเพียงแค่พวกเขาต้องการสืบ ไม่มีเรื่องใดที่สืบไม่เจอ"ชิงเฟิงไม่ได้บอกกู้ชูหน่วนว่านายท่านก็คือหัวหน้าของเรือนชาลฟ้าเขาไม่กล้าจะบอกว่า ช่วงนี้เขากำลังสืบหาเรื่องตัวตนของพระชายาและอี้เฉินเฟย แต่พบเจออุปสรรค ราวกับมีผู้มีอำนาจบางคนที่มองไม่เห็นคอยตัดเบาะแสของพวกเขาอยู่ตลอดเวลา ทำให้พวกเขาไม่มีความคืบหน้าใดๆ นี่เป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนกู้ชูหน่วนหักนิ้ว "พูดเช่นนี้ก็หมายความว่า ลานประมูลเฟิงเซียงมีความสามารถแข็งเกร่งเลยทีเดียว""ตอนนี้สามารถพูดเช่นนี้ได้ ไม่เคยมีผู้ใดกล้าก่อกวนที่ลานประมูลเฟิงเซียง ต่อให้เป็นเชื้อพระวงศ์หรือลูกหลานตระกูลขุนนางล้วนแต่ต้องให้เกียรติพวกเขา เพราะไม่ว่าผู้ใดต่างก็มีเรื่องสกปรกโสมมกันบ้างทั้งนั้น หากล่วงเกินลานประมูลเฟิงเซียง เป็นไปได้ว่าเรื่องน่าอ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 349
ภายในห้องพิเศษชั้นสอง สีหน้าเจ๋ออ๋องดูลึกลับมีเลศนัยวิทยายุทธของเขาไม่ถือว่าดีนัก แต่ก็ใกล้จะเข้าขั้นหนึ่งแล้ว ขาดก็เพียงแค่ยาล้างไขกระดูกที่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งให้สภาพร่างกายได้ หญ้าจื่อเยียนนี้เขาจำเป็นจะต้องเอามาให้ได้ เพราะเขาอยากจะแซงหน้าเทพสงครามให้ได้ทว่ายามนี้...มีคนแย่งหญ้าจื่อเยียนกับเขา อีกทั้งฝ่ายตรงข้ามยังเป็นกู้ชูหน่วนแววตาริษยาคู่นั้นของเจ๋ออ๋อง จ้องมองไปยังเย่จิ่งหานที่อยู่ข้างกายกู้ชูหน่วน เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวภายในห้องพิเศษอีกห้องหนึ่งที่ชั้นสอง องค์หญิงตังตังกำลังเดือดดาลเหตุใดถึงเป็นกู้ชูหน่วนอีกแล้ว นางผู้นี้มีวิชาแยกร่างหรืออย่างไร ไม่ว่าจะไปที่ใดก็เจอนางตลอดเพราะเปิดผ้าคลุมหน้าของนาง จึงทำให้ถูกเสด็จอาลงโทษอย่างหนัก ถึงขั้นถูกไล่ออกจากสำนักบัณฑิตหลวงแล้วนางเป็นถึงองค์หญิง ทว่ากลับถูกไล่ออกจากสำนักบัณฑิตหลวง นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ชื่อเสียงของนางสูญสิ้นจนหมดเสี่ยวลวี่ข้ารับใช้สาวขององค์หญิงตังตังเอ่ย "องค์หญิง นังกู้ชูหน่วนไม่เอาไหนผู้นั้นไม่มีวิทยายุทธเสียหน่อย นางออกมาแย่งหญ้าจื่อเยียนเช่นนี้ คงรู้ว่าองค์หญิงกำลังรีบร้อนจะ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 350
ไม่พูดถึงเรื่องนี้ยังพอทน แต่พอพูดถึง เจ๋ออ๋องก็หงุดหงิดจนหยุดไม่อยู่จวนเจ๋ออ๋องก็เสียไปแล้วเรือนอีกหลายหลังก็เช่นกัน ตอนนี้เขาไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอน ยังดีที่เสด็จแม่นำของล้ำค่าไปขาย พอจะซื้อเรือนหลังเล็กหลังหนึ่งสำหรับไว้อาศัยชั่วคราวได้อีกอย่างตอนนั้นก็แพ้เดิมพัน เสียเงินมหาศาล เขายังไปหยิบยืมเงินมาอีกจำนวนมาก จนถึงตอนนี้ก็ยังติดหนี้อยู่เจ๋ออ๋องจ้องมองกู้ชูหน่วนที่กำลังอมยิ้มพลางมองไปรอบๆ และเย่จิ่งหานที่ไม่ทุกข์ร้อนใดๆ ก่อนจะกัดฟันกรอดแล้ววางป้ายลงช่างเถอะต่อให้ซื้อหญ้าจื่อเยียนมา ก็ใช่ว่าจะกลั่นยาไขกระดูกได้สำเร็จ รอไปอีกหน่อยแล้วกันพวกเขาทั้งสองคนอดทนได้ ทว่าองค์หญิงตังตังกลับทนไม่ได้ นางยังคงเสนอราคาต่อ "หนึ่งแสนหนึ่งพันตำลึง""หนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง" กู้ชูหน่วนเอ่ย"หนึ่งแสนห้าหมื่นหนึ่งพันตำลึง" องค์หญิงตังตังโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเสี่ยวลวี่รีบเตือน "องค์หญิง หนึ่งแสนหน้าหมื่นหนึ่งพันตำลึงแพงเกินไป ไม่คุ้ม""ไม่ได้ ข้าไม่มีทางปล่อยให้นางสมหวัง นางต้องการสิ่งใด ข้าคนนี้จะแย่งมาให้หมด""สองแสนตำลึง""เฮือก......"องค์หญิงตังตังเกือบจะกระอักเลือดออกมาหญ้าจื่อเ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 351
ซี้ดดด...เสียงลมหายใจกระตุกดังไปทั่วมุกอุ่นประภพ เป็นมุกอุ่นประภพเช่นนั้นหรือ...ของล้ำค่าระดับนี้ ควรจะปิดท้ายไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงนำออกมาประมูลตั้งแต่ชิ้นที่สองฝูงชนพลันแตกตื่นฮือฮากู้ชูอวิ๋นเอ่ย "ท่านพ่อ มุกอุ่นประภพทั้งใต้หล้ามีเพียงแค่สองเม็ด ของล้ำค่าเช่นนี้ ไม่ว่าต้องเสียเงินเท่าใด ก็ต้องคว้ามาให้ได้"อัครเสนาบดีกู้ใจเต้นตึกตักไม่หยุด สายตาที่ทอดมองไปยังมุกอุ่นประภพเปล่งประกาย ความปรารถนาไม่ปิดบังแต่อย่างใดประมุกอุ่นประภพคือของล้ำค่า ไม่ว่าผู้ใดก็อยากได้ลมหายใจของเจ๋ออ๋องและองค์หญิงตังตังเร็วขึ้นหลายจังหวะ ต่างก็รู้สึกโชคดีที่เมื่อครู่กู้ชูหน่วนชิงหญ้าจื่อเยียนไปแล้ว มุกอุ่นประภพดีกว่าหญ้าจื่อเยียนเป็นไหนๆเสี่ยวลวี่พูดเสียงสั่น "องค์หญิง นั่นใช่มุกอุ่นประภพจริงหรือ""เจ้าพูดจาเหลวไหล ลานประมูลเฟิงเซียงคือสถานที่แบบใด พวกเขาจะขายของปลอมได้อย่างไร""เช่นนั้นพวกเราจะประมูลใช่หรือไม่""แน่นอนสิ มีมุกอุ่นประภพแล้ว เท่ากับมีเครื่องรางที่ทำให้ฟื้นจากความตายได้ อย่างอื่นจะไม่เอาก็ได้ แต่มุกอุ่นประภพต้องประมูลมาให้ได้""องค์หญิง แต่เงินที่พวกเราพกมาทั้งหมดมีไม่ถึงสามล้
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 352
มีผู้ใดบ้างที่ตอนเพิ่มราคา ไม่ได้เพิ่มทีละหลายพันหรือหลายหมื่น ส่วนนาง เพิ่มครั้งหนึ่งก็สามล้านตำลึงเลย เช่นนี้จะยังประมูลได้อย่างไรแม้พวกเขาอยากจะประมูล แต่ก็ไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นมาจ่ายได้อัครเสนาบดีกู้เกือบจะกระอักเลือดออกมากู้ชูอวิ๋นหน้าขาวซีด "ท่านพ่อ ไม่เช่นนั้นมุกอุ่นประภพนี่ก็ปล่อยไปเสียเถิด""ไม่ได้ จะปล่อยไปไม่ได้เด็ดขาด คนเราล้วนแต่ต้องเกิดแก่เจ็บตาย หากมีมุกอุ่นประภพอยู่ในมือ อาจพูดไม่ได้ว่าสามารถอยู่อย่างเป็นอมตะไม่แก่เฒ่า แต่อย่างน้อยก็สามารถอยู่ได้นานขึ้นอีกเป็นสิบกว่าปีอย่างสบายๆ อีกอย่าง ขอเพียงแค่มีมุกอุ่นประภพ หากมีผู้ใดต้องการความช่วยเหลือ พวกเราสามารถให้พวกเขาเช่าในราคาที่สูงได้ เพียงปล่อยเช่าไม่กี่ครั้ง ก็ได้ต้นทุนกลับคืนมาแล้ว"อัครเสนาบดีกู้เสียงสั่นเครือ "สิบล้านหนึ่งหมื่นตำลึง"เจ๋ออ๋องหน้าเขียวปั้ด พลันชูป้ายขึ้นมา "สิบล้านห้าแสนตำลึง"อัครเสนาบดีกู้ตะลึงงัน เจ๋ออ๋องล้มละลายแล้วไม่ใช่หรือเหตุใดยังมีเงินสิบกว่าล้านให้ใช้อยู่อีกหรือเขาก็จะเหมือนกับตน ที่ไปหยิบยืมเงินจากทั่วทุกสารทิศนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เจ๋ออ๋องได้ยืมเงินจากคนอื่นไปเยอะแล้ว เ
บทล่าสุด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 476
“เจ้าจงไปตายเสียเถิด” ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของเยี่ยเฟิงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาดึงดาบออกมาอย่างแรง เลือดสีแดงสดของนายท่านหลันพุ่งทะลักไปทั่ว สาดกระเซ็นมาบนใบหน้าขาวซีดของเยี่ยเฟิง ทำให้สายตาของเขาเลือนลาง ทว่าวินานี้ เยี่ยเฟิงกลับเห็นชัดแจ้งกว่าผู้ใด ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นคู่นั้นสะท้อนสีหน้าตกตะลึงของนายท่านหลัน “เจ้ากล้าฆ่าข้าเลยรึ...เจ้าคือผู้ที่ฆ่าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจนโต เหตุใดถึงกล้าฆ่าข้าได้ เฮือก...” สิ่งที่ตอบแทนนายท่านหลันกลับมาคือการแทงด้วยกระบี่เข้าไปอีกครั้งอย่างไร้เยื่อใยจากเยี่ยเฟิง นายท่านหลันถูกแทงติดกันสองครั้ง ร่างกายเจ็บปวดราวกับใจจะขาด แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย เพียงแค่จ้องมองเยี่ยเฟิงด้วยความโกรธแค้น จากความรู้สึกเหลือเชื่อในตอนแรก กลายเป็นปวดร้าว ไปจนถึงโกรธเกลียด เยี่ยเฟิงแสยะหัวเราะเบาๆ “ข้าคือผู้ที่เจ้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจนโต ? เลี้ยงดูงั้นรึ เหอะ...เลี้ยงดูที่เจ้าหมายถึงคือทรมานข้าทุกวันทุกเวลา หน้าหนาวปล่อยให้ข้านอนเปลือยกาย หิวโหยอยู่บนพื้นหิมะ หน้าร้อนแขวนข้าไว้ใต้แสงอาทิตย์ไม่ให้กินดื่มเป็นเวลาหลายวัน ทั้งยังลงโทษอย่างหน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 475
นายท่านหลันที่เดิมก็กระสับกระส่ายจนทำอะไรไม่ถูก เพราะการเข้ามามีส่วนร่วมของกู้ชูหน่วน ทำให้มีบาดแผลเพิ่มขึ้นอีกหลายแผล "ฟึบ..." อาวุธลับของกู้ชูหน่วนเชื่องช้า ทว่าพุ่งออกมากลางอากาศแล้วความเร็วกับเพิ่มกะทันหัน พริบตาเดียวเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว อาวุธพุ่งเข้าที่หน้าอกของนายท่านหลัน ฝังลึกในร่างกาย เขาอยากจะตอบโต้ ทว่ากลับถูกต้อนจนจนมุม ไม่มีช่องว่างให้โจมตีกลับได้เลยแม้แต่น้อย ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาคงต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย นายท่านหลันรู้สึกสิ้นหวังยิ่งกว่าเดิม หวังแค่ว่านายท่านหมู่ตานและคนอื่นๆ จะรีบมาถึงโดยเร็ว ไม่เช่นนั้นชีวิตของเขาคงต้องจบลงตรงนี้แล้ว กู้ชูหน่วนและอี้เฉินเฟยยิ่งร้อนรน ลำพังเพียงแค่เขาคนใดคนหนึ่งต่างก็ไม่อาจสังหารนายท่านหลันได้ ยามนี้วิทยายุทธของกู้ชูหน่วนแข็งแกร่งไม่พอ อี้เฉินเฟยทั้งเจ็บสาหัสและป่วยหนัก เว้นเสียแต่พวกเขาร่วมมือกัน แต่บาดแผลของอี้เฉินเฟยรุนแรงเกินไป อาจต้านทานไม่ไหวได้ทุกเมื่อ หากเขาทนไม่ไหว เช่นนั้นสถานการณ์การต่อสู้ครั้งนี้จะพลิกผันทันที เสียงขลุ่ยเปลี่ยนไป ราวกับกลองรบคำราม กึกก้องหนักแน่น ดาบที่พุ่งใส่นายท่านหล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 474
ใบหูของกู้ชูหน่วนพลันกระดิก นางรับรู้ได้ถึงไอสังหารของนายท่านหลันแล้ว เพียงแต่ความเร็วของนางยังไม่เปลี่ยน ยังคงรวบรวมกำลังภายในทั้งหมดกระแทกใส่นายท่านเถาฮวา สองนายท่านแห่งกองธงร่วมมือกันโจมตี นางถูกหนีบอยู่ตรงกลาง ไม่มีหนทางจะชนะได้เลย หากเป็นเช่นนี้ ไม่สู้จัดการไปทีละคน สังหารนายท่านเถาฮวาก่อน ค่อยหันไปจัดการนายท่านหลัน ขณะเดียวกัน นางเองก็เชื่อ เชื่อว่าอี้เฉินเฟยไม่มีทางปล่อยให้นางตายอย่างทุกข์ทรมานด้วยน้ำมือของนายท่านหลัน "เฮือก..." นายท่านเถาฮวาไม่มีที่ให้หลบได้อีก ถูกพลังจากฝ่ามือของกู้ชูหน่วนโจมตี ร่างกายราวกับว่าวที่สายขาด กระเด็ดกลับไป สุดท้ายชนเข้ากับหินก้อนโตอย่างแรง เลือดอาบหินก้อนนั้นจนชุ่ม ความเร็วของกู้ชูหน่วนยังไม่เปลี่ยน ถีบลูกเตะออกไปทำให้นายท่านเถาฮวาพลัดตกหน้าผาร่วงไปยังทะเลโลหิตด้านล่าง ความแข็งแกร่งของนางอยู่เพียงแค่ขั้นหนึ่งชั้นกลาง แต่พละกำลังที่นางระเบิดออกมากลับแกร่งกว่าขั้นสอง นายท่านเถาฮวาผู้น่าสงสารจึงต้องตายไปเพราะกู้ชูหน่วนที่วิทยายุทธด้อยกว่าเขามาก ขณะเดียวกัน กระบวนท่าไม้ตายของนายท่านหลันก็พุ่งเข้ามาถึง อี้เฉินเฟยยกมือขวาขึ้นมา
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 473
"ในเมื่อเจ้าพูดยากขนาดนี้ เช่นนั้นก็คงต้องทำลายแก้วมังกรทิ้งเสีย ถึงอย่างไรหากต้องตาย มีแก้วมังกรฝังไปด้วยกันก็ไม่เลว" กู้ชูหน่วนพูดพลางเล็งอาวุธลับไปที่ดอกกุหลาบอีกครั้ง นายท่านหลันหน้าถอดสีอย่างรุนแรง นางผู้นี้ไม่เคยทำอย่างที่คนปกติเขาทำกันเลย หากนางยิงแก้วมังกรบนดอกกุหลาบร่วงลงทะเลโลหิตจริง เช่นนั้นก็จะกลายเป็นความสูญเสียที่ไม่อาจย้อนกลับคืนมาได้อีก แม้อี้เฉินเฟยจะรู้ว่ากู้ชูหน่วนไม่มีทางทำให้แก้วมังกรร่วงหล่นทะเลโลหิตไปจริงๆ แต่เห็นแล้วก็ยังรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนอยู่ดี "ผลไม้สีแดงเพลิงของที่นี่มีฤทธิ์ในการรักษาอาการบาดเจ็บ เพียงแค่กินเข้าไปไม่กี่ลูก ก็จะสามารถฟื้นฟูได้ ซึ่งก็คือผลไม้ในมือเจ้าเมื่อครู่นั่นแหละ" "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าผลไม้นี่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้" "กู้ชูหน่วน ข้าขอเตือนเจ้าว่าอย่าถามให้มากนัก" เขาจะบอกกู้ชูหน่วนได้อย่างไรว่า เขาไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน เพราะความหิว จึงเด็ดผลไม้มากิน คิดไม่ถึงว่าวิทยายุทธจะได้รับการฟื้นฟูกลับมาแบบงงๆ กู้ชูหน่วนคลี่ยิ้มมีเลศนัยให้เขา เช็ดผลไม้ในมือ ก่อนจะยื่นให้อี้เฉินเฟยพลางจ้องมองนายท่านหลันด้วยท่าทีระวังตั
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 472
ไม่ไกลออกไป มีเสียงอาวุธกระทบดังขึ้นมาไม่หยุด หลังจากนั้นก็มีเสียงหินแตกกระจายและระเบิดในที่สุด กู้ชูหน่วนถือผลไม้สีแดงเพลิงที่เพิ่งเด็ดออกมาจากต้นเอาไว้ในมือ พลางฟังเสียงความเคลื่อนไหวอย่างละเอียด "มีเสียงกางและหุบพัด ทั้งยังมีเสียงอาวุธลับกลีบดอกไม้อีกบางส่วน น่าหลันหลิงรั่วกำลังต่อสู้กับนายท่านหมู่ตานเผ่าหมอ น่าแปลก คนเผ่าหมอบาดเจ็บหนักไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงได้มีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ น่าหลันหลิงรั่วอาจจะสู้พวกเขาไม่ได้" กู้ชูหน่วนพึมพำคนเดียว นางอยากไปดูด้วยตัวเอง ทว่าอี้เฉินเฟยยังอาการสาหัสขนาดนั้น หากฝืนประครองเขาไป มีแต่จะทำให้อาการเขาแย่กว่าเดิม แต่น่าหลันหลิงรั่วหากไม่ใช่เพราะช่วยนาง ก็คงไม่ต้องตกลงมายังที่แห่งนี้ แม้อี้เฉินเฟยจะบาดเจ็บสาหัสทั้งยังป่วยหนัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะฟังอะไรไม่ออกเลย สามารถใช้พลังกระแทกหินก้อนโตให้แตกได้เป็นก้อนๆ ต่อให้พละกำลังยังไม่ฟื้นฟูกลับมาทั้งหมด แต่เกรงว่าจะกลับมาถึงเจ็ดแปดส่วนแล้ว นายท่านหมู่ตานและนายท่านเถาฮวาล้อมโจมตีน่าหลันหลิงรั่ว กลัวแต่ว่าน่าหลันหลิงรั่วจะสู้พวกเขาไม่ไหว อี้เฉินเฟยเอ่ยอย่างเบาแรง "คนที่เจ้
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 471
กู้ชูหน่วนฟังด้วยความมึนงง ในเมื่อเกิดมาสูงศักดิ์ เหตุใดถึงได้ถูกปฏิบัติด้วยเช่นนั้น "เป็นหน้าที่แบบใดกันแน่" "หน้าที่ที่หนักมาก หนักอึ้งเสียจนหายใจไม่ออก" "เช่นนั้นตอนนี้นางอยู่ที่ใด" "ข้าก็ไม่รู้ว่านางไปอยู่ที่ใดแล้ว แต่ข้าเชื่อ ว่าอีกไม่นานนางจะกลับมา แค่กแค่ก..." ไม่รู้เพราะพูดมากเกินไปหรือไม่ อี้เฉินเฟยไอออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง พลังชีวิตในร่างหายไปอย่างรวดเร็ว กู้ชูหน่วนเริ่มร้อนใจ คำถามมากมายที่กระจุกอยู่ภายในใจไม่อาจถามได้อีกต่อไป ทำได้เพียงแค่เอ่ยออกไป "ท่านอย่าเพิ่งพูดเลย พักผ่อนเถอะ" "อาหน่วน...หากวันใดที่ข้าไม่อยู่แล้ว เจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างดี" "ท่านพูดเหลวไหลอะไร ท่านดูสิ ข้าพบแก้วมังกรเขียวแล้ว พวกท่านหาพบสี่ลูกแล้วไม่ใช่หรือ บวกกับลูกนี้ก็เป็นห้า ขอแค่หาเพิ่มอีกสองลูก อาการป่วยของท่านก็จะรักษาหายแล้ว" กู้ชูหน่วนหยิบแก้วมังกรขนาดเท่าไข่นกพิราบออกมา ดวงตาใสเป็นประกายฉายแววยิ้ม ดวงตาของอี้เฉินเฟยกำลังยิ้ม ทว่าในใจกลับขมขื่น แก้วมังกรลูกเดียว ต้องใช้ความพยายามของคนตั้งกี่รุ่น ถึงจะเจอเบาะแส หาง่ายเช่นนั้นเสียเมื่อไหร่ แก้วมังกรลู
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 470
ก้นหลุมดำ ลมพัดจนพวกเขาวิงเวียนศีรษะ กลิ้งตุปัดตุเป๋ สุดท้ายก็ถูกทุ่มลงไปบนพื้นอย่างแรง กู้ชูหน่วนเกือบจะเป็นลมสลบไป โชคดีที่พื้นอ่อนนุ่ม ไม่เช่นนั้นนางคงต้องตายไปแล้ว ทันใดนั้น นางรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี ทันทีที่ลืมตาขึ้นมากลับพบว่าไม่ได้อยู่บนพื้นที่อ่อนนุ่ม แต่ล้มลงบนร่างของชายหนุ่มผมขาวชุดขาวคนหนึ่ง กู้ชูหน่วนรู้สึกบีบคั้นหัวใจ รีบประครองเขาขึ้นมา "พี่ใหญ่อี้เฟย ท่านตื่นขึ้นมาสิ..." กู้ชูหน่วนเอื้อมมือออกไป กลับสัมผัสโดนของเหนียวข้นบางอย่าง เมื่อจ้องมองดูดีๆ จะเป็นอะไรไปได้อีกนอกจากเลือด มุมปากของอี้เฉินเฟยมีเลือดซึม บนร่างโดนหินมีคมบาดจนเป็นแผลทั้งตัว ชุดสีขาวดุจหิมะถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด พื้นที่มืดดำ ใบหน้าของเขาซีดขาว ไร้ซึ่งเลือดฝาด เพียงแต่บนใบหน้าที่อ่อนโยนยังคงคลี่ยิ้มปลอบโยน เอ่ยอย่างอ่อนแรง "เจ้าไม่เป็นไรก็พอ" กู้ชูหน่วนขอบตาแดงก่ำในชั่วพริบตา "ท่านมันโง่เสียจริง เหตุใดถึงดีกับข้าขนาดนี้ ข้ามีอะไรควรค่าให้ท่านช่วยเหลือด้วยชีวิตเช่นนี้" "เพราะ...เจ้าคือน้องสาวของข้า..." "ท่านเจ็บหนักมาก อย่าเพิ่งพูดเลย ข้าจะช่วยท่านรักษาอาการบาดเจ็บ" "ไม่...ไม่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 469
มือของกู้ชูหน่วนกำอาวุธลับไว้แน่น มือข้างหนึ่งรวบรวมกำลังภายในทั้งร่างให้ขึ้นไปถึงขั้นสูงสุด พร้อมจะรับท่าไม้ตายของพวกเขาทุกเมื่อ น่าหลันหลิงรั่วเองก็ยืนอยู่ข้างกายกู้ชูหน่วนในทันที พร้อมจะสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับนาง แต่พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ท่าไม้ตายเหล่านั้นยังไม่ทันมาถึงตัวนาง ก็ถูกใครบางคนสลายไปเสียก่อน มีคนอีกกลุ่มอยู่ในสระโลหิต คนกลุ่มนั้นมีผ้าคลุมสีขาว แขนเสื้อปักตัวอักษร "อวี้" คนเหล่านี้มีทั้งวัยชราและหนุ่มสาว พละกำลังกำลังแข็งแกร่ง เผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอร่วมมือกันก็ยังไม่อาจทำให้พวกเขาเสียเปรียบได้ "เผ่าอวี้...หายสาบสูญไปหลายพันปี ในที่สุดพวกเจ้าก็โผล่มาแล้ว" คนเผ่าเทียนเฝินต่างก็ตกตะลึง จ้องมองไปที่พวกเขาอย่างไม่ประสงค์ดี บรรยากาศมาคุขึ้นเรื่อยๆ เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นศัตรูคู่แค้นกันมานาน ต่างก็เกิดอาการฉุนเฉียวกันอย่างแรง "ทุกชีวิตที่สูญเสียไปเป็นพันปี วันนี้ถึงเวลาสะสางกันแล้ว" ผู้เฒ่าผมขาวคนหนึ่งของเผ่าอวี้กัดฟันกรอด เค้นออกมาหนึ่งประโยค ดวงตาของเขาแดงก่ำ อยากจะฆ่าคนเผ่าเทียนเฝินให้เกลี้ยงเสียเดี๋ยวนั้น กู้ชูหน่วนหันไปทางน่าหลันหลิงรั่ว "เผ่าอ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 468
ผู้อาวุโสระดับสูงแข็งแกร่งนัก ผู้อาวุโสฮวาต้านไว้ไม่อยู่ ถูกโต้กลับจนเจ็บหนัก ทันทีที่พัดสีดำของน่าหลันหลิงรั่วพลิกกลับ อาวุธลับนับสิบออกมาพร้อมกัน ทว่าถูกผู้อาวุโสระดับสูงของเผ่าเทียนเฝินต้านไว้จนกระเด็นออกไปหมด แม้แต่อาวุธลับของกู้ชูหน่วนก็กระเด็นออกไปพร้อมกัน “ฟิ้ว...” ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสระดับสูงเคลื่อนไหวเช่นไร แต่เขาไปถึงด้านบนเสาดอกบัวเรียบร้อยแล้ว เขาผลึกกำลังภายในไว้ในมือ สลายพลังคุ้มกันรอบเสาดอกบัว น่าหลันหลิงรั่วเห็นเช่นนั้น พัดในมือราวกับมีจิตวิญญาณ คนและพัดประสานเป็นหนึ่งเดียว พุ่งเข้าไปด้วยความรวดเร็ว "ปัง ปัง ปัง......" เพียงพริบตาเดียว ทั้งสองคนต่อสู้กันไปหลายกระบวนท่า ท่วงท่าของพวกเขาเร็วเกินไป ทำให้กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าพวกเขาใช้กระบวนท่าอะไรบ้าง เห็นเพียงแค่ผู้อาวุโสระดับสูงกดน่าหลันหลิงรัวเสียอยู่หมัดอย่างรางๆ "ปัง......" หลังจากที่กระแทกฝ่ามือเข้าด้วยกัน ทั้งสองคนแยกออกจากกัน น่าหลันหลิงรั่วเจ็บหนัก เลือดไหลออกทางมุมปาก เขาเลียเลือดที่มุมปากด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ คิดจะบุกเข้าไปอีกครั้ง ทว่ากู้ชูหน่วนขวางเขาเอาไว้ "ตาแก่วิทยายุทธแข็งแกร่งมาก ขืนฝืนบุ
