เมื่อรวมรวมทุกอย่างเรียบร้อยก็ถึงเวลาสำรวจตัวเอง เธอตื่นขึ้นมาในร่างที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ร่างกายอ้วนฉุ ผิวพรรณหยาบกร้าน และใบหน้าที่เต็มไปด้วยจุดด่างดำ นี่คือร่างของ ซูหว่านหว่าน สตรีอัปลักษณ์และร้ายกาจแห่งหมู่บ้านชาวประมงในยุคจีนโบราณ! "นี่ไอ้คนแซ่หลี่ ข้าอยากตกลงกับเจ้าหน่อย บ้านเจ้ามีผู้ใหญ่มากมายแต่กลับให้ลูกข้าอายุแค่สีขวบไปรับจ้างหาเลี้ยง ข้าว่าเราหย่ากันเถอะ ลูกข้าจะเอาไปด้วย" "เจ้าไม่มีญาติที่ไหน เอาลุกไปลำบากกับเจ้าหรือ" "ถ้ามีญาติประสาแดกและเห็นแก่ตัวแบบบ้านหลี่เจ้า ข้ายอมโดดเดี่ยวดีกว่า" ซูหว่านหว่านเดินลงเขาไม่สนใจเขาอีก หลี่จื่อหานยืนงง เป็นนางที่วางยาเขาเพื่อได้แต่งงาน อยู่ๆบอกจะหย่าก็หย่าและยังจะเอาลูกไปเลี้ยงเอง นี่ท่านย่าทุบนางจนสติผิดเพี้ยนไปแล้วหรือ
View Moreหลังจากที่หลี่จื่อหานพาซูเว่ยหรานกลับมาถึงบ้านก็พานางเข้ามาในห้อง เมื่อกี้เขาใจหายยิ่งนัก หากเขาไม่ไปที่นั่นป่านนี้เมียคงทรมานจากการถูกน้ำร้อนลวก หลินเซียงเวียงสตรีน่าตายนั่นเขาจะไม่เอาไว้แน่นอน นางพูดถูกหากเด็กๆอยู่ลำพังอาจมีอันตราย คู่แฝดเคยบอกว่าเมื่อก่อนนางมักแอบหยิกเสมอ"หรานหราน...หายตกใจหรือ""เจ้าค่ะ ข้าไม่คิดว่านางจะกล้าทำอะไรเช่นนี้ นางชอบท่านข้ารู้แต่ต่อให้ชอบอย่างไรก็ไม่ควรทำร้ายอีกฝ่าย แทนที่จะไปหาทางให้ท่านชอบนางกลับใช้วิธีโหดเหี้ยม""นางทำแล้ว""อะไรนะเจ้าคะ? นางทำแล้ว...นางทำอะไรกัน""นางพยายามที่จะทำให้พี่ชอบนางแล้ว แต่ทว่าพี่ไม่เคยชอบนาง พี่มีแค่เข้ากับลูกเท่านั้น"ซูเว่ยหรานหน้าแดง อี๋...ทำไม่พอเขาพูดหวานๆแล้วนางขนลุกนะ ชาติก่อนไม่มีคนมาจีบเพราะนางปากร้าย ด้วยความที่เป็นคนมีเงินแต่ละคนที่เข้ามาก้หวังเงินทองทั้งนั้น แต่นี่ไม่เหมือนกัน ได้ผัวจนแต่จนแบบหล่อน้ำเดิน สองมือประคองใบหน้าหล่อเหลาพึมพำเบาๆ"ใบหน้าหล่อเหลาก็มีปัญหา ข้าจะทำหน้ากากให้ท่านสวมดีไหม""หึๆๆเด็กซน จริงสิพี่มีเรื่องอยากจะบอกเจ้าและห้ามดื้อรั้น หรานหราน...หลังจากที่พี่ไม่อยู่
ยามนี้ห้องเสบียงเรียบร้อยแล้ว ใช้เวลาเพียงเจ็ดวันเท่านั้น หลี่จื่อหานสั่งอิฐมาเพิ่มเขาต้องการปูพื้นห้องทั้งหมดเพื่อยามที่ฝนตกพื้นจะได้ไม่แฉะ ยามนี้มีสินค้าออกขายจึงไม่จำเป็นห่วงเรื่องที่มาขอเงิน ซูเว่ยหรานใช้เวลาไปขนปาล์มลงจากเขาวันละยี่สิบทลาย เนื่องจากต้นปาล์มไม่ห่างบ้านมากนัก ยามนี้ได้ข้อตกลงแล้วว่านายท่านฉางเป็นหัวหน้าสมาคมพ่อค้า ส่วนนายอำเภอหวังพลาดตำแหน่งเจ้าเมืองให้กับใต้เท้าคนหนึ่งที่ขอลาออกจากเมืองหลวงมาอยู่ชนบทเพราะบ้านเดิมอยู่เมืองตงไห่ ที่นี่เป็นทะเลตะวันออกและติดกับดินแดนของแคว้นจ้าว ชายแดนติดกับมีเพียงลำธารไม่กว้างนักกั้นขวาง แต่ทว่าชายแดนจ้าวฝั่งนี้กลับไม่มีบ้านเรือนและผู้คนอาศัย ได้ยินว่าหลายปีมานี้เริ่มมีราษฎรบางคนมาตั้งรกรากบ้างแล้ว เจ้าเมืองคนใหม่ของตงไห่มีคุณธรรมพอสมควร เห็นว่าเพราะเมืองหลวงวุ่นวายมีแต่การแก่งแย่งเขาจึงขอกลับมาทำงานที่บ้านเกิด อีกสิบวันเขาต้องเดินทางแล้วหลี่จื่อหานยังจำคำบิดาได้ดี เขาต้องการให้ถังเปียวมาร่วมกองทัพแต่ทว่าจะเอ่ยอย่างไรไม่ให้เขาสงสัยในเจตนากัน และวันนี้ถังเปียวก็มาหาภรรยาของเขาเพื่อสอบถามการหลอมเหล็กให้มีค
หลี่จื่อหานบังคับเกวียนมาเรื่อยๆ ผ่านทุ่งดอกผักบุ้งทะเลเขามองมันแล้วอมยิ้ม ฉินหว่านเอ๋อร์เห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มอยู่คนเดียวก็เอียงคอก่อนจะเอ่ยถาม"พี่จื่อหาน...ท่านมีเรื่องยืนดีหรือข้าเห็นท่านยิ้มไม่หุบเลยเชียว""อ้อ ข้านึกถึงหรานหราน่ะ นางชอบดอกผักบุ้งทะเล นางบอกว่ามันสวยและที่สำคัญมันเป็นพืชที่อดทน"ฉินหว่านเอ๋อร์กระเถิบมาใกล้เข้าก่อนจะกระซิบข้างหู"พี่รักอาซ้อมากเลยนะ ทั้งที่เมื่อก่อนนางร้ายกาจยิ่งนัก"เอ่ยจบก็กลับมานั่งที่เดิม หลี่จื่อหานนึกถึงความร้ายกาจของนางตามที่ฉินหว่านเอ๋อร์พูด ใช่นางร้ายกาจมาก แต่ทว่ายามนี้นางเปลี่ยนไปไม่ได้ร้ายกาจเช่นเมื่อก่อน แต่นางร้ายแบบมีเหตุผล ร้ายจนคนต้องจดจำหากมีเรื่องกับนางครึ่งชั่วยามเกวียนวัวก็เข้าปากทางหมู่บ้าน ฝนเริ่มตั้งเค้ามาอีกแล้ว แม่หม้ายหลินเห็นว่าหลี่จือหานมากับฉินหว่านเอ๋อร์แต่กลับไม่เห็นบุตรสาวตนเองก็ร้อนใจเดินมาหาเอ่ยถามเสียงดัง"ไอ้คนแซ่หลี่ บุตรสาวข้าล่ะอยู่ที่ใด"ร่างสูงส่งฉินหว่านเอ๋อร์เรียบร้อยก็ดึงสายจูงบังคับวัวไปทางบ้านตนเอง แม่หม้ายหลินไม่ยอมแพ้เดินมาขวางทางเอ่ยเสียงดังอีกรอบจนชาวบ้านหยุดมอง"ว่าอย่า
ยามอู่เกวียนวัวก็เคลื่อนมาถึงหน้าร้านหรงเป่าฉาง เจ้าของร้านนี้แซ่หรเห็นเดิมเป็นเพียงพ่อค้าเร่ เขาอาศัยตระเวนขายสินค้าไปทั่วใช้เวลากว่าห้าปีเก็บออมจนในที่สุดก็สามารถเปิดร้านเป็นของตนเองที่ใหญ่ถึงสามห้อง หลี่จื่อหานนำเกวียนไปฝากยังจุดรับฝากจ่ายเงินค่าดุและเรียบร้อยก็นำลังไม้ที่บรรจุสินค้าตัวอย่างออกมาร่างสูงเดินมาถึงหน้าร้าน มีคนงานกำลังปัดกวาดสินค้าอยู่หนึ่งคนเมื่อเขาเห็นว่ามีคนมาก็ทักทายอย่างนอบน้อม"ลูกค้าท่านนี้มิทราบว่ามีอะไรให้หรงเป่าฉางขอเรารับใช้ท่านหรือขอรับ สินค้าของเราราคาไม่แพงหากท่านอยากได้สิ่งใดและหากว่าทางร้านเราไม่มี ท่านสามารถบอกล่วงหน้าเราจะหาให้ท่านเองขอรับ"คำพูดฉะฉานผิดกับคนงานทั่วๆไปของร้านในตำบล หลี่จื่อก็ไม่เคยเห็นการต้อนรับเช่นนี้มาก่อน เขาคงนึกไม่ถึงว่านี่เป็นผลงานของเมียตัวเองที่สอนให้เสี่ยวจงพูด และเมื่อเสี่ยวจงเห็นว่าการต้อนรับแบบนี้ได้ผลจึงไปฝึกคนงานอื่นๆ หลี่จื่อหานถามหาเสี่ยวจงจากคนงานตรงหน้า"มิทราบว่าเสี่ยวจงอยู่หรือไม่"หนุ่มน้อยพยักหน้าก่อนจะเดินไปหลังหลาน แต่ก็พอดีกับเสี่ยวจงที่ได้ยินคนเอ่ยชื่อตนเองจึงเดินออกมา เขาทักทายทันทีที่เห็น
หลี่จื่อหานไปถามอาเล็กของตนว่าจะซักผ้าที่เปื้อนระดูให้นางต้องทำเช่นไร หลี่เย่าฟางอมยิ้มก่อนจะต้อมน้ำร้อนถังใหญ่ให้เขา จากนั้นก็ให้เอาไปผสมเพื่อซัก เดิมนางจะซักให้เองแต่หลานชายบอกไม่เป็นไรเขาทำเองได้เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็มาวัวเทียมเกวียนเพื่อเตรียมนำสินค้าไปให้ร้านของชำ ด้านม่อเฉินกำลังสร้างวัดพื้นที่เพื่อสร้างห้องเก็บเสบียงเห็นเขาจึงเดินมาหา หลี่จื่อหานเอ่ยถามด้วยความแคลงใจ"จื่อหาน เหตุใดไม่ซ่อมแซมห้องภรรยาของเจ้าก่อน อิฐยังไม่มาส่งจะได้ไม่เสียเวลารอ""พี่ม่อเฉิง เมียข้านางจะทำลูกชิ้นปลาท่านก็ทราบ นางต้องการพื้นที่เก็บสัตว์น้ำและปลาที่รับซื้อจากชาวบ้านน่ะ ห้องเสบียงจึงจำเป็น""อืม...เช่นนั้นก็ตามใจแต่งานอาจจะล่าช้า""มิเป็นอันใดขอรับ...ข้ามิรีบทางชายแดนยามนี้ยังไม่เรียกยับงมีเวลา"หนุ่มใหญ่พยักหน้าให้กับเขาก่อนจะเดินไปสั่งงานลูกน้องของตน หลี่จื่อหานนำน้ำมันที่เขาเป็นคนกรองเองวางเอาไว้ในลังที่ใส่หญ้าฟางเอาไว้กันกระแทก หลี่ต่าหยางเดินมาหาเพื่อสั่งซื้อเชือกถักอวน"จื่อหารมาหาปู่สักหน่อย"ชายชราเรียกหาเขา ร่างสูงผูกวัวไว้กับหลังหน้าบ้านแล้วเดินมาหาท่านปู่ของตน เมื่
เสียงไก่ป่าบนเขาขันดังมาแต่ไกล ซูเว่ยหรานจึงรู้สึกตัว นางรู้สึกมีบางอย่างพาดอยู่ที่หน้าท้องของนาง กลิ่นกายเฉพาะที่นางคุ้นเคยดีซูเว่ยหรานค่อยๆลืมเปลือกขึ้น และเมื่อลืมตานางก็พบว่าตัวเองนอนซุกอกแกร่งของเขาอยู่ หลี่จื่อหานกอดนางเอาไว้นางเงยหน้ามองสามีที่หลับใหล ยามที่หลับช่างดูเหมือนหนุ่มน้อยคนหนึ่งเท่านั้นขนตาที่เรียงเป็นแพงามดุจพัดใบหลิว จมูกโด่งเป็นสันคมราวกับสลักเสลาจากหยกขาว โครงหน้าเรียวสมส่วน กรามไม่ใหญ่จนเกินไป นางหลุบตาลงมองลูกกระเดือกที่แหลมออกมาช่างเป็นลูกกระเดือกที่งดงาม นางยกมือขึ้นวาดไปตาโครงคิ้วของคนนอนหลับ ไล้ลงมาตามสันจมูก หลี่จื่อหานรู้สึกตัวตั้งแต่ยามที่ปลายนิ้วนุ่มนวลของนางสัมผัสลงบนคิ้ว เมื่อความซุกซนเริ่มมากขึ้น เขาจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ รอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นบนมุมปาก พร้อมดวงตาที่ทอประกายสายตาทั้งคู่มองกันและกัน ก่อนที่นางจะเป็นฝ่ายเขินอาย ก้มหน้ามองเพียงหน้าอกของเขา ชายหนุ่มเอ่ยเสียงทุ้ม"ตื่นแล้วหรือ...อาการปวดท้องทุเลาลงหรือไม่""ยังมีนิดหน่อยเจ้าค่ะ ท่านพี่...เมื่อคืนขอบคุณท่านมาก""ผัวเมียกันมีอะไรต้องเกรงใจ เพิ่งจะยามเหมา อาเล็กตื่นแล้วพี่จะไปขอ
Comments