บทที่ 825

“ซุนมู่เจี้ยงเจ้าทำได้ดีมาก แม่พิมพ์ที่เหลืออีกสามหมื่นตัวอักษร ไว้ข้าค่อยข้าทำมาให้เจ้า”

กู้หว่านเยว่มองสินค้าตัวอย่างด้วยความดีใจ

“เจ้าคิดมาเลยว่าอักษรหนึ่งตัวราคาเท่าไหร่”

“ตัวละห้าสิบตำลึงเงิน”

ซุนมู่เจี้ยงคิดไม่ถึงว่ากู้หว่านเยว่จะชอบเพียงนี้ อย่างนี้เจ้าหนี้ก็จะใจเย็นลงบ้างแล้ว

ตัวอักษรสามหมื่นตัว เท่ากับหนึ่งร้อยห้าสิบตำลึงเงิน

สำหรับกู้หว่านเยว่แล้วเป็นแค่เงินก้อนเล็ก ๆ นางพยักหน้า “อีกสองวันข้าจะให้คนนำแม่พิมพ์มาให้เจ้า”

ซุนมู่เจี้ยงพยักหน้า และหลบเลี่ยงสายตา

“ข้าขอร้องเจ้าอย่างหนึ่งได้หรือไม่”

เขามองออกว่าสถานะของกู้หว่านเยว่และคนอื่นไม่ธรรมดา หากพูดไปเกรงว่าจะเป็นการล่วงเกินพวกเขา

“ช่วยจ่ายเงินค่ามัดจำให้ข้าสักก้อนก่อนได้หรือไม่? ต่อไปก็ค่อยจ่ายเป็นเงินเดือนเดือนละครั้งให้ข้า”

เขาขัดสนเงินจริง ๆ

“ซุนมู่เจี้ยง เจ้าคงไม่ได้ไปบ่นหรอกนะ?”

กู้หว่านเยว่จำได้ว่าเห็นคนจากบ่อนพนันมาเยือนหน้าประตูบ้านของพวกเขาในวันนั้น หากเป็นเช่นนี้จริง ๆ การแกะสลักนี้ต้องคิดทบทวนเสียใหม่

“ไม่ใช่ท่านพ่อของข้า แต่เป็นสามีของข้า”

เสี่ยวชิวกัดริมฝีปาก สีหน้าลำบากใจ “เขาติดหนี้บ่อนจำนวนห