“รับทราบ”ไม่นานนัก กลุ่มทหารรับจ้างก็จัดขบวนเป็นวงล้อมเล็กๆ โดยมีกู้หว่านเยว่ ซูจิ่งสิง และลั่วซิงเดินอยู่ตรงกลาง ส่วนทหารรับจ้างคนอื่นๆ กระจายอยู่ตามหน้าหลังซ้ายขวาข้อดีของการจัดขบวนเช่นนี้คือ ไม่ว่าด้านไหนมีอันตราย พวกเขาก็สามารถโต้ตอบได้ในทันที“ทุกคนตื่นตัวเข้าไว้ ป่าแห่งนี้มักมีสัตว์ร้ายปรากฏตัวเสมอ”ลั่วซิงพลางสั่งการ พลางสำรวจโดยรอบ กำลังค้นหาร่องรอยของหลู่ชู่คนทั้งกลุ่มเดินทางอย่างตื่นตัวตลอดช่วงเช้าแต่ที่น่าเสียดายคือ ตลอดช่วงเช้านี้ นอกจากจับกระต่ายกับไก่ป่าได้เป็นครั้งคราว พวกเขาก็ไม่พบอะไรอีกเลยเมื่อเห็นทุกคนเหนื่อยกันแล้ว ลั่วซิงก็หาสถานที่ที่ปลอดภัยให้ทุกคนพักผ่อนอยู่กับที่ จากนั้นก็ก่อไฟ นำกระต่ายกับไก่ป่าที่จับได้มาย่างเพื่อประทังความหิวแม้ตลอดช่วงเช้าไม่ได้อะไรเลย ลั่วซิงก็ไม่ได้ทำหน้าผิดหวัง เพราะเขาเตรียมใจไว้แล้วหลู่ชู่เป็นสัตว์ที่หายากมาก กลุ่มทหารรับจ้างของพวกเขา ต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งเดือนในการค้นหาในป่าซิงโต้วหลังจากนั่งลง ลั่วซิงก็เริ่มหาเรื่องคุยกับกู้หว่านเยว่“พี่หญิงเยว่ เจอสมุนไพรที่พวกท่านต้องการหาหรือไม่?”กู้หว่านเยว่ส่ายศีรษะระ
ทันทีที่กู้หว่านเยว่เข้ามาในมิติ เสี่ยวไป๋กับจูเชวี่ยตัวหนึ่งบินและตัวหนึ่งกระดึ๊บ เข้าไปถูขากางเกงของกู้หว่านเยว่อย่างห่วงใย“แจ้วๆ……”“ฟ่อๆ……”หนึ่งนกหนึ่งหนอนค่อยปลอบใจกู้หว่านเยว่กู้หว่านเยว่ลูบหัวของพวกมันทีละตัว หลังจากปลอบเจ้าตัวน้อยทั้งสองเสร็จแล้ว ก็รีบเดินไปที่ข้างกายจ้านจ้าน“ยังไม่มีวี่แววว่าจะฟื้น”กู้หว่านเยว่ถอนหายใจ ดูเหมือนอย่างไรก็ต้องหาหญ้าอินหนิงเจอให้ได้แล้ว“ยังดี แม้ตอนนี้จ้านจ้านยังไม่ฟื้น แต่อาการไข้สูงของเขาหายไปแล้ว ไม่ส่งผลกระทบต่อร่างกาย”แต่ให้นอนต่อไปเช่นนี้ก็ไม่ใช่ทางแก้ ต้องรีบหาหญ้าอินหนิงให้เจอโดยเร็วเพื่อปลุกเขาตื่น“ลูกแม่ แม่ไม่สามารถปกป้องเจ้าได้เท่าที่ควร หวังว่าเจ้าจะฟื้นเร็วๆ นะ”กู้หว่านเยว่พลางลูบหน้าผากของจ้านจ้าน ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความรู้สึกผิดซูจิ่งสิงยื่นมือไปโอบกอดนาง “ไม่ต้องห่วง พวกเราจะต้องสามารถหาสมุนไพรเจอแน่นอน ถึงเวลาลูกก็จะฟื้นเอง”กู้หว่านเยว่รู้ว่าซูจิ่งสิงกำลังปลอบใจนาง ที่จริงนางก็ไม่มั่นใจว่าจะสามารถหาสมุนไพรเจอแน่นอน แต่ก็หวังว่าการเข้าป่าซิงโต้วครั้งนี้ จะไม่ทำให้นางผิดหวังทั้งสองไม่ได้นอนทั้งคืน และวันต่อ
ในเมื่อคนตรงหน้าสามารถได้รับการยอมรับจากพี่ใหญ่ แสดงว่าต้องมีอะไรพิเศษแน่นอน“ไม่ทราบว่าท่านชื่ออะไร?” ลั่วซิงกล่าวถาม “หลังจากกลับไป ข้าจะได้บอกพี่ใหญ่ถูก”กู้หว่านเยว่คิดแล้วคิดอีก จากนั้นก็หยิบป้ายคำสั่งที่ลั่วหรงเคยมอบให้นาง“นี่เป็นของที่พี่ใหญ่เจ้ามอบให้ข้า ข้าแซ่เยว่ อายุเยอะกว่าเจ้าหลายปี เจ้าเรียกข้าว่าพี่หญิงเยว่ก็พอ”ลั่งซิงมองป้ายคำสั่งชิ้นนี้แวบหนึ่ง ก็เชื่ออย่างสนิทใจแล้วป้ายคำสั่งชิ้นนี้มีความหมายพิเศษต่อกลุ่มทหารรับจ้างฉื่อหรง ยิ่งกว่านั้นกู้หว่านเยว่ยังสามารถนำป้ายคำสั่งชิ้นนี้ออกมาสั่งให้เขาทำงาน หากคนตรงหน้ากับพี่ใหญ่ไม่ได้สนิทกัน พี่ใหญ่ไม่มีทางมอบป้ายคำสั่งชิ้นนี้ให้นางเด็ดขาด“พี่หญิงเยว่!”หลังจากยืนยันตัวตนของกู้หว่านเยว่ ลั่งซิงก็ไม่ได้อิดออดอีก และเรียกนางทันทีกู้หว่านเยว่โบกมือ “เข้าไปนั่งข้างใน”หลังจากนั่งลง กู้หว่านเยว่จึงจะรู้ว่า ที่แท้ลั่วซิงเป็นน้องชายแท้ๆ ของลั่วหรง และอยากเข้าร่วมกลุ่มทหารรับจ้างเหมือนพี่ใหญ่มาโดยตลอดแต่น่าเสียดายที่ลั่วหรงไม่เคยอนุญาต“พี่ใหญ่อยากให้ข้าแต่งเมียมีลูก ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสงบสุข”“แต่สิ่งที่เขาไม่รู้เลยค
กู้หว่านเยว่ถามอย่างครุ่นคิด “ทหารรับจ้างกลุ่มไหน?”ผู้ว่าการอำเภอหลี่รีบกล่าว “กลุ่มทหารรับจ้างฉื่อหรง กลุ่มทหารรับจ้างเหล่านี้ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง หลังจากรับภารกิจก็จะเดินทางไปตามสถานที่ต่างๆ ด้วยกำลังรบที่ค่อนข้างสูง และมีจำนวนคนไม่น้อย ข้าน้อยจึงคิดว่าจะไปตรวจสอบให้แน่ใจก่อน”“ผู้ว่าการอำเภอหลี่ระวังด้วย”บนใบหน้ากู้หว่านเยว่ไร้อารมณ์ แต่ในใจกลับดีใจอย่างยิ่งกลุ่มทหารรับจ้างฉื่อหรงก็มาหมู่บ้านซิงซิงแล้ว ดูเหมือนพวกเขาจะไปทำภารกิจที่ป่าซิงโต้ว ไม่แน่อาจได้ร่วมทางกันก็ได้เมื่อนึกถึงตรงนี้ กู้หว่านเยว่ไม่ลังเลอีก นางกล่าวถามโดยตรง “คนของกลุ่มทหารรับจ้างอยู่ที่ไหน?”ผู้ว่าการอำเภอหลี่เดินนำทาง “อยู่ที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน ได้ยินมาว่าคืนนี้จะพักที่นั่น พรุ่งนี้ก็เข้าป่าซิงโต้วแล้ว”ผู้ว่าการอำเภอหลี่ก็เป็นคนฉลาดเช่นกัน เมื่อเห็นกู้หว่านเยว่ให้ความสนใจเรื่องของกลุ่มทหารรับจ้าง ก็เดาว่าพวกเขาน่าจะรู้จักกันเขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าน้อยจะไปที่นั่นพอดี ท่านจะไปด้วยกันหรือไม่?”กู้หว่านเยว่พยักหน้า “ไปเถิด”คนทั้งกลุ่มมุ่งหน้าไปยังบ้านหัวหน้าหมู่บ้าน ยังไม่ทันได้เข้าไปก็ได้ยินเสีย
ต่อให้ต้องเผชิญกับอันตราย หากจ้านจ้านอยู่ในมิติ ก็ไม่มีสิ่งใดสามารถทำร้ายเขาได้“เสด็จแม่ โปรดวางใจเถิด ลูกรู้ดีว่าควรทำอย่างไร”กู้หว่านเยว่กล่าวจบ ก็อุ้มจ้านจ้านขึ้นมา ไม่มีเวลาจะอยู่ต่อนานนัก รีบจากไปพร้อมกับซูจิ่งสิงและจ้านจ้านที่ยังคงสลบไสลไม่ได้สติ“ท่านพี่องค์ชาย...”จี้เยว่ที่อยู่ตรงมุมผลักมือของนางกำนัลออก มองตามจ้านจ้านที่กำลังจากไปอย่างน้อยใจ“ท่านพี่องค์ชายไม่ต้องการอาเยว่แล้วหรือ?”นางกำนัลหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา ซับคราบน้ำตาบนใบหน้าของนาง แล้วปลอบโยนด้วยความสงสาร “องค์หญิงเยว่ องค์ชายน้อยถูกวางยาพิษ รอให้พระองค์ถอนพิษได้ก็จะกลับมา องค์หญิงเยว่อย่าร้องไห้เลย รอองค์ชายน้อยกลับมาอย่างเชื่อฟังดีหรือไม่?”สมองของจี้เยว่พลันเฉียบแหลมขึ้นมาอย่างหาได้ยาก นางถามอย่างเหม่อลอย “ท่านพี่องค์ชายถูกวางยาพิษ เขาจะตายหรือไม่?”นางกำนัลรีบปิดปากของนางไว้ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก“องค์ชายน้อยเป็นเด็กดีสวรรค์คุ้มครอง จะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอนคำพูดเช่นนี้ ต่อไปองค์หญิงเยว่ห้ามพูดอีก เข้าใจหรือไม่?”จี้เยว่พยักหน้า หยาดน้ำตาก็ร่วงหล่นลงมา“อาเยว่จะเก็บขนมหวา
“นายหญิง ในที่สุดท่านก็นึกถึงข้าเสียที” ระบบพูดอย่างน้อยใจ เมื่อครู่นี้มันเรียกกู้หว่านเยว่ตั้งหลายครั้งแต่เพราะในใจของกู้หว่านเยว่มีแต่ความเป็นห่วงในความปลอดภัยของจ้านจ้าน จิตใจของนางจึงปิดกั้นเสียงของมันไป ทำให้มันร้อนใจแทบแย่กู้หว่านเยว่เดินเลี่ยงไปอีกทาง หาสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบเพื่อพูดคุยกับระบบ“ระบบ เจ้าเคยบอกไม่ใช่หรือว่าจ้านจ้านคือบุตรแห่งสวรรค์ ทั้งยังบอกว่าจะปกป้องเขาอย่างดีตอนนี้เขาถูกวางยาพิษ ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า!”ระบบตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนิ่มน่ารักและรวดเร็ว “นายหญิง ในป่าซิงโต้วสามารถหาหญ้าอินหนิงได้ขอรับ”“อยู่ที่ไหน?” ดวงตาของกู้หว่านเยว่เป็นประกายนางรู้แต่แรกแล้วว่าเจ้าระบบเจ้าเล่ห์ตัวนี้ต้องมีหนทางระบบรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “หญ้าอินหนิงชอบอยู่ในที่ที่เย็นจัด เพื่อดูดซับไอเย็น ในส่วนลึกของป่าซิงโต้วมีหุบเขาทอดยาวอย่างยิ่งแห่งหนึ่ง ในนั้นมีหุบเหวลึกที่มองไม่เห็นก้นเหว หญ้าอินหนิงก็เติบโตอยู่บนหน้าผาหินข้าง ๆ นั่น”“เช่นนั้นข้าต้องรีบเดินทางไปป่าซิงโต้วสักรอบ”กู้หว่านเยว่คิดว่า การจะหาหญ้าอินหนิงด้วยวิธีการงมเข็มในมหาสมุทรนั้น ไม่รู้ว่าจะต้องรอไปถึง