บทที่ 48

ร่างบอบบางอ้อนแอ้นของหญิงสาวในชุดฮั่นฝูสวมเสื้อคลุมบางเบาทับเอาไว้เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้ง ป้ายหยกข้างเอวกระทบกรุ้งกริ้งยามเมื่อก้าวย่างด้วยเท้าเปล่า มันเขียนไว้ว่า ‘เด็กฝึก’ เจ้าตัวหันหน้าหันหลังประคองของในมือขณะหลบ ๆ ซ่อน ๆ ไปตามเงามืดของพุ่มไม้

“อยู่ที่นี่ถึงจะดี แต่ให้ข้ากินข้าวเท่าแมวดม จะอิ่มได้ยังไงกันเล่า”

‘หนิงอัน’ เพิ่งถูกส่งตัวให้หอนางโลมได้ไม่นาน เพราะความสามารถในการอ่านออกเล็กน้อย ชงชา และรู้มารยาท แม่เล้าเห็นแววจึงตั้งใจปั้นให้นางกลายเป็นนางโลมขายศิลป์ ถือเป็นโชคดี หญิงสาวจึงเปลี่ยนใจจากที่เคยคิดใช้ชีวิตเรียบง่ายและรวบรวมความรู้เพื่อทำประโยชน์ต่อไปในชาติที่สาม ก็เปลี่ยนเป็นมาฝึกฝนทักษะต่าง ๆ จากหอนางโลมได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ

แต่เป็นนางโลมย่อมต้องมีรูปร่างที่งดงาม จึงต้องกินอาหารน้อยเท่าแมวดม แต่ละมื้อแทบไม่พอยาไส้ แล้วยังกินของหวานได้เพียงวันละหยิบมือ เท่านี้จะไปพอดับกระหายได้อย่างไรกัน

ด้วยเหตุนี้หนิงอันจึงมักจะแอบไปขโมยของหวานในครัว หรือไม่ก็จ้างวานพี่ ๆ สาวใช้ในหอนางโลมซื้อของหวานมาให้เสมอ

ถึงอย่างนั้นแม้ของอยู่ใน